De Chineezen van Kowloen hengelen
hun ontbijt uit de baai te voorschijn.
Zij kijken evenals ik toe. hoe een van
hun vrouwen in een bootje de palen
van den aanlegsteiger langs roeit en de
touwen losgooit. Een koeliedame, zon
der wier hulp onze Hawaiian clipper
niet zou kunnen vertrekken.
De zeven leden van de bemanning
zijn al aan boord. Een bel weerklinkt
de passagiers! Van boven af, tussehen
de vleugels, die een spanwijdte van
veertig meter hebben, betrekken wij
onze nieuwe woning. Er zijn veel
kamers; in de lounge alleen, een soort
hal, zou een commissie vaujtoezicht
van tien personen zitting kunnen hou
den. Nu suist het aan de ramen, gor
dijnen van groen water sluieren om
hoog, dan schokt de vloer, ten slotte
donderend geratel tot de clipper
zweeft.
Wij zitten er nog wat beduusd bij
als de deur naar den cockpit 'n oogen-
blik open blijft staan, voelt men zich
klein en hulpeloos71 verschillende
instrumenten, hoorde ik; negendui
zend „aflezingen" hebben de piloten,
die telefonisch met elkaar in verbin
ding staan, op een enkele reis daarop
verricht. Maar ik wil er niets meer van
weten. En de passagiers zes of acht,
in Manilla komen er nog bij zijn
menschen, die voorloopig niet de min
ste belangstelling voor elkaar hebben.
Het schijnt ook niemand op te winden,
dat zij juist begonnen zijn een lucht
sprong over de grootste zee der aarde
te maken; zooals mannen nu eenmaal
zijn doen wij net, alsof dat ons Zater-
dagsch uitstapje is.
Terwijl Hongkong aan den westelij
ken horizon wegglijdt, zet de steward
al een tooverkistje van karton op onze
knieën. Het bevat gevulde bekers,
bussen en doozen met een zoogenaam
de kleine versnapering die een beetje
te groot is. Daarom komt de luchtkok
gauw terug, hij schuift een venster
open en de rest vliegt naar de visschen
zij krijgen kip met mayonnaise, gehal
veerde eieren en roomkaas. En het
water, merken zij, smaakt vandaag
naar ananas.
Te Manilla
Mn den middag, na duizend blauwe
kilometers, duiken zaagvormige,
groene eilanden uit den oceaan op,
stijgen daarna met hun toppen rechts
en links boven de vliegboot uit, die
er nu tussehen neerdaalt in de
palmenbaai van Cavite op Luzon.
Geen Chineezen meerPhilippino's:
Maleisch bloed van liet zeevaarders-
volk iii het verre oosten, met donkere,
verstandige oogen. Een van hen zit
aan het stuur van onzen wagen, rich
ting Manilla. De meisjes, die ons van
het balkon van haar paalwoningen
nakijken, zijn zijn zusters; haar licht
bruin gezicht is omgeven met een
zwarte kuif', alsof zij het haar ter eere
van ons pas gewasschen hadden en
het nu in de zon droogden. O. die zon
Men verbaast zich. dat de bamboe-
boschjes aan beide kanten van den weg
niet in vlammen opgaan.
Na een rit van een half uur door deze
hei, in liet hotel van de woelige stad,
informeert de chef de reception„Air
conditioned rooms?"
Nou en of. Ik vermoed al, wat het
beteekent. En al kost deze kamer voor
één dag meer dan de boy, die mij naar
boven brengt, in 'n maand verdient
het is je reinste toovenarijdaar drukt
hij me op een met samengeperste lucht
gesloten deur en brengt me van de
hitte in een rijk,waarin men bibbert....
Kunstmatig op een bepaalde tempe
ratuur gehouden bioscoopzalen, enz.
kende ik al: heele hotel verdiepingen
echter, waar elke kamer van de twee
dozijn apart gekoeld wordt, niet. In de
mijne is het 18 graden, buiten 50. En
dat terwijl de tropische zon toch door
de spleten van de jaloezieën schijnt
wit, maar niet warm. Muren en pla
fond doen met hun groenige kleur even
aan een druipsteengrot denkeu, maar
er druipt niets en de lampen geraf
fineerd. deze binnenarchitectuur van
Manilla zien er uit als kleine ijsblok
ken.
Terwijl ik mij, om beter van dit
wonder te kunnen genieten, op mijn
bed uitstrek, ontdek ik de gaten, waar
de koude lucht naar binnen stroomt.
Bijna iets te koud. Als nu naast me
een electriseh kacheltje stond, denk ik
onwillekeurig waarachtig, ik zou
het aandraaien. Dat zou toch wel het
toppunt zijn!
Weldra heb ik een nieuwen een-
dagsvriend; Antonio. Hij heeft een
of ander baantje in het hotel en spreekt
Engelsch met een Amerikaansch ac
cent. Ja. de Amerikanen. Dat hun
dagen of althans hun jaren hier geteld
zijn, zooals hij denkt, daarop verheugt
hij zich al, de jonge Philippino. Binnen
afzienbaren tijd willen ze immers de
stars and stripes op de tot nationaal
bewustzijn ontwaakte Philippijnen
neerhalen. „Heel dom," heeft in den
auto een clipperpassagier uit Washing
ton me ingefluisterd, „maar spreekt
u er niet verder over."
Maar nog waaien de sterren en
strepen over de grootsche gebouwen
van Manillade universiteit, zoo goed
als het postkantoor zijn paleizen.
Mister Tony heeft een van de vroolijk
bellende ponywagentjes geroepen. Zij
zijn nog goedkooper dan de taxi's,
Een blik in de bestuurderscabine van den China-clipper. Tn het midden zit de
gezagvoerder en rechts de eerste officier. Links de marconist, die geregeld in
verbinding is met de zendstations der vlieghavens. Verder bestaat de bemanning
uit een navigator, twee werktuigkundigen en een steward.
De eerste etappe van de vlucht over den
Sti len Oceaan eindigt, te Manilla. Onze
foto toont 'n straatbeeld uit deze stad,
die vermaardheid venvierf door de geu
rige sigaren die er gefabriceerd worden.
waarmee men een kwartier lang voor
15 cent kan rijden, en men zit hier
nog gemakkelijker. Aan den anderen
kant van de brug over de Pasig wor
den de winkels en kantoren gesloten.
Rijst, suiker, koffie, bananen en tabak
onuitputtelijk rijk zijn deze eilanden.
Inboorlingen, die op de markt hebben
gestaan, gaan naar huis. Ik zie een
vrouw met vijf hoofdkussens, niet
onder maar op haar hoofd, omdat zij
die wil verkoopen. En andere, meest
oude vrouwen, loopen met sierlijke,
kleine passen vol waardigheid in
nationale kleederdracht rond. Deze
kanten mouwen, gesteven en uitstaand
aan de schouders, zijn vast nog uit
den tijd van de Spanjaarden. Verderop
doet nog een heele wijk er aan denken.
Die heet Intramuros. Oude huizen
staan er met getraliede ramen als in
Sevilla en Cordova; een wal, dien de
veroveraars drie eeuwen geleden heb
ben opgeworpen, zorgt voor stilte en
rust zonder auto's.
En een goeden kilometer verderop -
op het einde van den rondrit zijn wij
dan weer binnen het bereik van de
koelmachines en de marmeren en
zandsteenen gebouwen. Langs de
prachtige tropische laan liggen breed
uit de clubgebouwendie van het leger
en de vloot der E.S.A., die voör de
buitenlanders uit Europa, enz. en het
Restaurant de Paris voor de fijn
proevers, vertelt mister Tony.
Met twaalf reizigers stijgen we den
De tweede dag brengt de luchtreizigers
op het eiland Guam, waar de Pan
American Airways een van alle mo
derne gemakken voorzien hotel exploi
teert. Op onze foto ziet men galerij
en ingang van dit hotel.
volgenden dag op. Voor het dubbelt-
aantal zou gemakkelijk plaats te
vinden zijn op onze breede banken.
Vroeg of laat moeten mensehen, die
door hetzelfde paar vleugels over den
oceaan gedragen worden, wel notitie
van elkaar gaan nemen. Daar zit bij
voorbeeld een gemoedelijke majoor
van het Amerikaausche leger, die met
verlof naar zijn vaderland gaat; daai
is ook een dokter, die een bepaald,
heel klein mugje najaagt niet hier
Zoo ziet het inférieur der China-clippers er uit, de Amerikaanse,he vliegbooten.
•die in zes dagen de transatlantische vlucht Hongkong-San Francisco volbrengen.
De gemiddelde hoogte, waarop boven den Stillen Oceaan wordt gevlogen, is drie
duizend meter. Zooals men ziet zijn de reizigers geriefelijk op breede banken gezeten.
