K
A
V
De pereboom
LIJMT ALLES!
10t20d
per tube
De brievenbesteller
past op!
12
GÉÉN SCHERVEN IN DEN
VUILNISBAK,
GÉÉN GELD VOOR „NIEUW"
BETALEN
EEN TUBE FORTICOL IN HUIS;
'T LIJMT ALLE MATERIALEN.
BIJ DEN KANTOORBOEKHANDEL
EN HUISVLIJTZAKEN.
Een zachte, reine huid geeft
Grossmith's
zuivere Lavendelzeep
en de heerlijke geur blijft
U urenlang omzweven.
Let vooral op den
naam
«foor Ina Rosseel
Thomson's leven was vol haken en niet. reeds hij z'n geboorte had vast-
oogen geweest. Hij had jaren gestaan. Ze was een trouwe gezellin
achtereen een handel in die din- geweest, en indien ze een persoonlijk
gen gedreven. Zijn vader had precies leven had bezeten, zou ze. dat stellig
hetzelfde gedaan, maar die had betere voor haar man opzij hebben geschoven,
tijden meegemaakt. Want toen gingen Ze knikte dus en daarmee was de
de damesjaponnen nog van achteren zaak beslist. Het huis werd verkocht. De
dicht en wandelde een goed gekleede inventaris werd opgeruimd. En ge-
vrouw met dozijnen haken en oogen tweeën trokken ze zich terug in een klein
rond. De zaak bloeide destijds zoo, dat dorp, waar het leven de helft goedkooper
men een stuk van de woonkamer bij den was dan in de groote stad. en waar
winkel moest trekken. De behuizing Thomson eindelijk een tuin vond.
werd kleiner, maar de bankrekening Dat stond ten minste in het huur-
o-rooter, en in de dagen van den ouden contract. In werkelijkheid was het een
heer Thomson vond men dat een ge- strook zand. waar niet eens duingras op
zonde economie. groeide. Doch dat hinderde een man als
De jonge Thomson want eens was Thomson niet. Overal vond je zandhier
hij de „jonge" Thomson hing natuur- wat dieper, daar wat hooger. 't Hing
lijk nieuwere ideeën aan. Maar nieuwe er maar van af welke aarde je er op
ideeën kosten altijd een massa geld. Ook bracht, hoe je den grond bewerkte,
de damesmode bracht nieuwere ideeën, besproeide, bemestte. En terwijl ze nog
en deze brachten het huis Thomson een op den electricien wachtten, die van
zwaren slag toe. Er kwamen japonnen, twee dorpen verder moest komen, had
die je over je hoofd kon gooien, als een hij den grond reeds opgemeten en zat
foudraal van een paraplu. En toen de hij bij een kaars over een groot vel pa-
dames te omvangrijk bleken voor die pier gebogen, waarbij zijn vrouw vol
nieuwe mode, veranderde men niet de vereering, zonder iets te begrijpen, toe-
japonnen, maar de dames. Het huis keek. Hij. .schetste met een blauw pot-
Thomson kwijnde; de haken en oogen lood - waar hij vroeger de kasbonnen
verroestten. Toen hij op de veertig jaren mee schreef zijn plannen op. Hier zou
van zijn huwelijk terug keek, consta- een rotstuin komen, en daar een gazon,
teerde Thomson triest, dat het in iederen en een eind verder een vijver, in den
zin vol haken en oogen was geweest. vorm van een acht, met een Japansch
Daarbij kwam. dat Thomson in wezen bruggetje over het smalste gedeelte,
een hekel had aan zijn bedrijf. Hij was in Dan bleef er nog een strook over voor
zijn hart een buitenman. Hij droomde den moestuin. Bloemen konden overal
aitijd van een grooten tuin, vol vruchten tusschen. Er moest nog een hoek af voor
en bloemen. Hij besteedde zijn vrijen tijd een priëel en een stuk dat niet flag-
aan het lezen er over en leefde op wan- stones geplaveid zou worden, om in den
neer hij eens met iemand kon discus- regentijd toch buiten te kunnen zitten
Meerei! over het enten van peren of het op een drogen tussehendag.
stekken van aardbeien, of het kweeken „Hoe vind je 'ff' vroeg hij trotseh.
van pruimen zonder pitten. De mensclien „De beste tuin-architect verbetert me
die hem zoo hoorden waren verbaasd, en dat niet."
vroegen ten slotte: „U komt zeker van Zijn vrouw knikte. „Vooral die vijver,"
buiten?" Hij moest dan bekennen, dat zei ze bewonderend,
hij achter de haken en oogen geboren „Hij zal wel een beetje klein worden,"
was en nooit een tuin had bezeten, want overwoog Thomson, terwijl hij met zijn
de oude binnenplaats was overdekt; potlood een lijntje wat strakker trok.
daar stonden voorraden en dingen die „Het is geen park, zie je. De tuin is maar
niemand meer gebruikte en niemand acht meter breed en zes meter diep.
weg zou doen. Zijn tuin bestond uit een Maar wat hindert dat? We zijn met z'n
,.jj potjes met planten, die in het spaar- tweeën. En we hoeven geen verstop-
zame binnenlicht met 't leven vochten, pertje meer te spelen."
net als hijzelf. Hij verzorgde ze met de Den volgenden morgen begon hij met
grootste nauwkeurigheid en stak er paaltjes en touwtjes zijn plan reeds uit
plankjes in met eerbiedwekkende Latijn- te zetten. Het viel hem wel wat tegen,
sche namen. Misschien waren die niet De rotstuin.... dat kon nog, maar de
altijd juist, doch hij geloofde er in. flag-stones moesten vervallenen
Toen kwam de genadeslag: de rits- ten slotte ook de vijver, want je moest
sluiting. Men had hem het wonderbaar- er toch ook nog kunnen loopen. Toen
lijke product in verkoop aangeboden, zijn plan eenmaal vaststond, stortte hij
maar hij had uit zakentrots geweigerd, zich aan zijn werk met een ware bezeten-
Het. wals kortzichtig geweest. De rits- beid. Hij bekommerde zich om niets
sluiting doodde, wat er nog aan haken anders. Hij groef, hij sleepte, hij sjouwde;
en oogen over was. Eli toen hij zijn zaak hij kruide aarde aan en mestbladerde
zoo snel zag verloopen. kwam hij ten zenuwachtig prijscouranten door, schreef
slotte met het voorstel op de proppen, ingewikkelde brieven aan kweekers, nam
om er van te maken wat er van te maken zaadproeven op alle schoteltjes uit de
viel en ergens in de provincie zoo zuinig keuken en las tot diep in den nacht nog
mogelijk te gaan leven. zijn handboeken 11a. Onderwijl werd het
Zijn vrouw knikte instemmend. Ze plan telkens weer gewijzigd. Ten slotte
had gedurende hun heele huwelijk nooit bepaalde hij zich tot een grasveld, met
anders gedaan. Ze was een kleine, bloemen in de rondte en in het midden
schriele vrouw, schuchter, als schaamde een pereboom. Want hij was did op
ze zich voor het feit dat ze bestond. Ze peren. Hij liet dien boom speciaal uit
had een kleurloos leven geleid, doch ze Xoord-Frankrijk komen: het was een
had er niet veel van gemerkt, want ze beroemde variëteit, die hem noopte een
aanbad Thomson en toen ze veertig half jaar lang niet te rooken om den
jaar getrouwd waren, vereerde ze hem prijs te kunnen betalen.
I nog even vurig. Ze geloofde, dat hij een Zijn vrouw sloeg hem met hewon-
1 groot geleerde was op 't stuk van plan- dering gade. Toen er een paar- gras-
I ten en (lat hij misschien een beroemd- sprietjes te voorschijn kwamen, glom ze
j heid zou zijn geworden, als zijn noodlot van trots. De eerste maigarieten, die ze
De brievenbesteller is een beken
de figuur in zijn u-ijk. Hij kent
iedereen en velen kennen hem.
„Er heerscht veel griep", zegt hij,
„bijna in elk huis zijn zieken".
„Dan mag je ook wel oppassen",
meent Mevr. Vogel.
„Wie altijd zoo door weer en wind
moet, doet veel meer kou op dan
een ander".
„Jawel, maar ik heb altijd Wybert-
tabletten bij me, ziet U, dan krijg je
het niet gauw te pakken. Wybert-
jes voorkomen veel narigheid".
Alleen in origineele blauwe
doozen 25. 35 en 60 cent.
