verkeersvoorschrift voor auto's. Als
de ouders van de vischvangst terug
komen en hun spruiten niet op de
gewone plaats vinden, dan herkennen
ze deze niet meer en laten hen ver
hongeren.
Ik heb den man, die toezicht houdt
op dit paradijs, weldra opgescharreld.
Het is mister Fraser, hij besteedt de
laatste uren van den dag, terwijl de zon
nog schijnt, om mij in te lichten en wij
blijven ten slotte doorpraten tot mid
dernacht.
„Hier is om zoo te zeggen het oefen
terrein voor de beginnelingen." zegt
hij. „Ze maken dezelfde fouten als
mensehen, die leeren vliegen. Kijk,
daar heeft er eentje met den wind mee
willen opvliegen in plaats van tegen
den wind in zooals het hoort pats,
daar ligt hij op zijn neus. En nu schudt
hij zijn veeren uit. alsof hij niets van
die vliegerij moet hebben, llij zal al
een zeven pond wegen," schat deze
vakman, „al twee pond zwaarder dan
vader en moeder. Zij hebben hem flink
volgestopt, omdat zij weldra weggaan.
Eind Juni begint hun vlucht over den
oceaan naar de Aleoeten. En de kih-
deren Slechts 40 overleven de
eenzaamheid en die volgen hen dan op
I Augustus."
„Begin Augustus?" herhaal ik.
„Neen, niet op 31 Juli of 2 Augus
tus," zegt de ornitholoog, „maar ieder
jaar precies op den eersten!" Hebben
ze kleine kalendertjes aan hun huik
hangen? Het blijft een raadsel. Evenals
de prompte terugkeer van de volwassen
dieren, die op den 19den October, geen
dag vroeger of later, op Midway terug
komen.
I)it eiland is één groote volière
zonder tralies. Vleugellooze vogels ren
nen onophoudelijk tusschen de bosch-
jes heen en weer de Laysan Eails.
Men vindt ze alleen op deze drie of vier
vierkante kilometer land, verder ner
gens op de wereld. Daar steigen de
„Bowsen" als kleine propellers op en
vliegen dan achteruit. Als ze zich door
den wind laten voortdrijven en dan met
hun purperen staartveeren rondzwaai
en. ziet het er ten minste zoo uit. En
als we het kabelstation op de noord
oostkust bezoeken, stuift een gele
wolk op: kanaries. De mannen, die
voor vijfentwintig jaar hierheen ge
commandeerd werden, brachten er
twee in een kooi mee en maakten het
deurtje open vandaar die wolk
Waar woonden, voor de vliegers
kwamen, de mensehen zoo eenzaam
als op dezen wachtpost aan den onder-
ze,esehen drempel naar Oost-Azië?
Driemaal per jaar laadde het stoom
pan zijn transatlantischen vliegtocht
bracht onze medewerker Erwin Berg-
haws een merkwaar
dig souvenir mee
twee menu's, beide
gedateerd 31 Mei
1937. Den eersten
maaltijd gebruikte
hij of) 't eiland Wake
en het andere diner
werd hem opgediend
op het eiland Mid
way. Hoewel deze
eilanden tweedui
zend kmran elkaar
verwijderd liggen en
er tusschen beide
maaltijden vieren
twintig uur verstre
ken gebruikte Er-
win Berghaus de
diners toch op één
dag.' Het lijkt on
mogelijk, maar toch
is het werkelijk ge
beurd. Hoe, dat
vertelt Berghaus in
nevenstaande repor
tage.
Fantastische fnilmboomen groeien er op de Hawaii-eilanden. Een blik op het
beroem de Wa ik iki -stratul
schip een postzak uit, een watertank
en de groote proviandkist. Eenmaal
waren er bovendien hoornen aan boord,
de kluizenaars hadden in Australië een
beetje schaduw besteld. Ten slotte
bezorgden de clipperpioniers hun
electrisch licht en de vele andere din
gen, waarom zij de menscliheid aan de
beide einden van hun kabel niet eens
benijd hadden
Maar nu heb ik nog niets van de
liefelijkste bewoners van Midway ver
teld. de liefdesvogels. Zij heetcn zoo
omdat zij onafscheidelijk zijn. deze
sneeuwwitte zeilers, die zoo groot zijn
als een duif. Wij zien alleen maar
paartjes, die zoo vlak boven onze hoof
den zweven, alsof zij blind zijn. Niet
de geringste handeling wordt alleen
verricht, steeds met zijn tweeën. „Zij
zijn zoo verliefd, dat ze zelfs niet kun
nen zingen," zegt mister Fraser. Ik
begrijp het niet goed: sprakeloos van
liefde? „Neen, maar !n vogel, die zingt,
maakt een wijfje het hof. En dat is bij
hen, waar alleen maar getrouwde
paartjes te vinden zijn. niet noodig...."
„Ach," roept hij plotseling, „daar zit
blijkbaar een weduwe kijk eens hoe
verdrietig ze is. Als die morgen geen
weduwnaar vindt, is zij overmorgen
dood."
De tafelronde in het clipperhotel
schijnt mij vandaag erg nuchter, na de
liefdesvogels. En toch is het een ge-
Trip §UM
TLVKT i UZ
mi«t 9t B —t B*i»4 Twmi Fl»k
Silo«4 Boots
Lyocnoloo Po tot o# isputr» Tipt
Boort of Artlohoko Solo*
Vote fro pyo
Ooffoo
Ou»)» U BJdtowlI
Hoort* of 0*1*nr Spool oh OIItoo
Vogotohl* Soup
Prlaw Hlfco of Boof
o« Ju*
tiooho* Pototooo String Boos*
Purkar liouoo Soils
Lottuoo on* Texas to Solo*
Suooloo Crossing
Loaoa Cros* Pis
Cofo Noir
beurtenis, die ik nog nooit in mijn leven
heb meegemaakt: het tweede diner
namelijk, vierentwintig uur na het
eerste, op Maandag, den Sisten Mei! Ik
vertrouw mezelf niet. Maar aan de
hand van beide menu's met denzelfden
datum, één van Wake en één van Mid
way. overtuig ik me steeds opnieuw.
„Goeden nacht," wenseht mij laat op
den avond de man, die mij door dit
wonderbaarlijke rijk van den eadeau
gekregen dag heeft geleid; „ik hoop.
dat u kunt slapen," voegt hij er bij.
Mijn raam staat wijd openDaar
buiten zitten, rennen, fladderen, vlie
gen de in de duisternis grauwe vogels.
Heel wrat, nachtvluchten met mu
ziek. Maar liet is geen jubeltoon, merk
ik nu eerder een klacht. Geloei als
van een kudde koeien, geschreeuw als
van uilen, die over de magnolia's zwe
ven, daartussclien gekwaak als van
kikkers het zijn de albatrossen. En
dan opeens geluiden, die je in je bed
doen opspringen, alsof je iemand te
hulp moet snellen, die kreunt, omdat
zijn hart geraakt is. Nu weet ik wat
mister Fraser bedoeld heeft. Hij dacht
aan de jammervogels, de moaning
birds: zoo hebben de mannen van den
kabel deze dieren genoemd, omdat ze
hen in den slaap en in den droom
stoorden.... Dit nachtelijk gezang
ouder den tropisehen hemel is ontzet
tend. Het klinkt als de kreten van ge
kwelde menscheii,
die voor altijd af
scheid nemenals
de hartverscheu
rende schreeuw van
een niet bevrijde
ziel, die haar ver
loren vaderland
zoekt.... Ik doe hel
raam dicht.
Naar Hawaii
Vaarwel, Mid-
way-eiland van
de clippers en de
albatrossen. In de
ochtendschemering
zien wij de beide
koraalkringen.
waaruit 't bestaat,
kleiner en kleiner
wordepDe
vijfde dag van
onze reis over den
De vliegbooten van de Pan American
Airways zijn voorzien van bedden,
waarin de luchtreizigers den nacht door
brengen. Op het traject Honoloeloe
San Francisco, waar geen tusschen-
landing mogelijk is. wordt van deze
slaapplaatsen gebruik gemaakt.
oceaan, de tweede Dinsdag van deze
week, is begonnen. Thuis zullen ze de
globe nu zoo draaien, dat ze alleen
maar blauw zien en dan weten ze
nu vliegt hij midden in dat blauw.
Over een stuk water, dat grooter is
dan alle vastelanden van de aarde
samen. De weinige plaatsen, waar een
onderzeesclie rots opduikt, maken het
nog eenzamer. „Parelrif" heet er een
op de kaart.
Marco-rif, Gardner- en La Pérouse-
piek. de Fransch-Fregat-ondiepte en
het Neeker-eiland, het zijn allemaal
slechts modderstrepen langs een klip
of een zandbank en toch vormen zij
een gebeurtenis in deze woestenij.
Vele vlieguren lang ligt de zee onder
ons. door het licht beschenen en toch
verre van feestelijk. Onherbergzaam
als de wereld voor de schepping van
die geruststellend solide aarde, waarop
wij ons thuis voelen. Men zou zoo
denken, dat de inenschen in deze
afzondering wat met elkaar verbroe
deren. In het begin was dat ook zoo.
