OP
U,i\
53.000 KILOMETER
DE WERELD ROND ALS
VLIEGTUIGPASSAGIER
VII.
NOORD- ngj
'AMERIKA!
tfAH FAANCISCO
Vlos ANGBUS
ïfXLUN
[tipzit
\^BOFDAP£ST
tODHPUA
(ONCKONO
\k*ANCOULA
fX^X^aiN I OA.D
RAiNCQÓM
o
fnDNAflBJCOff P
2UID- m'g
»AMtRII«ge
I AJODFJANf/AQ
STILLE
OCEAAN
INDISCHE
OCEAAN :.;AAU5TRALli
II ij een n a t u u r m e n s c h
i liet eerste bad is 't de
hoogste tijd voor de
vrouwelijke toeristen om
zich in te laten schrijven
bij een Hula-scliool. Deze
ligt in een van de ,.origineele Hawnii-
aansehe dorpen" met strooi
en daken, gesneden afgods
heelden, enz. De Huiais'11
dans der inboorlingen, dien
de Amerikaanschen 't kost
wat het kost willen leeren.
„Als u komt om uw eekt-
genoote in te laten schrij
ven." glimlacht de inheem-
sche onderwijzeres, „dan
spijt het mij erg haar niet
.aan te kunnen nemen: ik
heb vijfhonderd leerlingen,
al mijn cursussen zijn al
voor de komende weken
vol." Een van <le lessen,
waarbij vijftig leerlingen
voor vijftien dollar per uur
onderwezen worden, mag ik.
hoewel ik als vrijgezel ont
maskerd ben, bescheiden op
den achtergond bijwonen.
Als inen er voor gezorgd
heeft, (lat men tijdens de vacantie deze
zinrijke gymnastiek kan beoefenen,
dan rollen de gummibanden van het
vreemdelingenverkeer verder. Onder
de palmen van het groote hotel kan
men zich overgeven aan het snejle
rhythme van een neger-jazz of aan de
langzame dansen van Zuid-Amerika.
En 's avondswaar had men beter
gelegenheid om de ziel van de inboor
lingen te leeren kennen dan op een
gastmaal „in echt Hawaiiaanschen
stijl"? Euan heet zulk een feest
maaltijd. Daar worden exotische
vruchten opgediend, kip, gekookt in
kokosmelk en als gebraad een jonge
inktviseh.
E11 toen vernam ik (lat nog ergens
een laatste, waschechte inboorling van
Hawaii huisde. I11 de eenzaamheid
van zijn vijf, zes bamboehutten heb
ik hem bezocht. David M. Kaapua-
waokameha noemt hij zich zonder
omslag, een krachtig gebouwde kerel.
Slechts een lendenschortje om zijn
o e
naar
«1 11
a ii
o n o
o e
rancasco
niet door de blanke cultuur besmette,
bronskleurige ledematen.
„Zoo is het," bevestigt hij, terwijl
hij mij 'n hand toesteekt, „ik ben de
eenige, die op deze eilanden nog als
zijn voorvaderen leeft, l'it zulke
palmbladeren" hij pakt er een
vast „heb ik mijn vier muren ge
vlochten evenals mijn slaapmat. En
daar, ja, dat is mijn kano, zelf gemaakt,
daarmee ga ik in den oceaan visschen.
Zooals ik u hier laat zien foto
grafeert u maar op uw gemak! waai
ik het vuur aan, waarop ik mijn
soberen, maar gezonden maaltijd toe
bereid.
Maar om de balken niet van al die
leugens te laten kraken, zeg ik het
maar meteen: elk woord, dat mister
Kaapuawaokameha tusschen zijn ster
ke tanden door laat komen, is verlak
kerij. Zijn kano heeft nog nooit zout
water gezien, op de steenen van den
haard is nog nooit een visch geroosterd
en 's nachts slaapt hij niet op zijn
matje, maar op een Amerikaansche
stalen springveermatras in zijn wo
ning te Honoloeloe. Aan den rand
van zijn nederzetting staat onder
tentdoek verborgen zijn auto, waarmee
hij 's avonds in de beschaafde wereld
terugkeert, 's Morgens vroeg is hij
weer in zijn voorvaderlijke woning
en verwisselt zijn jasje en zijn broek
met een Iendenschort juist op tijd
vóór de toeristen komen. En daar
velen hem, geheel onder den indruk
van zijn leven vol ontbering in (le
wildernis, een halven dollar in de
hand drukken is het natuurmenschen-
dom een goed zaakje.
Maar hij heeft gemerkt, (lat ik zijn
Fordje gefotografeerd heb en daarom
heeft hij ten slotte heel verstandig
met mij gepraat: hij heeft me zelfs een
portret gegeven, waarop hij als elegante
gentleman onder een aantal Yankees
voorkomt. Wat stond er ook weer op
het bord aan de schutting van zijn
kluizenarij? „Vreemdelingen worden
niet toegelaten." Het vreemdelingen
verkeer kon geen betere trekpleister
bedenken. Het paradijs Honoloeloe
wordt goed verzorgd.
Naar de nieuwe wereld
De palmen vail Pearl Harbour, de
mooiste baai van Honoloeloe. geven
cirkelronde schaduwen op
liet groen van de weide, die
tusschen den schommelen
den clipper en het vlieg-
haventerras ligt. waar wij
zitten te wachten. Wij zijn
van de stomme gemeente.
Zeven menschen, die ook
nu, een kwartier voor het
vertrek, nog niet weten, of
zij dit aan boord zullen
meemaken, of dat zij als
klagende toeschouwers aan
den kant zullen staan. En
wier hart dus van opwin
ding klopt.... Den achtste
hebben ze er juist uitge
gooid. Arme kerel. Hij is
zoo bleek, alsof zij hein
voor zijn laatsten gang af
haalden: op 't blaadje met
de weerberichten, dat zijn
lot bezegeld heeft, kijkt
hij als naar een afgewezen verzoek om
gratie. „Maar mijn vrouw," zegt hij.
„wacht toch op 111e in .San Francisco!"
„Tja," zegt de ambtenaar, die aan
zulk leed gewend is, „een kilo mensch
minder beteekent amlerhalven liter
benzine meer."
Op de weide staat een witgelakte
duiventil neen, het is een luidspre
ker en nu schraapt hij zijn keel....
Met 'n stentorstem begint hij te schal
len een merkwaardige plechtigheid
speelt zich op zijn commando af.
„Oppassen!" schreeuwt de onzicht
bare, „vliegtuig klaar voorde quaran
taine!" Wij zien, hoe 'n dokter in den
eenzaam gelegen clipper klautert'. Hij
blijft '11 minuut lang weg en doet daar
binnen iets geheimzinnigs misschien
vangt hij vliegen.
„Hallo, hallo! Controle aan boord!"
Ditmaal is het de politie. Of deze blinde
passagiers zoekt? E11 dan wordt de
stem plechtiger: „Bemanning aan
boord
iimedewerker Erwin Detghaus op bezoek bij David .1/. Kaapuawaokameha
den laatsten natuurmensehran Hawaii. Zooals men in onze reportage kan
lezen is deze natuurmenseh. ondanks zijn mooie verhalen, niet heelemaal echt...
l)e Hukt. eens de heilige dans der inboorlingen van Hawaii, wordt thans, tegen
goede betaling, aan de vrouwelijke toeristen onderwezenDrie A merikaan&ehe meis-
ies oeienen in het traditioneele eostuum den dans. begeleid door gitaar-muziek.
