CREKS
VenhcJk
y±i
lerh Elastisch Kleurecht/
Ze zijn een weinig „zilt",
maar toch zijn 't géén
„zoutjes". U kunt ze dan
ook overal bij presentee
ren eniedereen vindt
ze lekker. Per bus 45 ct.
Golden (.ate zooal uitvoert.Ik
Op het gerechtshof gaat hot gemoe
delijk toe. De verslaggevers van de
groote bladen bevinden zich in de pers
kamer. „Een boy uit Europa," zoo
stelt mij de Express-man voor. Bij het
handjesgeven drukken zij al hun spijt
uit, dat er vandaag juist niets te doen
is. Juist is iemand uit de zittingzalen
teruggekeerd: hij heeft niets gevonden
wat stof voor een flinken kop of een
plaatje kad kunnen geven.
„We zullen liet eens verderop pro-
beeren." stelt Spinnifex voor. Zijn
naam heb ik natuurlijk uitgevonden,
maar verder dan ook niets. Ik help
hem zijn uitrusting dragen. Deze is
zwaar: cassettes, bliksemlichtlampen,
de opvallend oude camera weegt drie
kilo.
Een oplichter op de heele wereld
wordt nu eenmaal gestolen wacht
achter de vergulde tralies van een
kooi, die men in eeji hoek gebouwd
heeft. Een ander staat juist voor zijn
rechter. Deze heer in toga. waarmee
mijn vriend een paar woorden gespro
ken heeft, wenkt mij om aan zijn tafel
plaats te nemen. „Hier kunt u het
beter verstaan," zegt hij, maar ik kom
niet om te luisteren,terwijl hij tijdensde
verklaring van den verdachte op half-
luiden toon een gesprek met mij begint.
Europa is mooi, hij heeft daar goede
vrienden. Jammer, doodjammer, ver
ontschuldigt zich ook mijn rechter,
dat er vandaag maar niets opwindends
gebeuren wil. En in de oogen van de
verslaggevers, waar we zonder buit
naar terugkeerenlezen we oprechte
sympathie: geen moord en doodslag,
„Xo excitement" en waarom reist
een journalist, die niet eens een snel
heidsrecord wil breken, ten slotte om
de wereld? Om mee te maken, hoe in
de „Traffic room" een verkeerszondaar
veroordeeld wordt in schoonschrift
duizend maal den zin te schrijven: „Ik
zal voortaan beter op de lichtsignalen
letten"? Afgeloopen. Wij rijden naar
de Express.
Deze krant is een van de grootste
van Oaliforniê. In een lange, half
donkere gang, aan welker wanden
waterkranen boven witte waschbek-
kens druppelen, zegt Spinnifex: „Hier
zijn we er!"
Vervolg op blz. 35
WU HANDHAVEN
KWALITEIT
„Brut u normaal t" In de
stralen ran San Francisco
kan men voor twintig cent
door een specialistzijn
bloeddruk laten onderzoeken.
meter op het water
van de Holden Oate-haven
neerkijken, is wel een
paar enthousiaste uitroepen
waard. Hier tussclien hemel
en water verruimt deze vol
maakte techniek den geest,
een soort muziek zonder
klanken.... Geen men-
schelijk wezen is op dezen
breeden verkeersweg te be
kennen de gestalten in die
duizend limousines open
wagens zijn er niet zijn
slechts verschietende scha
duwen achter glas. Ook de
eenige, eenzame man, dien
ik ontdek, is geen voet
ganger. maar een automo
bilist, die pech heeft gehad:
bij raapt scherven op.
In de Market Street van
San Francisco, waar alle de
heuvels afhollende straten
uitkomen, is de menschheid
teer gestemd. Zoo denken de
goede geesten der reclame er ten minste
over. Men vindt daar in bonte kleuren
op een huishoogen muur een gelukkige
jonkvrouw en een gelukkigen jonge
ling onder water geschilderd: zij geven
elkaar een zoen. En waarom doen ze
dat? Omdat de „badpakken voor
geliefden", zooals een firma ze ge
doopt heeft, hen heeft samenge
bracht.
Achter een spiegelruit zit een jonge
dame en flirt met de mannen, die er
voor blijven staan. Daarvoor wordt zij
betaald, deze platina blonde fee: zij
vertoont nooit weigerende lucifers. In
razend tempo strijkt ze den een na den
ander af, spitst haar lippen, blaast het
vlammetje uit, werpt een veroveren
den blik op de heeren buiten en
begint weer opnieuw. Misschien kan
ik toch beter in plaats van lucifers een
piano koopen. „Den levensduur van
onze piano's," lees ik in een muzikale
etalage, „kunnen wij niet aangeven,
want sedert wij onze zaak vestigden
(1857), is er nog geen enkele ver
sleten."
PI tseling schreeuwt een luidspreker
mij toe: „Bent u normaal?" De stem
lijkt wel uit den mond van een meisje
te komen, dat mij bij een deur zonder
eenige reserve toelacht. Zij is van bord
papier. een gekleurde, op natuurlijke
grootte uitgesneden fotografie, haar
arm wijst naar een toestel, waarmee
men den bloeddruk meet. Het wordt
ter plaatse door een „specialist" be
diend; het consult kost twintig cent.
De wachtkamer bevindt zich op straat
en de klanten staan in de rij. Het zijn
ernstige mannenwie aan de beurt is,
trekt zijn jasje uit, stroopt zijn mou
wen op en schuift zijn elleboog in de
machine. Van den „dokter" krijgt hij
dan een briefje met het resultaat, dit
vergelijkt hij dan met de tabel, waar
boven de angstaanjagende vraag staat
„Bent u normaal?"
Rood stoplicht; bij een kruising
stokt het verkeer, het hoopt zich op
Aanstonds moet de sluis weer open
gaan. En tijdens deze seconden vol
verwachting fluit iemand en dat fluitje
is voor mij bestemd. Uit een stilstaan-
den wagen roept iemand mij toe:
Hurry, hurry, boy schiet op, jon
gen, als je mee wil!" Het is mister
Spinnifex, de fotograaf van de clipper
haven. Hij heeft mij in het gewoel
ontdekt, dien journalist, die wilde
weten wat een krantenman aan de
moet naar het gerechtshof; als u zin
hebt?" Ik heb net nog tijd in te stap
pen
