OP
5H.OOO KILOMETER
;%54^v"
DE WERELD ROND ALS
VLI EG TUIG RAS SA GIER
IX. v a n H ollywood naar Trinida J
NOORD- ittM JS'
|AriERJKApK%
FKAHCISCO
Bfzoj AMClits p:" *5^ f
- r^fit^fAkkAHeunLA
s.jou rnrnnTrTnyy mémih i 111 n
fotUSN
.SIPZIC
^BOfDAHST
AMSTi
:AAN«0<>M,
>f AM MBSCOfi
ZUID- iffy
[AMERlKAg*'
I *70 DfJANtIRO
STILLE
OCEAAN
OCEAAN ^AUiTRALII
N
M
redes om twee uur moet
Ie „luchtauto" mij in
Hollywood afhalen. Maar
om tien uur telefonee-
ren zij al: we komen
tegen middernacht.
Het vertrek lijkt weer voor de zoo-
veelste maal op een vlucht.
Op de elfde verdieping, waai
mijn kamer ligt, zoek ik
mijn bezittingen met 'n haast
bij elkaar, alsof de brandweer
al in de hal staat. Al
die verschrikkelijke rommel:
filmspoelen, foto's, boeken,
tijdschriften en aanteekenin-
gen, het „pistool met den
doodelijken straal", dat ik in
Los Angeles gekocht heb
kinderspeelgoed voor mijn
verzameling - het groote
stuk koraal en de glazen kogel
van de Japansche visschers
afkomstig van het eiland in
den Stillen Oceaan alle>
moet meein kisten per spooi
en per schip naar het vader
land. En terwijl ze het bontt-
hotelzegeltje op de precies
afgewogen bagage van 25 kilo plak
ken, is mijn hoofd vrij wat voller dan
mijn koffer.
Maar het hart Daar staan ze nu
om mij heen, menschen, waar ik tien
dagen geleden niets van wist en die den
vreemdeling toch goed ontvangen
hebben. Zij hebben mij helpen pakken
en nu geven ze mij de laatste cock
tail. Zoo is het steeds: een uur,
nadat men vriendschap gesloten heeft,
komt het afscheid.
Buiten, op den helverlichten Holly
wood Boulevard, verlaat een groote
menigte het Chinese Theatre. Stars, die
gevierd werden, verschijnen in 't Roose-
velt-hotel, waar de onechte Zigeuner
primas zijn viool onder zijn kin stopt.
„The car, sir!" De wagen wacht.
„Tot ziens?" Wie weet het? De
wereld is groot en de wereld is klein....
De chauffeur drukt het gaspedaal in.
Pfft
In het nachtelijke vlieghavenres
taurant is de tafel gedekt. Nu de
nieuwe dag begonnen is, al is het pas
nul uur 40, moeten onze gasten ont
bijten, zoo redeneert de consciën
tieuze luchtvaartmaatschappij. Spie
geleieren kijken mij aan. Ik staak:
ik verlang naar het slaapliedje van de
propellers. Maar wat er bromt is de
motor van een limousine, waar ik
alsjeblieft maar in moet stappen.
Boven Los Angeles, zoo vernemen
wij, ligt een zware grondmist. Zoo
dicht, dat vliegtuigen niet kunnen
starten. Daarom brengt de auto mij
110 km. landinwaarts, waar het zicht
vrij is.
Voor de schijnwerpers walmt het.
Wij halen een rij vrachtwagens in, die
met een sprookjesachtigen lichtketting
versierd is: groene en roode lampjes
zijn rondom de carrosserie aange
bracht hierdoor wordt menigmaal een
botsing vermeden. En dan komen we,
tusschen 1 en 3 uur 's morgens, geen
menschelijk wezen meer tegen; het is
een tocbt door het niemandsland van
de ochtendschemering.... Boven Palm-
dale, het landingsterrein met de goede
weerberichten, staat de morgenster.
Mexicali: grensplaats in 't vale licht..
Tijdens de tien minuten oponthoud
merk ik, dat onze beide piloten Mexi
canen zijn. Hier begint hun land.
Op de kaart gemeten is het zoo groot,
dat de vier mogendheden -van Europa
daar plaats in kunnen vinden. In vier
sprongen achter elkaar 591, 792,
425 en 464 kilometer kruisen wij er
vandaag over heen en dan zijn we nog
niet aan het eind.
In het noorden, waar de zon opgaat,
glinstert het onder ons: zand van de
woestijn, er groeien alleen maar cac
tussen zij vormen een stekeliger
barricade dan de Magiuot-linie. De
Amerikanen, die hier, voor ze aan den
wereldoorlog gingen deelnemen, binnen
vielen, hebben het gemerktIk
bedenk plotseling, dat een deel van
California ook eens uit zoo'n cactus-
woestijn bestond en nu gedijen daar
perziken en hun kweekers. Een paar
ruiters met sombrero's schijnen de
eenige levende wezens daar beneden te
zijnook in de dorre bosschen aan den
voet van de Sierra Madre voelen wol
ven en jakhalzen zich beter thuis dan
de mensch.
Maar in Hermosillo
Moeien weer bloemen.
Een provinciestad tusschen
twee werelden: de kinderen
aan den rand van de vlieg-
haven hebben gezichten, die
door de gloeiende hitte van
ile naburige woestijn ver
brand zijn, maar in hun
handen houdep zij een
mand granaatappels en sap
pige blauwe vijgen: „Heel
goedkoop, senor!"
Aannemen? Eerst komt
de douane. Hij telt de bio
grafische extra-bladen voor
Mexico, waar mijn pas van
voorzien is, en kijk, het zijn
er maar twee, terwijl het er
drie zouden moeten zijn, alle
drie met een portret. Ik
breek het vijfde dozijn pas
poortfoto's, dat als reserve in mijn
portefeuille meereist, aan, en hij laat
genade voor recht gelden.
Nu wordt het vol in de cabine. Onze
nieuwe passagiers zijn kooplieden en
ranchero's, die vroeger, als ze naar de
dichtstbijliggende groote stad wilden,
een week in het zadel zaten. Het ge
vleugelde paard is heel wat sneller.
Geen wonder, dat de Compania Mexi-
cana de Aviación op verschillende tra
jecten een „verkeersdrukte" voor pas
sagiers van 80 tot 90% boekt. In heele
provincies, welke nog niet door
spoorwegen of autowegen ontsloten
zijn, vormt de „blauwe vogel" de
eenige verbinding.
Bij Mazatlan helgroene en roze
huizen in het subtropische landschap
zien wij den Stillen Oceaan. Uit de
wateren in de buurt, die wemelen van
reptielen, komen de elegante schoenen
en handtaschjes van heel wat dames.
Verder kan men hier heerlijk jagen
jaguars, luipaarden, poema's, antilopen,
zwarte beren en wilde kalkoenen.
Mexicanen zijn uitstekende ruiters en stellen belang in alles wat met paarden Waar nog nooit een mensch doordrong. Het oerwoud in de binnenlanden,
te maken heeft. Huilers vertoonen kunststukjes tijdens een „rodeo". waarover het vliegtuig tiaar Zuid-Amerika vliegt.
