TEDUURGEKOCHT
TE DUUR
GEKOCHT
TE DUUR
GEKOCHT
llltt li
Het spijt den uitgever
L ill 1
't Is een sneeuwbal!"
TEDUURGEKOCHT
TE DUUR GEKOCHT
TE DUUR GEKOCHT
5S.OOO KILOMETER OI»
METAEEA VEEUOEES
"T
Li :::i|
TE DUUR GEKOCHT
TE DUUR GEKOCHT
dat hij geen grooter lettertype heeft
om de verkoopcijfers uit te drukken
ACNES SLICH TURNBULL's
schitterenden roman, uitge
bracht in de Kennemer Serie
33
Vervolg van biz. 32
Welk een aanschouwelijk onderricht
voor <len vliegtuigpassagier! Daar zijn
we de kleine Chagres over, waaruit liet
kleine meer tusschen de zeeën gevoed
wordt en in onze verbeelding beleven
we nogmaals, hoe het opgestuwde
water deze groene oerwoudwildernis
overstroomd heeft. Het was een wereld
ondergang in het klein, op bevel van de
menschen. De toppen zijn eilanden
geworden, waartusschen de boeien de
vaargeul aanduiden; millioenen stom
pen, stammen en kale kronen steken uit
het water op: de trieste overblijfselen
van verdronken wouden. In gedachten
zie ik ze nog, terwijl wij, niet ver van de
Gatoen-sluis, op den Mount Hope neer
kijken. Want ook deze „berg van de
hoop" is een grafteeken. In eindelooze
rijen staan daar houten kruisen op de
graven der in den strijd tegen de natuur
krachten gevallen mannen. 22.000 waren
het reeds na den „Franschen" tijd
meest aan koorts bezweken toen de
Amerikanen met het werk begonnen.
Nu komt de dubbele stad Cristobal-
Colon, die op een schiereiland ligt, en
wij zijn aan den Atlantischen Oceaan.
In 17 minuten zijn wij over dit streepje
water gevlogen, (lat zooveel beteekenis
heeft in de wereldgeschiedenis.
O/i tien drempel van
Zuitl-Amerika
f lit de lucht, te water en te land
heb ik met 't Panama-kanaal keunis
gemaakt. Het waren drie dagen en
nu zit ik opnieuw met mijn neus aan
het raam in een clubfauteuil van
een vliegtuig. Een laatste blik omvat
Cristobal-Colon, deze kleinste wereldstad
ter wereld, en wat van nabij gezien reus
achtig was dokken, oceaanstoomers
en de Gatoen-sluis - wordt op een
hoogte van 2.000 meter weer een speel
goedtentoonstelling voor groote kin
deren.
De Sikorsky-machine van de Pan
American Airways, die mij nu naar het
oosten brengt, heet Ampliibium. Zij is
in technisch opzicht een universeele
vogel, die naar behoefte „loopt", zwemt
en vliegt. Zooeven in de haven was zij
een schip met sissend kielzog, geen
motorboot kon liaar meer inhalen, maal
ais de zee onstuimig is, kan zij ook op
wielen over den vasten grond rijden, zoo
snel als een auto. Maar zooals ik al
zei: nu vliegt ze. Met een vaart van
tweehonderdvijftig kilometer over de
Indianenkust van de republiek Panama
en dan „recht toe, recht aan" over de
Caraïbisehe Zee. Het zijn de schuimende
golven van een jong vasteland, die we
nu naderen.
In Baranquilla, de haven, die in Noord-
Columbia in opkomst is, betreden wij
Zuid-Amerika.
Op dezen laten middag is het een
lichte stad; roze, alsof alles pas gewas-
sclien is, glimt de nieuwe villawijk, aan
den rand een sprookjesslot, dat zich
hotel noemt en waar ik nog eens naar
toe ga, als het mij te druk wordt in een
Europeesohe hoofdstad. Ook in de city
veel nieuwe gebouwen; vermoeid en
oud zijn alleen de merkwaardige rader
booten, die de. breede Magdalena-rivier
op- en afvaren. Zij zien er met hun twee
etages uit als drijvende huizen; de lange
Bchoorsteenen op het dak, altijd twee als
een echtpaar, doen met hun zwarten
rook wel of ze vreeselijke haast hebben,
maar wie met deze logee vaartuigen
naar de hoofdstad Bogota wil, is acht
of tien dagen onderweg en dikwijls, als
de rivieren te weinig water hebben, nog
langer. De vliegtuigen daarentegen
ja, hoelang, heb ik den piloot gevraagd,
hebt u noodig voor zoo'n traject f.
„Nauwelijks drie uur!"
Ik heb vannacht niet al te goed gesla
pen en nu wil ik in mijn vliegend am-
pliibie het verzuimde inhalen, maar daar
schudt de steward mij alweer wakker
hij wijst uit het raam, naar rechts.
Droom ik nog? Een half uur geleden,
toen ik indommelde, heb ik palmen ge
zien en nu is het plotseling winter
geworden in de tropen? Daar ligt
sneeuw, daar zie ik een complex Alpen
toppen, wit, blauw, roze, purper het
licht weerspiegelt in alle kleuren. Het
is de meer dan Ö.000 meter hooge Sierra
Nevada de Santa Martha, waar we langs
razen
Ook als dan weer bosschen komen, die
als groene watervallen in het dal vloeien,
kijkt iedereen in onze cabine naar achte
ren zoolang er nog iets wits te onder
scheiden is. Het zijn bijna allen
mannen uit warme strekenWas
het dan toch een droom, zooeven i
Ergens, in de wildernis zonder wegen
eindigt Columbia. Maracaibo, petroleum
haven in een groote lagune, waar (lui
zend kleine riviertjes in uitmonden
dat is al Venezuela. De Indios, die aan
het vliegveld staan om ons aan te zien
komen, zijn door een hek in kooivorm
van de zaal gescheiden, waarin men onze
bagage op Panama-zijde onderzoekt.
Zij staren naar binnen en wij naar bui
ten.
In den eersten tijd van het luchtver
keer trof men op een nacht twee inboor
lingen uit het oerwoud in een hangar
aan en nam hen gevangen. Wat ze daar
uitvoerden? Hun opperhoofd had hen-
uitgezonden om een paar eieren van dien
reuzenvogel te zoeken. Die wilden ze
zelf uit laten broeden. Ook nu nog
moeten de ambtenaren van afgelegen
vlieghavens op de roode zakken van
hun windwijzers passen, anders maakt
de eerste de beste zoon van de jungle
die voorbijkomt er een broek van, die
zijn lendenen voor gevaar beschermt.
Nu vliegen kleurlingen mee. Ook de
beide mulattinnen, die voor mij zitten,
krijgen van den steward een openge
klapt patent-doosje met de lunch. Zij
kijken wantrouwend, alsof de kip met
de perzikencompote vergiftigd was;
plotseling, alsof ze het met elkaar afge
sproken hebben, beginnen ze te huilen,
harder dan de motoren kunnen brom
men. En nog iets anders doen ze als om
strijd. De eerste menschen, sedert
Amsterdam, bedenk ik nu, en ik heb al
meer dan 30.000 kilometer achter den
rug, die naar het zakje voor de lucht-
zie-ken grijpen.
Nog in Cumarebo, twee uur later, snik
ken ze, en wat ze 's middags in La
Guaira, vanwaar ze naar de hoofdstad
Caracas verder reizen,- in zichzelf prut
telen, dat beteekent vast: Nooit meer in
een vliegmachine.
Guanta en Caripito, dat zijn nog een
paar havens, waar benzine ingenomen
wordt, die door de naburige petroleum-
torens uit den bodem van Venezuela
gehaald wordt. Dan zwaait de machine
zeewaarts en aan het einde van al die
blauwe en groene woestenijen van dezen
langen dag ligt Trinidad.
Volgende week: Terug
naar Europa.
Ju.
"H|"
iiu,
mm liillllltill#*»*»" iiftkHlll
II jDMMMMI'm I....I,
llhiiiitf unit luim
ui iiiiiiiij lil
AA
TE DUUR GEKOCHT
TE DUUR GEKOCHT
TE DUUR GEKOCHT
TE DUUR GEKOCHT
TE DUUR GEKOCHT
Prijs: 30 cent ingenaaid
f1.— gebonden
De boeken uit de Kennemer Serie zijn verkrijgbaar aan
ons bureau, bij onze agenten en bezorgers; franco per post
na ontvangst van 40 cent (in postzegels, per postwissel of
per giro 142700) voor het ingenaaide, of f 1.15 voor het
luxe-boek, aan ons hoofdkantoor Nassaulaan 51 - Haarlem
