HAAR EERSTE NEDERLAAG
HOOR URSULA PARROTT
EERSTE HOOFDSTUK
31
Als 't niet zoo dringend noodig was, dan ging
ik beslist niet. zei Andrew Durane ongerust.
Isabella, zijn vrouw, keek naar de zonne
stralen, die langs de prachtige, lichtblauw
zijden gordijnen vielen. Zij hingen nauwelijks een
jaar. maar waren reeds sterk verschoten. Dat kwam,
volgens Andrew, omdat er sedert het uitbreken van
den oorlog geen Duitsehe verfstoffen te krijgen
waren, zoodat men er niet op kon rekenen, dat een
stof kleurecht was. Ze bespeurde een opluchting,
toen ze hoorde, dat Andrew zou gaan, al zou zij
onmogelijk kunnen zeggen, wat de reden voor dat
gevoel was. Zij meende, dat het voor haar beter zou
zijn, dat de vader van den erfgenaam der Durane-
millioenen op zee was, dan dat hij ongedurig in de
kamer naast de hare zou loopen te ijsberen in
zenuwachtige afwachting of zij hem een zoon of een
dochter zou schenken. Ze zou zich dan net zoo kun
nen gedragen, als ze zelf verkoos
Glimlachend keek ze naar haar man. Hij zag er
echt ongerust uit. Hij zat stijf rechtop in zijn stoel
eu dacht vermoedelijk aan iets dat met de staal
industrie in nauwe betrekking stond. De oorlog had
die industrie tot* ongekende hoogte doen opbloeien.
Maar hoe heter het in zaken ging, des te meer zorgen
scheen dat mee te brengen.
Andrew boog zieh naar haar toe en trok de kanten
sprei, waaronder ze op haar ruststoel lag, wat hooger
over haar heen.
„Je mag vooral geen kou vatten."
Wat 'n dwaze bezorgdheid van hem! Het was etui
zoele Meimorgen. Toch sehool er in dat onhandige
gebaar iets ontroerends. En tot haar verbazing vroeg
hij opeens:
„Isabel, ben je blij, dat je met mij getrouwd
bent* Vertel het me eens heel eerlijk: ik zal niet
hoos worden, als het minder vleiend voor me uit
valt."
Of ze blij was, met hem getrouwd te zijn Tot op
dat oogenblik hail ze daar zelfs geen oogenblik aan
getwijfeld. Een lieele reeks van onuitspreekbare ge
dachten vloog haar opeens door 't, hoofddat zij nog
geen negentien en hij al vijfenveertig was geweest,
toen haar moeder dit huwelijk had weten tot stand
te brengen, waardoor ze niet langer genoodzaakt
was, met haar karige geldmiddelen een koogen
staat te voeren. Gezegden van haar moeder.
„Al weet hij dan waarschijnlijk niet eens den naam
van zijn overgrootmoeder van moederszijde, toch
heeft zijn vader hem een behoorlijke opvoeding laten
geven en naar de universiteit gestuurdHij
heeft heel draaglijke manieren. En. heusch, lieve
kind, een wat oudere man is veel. veel toegefelij
ker voor je. Bovendien.... bovendien.... weet
ik bijna niet meer, hoe ik rond moet komen, Isabel, en
het is toch wel goed, dat ook jij daarvan op de hoog
te bent. Jouw entree in de wereld.
Isabel was heeleinaal niet op die „entrée" ge
steld geweest, omdat ze maar al te zeker voelde,
dat dan het oogenblik, waarop ze haar vrijheid
kwijt zou zijn, hoe langer hoe meer naderde.
En zoo was ze dan ten slotte met hem getrouwd,
niet al zijn stoerheid en handelsgeest, met, zijn onuit
puttelijke vriendelijkheid, zijn westersche accent,
en.... zijn in het westen verdiende millioenen. In
twee jaar tijde was ze een huis in de stad, een huis in
Bar Harbor, een huis in Palm Beach, meubels,
juweelen en kleeren rijk geworden.
Hoe geduldig wachtte Andrew nu op haar ant
woord
Twee jaar lang had hij haar behandeld als de
meest, belangrijke persoonlijkheid in zijn heele
leven. Twee jaar lang had ze zich veilig en geëerbie
digd gevoeld, vrij van den aandrang barer moeder.
0111 toch met iemand te trouwen, die „iets te betee-
kenen had". Twee jaar lang had ze alles gekregen,
waarmede hij maar dacht haar 'n plezier te kunnen
doen.
Lachend gaf ze hem haar oprecht, gemeende ant
woord. „Ik heb er nog nooit eerder over nagedacht,
Andrew. Maar heusch, ik ben blij. dat ik met jou
getrouwd ben! Jij bent werkelijk zoo. Ze had
iets buitengewoons willen zeggen, maar dat ging
niet, omdat hij al zevenenveertig was en zij eenen
twintig en omdat ze in die twee jaar nog nooit iets
buitensporigs tegen hem gezegd had. Ze begon nog
maals: „Jij bent hoogst waarschijnlijk de liefste man
van heel Amerika!"
Deze woorden deden hem goed. Het was zoo ge
makkelijk, hem dankbaar en tevreden te stemmen.
Ze zou haar best doen, als de habv er eenmaal was en
Andrew weer uit Engeland terugkwam, hem te
laten merken, hoe gelukkig zij zich voelde. Mis
schien dat ze zich in het begin wat overweldigd had
gevoeld, maar dat
Ze miste een deel van zijn uiteenzetting over het
vele geld, dat zijn reis naar Engeland aan de firma
zou bezorgen, omdat ze er feitelijk weinig belang in
stelde. Van zijn twintig millioen had hij immers zoo
iets van een millioen inkomen per jaar. Dat had haar
moeder aitijd met een zeker ontzag verklaard, omdat
Andrew twintig millioen dollar bezat, toen hij met
haar trouwde. Waarom zou hij dan naar het dubbele
verlangen? Hij gaf haar een nauwkeurige verkla
ring. „Als ik gebruik maak van de geoorloofde en
wettige gelegenheden, die deze oorlog ons biedt, om
geld O verdienen, dan kan ik onzen zoon tot een der
grootste erfgenamen van Amerika maken." zei hij
met nadruk.
Isabel Durane dacht hij zichzelve, dat een zoo groot
fortuin voor haar zoon wel eens een zware last zou
kunnen worden. Haar moeder had altijd tegen haar
gezegd, dat ze heelemaal geen ambitie toonde of
bezat!
Toen kwam er een andere gedachte bij iiaar op en
die sprak ze uit.
„Zou je. zou je het heel erg vinden, als het een
meisje was?"
Haar man zei correct: „Neen, liefste. Als jij het
maar goed maakt en de baby maakt het goed, dan
komt het er niet op aan, of het een meisje of een
jongen is." Maar hij slaagde er toch niet in, zijn stem
enthousiast te doen klinken.
Hij zag er weer zorglijk uit! Over een minuut of
vijf moest hij weg naar de hoot en dan zou ze hem in
'n volle maand niet terugzien en dan zou de bahv al
twee of drie weken oud zijn en dus deed ze haar
uiterste best, hem wat op te fleuren.
„Och, Andrew, ik geloof vast, dat liet een jongen
zal zijn! En mocht dat niet het geval zijn, dan krijgen
we toch nog wel een zoon! Ik ben dol op kinderen!"
Ze dacht aan de frissclie, blozende kinderen, die ze
op haar wandelingen door het park. op doktersvoor
schrift, geregeld gemaakt, zoo veel gezien had.
„Je bent dol op me, is het zoo niet, Isabel?"
Ja. zeker, ze was dol op hem. Dat kon ze ronduit en
oprecht erkennen. En dat deed ze.
„Andrew, ik houd dolveel van je!"
Hij omhelsde haar. Toen kwam zijn secretaresse
hem waarschuwen. Hij verliet de kamer met, de woor
den: „Ik moet nog een en ander regelen. Ik ben zoo
meteen terug."
Zijn eigen secretaresse, zijn schoonmoeder en de
verpleegster voor zijn vrouw bevonden zich samen in
zijn werkkamer. Zijn schoonmoeder nam liet woord.
„Je secretaresse heeft me gezegd, dat je dit gelezen
hebt," zei ze, op een krant wijzend.
„Ja, dat heb ik gezien." Het had hem verschrikke
lijk in de war gebracht, maar dat wilde hij niet
erkennen. Het had hem er zelfs toe gebracht, zich
af te vragen, of de vermeerdering van zijn fortuin
voor zijn erfgenaam wel waard was, daardoor de
kans te loopen, Isabel te verliezen. Zij immers was
alles wat hij had, al wat liij ter wereld verlangde, met
uitzondering van een heel groot vermogen, dat haar
een grooten eerbied voor hem zou bezorgen en dat
haar altijd met trots zou vervullen, dat ze met hein
getrouwd was. Dit groote vermogen moest ook hun
jongen een grooten dunk verschaffen van de Duranes,
net zoo goed als van de voorouders van moeders
zijde, die zijn schoonmoeder altijd voor het voet
licht bracht!
Ongemerkt had hij zijn hand uitgestoken naar de
krant en hij herlas opnieuw liet bericht, dat, hij de
laatste uren zoo vaak had gelezen, dat. hij het, bijna
uit zijn hoofd kende.
WA A RSCHUWINO
Reizigers, voornemens den Atlantische)!- Oceaan
in t'r Ie steken, worden herinnerd nan den oorlogstoestand
twsschen Duitschland en zi jn hondgenooten en Engeland
en zijn. bondgenootcu. I)e oorlogszone omvat ook de
wateren langs de Engelsehe kusten. Overeenkomstig
formeele waarschuwing van de Keizerlijke Thiitsche
Regeering kunnen xehcftenvarende onder Engelsehe
vlag, oj onder die van Engeland» hondgenooten. in die
wateren lot zinken worden gebracht. Reizigers op
Engelsehe schepen in de oorlogszone varen daar dus op
eigen risico.
DE KEIZERLIJKE DUITSOBE
AMBASSADE
Washington, D.O. April 1915.
Het was. het was méér dan brutaal! Veront
waardiging en weerbarstigheid kwamen hij hem
GivenProlieerden ze tegen Amerikaansche burgers
te vertellen, wat ze doen en laten moesten? Dat
zouden ze dan wel eens zien!
„De Lusitania vaart om tien uur af en het wordt
tijd. dat ik wegga. 1' zult natuurlijk er wel voor
zorgen, dat mijn vrouw geen kranten in handen krijgt.
Er zal over deze waarschuwing wel heel wat geschre
ven worden, dunkt me. Enfin, ze leest toch nooit
kranten. Ze zegt, dat al dat oorlogsnieuws haar maar
verdrietig stemt."
Zijn schoonmoeder verzekerde Item, dat ze allen
hun uiterste best zouden doen. Hij grinnikte en kuste
haar vluchtig ten afscheid. Hoewel hij heel goed
wist, dat ze alleen om zijn geld zoo op liet huwelijk
van haar dochter met hem aangedrongen had, wilde
liij daarin toch niets anders zien dan eerlijke be
zorgdheid voor het welzijn van haar kind en hij was
vast van plan te zorgen, dat hij haar verwachting
verwezenlijkte. Overigens koesterde ze immers een
oprechte bewondering voor hem zeker voor zijn
handigheid in het verdienen van geld en ze was
hem dankbaar voor de groote jaarlijksehe toelagen,
die hij haar verschafte.
Zijn secretaresse maakte hem er opmerkzaam op.
dat zijn bagage reeds in den auto lag.
Hij ging naar binnen, om afscheid van Isabel te
nemen.
Wat was zijn jonge vrouwtje met liaar loshan
gende donkere haren en liaar vertrouwvolle groote
oogen toch schattig! Als hij in Engeland kwam.
zou hij haar een of ander zeldzaam juweel koopen
als herinnering aan de geboorte van hun eersteling!
Parels? Neen. die had hij al voor haar gekocht.
Robijnen? Wat zouden die prachtig afsteken tegen
haar blanken hals!
„Het wordt mijn tijd om te gaan, Isabel!" Ze
klemde zich vast aan zijii hand, als wilde ze hem
niet laten gaan. „Ik hoop, dat je. dat je.
Hij kwam niet verder. Hij wist niet, wat hij op dat
moment tegen haar moest zeggen. Hij zei iets anders
dan hij bedoeld had.
„Ik hoop, dat de baby op jou lijkt!"
Ernstig stribbelde ze tegen. „Neen, vooral als het
een jongen wordt, dan zou ik graag zien, dat hij groot
en blond was, net als jij, zoo'n klein beetje rossig
en dan met jouw blauwe oogen en.
Hij kuste haar en zei, dat ze goed op zichzelf moest
passen. Haar heldere jonge stem zei:
„Pas jij maar liever goed op jezelf! Waag je niet
onnoodig in gevaar! Want er wordt daar nu een
maal oorlog gevoerd. En kom maar gauw terug!"
Precies op datzelfde oogenblik. al was het ochtend
in New York en namiddag in Rusland, zei barones
Katherina Rostokof tegen haar eenigen zoon:
„Pas goed op jezelf. Waag je niet onnoodig in
gevaar, want het is nu eenmaal oorlog. En kom
gauw teriig, jongen."
„Natuurlijk, moeder," antwoordde hij zonder
veel op haar woorden te letten. Arm in artn wandel
den ze op het, perron heen en weer. Gelukkig was de
trein voor het front nog niet in zicht.
Ze vond liet zoo onzinnig; de jongen was nauwe
lijks zeventien en zou in gewone omstandigheden
nog een paar jaar gestudeerd hebben op de
