HAAK eerste mihieiy \g
DOOR IIRSIJTA PARROTT
Dimitri voelde zieh niet op zijn gemak en
bemerkte, aan de luchthartige manier van
doen van Michael, dat deze zieh ook niet
gerust vóelde. Een der mannen ondervroeg
hen al te vinnig over de avonturen, die ze in het,
Roode Leger beweerden te hebben meegemaakt.
Na een poosje kwam de oude vrouw naast üimitri
staan en vroeg dringend, of ze hem de toekomst
mocht voorspellen.
„Een dapper soldaat zal veel rijkdom verwerven
en gelukkig in de liefde zijn."
Dat, was zoo het gewone praatje, dat ze overal
vertelden.
„Een dapper soldaat zal veel rijkdom verwerven."
En daarna op precies denzelfden toon: „Een
meisje met haren, niet rood en niet blond, wacht op
zijn terugkeer. Heur haren houden het midden
tusschen rood en goud. Ik zal u een mooie toe
komst voorspellen voor tien kopeken."
üimitri zag ondanks de vallende schemering en
den walmenden gloed van het vuur, die hem de
tranen in de oogen dreef, dat Michael met bijzon
dere aandacht luisterde alsof er een bepaalde
bedoeling stak achter de woorden der oude zigeunerin.
Maar ze hadden beiden zoo vaak in doodsgevaar ver
keerd, dat ze met geen blik of t.eeken hun verrassing
lieten blijken. Langzaam aten ze hun borden leeg.
„Niemand kan op 't oogenblik de toekomst ook
maar één dag vooruit voorspellen, oudje. Als ik
onze laatste tien kopeken vermors aan jouw gewau
wel, hoe moet ik morgen dan aan eten komen?'
zei Michael lachend.
„Als ge naar mijn voorspellingen wilt luisteren,
dan verzeker ik u, dat u morgen in ieder geval
genoeg te eten zult hebben."
„Nu. vooruit dan maar!"
Ze stonden op.
„Toekomstvoorspellingen! Bijgeloof! Goed voor
kinderen! Slaan jullie daar geloof aan zei de
man, die hen ondervraagd had, spottend.
De oude vrouw protesteerde.
„Ik toon mijn gaven niet aan schurken, zooals
jij," zei ze.
Ze nam Dimitri en Michael mee naar een ander
vuurtje, dat boven op een klip brandde. Daar
liet ze hen gaan zitten met hun rug naar de
mannen toe, die ze zoojuist verlaten hadden. Zij
zette zich met haar gezicht naar dien kring ge
wend, zoodat allen haar goed konden zien en nam
de hand van Dimitri vast. Michael schoof wat opzij.
„Kijk niet achterom, prins Normoff," zei ze toen
zonder eenige inleiding. „Als ze u verdacht gaan
vinden, dan bereikt u zelfs den zoom van het bosch
niet meer."
Ze boog zich over Dimitri's hand, maar ze
hield haar oogen langs hem heen op het andere
vuur gevestigd.
„Baron Rostokof, Stefan, die. vroeger butler bij
uw moeder was, heeft me een tijd geleden verzocht,
naar u beiden uit te kijken. Men verwacht, dat
gij naar het huis van uw moeder zult gaan. U bent
nu en dan op uw reis herkend. Allebei. De prijs,
op uw hoofden gesteld, is verhoogd, omdat men
veronderstelt, dat gij niet alleen naar huis gaat om
te onderzoeken of uw moeder nog leeft, maai- ook
om een daar verborgen schat op te delven. Men
zal u rustig naar het huis laten gaan om te zoeken.
Twee van de mannen, die bij het vuur zitten, zullen
u volgen. Ook al waart ge langs een heel anderen
weg gekomen, dan zouden jullie toch herkend zijn
en gevolgd."
Michael wierp zijn blonde hoofd achterover en
lachte luid.
„Je moet ook lachen, Dimitri. Je zit er veel te
stil bij, man!" mompelde hij toen snel.
Dimitri volgde zijn voorbeeld.
„Waar is moeder?" vroeg liij zacht.
De zigeunerin bekeek opnieuw de lijnen van
zijn hand. „Stefan ziet er uit als een fanatieke
bolsjewiek. Hij wordt niet verdacht."
„Vertel hem nu liever de waarheid," zei Michael.
„Hij zal je hand niet vastgrijpen of plotseling erg
schrikken, noch beginnen te huilen."
„Bent u daar zeker van?" vroeg de waarzegster
voorzichtig.
KORTE IS HOU) 1 AA 'T VOORAFGAANDE:
De Amerikaanse/te milUonnair Andrew Durane ver
trekt in 1915, tijdens den wereldoorlog dus. ondanks
kei groote gevaar dat daaraan verbonden is, met de
iMsitania naar Engeland. Hij wil deze zakenreis
benutten om z'n kapitaal voor zijn erfgenaam, die zeer
spoedig ter wereld zal komen, te vergroot en. Op het
zelfde moment neemt de zeventienjarige baron Dimitri
Rostokof op een Russisch station afscheid van zijn
moeder om zijn vaderland als officier te dienen. Ter
wijl in New Vork Durane's eerste kind, een meisje,
Andrea geheeten, het levenslicht aanschouwt, vindt
haar vader den dood in de golven, Dimitri Rostokof
keert na dertien maanden met z'n vriend prins Michael
Normoff voor een verlof van twee weken naar het land
goed van z'n moeder in de Krim terug, flij ontmoet
daar de zestienjarige knappe Constancia, een verre
nicht van zijn moeder. In 1922 trekken Dimitri en
Michael als arme zwervers in boerenklceren naar huis.
„Je hoeft me niets meer te zeggen. Ik begrijp
alles," zei Dimitri op doffen toon.
„Constancia woont in het. eerste dorp ten zuiden
van uw landgoed. U moet de aanwijzingen van
Stefan stipt volgen. Uw moeder is bij de plunde
ring van het huis in 1919 omgekomen. Het meisje
werd weggevoerd, maar ze is na een poosje terug
gekeerd. Ik smeek n, ter wille van uw vriend, niet
de minste beweging te maken." Haar stem klonk
effen, zonder de minste uitdrukking en heel zacht.
„Voor u, prins Normoff, was ook een deel van
Stefan's boodschap bestemd. Hij vertrouwt mij,
maar niet ten volle. Hij zei, dat u het wel zou
begrijpen. Ik veronderstel, dat het over geld gaat.
Stefan tiet me zijn boodschap van buiten leeren
Waar gij eens aan de voeten van barones Rostokof
op een zonnigen namiddag geknield hebt, daar
heeft zij uw raad opgevolgd."
„Nou zeg, die voorspelling van je duurt erg
lang en dat voor zoo'n paar centen riep een
man, bij liet. andere vuur gezeten.
,,'k Heb er dezen keer plezier in," schreeuwde'
de oude zigeunerin terug. „En 't is 'n goede oefe
ning voor ine, anders raak ik er den slag van
kwijt." Ze liet de hand van Dimitri los en greep
die van Michael.
„Gij moogt hen, die u zullen volgen, het woud
niet laten uitkomen. Ook moet ge slechts tot aan
de grens van uw eigen landgoed gaan. Ga dan
verder over zee. Daar ligt een boot. Vaar naar liet
strand vlak onder liet huis. Klim langs den heuvel
omhoog. Het huis is verbrand op de steenen muren
na, die geen vlam wilden vatten. Spionnen zitten
op wacht in de oude stallen langs den weg, omdat
ze denken, dat u daar langs moet om er te komen.
Zie Stefan zoo mogelijk morgen of overmorgen op
liet terras, zoodra het donker geworden is, te ont
moeten. Ik zal hem een boodschap sturen."
„Doet ge dit uit liefde voor ons?" vroeg Michael
zachtjes.
„Ik waag mijn nek niet uit liefde, zelfs niet
uit dank voor 't goede mij, lang geleden, door de
moeder van Dimitri bewezen. Neen. Voor vijf van
Stefan ontvangen goudstukken en voor tien erbij,
als mijn boodschap hem bereikt. Maar uit dankbaar
heid voor de aalmoezen van vroeger zal ik u niet
voor geld verraden."
Michael wierp eenige geldstukken in den licht
kring van het vuur.
„Wat 'n prachttoekomst! Rijkdom, een mooie
vrouw en een liooge staatspositie! Kom, beste
vriend, laten wc er achteraan gaan!"
Dimitri liep even rustig als Michael. Zij riepen
een groet naar de mannen om het vuur, toen ze
hen passeerden. Een hunner vroeg nieuwsgierig:
„Waarom trekken jullie vannacht reeds verder?"
„De maan komt spoedig op," gaf Dimitri ten
antwoord. „We kunnen nu een heel eind verder
komen."
Toen ze den volgenden dag het zeilbootje aan
land trokken en tegen den heuvel opklommen, was
het reeds donker. Maar zelfs in die duisternis
konden ze de gapende vensters in de steenen muren
tegen de lucht zien afsteken. Ze liepen zoo zachtjes
VERVOLG
mogelijk. Toen ze op het terras kwamen, bewoog
zieh een schaduw in de nabijheid van een dikken
boom.
„Stefan!" zei Dimitri zachtjes.
Ze begaven zich binnen de muren van het huis.
De vloer was verbrand en de balken staken verkoold
door 't dakboven hun hoofd
fonkelden de eerste sterren. O E K l> E
Heel den nacht cn heel den
dag had Dimitri als in een
droomgeloopen, in een vreem
den en akeligen droom, waarin
de herinnering dooden en levenden dooreenmengde.
Er waren zoovelen gestorven tusschen dien Hon-
gaarsehen lansier op den weg in Galic.ië en de
twee mannen, die hun dood hadden gevonden in
het bosch, aan het eind van zijn reis door (1e Krim.
Jongens, die hij op school gekend had, oorlogs
kameraden met wie hij kortstondige vriendschap
en eindeloozen strijd had gedeeld, zij allen ston
den hem slechts vaag voor den geest, zoodat hij
zich niet kon herinneren of de beelden, die in zijn
geheugen leefden, afkomstig waren van gebeurte
nissen uit het eerste begin in liet westen of uit het
noorden, toen hij tegen Duitschers of communisten
vocht. Het was niet vreemd, dat zijn moeder zich
bij dat groote gezelschap gevoegd had. Het was
alleen vreemd, dat hij en Michael zich nog onder
de levenden bevonden. Hij, Michael en een meisje,
Constancia geheeten. dat hij morgen zou ontmoeten.
Kerst nu, tusschen de overblijfselen van het huis,
dat hij zoo had liefgehad, ontwaakte hij tot de
werkelijkheid.
De wereld, waarin hij geboren werd, was één
ruïne geworden. Er bleef hem niets anders over dan
voor zichzelf en voor het geliefde meisje een andere
wereld te zoeken. In de vlammen, die Rusland
hadden verteerd, was alles, goed en kwaad, zooals
het in zijn stand vertegenwoordigd was geweest, ver
gaan. Met uitzondering slechts van een herinnering
aan een traditie van moed en vroolijkheid.
Het eerste, wat hij Stefan vroeg, was:
„Wanneer gaan we naar Constancia toe?"
„Als u wilt morgenochtend. Ze zal u wel her
kennen, denk ik. Ik weet niet, hoe ik u vertellen
moet...." antwoordde de man dof.
„Vertel me alles, ik ben op 't ergste voorbereid."
„Constancia heeft te veel gruwelen gezien," be
gon Stefan, „toen ze het huis in brand staken en
haar meevoerden naar Sebastopol. Nu kan ze zich
weinig meer herinneren. Ze kwam thuis als een dier,
dat een schuilplaats-zoekt. Ik heb haar bij mijn
familie ondergebracht, die goed voor haar is en
betrouwbaar. Ik heb een deel van het goud onder
de marmeren bank genomen, om lui om te koopen,
(lie me konden vertellen, waar ze was. Ik nam nog
een deel, om anderen om te koopen, (lie me moesten
waarschuwen, als u hierheen kwam. Er is niet
veel meer over. Maar, met de juweelen, toch nog
genoeg om de ontvluchting van u en haar en-prins
Normoff te bekostigen. Niet in eikaars gezelschap.
C kunt nooit samen uit (le Krim ontsnappen. U moet
hier van elkaar afscheid nemen. Er is over ge
praat, dat ik goudgeld heb uitgegeven. Daarom
denken de Rooden, dat. u hier een grooten schat
komt weghalen. Ze hebben foto's van u beiden en
in alle dorpen is aangeplakt, dat er een prijs op
uw hoofd staat."
Ze gingen op weg, toen de dageraad begon aan
te breken. Ze hadden de ringen, de armbanden,
de halssieraden, die ze baronesse Rostokof hadden
zien dragen, in drie gelijke deelen verdeeld. Zoo
hadden ze ook het goud verdeeld. Twee derden
voor Dimitri, omdat hij voor Constancia moest
zorgen, en één derde voor Michael.
„Het goud is nu het meeste waard," had Stefan
gezegd, toen_ze ermee klaar waren. „Dezen winter
zag ik een hongerige vrouw een paar smaragden
oorringen, zeker zoo mooi als deze, voor een stuk
gebraden schapenvleescli geven, waarvan haar
gezin net één maaltijd kon hebben."
Daarop verliet hij hen om te zien of de soldaten
in ile stallen allen sliepen en of Michael dus veilig
den weg naar het noorden kon opgaan.
„Als ik eerder in Parijs ben dan ji j met lonstancia,"
