Martini
Solvolith
Een actief middel
tegen tandsteen, de aartsvijand
van het gebit
29
vriend en had hij al zijn vriendschap
en bewondering nu overgedragen op
datgene, wat hem van Andrew overge
bleven was op deze wereld. Het was
roerend en tevens heel verkeerd voor
Andrea.
Andrea had een hekel aan school ge
kregen op den dag, dat ze voor haar
klasgenootjes een krantenberichtje over
haarzelf, en haar inillioenen had voor
gelezen. Enkele van die klasgenootjes
bezaten ook inillioenen, al waren het er
niet zóóveel. Ze besloten (volkomen te
recht naar de meening van haar moe
der) dat prinsesje eens flink op haar
plaats te zetten. Het had goed voor
Andrea kunnen zijn. Maar ze wilde zich
er niet in schikken. Ze wist Mark aan
het verstand te brengen, dat het veel
te akelig voor haar op school was met
kinderen, die jaloersch op haar waren.
Ze kon immers beter leeren, hoe ze een
goede helpster in zaken voor hem kon
worden (een onderwerp tusschen hen
beiden, dat vaak besproken werd), als
ze huisonderricht kreeg. En zoo ge
schiedde natuurlijk. Ze leerde vlug en
was echt begeerig naar kennis. En de
leeraressen leerden ook iets, namelijk,
dat ze de kleine prinses niet moesten
dwarsboomen, als ze ten minste hun
uitstekend betaalde baantje wenschten
te behouden.
Haar moeder vond dien bijnaam
van de kleine prinses akelig en ook
het stel bewakers, dat Andrea overal
vergezelde, waarheen ze maar ging,
vreeselijk vervelend. Zoo'n lijfwacht
was misschien een noodzakelijke be
veiliging voor een kind, dat zestig
millioen dollar of een dergelijke onge-
loofelijke som waard was maar haar
moeder had er reeds lang mee opge
houden. haar hoofd te vermoeien met de
vraag, hoe rijk zij wel was. omdat ze 't
in elk geval veel meer vond dan ze
verlangde.
Maar Andrea zelf ging groot op haar
lijfwacht, op den auto met gepantserd
glas waarin ze reden en die, volgens
Isabel, den indruk maakte van een
cireuskooi voor wilde dieren.
Het ergste gebeurde op den voor
avond van liet jaarlijksche vertrek naar
Bar Harbor.
Andrea ging met haar twee bewakers
een wandelingetje in Central Park
maken. Van 't feit, dat haar moeder uit
winkelen was maakte zij gebruik om uit
't juweelenkistje de sieraden weg te
halen, die ze graag aan had. Het was
niet de eerste maal, dat iets dergelijks
voorviel. Mark had het leuk gevonden,
het kind te wijzen, hoe het letterslot
van de wandkluis werkte. Ze nam nu de
parels van haar moeder: twee saffieren
en robijnen armbanden, een niet al te
kostbare diamanten broche en een
robijnen ring van onschatbare waarde.
Zoo uitgedost liep ze tusschen de
twee mannen in, trotscli als een kalkoen.
Ze droeg overigens een heel gewoon wit
linnen jurkje, door haar moeder, als
passend voor haar-leeftijd, uitgezocht.
Wat er toen gebeurde was niet heele-
maal de schuld van de lijfwacht, omdat
een van de twee bezig was voer te
strooien voor de duiven en de andere
pogingen deed, om met de allerduurste
bonbons een eekhoorntje te lokken. Dit
was zoo de gewone manier, waarop
Andrea hen reeds bij vorige wandelingen
had beziggehouden.
Als gewoonlijk verzamelde zich een
groepje menschen rondom Andrea en
haar bewakers. Zooals maar al te vaak
gebeurde, kwam een krantenfotograaf
hij was juist klaar met zijn maandelijk-
sche opnamen van nieuwe aanwinsten
van den dierentuin een paar kiekjes
maken van het kind met haar zware,
glanzende haar, lijfwacht A die zaad
strooide, lijfwacht B, die op de knieën
lag met een doos van de duurste bon
bons naast zich en die 'n heel klein eek
hoorntje naar zich toe trachtte te lokken
Hun beider revolverholsters kwamen op
de foto bijzonder goed uit, evenals de
groteske juweelendracht van het kleine
kind.
Wat nog nimmer gebeurd was, ge
beurde toen. Een sjofele oude vrouw uit
de menigte drong plotseling naar voren,
greep Andrea beet, trok het parelsnoer
van haar hals, zoodat de sluiting brak
en trachtte haar de armbanden af te
nemen. Ze mompelde iets, dat door de
kranten uitentreuren zou herhaald
worden nog lang nadien.
„Een fortuin aan juweelen, door
een kind gedragen, terwijl er honger
heerscht 1"
Andrea schreeuwde noch huilde. In
de enkele oogenblikken, voordat haar
lijfwacht haar te hulp kwam, zette ze
haar tanden opeen en stribbelde tegen.
Ze was een gespierd kind. Misschien dat
woede haar nog meer kracht gaf. Het
was ongetwijfeld waar, dat ze de oude
vrouw sloeg, voordat de lijfwacht deze
vastgreep en het was ook 'n feit, dat
die mannen het oude mensch erg ruw
behandelden. Maar ze waren erg ge
schrokken en hun bezinning kwijt. Het
was best mogelijk, dat een hunner gelijk
had met te beweren: „Ik dacht, dat ze
misschien een gevaarlijke krankzinnige
was dat ze best een mes of een pistool
bij zich kon hebben dat ze misschien
lid was van een bende dieven en roovers.
In de menigte, die zich om ons heen
verdrong, bevonden zich verscheidene
ongunstige typen."
Mark Henderton was van meening, dat
de bewakers hun plicht hadden gedaan
en dat Andrea zich voor haar leeftijd
heel moedig had gedragen. Maar toen he:
verhaal zich van de nieuwskolom mei
naar de hoofdartikelen verplaatste, wen
hij ontstemd en bevreesd. Vooral toei
het uitkwam, dat de oude vrouw eei
volmaakt ongevaarlijk menschje was
een bekende figuur in het park, waar z.
vaak kwam met wat kruimeltjes voo:
de vogels. Ze lag nu in het ziekenhui
met een gebroken pols. Mark liet haai
naar een afzonderlijke kamer ovei
brengen; en gezien het feit, dat zijzei'
het incident toch eigenlijk had uitgelokt
waren zijn zaakwaarnemers buitenge
woon edelmoedig voor haar.
Het viel allemaal erg ongelukkig uit
maar naar Mark's meening zou de bui
wel overdrijven. Hij dacht er geei
oogenblik aan, dat het verhaal en dt
kiekjes in de krantenarchieven bewaar
zouden blijven, om telkens dienst, te
doen, als Andrea Durane in haar latere
leven iets deed, dat vermelding waard
was. Toen ze haar entrée in de wereld
maakte, toen ze zich verloofde, toen ze
op den dag van haar meerderjarigheid
een deel van haar groote fortuin in
handen kreeg, en zoo verder.
Mark Henderton was een oude man
met een idée-fixe: dat deze dochter van
zijn handigen compagnon al diens schit
terende eigenschappen van hem had
overgeërfd en dat ze 't, merkwaardigste
kind van heel Amerika was. Haar moeder
was een schattig klein ding. maar slechts
door haar huwelijk '11 Durane (en later
een Henderton) geworden.
Wordt vervolgd
Smakelijk
Opwekkend
-e
Tusschen de landen, op onbereikbare plaatsen en
speciaal aan de achterzijde van de tanden zet zich het
tandsteen af. Eerst is het een weefte substantie, die
echter langzamerhand harder wordt en het tandvleesch
tot ontstehing brengt. De gevreesde zakken' ont
staan en het tandsteen gaat voort zich op den
tandhals vast te zetten.
De steeds verdergaande ontsteking van het tand
vleesch leidt tot het gaan loszitten en ten slotte tot
het uitvallen van de tanden, tenzij bijtijds voor de verwijdering van dien gevaarlijken vijand
'an het gebit wordt gezorgd.
Verzorg Uw tanden met Solvolith, de eenige tand
pasta, die het natuurlijke Karlsbader bronzout
bevat, het bekende afweermiddel tegen tandsteen.
Solvolith, extra zacht en den ware weldaad voor
gevoelig tandvleesch, is het ideale middel voor de
dagelijksche mond verzorging en wordt door rookers
gebruikt ter verwijdering én voorkoming van
nicotine-aanslag.
Dit nummer van Panorama" is uitgebreid met vier pagina's tot
een totaal van vierenveertig, exclusiefDe Humorist'' en ,,Sjors'I
N. V. SOLVÜLITH COMPANY AMSTERDAM
