TOM'S LAATSTE LOL RAGE TOCHT Rijkstuinbouwtentoon stelling te Stuttgart1939 OOV.O FAMILIE -COMBINATIES 2 tubes)45.75en1.25 32 Bezoekt de APR OCTOBER In het hart van het veel geroemde Wur- temberg vindt U een tuinland van zeld zame schoonheid. 60.000 bloeiende rozen, meer dan 1 millioen bloeiende voorjaars- en zomerbloemen. Daarbij een uitgebreid programma met feestelijke illuminaties, dansen, muziek. Een ononderbroken tuinfeest van April-October Inlichtingen en prospectussen bij het Duitsche Verkeersbureau, Kalverstraat 111, Amsterdam C. en alle Reisbureaux. IEDEREN DAG EEN PARELSNOER in luxe-étui, ter waarde van f. 150 of naar keuze f. 100 in contanten. EEN BURGERS E.N.R. RIJWIEL model S.K., met ge patenteerde "vaste dynamohaak en com plete electrische verlichting. Waarde f. 60. 5 AUTOPEDS Allernieuwste model, in kleur gelakt, met ballonbanden en bel. Waarde f. 12.— TWINTIG LUXE-DOOZEN met 6 Cashmere- Bouquet artikelen voor toilet en make-up. Waarde f. 2.70. EEN WEDSTRIJD VOOR IEDEREEN Wij vragen U slechts ons in hoogstens 30 woorden Uw oor deel te geven over Colgate's Tandpasta. Dat is heel gemak kelijk, want als U Colgate ge bruikt zult U vaststellen dat zij een fijn, aromatisch schuim geeft, dat tot in de kleinste hoekjes tusschen de tanden doordringt en al dekleine voedselrestjes verwijdert. Bo vendien polijst Colgate de tan den zonder het glazuur aan te tasten. Een geregeld ge bruik geeft U tanden als parels! Geef Uw oordeel over Colgate in Uw eigen woorden. Vraag Uw winkelier een inschrijf-for- mulier, vul het in en stuur het met 2 groene zijkanten van de Colgate-verpakking aan Colgate Postbus, 635, Amsterdam. leder die 2 postzegels van 5 cent bij sluit ontvangt het mooie, in kleu ren gedrukte Uitknipboek van de Canadeesche Vijfling. COLGAT I door John T. Moore Mijn allereerste en duidelijkste herinnering is mijn ouderlijk huis inet mijn moeder wachtend op den drempel, terwijl een lijster in den appelboom het hoogste lied zat te zingen. Maar mijn moeder huilde. Ik ging naar haar toe en omhelsde haar en zoo klein als ik was, voelde ik, dat zij als 't ware op mij steunde. Langs liet tuinpad naderde Tom. Het was Tom, die met mijn vader ten strijde was getrokken en nu alleen terugkeerde. Hij droeg mijn vaders sabel en ook het zadel, dat hij hereden had. Er was een groote veldslag geleverd in Georgia en ofschoon er reeds twee weken ver- loopen waren, was er noch nieuws van mijn vader noch nieuws van Tom ge-, komen. Ik bemerkte, dat mijn moeder gejaagd ademhaalde. Bleek als een doode en met haar oogen strak op Tom gevestigd, klemde zij zich aan mij vast. Toen zag ik den glimlach op Tom's gezicht den glimlach, dien ik zoo goed kende terwijl hij vroolijk uitriep „Meneer John is niet dood. mevrouw. Emily, hij en de geheele compagnie werden in Marietta gevangen genomen!" Ik herinner me hem nog beter in den tijd na den oorlog als 'n sluwen ondeugd van een neger, die altijd op grapjes belust was. Hij stond steeds klaar om j te lachen, te drinken en te vechten of te orakelen over den godsdienst. Zijn hoogste troef was echter het vertellen van de avonturen, die hij als oppasser van meneer John gedurende den oorlog had beleefd. Volgens zijn eigen bewe ringen hadden de legers van de zuide lijken zich door zijn bekwaamheden als fourier in liet veld kunnen hand haven en daarbij had hij ook nog in eiken veldslag dapper meegevochten. Zijn trouwe vriend was meneer John, ilie langen tijd het ambt van vrederechter beoefende in het district Black-Belt van Alabama. De oude man was een goed mensch en een eerlijk rechter, die den armsten en zwartsten neger altijd even rechtschapen be handelde als den rijksten en blanksten man uit zijn district. De invloed van den ouden rechter was wonderbaarlijk, zooals immer de invloed is van hen, die krachtig en rechtvaardig zijn. Er was een sterke band tusschen den meester en den knecht, die samen den dood voor hun oogen hadden gezien. De oude rechter vergat nooit Tom en zijn familie te hulp te komen als zij in moeilijkheid verkeerden of hen van voedsel te voorzien, als zij honger hadden, hoewel hij in het openbaar zich met Tom's luiheid weinig ingenomen toonde. Als Tom in de gevangenis terecht kwam, stuurde hij een boodschap naar meneer John, die het telkens weer klaar speelde hem er uit te krijgen. Als hij, na een twistgesprek over den godsdienst, met een anderen neger gevochten had en voor die aanranding beboet was, zond hij een briefje aan meneer John, die weer zoo goed was de boete te be talen. En zoo ging Tom maar verder, ondanks de waarschuwingen van den ouden rechter, totdat er op zekeren dag iets vreeselijks gebeurde. Er werd een aanklacht tegen Tom ingediend voor het stelen van een varken. Nu wilde de rechter alles ter wereld voor Tom doen, mits zijn eigen gerechtshof er niet mede gemoeid werd, maar toen Tom in zijn tempel dei' rechtvaardig heid verscheen, kwam hij te midden van de wetten der Meden en Perzen. Hoewel Tom zich in groot, gevaar bevond, trok hij er zich niets van aan. Gedurende het verhoor was er een geheime, optimistische overtuiging op zijn gezicht te lezen, die 'n sensationeele en volkomen vrijspraak voorspelde. Hij had van den majoor den buurman van den ouden rechter een speenvarken gestolen en de majoor had een aanklacht tegen hem ingediend, die aan duidelijkheid niets te wenschen overliet. Inderdaad hadden verschei dene kleurlingen gezien, dat hij het speenvarken had weggenomen en in zijn hut had verborgen. Tom zei niets in 't voordeel van zichzelf, maar hij zat daar met een breede, alwetende grijns op zijn gezicht. Zijn advocaat deed een zwakke poging 0111 hem te verdedigen en hield nog een paar pleidooien, die geheel en al door den rechter werden ontzenuwd. De jury trok zich terug en deed vlug uitspraak, die ook een geldboete be helsde. Dit had het, gevolg, dat Tom tot ontzetting van het hof en verbazing van den advocaat het uitgierde van het lachen. „Sta op, meneer!" bulderde de oude rechter. Tom stond op met zijn breedsten glimlach en zijn grappigste gezicht. „Hebt ge nog iets op te merken, waardoor de straf 11 niet zou worden opgelegd?" Hij keek den gevangene streng aan. „Kijk 's hier, meneer John," grin nikte Tom goedhartig. „Is het uw be doeling op dien stoel te blijven zitten en mij rustig door de jury te laten bruta- liseeren en daar niets tegen te doen? Meneer John, wat bedoelt u daarmee?" De oude rechter werd rood van woede en riep: „Veldwachter, breng dezen gevangene naar zijn cel terug!" Een oogenblik scheen het, of Tom door den donder getroffen was. Meende meneer John dit werkelijk? Zou zijn eenige blanke vriend hem verlaten? Vlug veranderde hij van tactiek. „Houd op, meneer John, houd op!" Tom's gelaat vertoonde een uitdruk king van heiligen ernst. „U hebt het mij gevraagd en ik zal het vertellen, maar, mijne heeren van de jury, ik voorspel u, dat al mijn ver klaringen op het hoofd van meneer John zullen neerkomen. In plaats'dat hij tot u zegt: mijne heeren, deze zaak is hiermee afgeloopenen deze oude neger kan gaan, houdt hij u allen op en steekt hij zijn neus in mijn persoonlijke aangelegenheden, maar u, heeren, reken ik dit niet aan. Natuurlijk heb ik dit stukje speen varken meegenomen, maar ik wilde het alleen maar ruilen! De majoor weet heel goed, dat ik hem er een ander en beter voor terug zal geven. Ik ben van plan hem een van mijn eigen beesten te schenken en dit meen ik, zoowaar ik onder eede sta en als dit niet zoo is, heb ik nooit varkens in Georgia gesto- len!" Tom was weer in nadenken ver zonken. „Nog nooit varkens in Georgia gestolen? Onthoud echter, mijne heeren, dat mijn bekentenissen op het hoofd van meneer John zullen neerkomen! Ik zal nooit van hem klikken. Neen, zelfs niet op den dag des oordeels, Hoe

Tijdschriftenbank Zeeland

Ons Zeeland / Zeeuwsche editie | 1939 | | pagina 32