TOM'S LAATSTE
LOL RAGE TOCHT
Rijkstuinbouwtentoon
stelling te Stuttgart1939
OOV.O
FAMILIE -COMBINATIES 2 tubes)45.75en1.25
32
Bezoekt de
APR
OCTOBER
In het hart van het veel geroemde Wur-
temberg vindt U een tuinland van zeld
zame schoonheid. 60.000 bloeiende rozen,
meer dan 1 millioen bloeiende voorjaars-
en zomerbloemen. Daarbij een uitgebreid
programma met feestelijke illuminaties,
dansen, muziek.
Een ononderbroken tuinfeest van April-October
Inlichtingen en prospectussen bij het
Duitsche Verkeersbureau, Kalverstraat 111,
Amsterdam C. en alle Reisbureaux.
IEDEREN DAG
EEN PARELSNOER in luxe-étui, ter
waarde van f. 150 of naar keuze
f. 100 in contanten.
EEN BURGERS
E.N.R. RIJWIEL
model S.K., met ge
patenteerde "vaste
dynamohaak en com
plete electrische
verlichting.
Waarde f. 60.
5 AUTOPEDS
Allernieuwste model,
in kleur gelakt, met
ballonbanden en bel.
Waarde f. 12.—
TWINTIG
LUXE-DOOZEN
met 6 Cashmere-
Bouquet artikelen
voor toilet en
make-up.
Waarde f. 2.70.
EEN WEDSTRIJD
VOOR IEDEREEN
Wij vragen U slechts ons in
hoogstens 30 woorden Uw oor
deel te geven over Colgate's
Tandpasta. Dat is heel gemak
kelijk, want als U Colgate ge
bruikt zult U vaststellen dat
zij een fijn, aromatisch schuim
geeft, dat tot in de kleinste
hoekjes tusschen de tanden
doordringt en al dekleine
voedselrestjes verwijdert. Bo
vendien polijst Colgate de tan
den zonder het glazuur aan
te tasten. Een geregeld ge
bruik geeft U tanden als parels!
Geef Uw oordeel over Colgate
in Uw eigen woorden. Vraag
Uw winkelier een inschrijf-for-
mulier, vul het in en stuur het
met 2 groene zijkanten van de
Colgate-verpakking aan Colgate
Postbus, 635, Amsterdam.
leder die 2 postzegels van 5 cent
bij sluit ontvangt het mooie, in kleu
ren gedrukte Uitknipboek van de
Canadeesche Vijfling.
COLGAT I
door John T. Moore
Mijn allereerste en duidelijkste
herinnering is mijn ouderlijk
huis inet mijn moeder wachtend
op den drempel, terwijl een lijster in
den appelboom het hoogste lied zat te
zingen.
Maar mijn moeder huilde.
Ik ging naar haar toe en omhelsde
haar en zoo klein als ik was, voelde
ik, dat zij als 't ware op mij steunde.
Langs liet tuinpad naderde Tom. Het
was Tom, die met mijn vader ten strijde
was getrokken en nu alleen terugkeerde.
Hij droeg mijn vaders sabel en ook
het zadel, dat hij hereden had. Er was
een groote veldslag geleverd in Georgia
en ofschoon er reeds twee weken ver-
loopen waren, was er noch nieuws van
mijn vader noch nieuws van Tom ge-,
komen. Ik bemerkte, dat mijn moeder
gejaagd ademhaalde. Bleek als een
doode en met haar oogen strak op Tom
gevestigd, klemde zij zich aan mij vast.
Toen zag ik den glimlach op Tom's
gezicht den glimlach, dien ik zoo
goed kende terwijl hij vroolijk uitriep
„Meneer John is niet dood. mevrouw.
Emily, hij en de geheele compagnie
werden in Marietta gevangen genomen!"
Ik herinner me hem nog beter in den
tijd na den oorlog als 'n sluwen ondeugd
van een neger, die altijd op grapjes
belust was. Hij stond steeds klaar om
j te lachen, te drinken en te vechten of
te orakelen over den godsdienst. Zijn
hoogste troef was echter het vertellen
van de avonturen, die hij als oppasser
van meneer John gedurende den oorlog
had beleefd. Volgens zijn eigen bewe
ringen hadden de legers van de zuide
lijken zich door zijn bekwaamheden
als fourier in liet veld kunnen hand
haven en daarbij had hij ook nog in
eiken veldslag dapper meegevochten.
Zijn trouwe vriend was meneer
John, ilie langen tijd het ambt van
vrederechter beoefende in het district
Black-Belt van Alabama. De oude
man was een goed mensch en een eerlijk
rechter, die den armsten en zwartsten
neger altijd even rechtschapen be
handelde als den rijksten en blanksten
man uit zijn district.
De invloed van den ouden rechter was
wonderbaarlijk, zooals immer de invloed
is van hen, die krachtig en rechtvaardig
zijn. Er was een sterke band tusschen
den meester en den knecht, die samen
den dood voor hun oogen hadden
gezien. De oude rechter vergat nooit
Tom en zijn familie te hulp te komen
als zij in moeilijkheid verkeerden of hen
van voedsel te voorzien, als zij honger
hadden, hoewel hij in het openbaar zich
met Tom's luiheid weinig ingenomen
toonde.
Als Tom in de gevangenis terecht
kwam, stuurde hij een boodschap naar
meneer John, die het telkens weer klaar
speelde hem er uit te krijgen. Als hij,
na een twistgesprek over den godsdienst,
met een anderen neger gevochten had
en voor die aanranding beboet was,
zond hij een briefje aan meneer John,
die weer zoo goed was de boete te be
talen.
En zoo ging Tom maar verder,
ondanks de waarschuwingen van den
ouden rechter, totdat er op zekeren
dag iets vreeselijks gebeurde. Er werd
een aanklacht tegen Tom ingediend
voor het stelen van een varken. Nu
wilde de rechter alles ter wereld voor
Tom doen, mits zijn eigen gerechtshof
er niet mede gemoeid werd, maar toen
Tom in zijn tempel dei' rechtvaardig
heid verscheen, kwam hij te midden
van de wetten der Meden en Perzen.
Hoewel Tom zich in groot, gevaar
bevond, trok hij er zich niets van aan.
Gedurende het verhoor was er een
geheime, optimistische overtuiging op
zijn gezicht te lezen, die 'n sensationeele
en volkomen vrijspraak voorspelde.
Hij had van den majoor den
buurman van den ouden rechter een
speenvarken gestolen en de majoor had
een aanklacht tegen hem ingediend,
die aan duidelijkheid niets te wenschen
overliet. Inderdaad hadden verschei
dene kleurlingen gezien, dat hij het
speenvarken had weggenomen en in
zijn hut had verborgen.
Tom zei niets in 't voordeel van
zichzelf, maar hij zat daar met een
breede, alwetende grijns op zijn gezicht.
Zijn advocaat deed een zwakke
poging 0111 hem te verdedigen en hield
nog een paar pleidooien, die geheel en
al door den rechter werden ontzenuwd.
De jury trok zich terug en deed vlug
uitspraak, die ook een geldboete be
helsde. Dit had het, gevolg, dat Tom
tot ontzetting van het hof en verbazing
van den advocaat het uitgierde van
het lachen.
„Sta op, meneer!" bulderde de oude
rechter.
Tom stond op met zijn breedsten
glimlach en zijn grappigste gezicht.
„Hebt ge nog iets op te merken,
waardoor de straf 11 niet zou worden
opgelegd?" Hij keek den gevangene
streng aan.
„Kijk 's hier, meneer John," grin
nikte Tom goedhartig. „Is het uw be
doeling op dien stoel te blijven zitten
en mij rustig door de jury te laten bruta-
liseeren en daar niets tegen te doen?
Meneer John, wat bedoelt u daarmee?"
De oude rechter werd rood van
woede en riep: „Veldwachter, breng
dezen gevangene naar zijn cel terug!"
Een oogenblik scheen het, of Tom
door den donder getroffen was. Meende
meneer John dit werkelijk? Zou zijn
eenige blanke vriend hem verlaten?
Vlug veranderde hij van tactiek.
„Houd op, meneer John, houd op!"
Tom's gelaat vertoonde een uitdruk
king van heiligen ernst.
„U hebt het mij gevraagd en ik zal
het vertellen, maar, mijne heeren van
de jury, ik voorspel u, dat al mijn ver
klaringen op het hoofd van meneer
John zullen neerkomen. In plaats'dat
hij tot u zegt: mijne heeren, deze zaak
is hiermee afgeloopenen deze oude
neger kan gaan, houdt hij u allen op en
steekt hij zijn neus in mijn persoonlijke
aangelegenheden, maar u, heeren, reken
ik dit niet aan.
Natuurlijk heb ik dit stukje speen
varken meegenomen, maar ik wilde
het alleen maar ruilen! De majoor weet
heel goed, dat ik hem er een ander en
beter voor terug zal geven. Ik ben van
plan hem een van mijn eigen beesten
te schenken en dit meen ik, zoowaar ik
onder eede sta en als dit niet zoo is,
heb ik nooit varkens in Georgia gesto-
len!"
Tom was weer in nadenken ver
zonken.
„Nog nooit varkens in Georgia
gestolen? Onthoud echter, mijne heeren,
dat mijn bekentenissen op het hoofd
van meneer John zullen neerkomen!
Ik zal nooit van hem klikken. Neen,
zelfs niet op den dag des oordeels, Hoe