GEFLUISTER
IN HET DUISTER..
M
BRACHT ELLY GELUK
Het aromatische schuim van Colgate
dringt tot in de kleinste hoekjes tus-
schen de tanden door. Het verwijdert alle
voedselrestjes, die vaak de oorzaak zijn
van slechte adem, doffe tanden en tand
bederf. Bovendien polijst Colgate de
tanden zonder het glazuur aan te tasten.
Zij maakt ze hagelblank.
FAMILIE*COMBINATIES(2tubes)45.?5en1.25
31
was geweest, maar dat er misschien een
had kunnen worden, als de ontmoeting
niet zoo vluchtig was verloopen. Bjorne
of Weerheim wat deed een naam er
toe voor zoo'n aardig meisje? Hoofdzaak
was, dat hij haar opnieuw had ontmoet
al was hij nieuwsgierig naar de
reden van die geheimzinnige naams
verwisseling.
Terwijl hij nog over de geschiedenis
nadacht, ging de deur open. Daar kwam
ze en haar verschijning bracht plotseling
een verandering in het aanzien van het
muffe kamertje, waarin hij gewoonlijk
zat te werken. Het leek of alles leven
kreeg, en het vertrek vol zonneschijn
en seringengeur was.
,,'k Vind het erg onaardig van u,"
zong ze met een stem, die den strengen
blik van haar donkere oogen logen
strafte. „U had me bijna verraden."
Erik haalde liet kiekje te voorschijn.
..Zing liever een loflied op uw goeden
genius, juffrouw Bjorne-Weerheim,"
grinnikte liij. „Ik was werkelijk van
plan het op mijn bureau te zetten en
als Peter W. het daar had zien staan...."
Het volgende oogenblik zweeg hij
verbluft. Het meisje had het kiekje
vlug uit zijn handen gegrist. „O, ben
ik dat?" lachte ze. „Wat leuk! Maar u
hebt dus toch uw woord niet gehouden.
En ik houd niet van inenschen. die een
belofte vergeten."
„Mijn woord niet gehouden?" viel
Erik verontwaardigd uit. „Letterlijk
zelfs. Het negatief is vernietigd, maar ik
had u niet beloofd, dat ik er geen afdruk
van zou maken! Het was een veel te
aardige opnamehm, ik bedoel, dat
het origineel veel te aardig was. E11
daarom kon ik er niet van scheiden.'"
Hij zag het meisje blozen en ging
driest voort: „Maar zou u mij nu niet
allereerst een verklaring geven van uw
dubbelleven? Bjorne. Weerheim
hoe moet ik u eigenlijk noemen?"
„Houd u maar liever bij den laat-
sten naam," lachte zij. „l)at is de echte.
Hoe ik aan dien anderen kom, verklaar
ik u misschien nog wel eens, meneer
Norkold."
„Dat beteekent dus, dat dit geen
afscheid voor eeuwig is," stelde Erik
haastig vast.
Het nichtje van Peter W. bleef het
antwoord schuldig. Lachend verdween
ze en liet een geur van seringen achter.
Maar liet kiekje nam ze mee.
In den loop van de volgende weken
kwam Erik Norkold tot de verheugende
ontdekking, dat liet nichtje van Peter
W. niet alleen aardig en bekoorlijk was,
maar ook zeer vindingrijk in het bewer
ken van „toevallige" ontmoetingen.
Zij vonden elkaar eiken dag, maar die
samenkomsten duurden zoo kort, dat
Erik zelfs tijd te kort kwam voor belang
rijker dingen dan het vraagstuk van
liet dubbelleven van Peter W.'s nichtje.
Op een avond waren zij het eindelijk
eens nadat het „toeval" zoo'n in
het oog loopende rol in lnm leven had
gespeeld, dat zelfs Peter W. er niet
langer blind vöor kon blijven.
„Ahum," begon hij op een morgen,
nadat hij Erik had laten roepen, „ik
vind dat je nogal opvallend veel belang
stelling voor m'u nichtje aan den dag
legt, Erik Norkold...."
„Hoe meent u?" vroeg Erik, beduusd
door dien overval.
„Nou, als je elkaar dagelijks ontmoet
en soms tweemaal per dag."
„T evallig, meneer Weerheim," stot
terde Erik.
„Jawel, ik weet er alles van," ant
woordde Peter W. droog. „In zoo'n
gehucht als Drontheim, waarin slechts
een paar honderdduizend zielen wonen,
kun je elkaar natuurlijk niet misloopen.
Enfin, als het je ernst is...."
„Het is ernst, meneer," verzekerde
Erik plechtig. En driest voegde hij
eraan toe: „Ons allebei, bedoel ik."
„O ja?" grinnikte Peter W. „Da's
geloof ik tegen alle familietradities. Die
haast, wil ik zeggen. Enfin, mijn zegen
heb je. Ik ben zooiets als toeziend voogd
over Erna, maar ik heb me nog nooit
om haar welzijn hoeven te bekommeren.
Haar ouders zijn dood, zooals je zeker
wel weet, en mijn zuster in Boraas heeft
haar opgevoed. En aan haar is zoo'n
taak toevertrouwd. Ik hoop dat je een
gunstigen indruk op haar maakt
anders kon er wel eens niets van komen.
Ze is nogal hm, conservatief, zal ik
het maar noemen. Erna heeft het
ook erg degelijk en zoo. Een familie
kwaal, kan ik er wel aan toevoegen.
„Ik zal mijn best doen, meneer Weer
heim." beloofde Erik opgeruimd en die
belofte herhaalde hij, toen hij den vol
genden dag afscheid nam van het meisje.
„Dus Zondag met den trein van twee
uur," zei Erna. „Oom Peter heeft tante
Anne vanmorgen al op je bezoek voor
bereid. Denk je erom, dat je je niet
verspreekt, lieve jongen? We hebben
elkaar in Drontheim leeren kennen."
„Dat is warempel waar ook, lieve
ling," viel Erik haar in de rede. „Zou je
me nu eens willen vertellen.
Ze stonden op het station en de
conducteur maakte plotseling een wreed
einde aan het moeilijke afscheid.
„Zondag," riep zij hem haastig toe
en het volgende oogenblik zette de
trein zich in beweging.
Dien Zondag dan maakte Erik kennis
met een moederlijke oude dame, die
haar tijd 'n volle eeuw ten achter scheen
te zijn. Uit alles bleek dat zij nogal
ingenomen met hem was dank zij
vooral de diplomatieke berusting, waar
mee Erik zich de les liet lezen.
„De beste waarborg voor een geluk
kig huwelijk is zin voor huiselijkheid,
meneer Norkold," ving les tien of twaalf
aan (hij was den tel kwijtgeraakt).
„Dansen, bioscoop en sport ik ver
oordeel het allemaal ten strengste,
omdat het de uithuizigheid bevordert.
Vooral in een meisje keur ik die moderne
ideeën sterk af. Men kan geen krant
meer opslaan tegenwoordig, of men
treft er vliegende meisjes in aan, zwem
mende meisjes.
„Skiënde meisjes." vulde Erik met
een grafstem aan.
„Skiën?" viel tante Anne rillend uit.
„Ik houd mijn hart vast, als ik alleen
maar de plaatjes zie. Hoe meisjes ertoe
kunnen komen zich aan zulke onvrou
welijke, halsbrekende toeren te wagen,
is me een raadsel. Neen! dan heb ik
Erna heel anders opgevoed. Erna's
successen liggen gelukkig op echt vrou
welijk terrein. Weet u al, dat zij
een diploma „zuigelingenzorg" heeft,
meneer Norkold? En dat zij nu al voor
den tweeden winter driemaal per week
naar Hjaalen gaat, om jonge moeders
te onderrichten?"
Er drong eenig licht door tot Erik's
murwgeleste hersens. „Ik wist er
heusek niets van, juffrouw," zei hij
verbluft,
„Neen, natuurlijk niet," beaamde
tante Anne verachtelijk. „Dat zijn van
die verdiensten, waaraan de kranten
geen aandacht besteden. Wacht, ik zal
u het huldeblijk eens laten zien, dat de
moeders van den laatsten cursus haar
hebben geschonken, toen zij afscheid
namen
Tante Anne ging naar een kast en
terwijl Erna bloosde als een pioenroos
en Erik onhoorbaar zat te grinniken,
kwam zij triomfantelijk voor den dag
met de bekroning van haar keurige
opvoeding. Het was de zilveren fruit
schaal van den ski-wedstrijd in Hjaa
len
IK HEB ZOO'N
HOOFDPIJN, ME
VROUW. IK GE
LOOF DAT IK
MAAR
DEN TUIN
GA ZITTEN
MAAR MEVROUW, HET IS
ELLY'S EIGEN SCHULD!
WAAROM GAAT ZIJ NIET
NAAR DEN TAND
ARTS VOOR
HAAR ADEM!
MAAR ELLY,
WAAROM DANS
JIJ NIET!
ELLY'S TANDARTS LEGT HET HAAR UIT...
LATER
DANK ZIJ COLGATE
HET IS PROEFONDERVINDELIJK
WEZEN. DAT 76 VAN PERSONEN
BOVEN DE 17 JAAR SLECHTE/"-
ADEM HEBBEN EN OOK. DAT
DIT MEESTAL ONTSTAAT
DOOR ON
VOLDOEND
GEREINIGDE
TANDEN.
IK BEVEEL
COLGATE'S
TANDPASTA
AAN.
(ELLY, WAAR ZIT JE
TOCH? JE DANSEURS
DAAROM VERSTOP IK
HAAR JUIST HIER, ME
VROUW!
fjl TANDEN ALS PARELS EN GEEN SLECHTE ADEM MEER
OLGAl
RIBBON
dage wordt
WOND- EN KINDER-POEDER. PASTA
