Da's echt wat je noemt
„Robinson Luxe".
'°«*rend w "aar!
:°^9Zchren^UPPel
me,0'9d doof
23
voor Vader en Zoon.
„Wat houd je er 'n overdadige ma
nieren op na," antwoordde hij plagend.
Het deed er '11 oogenblik niets aan toe,
dat zij rijk en hij arm was. Niets kwam
er feitelijk op aan. 't Was 'n droom en
zij zouden spoedig allebei ontwaken.
Zijn kamer was nooit goed verwarmd,
maar daar was Dimitri aan gewoon.
Toen Andrea den kraag van haar bont
jasje wat liooger tegen haar hals trok,
drong het pas tot hem door, dat zij er
niet aan gewoon was. Ze dronk haar
cocktail in één teug leeg.
„Gewoonlijk drink ik heel weinig.
Maar ik moest me nu wat moed in
drinken," deelde zij mede.
„Waarvoor heb je op het oogenblik
rnoed noodig?"
„Om je te vertellen, dat ik vast ge
loof, dat jij met me zult gaan trouwen,"
antwoordde zij rustig.
Hij nam zijn glas op.
„Andrea, laten we drinken op dezen,
onzen dag, hij moge lang of kort duren."
Ze schudde het hoofd.
„Ik drink op. onze jaren. Op de rest
van ons leven."
Toen moest hij het wel zeggen.
„Andrea, ik zal nooit met je trouwen.
Ik zal je liefhebben, zoolang jij me dat
toestaat en het prettig vindt, dat ik van
je houd.op mjn manier."
Ze was niet boos. Ze scheen zelfs niet
verbaasd.
„Dat zien we later wel. Laten we nu
maar gaan eten. Over onze voorwaarden
kunnen we liet wel eens op 'u anderen
«lag hebben."
„Als je maar goed er van doordrongen
bent, dat ik de mijne nooit zal ver
anderen."'
„Dat geloof ik niet."
Maar. dat had nog den tijd. Het
kon wachten, tot ze met eten klaar
waren en naar huis terugwandelden
door de donkere, armoedige straten. Het
kon nog wel eventjes wachten.
ACHTSTE HOOFDSTUK
Andrea had voor den volgenden dag
'11 afspraak en Dimitri stond erop, dat
zij zich daaraan zou houden. Hij ging
thee drinken bij Willis en Michael en
bleef er ook eten. 't Werd 'n prettige
avond, hoewel Dimitri voelde, dat de
hartelijkheid geforceerd was. Dit deed
hem scherp inzien hoe groot de afstand
tusschen Michael en hemzelf in den loop
der jaren was geworden.
De twee kinderen van Michael waren
beleefd, maar erg onverschillig; zij
zagen er Russisch uit, doch 't waren
echte Amerikanen. Ze hadden in de
verste verte niets gemeen met Dimitri
Rostokof en Michael Normoff. toen
dezen nog jong waren en studeerden op
'11 academie uitsluitend voor de zonen
van den Russischen adel in St. Peters
burg.
Dimitri ging te voet naar huis, omdat
hij geen geld had voor 'n taxi. Hij was
er zich ten volle van bewust, dat hij 'n
bladzijde in zijn levensboek had om
geslagen en dat het de laatste, niet de
eerste pagina van een nieuw hoofdstuk
geweest was. Hij dacht na over hetgeen
gebeurd was sinds de gedenkwaardige
ontmoeting met Michael en toen hield
hij zich bezig met Andrea Durane. Hij
dacht aan haar zoo koel en onverschil
lig, alsof hij haar naam reeds geschrapt
had. Thuisgekomen deed hij de deur
open en knipte 't licht aan. hij trad
'n kamer binnen, die hij nog nooit gezien
had! De kamer was wel precies even
groot als de zijne, maar de stoffeering
en de meubels waren zoo verschillend,
dat, Dimitri 'n oogenblik dacht, dat hij 'n
trap te veel of te weinig was opgeklom
men. Maar dat kon niet 't geval zijn,
want er was in dit huis geen enkele
huurder, die zulke (lure meubels zou
kunnen betalen. Ook de meubels van
zijn slaapkamer waren anders en zelfs
de muren schenen opnieuw te zijn ge
schilderd. In de kamer stond 'n smalle,
groenfluweelen sofa, een groote, be-
kleede armstoel en nog enkele mahonie
houten stoelen, alle blijkbaar echt
oud-Engelsch; verder 'n kostbaar radio
toestel op 'n met leer bekleed tafeltje,
'n paar mooie lampen en een zwaar,
zwart gelakt bureau, op de hoeken inge
legd met goud.
De meubels pasten goed in de kamer;
ze waren met smaak geplaatst op een
kleed, dat den geheelen vloer bedekte
en dat donkerrood van kleur was.
Tegen den eenen muur hingen prachtige
jachttafereelen, tegen den anderen twee
antieke spiegels in zwart gelakte lijsten.
Voor de beide ramen waren gordijnen
van Engelsch sits gehangen met een
patroon van wijnranken, groen op wit -
ten achtergrond; 't was stoer en toch
gezellig. Tusschen de ramen stond '11
mahoniehouten boekenkast vol keurige
banden. Op '11 tafeltje met zilveren
blad zag hij spuitwater, whisky en een
zilveren koeler met ijsblokjes staan.
Daarnaast lag 'n couvert. „Dimitri
Rostokof" stond erop geschreven. „Hoe
komen die ijsblokjes hier?" mompelde
Dimitri. Toen trok hij de deur van zijn
keukentje open. De oude, kleine ijskast
en het twee pits-gastoestel. waarop hij
soms pap voor zijn ontbijt kookte,
waren verdwenen. Een automatische
ijskast zoemde zachtjes. Boven op het
electrische fornuisje lag 'n gebruiks
aanwijzing. De wanden van het keuken
tje glommen van netheid. Hij raakte ze
voorzichtig aan. Er bleef nog verf aan
zijn vinger zitten. Hij ging weer naar
z'n zitkamer terug en zette zich neer
op de sofa. Toen opende hij den brief.
Liefste Dimitri,
Vind je het 'n prettige verrassing?
Ik heb toch zoo'n plezier gehad met
alles in orde te maken. Zie je, ik ben j
heusch heel praktisch, maar ik heli
zoo zelden gelegenheid, 0111 dat nu
eens te bewijzen. Ik heb er '11 hande
laar in antiek bij gehaald en 'ii stelle
tje schilders, behangers en electri-
ciens. Ze hebben zich ter eere van
jou gewoonweg krom gewerkt. Weet
je, dat er 'n nieuw soort verf bestaat,
die in vier uur droog is? 'k Had Wil
lis zoo graag meegenomen 0111 haar
alles te laten zien, maar ik was bang,
dat jij dat niet prettig zou vinden, j
Daarom heb ik haar maar gevraagd.
of zij jou zoo lang mogelijk wilde vast- -j
houden; maar ik heb haar verder
niet uitgelegd, waarom dat eigenlijk
noodig was.
Ik vergat je nog te vertellen, dat
ik den huisbewaarder hier heb om
gekocht 0111 111e op jouw kamers te
laten en dat ik mezelf heb uitgegeven
voor 'n rijk nichtje vari je uit Minne
sota.
En nu zit ik maar gauw te pennen,
omdat ik ine eigenlijk '11 beetje bang
erover maak hoe jij 't zult opnemen.
Dat is voor mij een ongewoon gevoel,
snap je. Toe, bel 111e 'ns gauw op 0111
me te vertellen, of je 't kunt begrijpen,
dat iemand graag iets aan '11 ander
geeft, als. als ze dien ander aan
bidt.
In liet vooroorlogsche Rusland zou
ik je '11 prachtig opgetuigde arreslee
hebben teruggevraagd, dat verzeker j
ik je. Zeg. Dimitri, 't komt misschien
niet vaak voor, dat menschen de kans
hebben samen zoo gelukkig te wor
den als jij en ik, maar dan moet jij j
geen bezwaren maken over kleinig
heden. zooals bijvoorbeeld de vraag. I
wie van ons wel en wie niet rijk is.
Vervolg op blz. 26
gouden. D hoar gezond e„ f VO'
0r°"e's Beril f" 9u"*.ge """'S 'e
WOrde" de hao °o fZ'"9 VQ"
d°9°lZcZZ'h,eed' **'*<°Zgden 9'0n""d
Als ik „ons model 51 in de hand neem (en dat doe ik als modelleur-
bedrijfsleider dagelijks tientallen keeren)dan lacht m'n schoenmakers-
hart! Op en top een heerenschoen, deze Robinson! 'n Weelde van
schoenmakers-kunnen en een weelde van leerVoornaam van afwerking,
randgenaaide leeren zool, mooie slanke leest en n pasvorm zonder weerga!
Wij maken den Robinson-luxe in zwart, bruin en de nieuwe mode
kleur: Oxblood.
Alle heerenmaten 5,95
In populaire uitvoering 4,95
Door zijn verschillende modellen - slank, breed en spits - heeft ROBINSON
voor iederen voet een schoen, dte past. En héérlijk past! Vanaf het eerste oogenblik.
