HAAR EERSTE NEDERLAAG
DOOR URSULA PARROTTË
20
Hij zette zieli vlug naast kaar.
,,Dimitri. als ik je nu beloof, dat ik je
niets meer zal geven, zul je dan niet meer
zoo verstoord zijn?"
„Andrea, ik kan niets van je aannemen, omdat
ik je niet iets waardevols terug kan geven."
„Jijjijzelf bent voor mij de grootste waarde!"
Misschien vroeger wel, dacht hij. Nu kan ik
je zelfs niet datgene geven, wat overgebleven is,
omdat 't steunt op '11 eerecode, dien jij voor belache
lijk aanziet. Zelfs mijn herinneringen kan ik niet
met je deelen.
„Dat denk je mi," zei hij toen hardop.
„Ik ben er vast van overtuigd. En 'k zal 't altijd
blijven. Jij bent de meest waardevolle menscli. dien
ik ooit ontmoet heb."
Jongemeisjesliefde, dacht hij. Dat was iets teers
en breekbaars, ijl en broos. Maar. Andrea was
geen jong meisje meer. Hij twijfelde zelfs eraan,
of ze in haar fantastische omgeving er ooit een
geweest was. Toch bood ze hem alles aan wat ze
had. Hij moest oppassen, dat hij haar in deze
stemming niet te ruw behandelde. Hij moest haar
liefde zooveel mogelijk beantwoorden. Andrea zou
er gauw genoeg van hebben en dan kon hij zich
zonder schade terugtrekken. Ze was erg zelfstandig
en dat bewonderde hij in haar.
„Maar dan ook geen enkel geschenk meer, Andrea.
Dat moet je me beloven," herhaalde hij ernstig.
Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder,
„Ik beloof het je, Dimitri, totdat ik erin slaag,
jou tot andere gedachten te brengen. Maak je niet
ongerust. Ik zal er nu niet mee beginnen. Als we
in het Rusland van vóór de revolutie waren en
als ik dan 'n prinses was, wat zou jij me dan gegeven
hebben?"
In 't Rusland van vóór de revolutie leefde, vast
als een stralende ster, Constancia.
„Als ik jou vóór den oorlog had liefgehad," ant
woordde hij omzichtig, „dan zou ik je 'n troon
tot zetel hebben gegeven. Een troon van turkooizen
en parels. Zooals vroeger de sjahs van Perzië als
schatting aan den keizer van Rusland zonden."
Ze was er zoo blij mee, als had hij haar op dat
oogenblik zulk een troon geschonken.
„Wat een schitterend geschenk!"
„Later, heel veel later, Andrea, als je op dit
alles als 'n tusschenspel terugziet, dan zul jij je
herinneren, dat ik gezegd heb, dat je een aanminnig
jong meisje bent en hoe ik verlangde, dat jij je
gelukkig zou gevoelen."
„Later, als je m'n man bent, heel veel later, dan
zal ik heel vaak denken hoe gelukkig jij me hebt
gemaakt."
„Toe, Andrea, zeg dat niet."
„Best, dan zal ik dat nu niet zeggen. Hebben we
vrede gesloten?"
„Dat ligt geheel aan jou!"
Zijn stem klonk vroolijk.
„Ik zal 't probeeren, Dimitri. Vertel me nu eens,
welke van deze meubels je 't mooiste vindt en dan
zullen we er verder niet meer over praten. Ik voor
mij vind 't bureau het mooiste. Daaraan zou je, als
ik de stad uit ben, brieven aan rhe kunnen schrijven.
Niet dat ik van plan ben uit de stad te gaan, nu
ik jou ontmoet heb. Eerst wou ik naar Florida
gaan. maar dat kan nu wachten."
„Ik kan misschien ook wel wachten."
„Florida beter."
Nog geen twee weken later ging ze naar Willis
en Michael om hun hulp in te roepen. Zij toonden
zich hierover tot haar ergernis geenszins verrast.
„Jullie moest met me mee naar Florida gaan,"
zei Andrea, „en eenmaal daar Dimitri uitnoodigen
om te komen logeeren. Als ik hem dat vraag, dan
doet hij 't toch niet. 't Is eigenlijk belachelijk van
hem. Hij kucht zoo afschuwelijk, dat komt natuur
lijk van die oude granaatscherf in zijn borst en van
dien smerigen benzinestank en olielucht in die akelige
garage.
„Dat is nu eenmaal zoo in garages," merkte
Michael nuchter op.
„Ach, jij bent al even vervelend! Ik vind, dat jij
er wat meer op aan moest dringen, dat hij geld van
je aanneemt."
„Oin je van dal idee le genezen, Andrea, zal
ik je 'ns vertellen, dat hij me indertijd juweelen
cadeau heeft gegeven van onschatbare waarde. Te
zamen voor minstens dertigduizend dollar en mis
schien nog veel meer. In ruil daarvoor heeft hij
onlangs met heel veel tegenzin duizend dollar van
me aangenomen en hij weigert beslist nog moer te
accepteeren. Ik twijfel er geen oogenblik aan, of jij
houdt dolveel van Dimitri, maar begrijpen doe je
hem absoluut niet. Hij is 't volmaakte voorbeeld
van het type, waarvan ik het allerslechtste exem
plaar ben. Maakt dit de zaak misschien eenigszins
duidelijker voor je?"
„Ja. Hij is niet zoo nuchter en zakelijk als jij."
Willis moest lachen, maar Andrea was te veel
met haar eigen gedachten bezig, om de beteekenis
van dat lachje te snappen.
„Je moet weten," ging ze verder, „dat hij niet
eens met mij wil gaan dineeren. Hij wil per se,
dat ik met hem ga eten en nog wel in de afschuwe
lijkste restaurants.waar 'n diner niet meer dan
vijftig cent kost. De garage levert niets op. De
menschen doen óf hun wagens weg óf ze betalen
hun schuld niet óf allebei. Dat weet ik van zijn
Ierschen compagnon. Nu moeten jullie niet denken,
dat ik iets tegen die diners heb. Gewoonlijk drink
ik thee en eet daar flink wat bij, voordat ik naar
Dimitri ga. Maar dat eten kan voor hem niet goed
zijn. Ik vind, dat hij steeds maar magerder wordt. Ik
heb 'n kookboek gekocht, want ik wou zelf voor
hem '11s wat klaarmaken. Ik liet 't vleesch echter
aanbranden terwijl ik een cocktail mengde. Die
cocktail smaakte best, maar het heele vertrek stonk
naar het aangebrande vleesch."
„Ik zou erom kunnen lachen, Andrea, maar toch
voel ik meer neiging om te huilen. Je rijdt recht
op een afgrond in," merkte Michael ernstig op.
„Maar ik verlang zoo naar hem. Ik heb hem
noodig!"
„Vermoedelijk verlang je naar den eenigen mensch,
dien het fortuin van Andrea Durane niet koopen
kan."
Willis legde zwijgend haar hand op die van
Andrea.
„Maar we zouden toch zoo gelukkig kunnen zijn!
Waarom wil hij dat nu niet inzien?"
„Omdat een teleurgestelde idealist toch altijd
nog 'n idealist blijft," antwoordde Michael schouder
ophalend. „Ik zal 'ns naar hem toegaan en zien,
iets gedaan te krijgen met betrekking tot Florida.
Maar ik waarschuw je, dat het me waarschijnlijk
mislukken zal."
Michael merkte, dat Dimitri er tegen opzag, hem
in zijn weelderig ingerichte woning binnen te laten.
Geen van beiden sprak een woord over de schit
terende meubileering. Michael stelde voor, dat
Dimitri eens een poosje vacantie zou nemen van
wege z'n gezondheid.
„Rijd met Willis en mij mee naar Florida. Een
beetje verandering zou je goed doen. Ik beu ervan
overtuigd, dat dit kille winterweer erg slecht voor
je borst is," zei hij eenvoudig.
„Andrea is je zeker om hulp komen vragen?"
„Ja."
„Ik bewonder haar oprecht. Ze staat nergens
voor. Ze toont een volharding een betere zaak
waardig."
„Waarom kun je de beoordeeling van die zaak
niet aan haar overlaten, Dimitri?"
„Omdat zij, door haar gevoel geleid, de situatie
niet zuiver inziet."
Plotseling voelden zij zich tegenover elkaar weer
zóó op hun gemak als heel vroeger, toen ze
geen geheimen voor eikaar hadden.
„Wel, Dimitri.. we hebben maar één leven..
en het is een charmant meisje, een opmerkelijk
meisje. en toevallig ook een oplossing voor al
je moeilijkheden. Waarom zou je die kans laten
voorbijgaan?"
„We hebben maar één leven, inderdaad, Michael.
Het is gemakkelijker te leven volgens de regels, die
je nu eenmaal geleerd hebt."
„Veel menschen zouden je 'ri merkwaardigen
idioot noemen."
„Hoor jij soms ook bij die menschen
„Als dat eenig verschil voor jou maakt, broe
dertje, neen! Ik niet! Vergeef me die overgevoelig
heid. Ik word een dagje ouder."
„Ik veronderstel eer, dat 't een weelde is,
die jij je zoo zelden meer veroorlooftik bedoel
gevoelig zijn."
„Wat begrepen we elkaar vroeger toch altijd
goed!. Je ziet er slecht uit, Dimitri."
„Och, net als altijd. Later zullen ze nog wel
'n paar metaalsplinters uit m'n borst moeten
halen. Misschien helpt 't, misschien ook niet."
„Maar.. wat moet ik nu tegen Andrea zeggen?"
„Dat je me bent komen opzoeken en dat we
samen 'n glas hebben gedronken. En dat ik ge
sproken heb over de garage."
„Dat is niet goed genoeg. ACHTSTt
„Nou, zeg haar dan, dat
ik bekend heb, hoe ik haar -yjp RVOIiCw
vereer."
„Doe je dat werkelijk?"
„Ja. Meer dan ik gedacht heb ooit te zullen
doen. Was dat niet 't geval geweest, dan zou 't
me heel wat gemakkelijker vallen m'n plannen
ten uitvoer te brengen."
„Wat voor plannen?"
„Nou, dat blijft onder ons, hoor. 'k Zal zoo
vriendelijk tegen haar zijn, als ik maar kan, tot ze
't zelf beu wordt. En dan laat ik haar kalm gaan
om 'n nieuw levensgeluk te zoeken. Volgens mij
zal Andrea mettertijd 'n vrouw van groote beteekenis
worden. Ze is dapper en verstandig. Heel verstandig
zelfs. Zoodra ze 'n beetje minder verliefd op me is,
dan zal ze zelf inzien, dat ze mij beter kan laten
voor wat ik ben."
„En wat ga jij dan doen?"
„Ik blijf in m'n garage."
„Gek, dat je dit alles zoo eenvoudig, zoo nuchter
kunt opnemen. Zonder eenige bitterheid in je hart."
„Waarom is dat jou 'n raadsel, Michael? Jij
bent immers ook nooit bitter?"
„Ik weet wel wat je bedoelt, maar breng jij 't
nu 'ns onder woorden. Ik heb 't voor mezelf nooit
ronduit durven zeggen."
„Nou, zooals je wilt. Wij beiden waren in onze
jeugd en in ons eigen land groote heeren. Russische
edellieden, geboren voor het allerbeste en zonder
dat wij ooit moeite behoefden te doen daarvoor te
strijden. We hebben onzen tijd gehad, een schitte
renden, zonnigen tijd. Hij is al twintig jaar voorbij
en we weten nu, dat het voorgoed is afgeloopen. We
zijn achtergebleven als tooneelspelers, die onbewust
hun halfvergeten rol repeteeren. Schimmen zijn we,
Michael, twintig jaar verwijderd van de wereld,
waarin wij ons eigenlijk thuis voelen. Wij zullen
onze rol blijven spelen tot 't einde toe. Jouw leven
vertoont meer gelijkenis met de werkelijkheid van
vroeger dan 't mijne. Dat is het eenige verschil
tusschen ons, dat nog van belang is."
„Ik heb nog minder van de werkelijkheid overge
houden dan jij," merkte Michael zacht op.
Dimitri gaf geen antwoord.
„Kom, laten we ergens 'n borrel gaan pakken," zei
Michael toen, „en dan gaan dineeren en over de
andere schimmen praten, die met ons in den oor
log gevochten hebben."
„Dat doen we 'n volgenden keer eens, Michael. Ik
zou vanavond met Andrea gaan dineeren. Ik denk
dat ze met opzet wat laat is om jou volop den tijd
te geven mij over te halen."
„Waar gaan jullie samen dineeren?"
„Ergens, waar jij 't niet leuk zou vinden,
Michael. Maar je begrijpt, dat ik me door haar
niet kan laten onderhouden alsof ik een bedelaar
was."
„Dat begrijp ik wel," zei Michael. „Maar toch
zou ik baron Rostokof en zijn Amerikaansche prin
ses graag 'ns een diner aanbieden, waarvan we
met ons allen konden genieten. Willis eet vandaag
bij haar moeder."
,,'t Zou een geweldig feest voor Andrea zijn,'
gaf Dimitri toe, „ze doet zoo haar best, te veinzen,
dat ze niet veel om lekker eten geeft. Ik ben er vast
van overtuigd, dat ze enorm veel aan haar lunch
eet, om het wat aan te vullen."
„Nee, bij haar thee," verbeterde Michael op
schamperen toon.
