OERA!'tl9ZOMER i
Echte Eau de Cologne
27
je leven. Alle oorlogsavonturen komen
zoowat op 't zelfde neer. Jij en generaal
Padalski hebben trouwens 't mijne
gered, toen jullie me naar een dokter
hebt gebracht in het noorden van de
Oekraïne. Ik heb je toen óók niet met
bedankbriefjes overstelpt."
„Heeft Andrea je geschreven, dat
ze me heeft opgebeld?"
Dimitri aarzelde een oogenblik.
„Ja. Hoe maken Willis en de kinde
ren het?"
„O, uitstekend. Ik heb Willis in
Hot-Springs achtergelaten en ben hier
heen komen rijdenNu wou ik,
dat ik per vliegtuig gekomen was."
„Ik ben bang, dat ik 't niet snap,
Michael. Maar dat daargelaten, ik ben
blij, dat ik je weer 'ns zie."
„Ik heb de garage opgebeld," ver
volgde Michael. „Je compagnon zei me,
dat je naar den dokter was. Daarom ben
ik naar je dokter toegegaan, toen ik
per telefoon geen antwoord kreeg. Hij
heeft me vermoedelijk precies hetzelfde
verteld als kort te voren aan jou.
Toen heb ik je hier weer opgebeld
en ten laatste ben ik maar zelf ge
komen."
„M'n dokter is nogal een pessimist.
Maar ik ben aan hem gewend."
„Ongetwijfeld. Mag ik de brieven 'ns
zien, die je wilde gaan posten, Dimitri?"
„Wat een gekke vraag is dat! Na
tuurlijk niet."
„Ik heb nooit veel kijk op menschen
gehad, behalve als het in mijn voordeel
was en behalve dan op jou, Dimitri.
Toen ik hoorde, wat Andrea gedaan had,
vermoedde ik, hoe jij daarop zou rea-
geeren. Toen ik bovendien met je dokter
gesproken had, kreeg ik volkomen zeker
heid. Jij werkt volgens hetzelfde hand
boek als ik, Dimitri. Alleen is 't jouwe
niet met zulken fietsen inkt geschreven
als het mijne en er staan heelemaal
geen strepen inJe hebt haar na
tuurlijk 'n brief geschreven met de ver
zekering, dat jij niet uit haar leven bent
verdwenen om 'n reden, waarvoor
zij zich verantwoordelijk zou kunnen
voelen. Vermoedelijk heb je ook aan mij
een brief geschreven. Misschien heb je
in deze omstandigheden aan mij ge
dacht, zooals ook ik bij dergelijke be
slissingen vast en zeker aan jou zou
denken. Dat noemen ze.iets, hooger
dan vrouwenliefde."
Dimitri lachte luid. 't Was de lach van
vroeger: van den Dimitri uit Rusland.
„Als jij nu voorgoed van me weggaat,
terwijl er op de wereld ook nog maar
iets is, wat je graag zou hebben en
wat ik je zou kunnen geven, dan zou je
't beste, wat nog in mij leeft, dooden. Dat
weet je ook wel. Als er heelemaal niets
meer is, waarnaar je verlangt, dan
dan zal ik heengaan. Maar. ter
wille van al de jaren, dat we samen wei
nig eten en veel wodka hebben gedeeld,
samen avonturen en ellende verdroegen
en grapjes hebben gemaakt in het aan
gezicht van den doodDimitri, zeg me
op dit oogenblik de volle waarheid.
Wat beteekende vroeger geld voor
ons?"
„Niets, Michael, absoluut niets."
„Wat beteekende geld voor ons, toen
we met jouw moeder en Constancia aan
tafel zaten en haar vroolijke grappen
over den oorlog vertelden?"
„Niets."
„En nu?"
„Opeens niets meer, Michael. Op den
terugweg van den dokter heb ik ge
dacht over het eenige, wat ik nu nog
zou verlangen. Als je wilt, kun je me dat
geven." Hij glimlachte en het was de
zelfde innemende glimlach, waarmee
zijn moeder gelachen had. „Ik zou
graag teruggaan naar huis, naar Rus
land. Nee.... lach niet, dat is 't eenige,
't laatste wat ik nog van m'n leven
verwacht. Ik zou graag langs het
zuiden met 'n vrachtboot gaan, en in
de havens der Middellandsche Zee
aanleggen, steeds maar verder en ver
der naar het oosten en dan ten slotte
naar Constantinopel en vandaar noord
waarts, naar Sebastopol en Odessa. Ik
zou zoo graag de rest, van den tijd, die
me nog overblijft, mijn eigen moeder
taal hooren sproken en nog eenmaal de
heuvels van de Kriin zien. Ik zou nog
graag 'n poosje langs de Russische we
gen loopen, in een dorp wonen, waar in
den lenteavond een zachte zuidenwind
waait, en ik zou nog eenmaal naar het
noorden willen trekken: naar mijn eigen,
kouden Russischen winter. De bellen
der sleden moeten nog klingelen in de
straten van Leningrad, net als vroeger
in St. Petersburg en er moeten nog wel
jonge mannen door de bevroren heuvels
huiswaarts trekken, warm door de tin
teling van hun jonge bloed en vol ver
trouwen op een wondermooie toe
komst.
„Zeker, Dimitri."
Zwak, maar duidelijk hoorde Michael,
al was 't dan een kwarteeuw geleden,
Katlierina Rostokof weer zeggen: „Mi
chael, lieve jongen, ik zal 't je niet kwa
lijk meer nemen."
Dat had ze gezegd, toen hij haar
smeekte, 't. hem niet al te kwalijk te
nemen, dat Dimitri veranderd was, om
dat hij Dimitri zooveel mogelijk gehard
had om beter tegen 't leed en de gruwe
len van den oorlog te zijn opgewassen.
Eigenlijk was Dimitri in heel z'n leven
niets veranderd. Dat was 'n troost,
een soort bemoediging nu.
Ze namen afscheid vfln elkaar aan
'n kleinen steiger, waar geen drukte
heerschte van vrienden en zenuwachtige
kennissen, waar geen sclieepskapel speel
de en waar eenvoudigweg afscheid ge
nomen werd, of de reis kort of lang zou
duren. Ze hadden nog enkele, minuten
den tijd.
„Andrea zal niet gauw naar 't oosten
komen," zei Michael. „Ze zal bij haar
moeder blijven, totdat ze zeker is van
hetgeen ze verder doen moet."
Dimitri had den brief verzonden, dien
hij Andrea geschreven had en waarin
hij haar had meegedeeld, dat hij voor
goed uit haar leven verdwijnen zou.
„Dimitri, ze heeft me gezegd, dat ik
jouw regimen tsring maar behouden
moest, omdat ze geen tastbaar ding noo-
dig heeft, om aan jou te blijven denken,"
sprak Michael zacht.
„Ik ben blij, dat jij hem dan eindelijk
weer terugkrijgt," antwoordde Dimitri
eenvoudig.
De Jate zon daalde over de haven. De
vrachtboot wachtte op gunstig getij.
Ze spraken niet meer over Andrea.
Ze spraken over Katherina en over Con
stancia, als hadden ze haar nog pas den
vorigen dag gesproken en als zouden ze
haar den volgenden dag weer ontmoeten.
Ze spraken over haar in het Russisch.
Ten slotte schudden ze elkaar de
hand, heel even. Toen zei Michael:
„Dimitri, je kunt niet langs een zóó
langen, zóó duisteren weg gaan, of ik
zal je nog eenmaal ontmoeten en dan
zal ik voorgoed met je meegaan,
broedertje. We zullen onze paarden dooi
den nacht laten rennen om Korniloff
op te zoeken, om Padalski te redden. We
zullen met, verlof naar het zuiden
trekken en met je jonge geliefde langs
het strand van een schitterende zee
wandelen
„Ja, Michael, maar dan in het hier
namaals. Daar zullen we elkaar weer
aantreffen en nog wat verder samen
reizen.jijen ik."
EINDE
Heerlijk straalt de zon... en een juichende
levenslust sleept ons mee in de gouden
vrijheid Laat Uw vacantie niet bederven
Neem Nefa, het ideale damesverband. Zelfs
onder een luchtig zomertoiletje volkomen
onzichtbaar. Nefa is hygiënisch vervaardigd,
oplosbaar en heeft een volmaakten pasvorm
ORANJE 25ct
BLAUW 35 ct
GROEN EXTRA 50ct
NEFA-FABRIEKEN TE NIJMEGEN
lieflijke geur uit een tijd van hoffelijkheid.
Farina's Eau de Cologne is niet alleen een geurig zinnebeeld
van een oude, hooge cultuur. Neen, het Rococotijdperk heeft
ook reeds ditzelfde product gekend, want al sinds 1709
werd het door Farina in dezelfde kwaliteit als tegenwoordig
gemaakt. Gedurende eeuwen zijn menschen door zijn heer
lijken, zuiveren, nooit vervelenden geur en door zijn snel
verfrisschende werking verkwikt. Wanneer U vermoeid of ver
hit bent, behoeft U er slechts mee over het gezicht te strijken
en gelijktijdig diep te ademen dat werkt als Champagne
