39
den muur en geloofde gek te zullen
worden.
„Hij moet kiezen tusschen mij en
den alcohol," zei de standvastige jonge
vrouw echter. En zij won den strijd.
Vandaag is Barrymore genezen. Hij
heeft zijn evenwicht en zijn energie
teruggekregen. De studio's maken
opnieuw reclame voor hem. En heel
Hollywood kijkt thans met verbazing
en bewondering naar de kleine brunet
te met de kinderlijke oogen, die dit
wonder aan hem heeft gewrocht.
JOAN CHA WFORD
Ten zuiden van Los Angeles en Hol
lywood bevindt zich in een groote laan
een vreemd gebouw, met een voorgevel
die het vooraanzicht van een Griek-
schen tempel voorstelt. Het is do
Metro-Goldwyn-Mayer-studio.
Terwijl het draaien aanvangt, ver
schijnt er een vrouw achter het décor.
Het is Joan Crawford. Een electricien
biedt haar een stoel aan, waarvoor
zij hem met een glimlach dankt.
Joan Crawford blijft de
koningin van de Ameri-
kaansche provincie. Geen
ster heeft ooit zooveel geld
verdiend als zij, en geen
andere is ook zoo
geliefd sinds twaalf
jaren. Zij heet eigen
lijk Lucile Lesueur-
Cassin en is geboren
in Texas. Haar va
der was stoker aan
een theater, haar
moeder werkvrouw.
De dans zat haar
in het bloedop
jeugdigen leeftijd
figureerde zij reeds
en ook was zij werk
zaam als fotogra
fisch model. Een
agent van Holly
wood bracht haar
tot de film. Zij ver
scheen ongeveer ge
lijk in Hollywood
met Norma Shearer
en evenals deze be
gon zij haar carrière
van den grond af.
Tegelijk stegen zij
ook in aanzien en
roem.
Haar leven is ech
ter als de rol in
haar films. Zij is de teleurgestelde, door
het leven gewonde vrouw, die evenals
Charlie Chaplin te veel ellende in haar
jeugd heeft meegemaakt, om nog
waarlijk onbezorgd gelukkig te kunnen
zijn. Haar schoonste geluk vindt zij
in de liefdadigheid. Heimelijk en be
scheiden geeft zij, geeft zij.... Ook
hierom is zij een van de meest beminde
vrouwen van Hollywood. Maar zij zou
haar roem en haar rijkdom gaarne in
ruil willen geven voor een onbekend
leven in haar Texas aan de zijde van
een eenvoudigen man als zij het
ellendige verleden maar kon vergeten,
dat haar hart van elke levensvreugde
berooft.
ROMANTIEK VAN
HOLLYWOOD
Naast de romantiek van de film kent
Hollywood ook een echte romantiek.
Soms vinden deze elkander en groeien
samen tot een gelukkige vereeniging.
De idylle van Joan Blondell en Dick
Powell biedt er ons een aardig voor
beeld van.
Joan Blondell is noch een schoon
heid, noch buitengewoon lieftallig. Zij
is een eenvoudig, aardig meisje,
blakend van gezondheid, met groote
Joan Crawford met het door haar
geadopteerde jongetje Jon Guilaroff.
blauwe oogen en altijd glimlachend.
.Vroeger was zij opera-zangeres in New
York. Toen de muzikale films in de
mode kwamen, bood men haar een
contract aan en kwam zij over naar
Hollywood.
Bij de Warner Bros-film werd Dick
Powell haar partner. Dick Powell was
vroeger een doodgewone handelaar
in bretels en kwam als prijswinnaar
van een zangwedstrijd voor de radio
bij de film terecht. Hij trad met Joan
Blondell op in een aantal films, waar
van er verschillende ook in Europa
vertoond zijn. Den heelen dag werkten
zij samen in de studio, gingen 's avonds
hun eigen weg en zagen elkander den
volgenden morgen weer in de studio
terug.
Ofschoon door millioenen bekeken
op het witte doek, zagen zij elkander
zoo zelden buiten het felle licht der
projectielampen, dat Dick Powell on
mogelijk met zekerheid zou hebben
kunnen zeggen, welke kleur Joan's
oogen hadden, evenmin als zij wist, of
hij zijn haar gefriseerd droeg of niet.
En zij hadden elkander
voor de microfoon reeds
zoo vaak en op alle toon
aarden hun liefde ver
klaard, dat zij er onge
twijfeld om zouden
hebben gelachen,
als iemand hun had
voorspeld, dat zij
het elkander op
zekeren dag ook
eens zouden be
kennen met een
zachte stem en zon
der microfoon bo
ven hen, om het ge
luid van hun eer
sten kus op te van
gen. Drie jaar lang
hadden zij dagelijks
in deze sfeer van on
echte romantiek ge
leefd, toen Warner
Bros hun 'n extra-
vacantie toestond.
Joan vertrok naar
Florida en Dick
naar Mexico. Aan
het einde van de
eerste week be
speurden zijdat
zij zich verveelden.
Joan ontdekte, dat
de naïeve glimlach
en de gefriseerde
haren van den koopman in bretels
haar onmisbaar waren geworden, om
gelukkig te kunnen zijn. En Dick
begreep, dat hij Joan's vredig gezicht
niet meermissen kon in zijn leven.Zij na
men een vliegtuig, legden ieder de helft
van den afstand af, die hen scheidde,
ontmoetten elkaar
in Denver, huwden
terstond en keer
den arm in arm in
Hollywood terug.
Zij leven thans
gelukkig en zonder
moeilijkheden. Hun
werk aan de film
dient om anderen
te amuseeren en
geestelijke compli
caties of melancho
lische buien, waar
onder de sterren
van het dramatisch
intellectualisme zoo
vaak gebukt gaan,
blijven hun vreemd.
Een romantisch hu
welijk. De filmac
teurs Dick Powell
en Joan Blondell en
hun zoontje Norman.
Een typische foto van John Barrymore en zijn vrouw Elain Barrie, terwijl zij zich
in een kleedkamer aan 't schminken zijn. Hun gezichten ziet men in de-spiegels.
MAXIMUM-SNELHEID
Het is twee uur in den middag. Ik
heb een bezoek gebracht aan de woes
tenij, die tot decor heeft gediend van
honderden films en keer over een
prachtigen cementen weg naar Holly
wood terug. De weg is verlaten en
ik veroorloof mij dus de vastgestelde
maximum-snelheid belangrijk te over
schrijden. De Nemesis der gerechtig
heid achterhaalt mij echter onmiddel
lijk. Een motor passeert mij en 'n
gebiedende stoot op de sirene beveelt
mij stil te houden.
Een politieagent, gekleed in een geel
shirt en met liooge laarzen, 'n grooten
mica-bril voor zijn oogen en een enor
me revolver slingerend langs zijn heup,
verschijnt aan mijn portier.
..U rijdt te hard."
„Dat weet ik," antwoord ik met een
beleefden glimlach.
„Hebt u een rijvergunning?"
Ik heb geen Californisclie vergun
ning, doch toon hem mijn Fransch
rijbewijs. Als mijn politieagent de
roode kaart ziet, gelooft hij werkelijk,
dat ik den spot met hem drijf.
„U bent dronken," schreeuwt hij
me. boos toe.
Zonder verdere complimenten zet
hij zijn motor aan den kant van den
weg, duwt me opzij, neemt achter
mijn stuur plaats en rijdt met me weg.
„Waar brengt u mij heen?" vraag
ik hem op mijn beminnelijksten toon.
„Naar de gevangenis," snauwt hij.
En inderdaad zit. ik een half uur
later in gezelschap van een neger,
dio mij grijnzend begroet, in een cel.
Een uur later word ik verlost en naar
een kamer geleid, waar ik een inspec
teur en een dokter aantref.
„Dokter," zegt de inspecteur, „onder
zoekt u eens, of deze man dronken is."
De geneesheer onderwerpt mij aan
een lieele serie proeven, laat mij over
een krijtlijn loopen, die hij op den
grond trekt en gelast me met gesloten
oogen met mijn linkerwijsvinger snel
naar het puntje van mijn neus te
grijpen. Na een onderzoek, dat min
stens een kwartier heeft geduurd, ver
klaart hij, dat ik nuchter ben. Onmid
dellijk daarop word ik voor den rechter
gebracht 'n heer met halve bakke
baarden en 'n dikken witten haardos.
„Meneer, u bent beschuldigd van
drie overtredingen," houdt hij mij
voor. „Dronkenschap, overschrijden
van de maximum snelheid en rijden
zonder vergunning. Van de eerste
beschuldiging bent u vrijgesproken
door den dokter. Aan het tweede bent
u schuldig bevonden. U kent misschien
het tarief. Eén dollar boete voor elke