39 den muur en geloofde gek te zullen worden. „Hij moet kiezen tusschen mij en den alcohol," zei de standvastige jonge vrouw echter. En zij won den strijd. Vandaag is Barrymore genezen. Hij heeft zijn evenwicht en zijn energie teruggekregen. De studio's maken opnieuw reclame voor hem. En heel Hollywood kijkt thans met verbazing en bewondering naar de kleine brunet te met de kinderlijke oogen, die dit wonder aan hem heeft gewrocht. JOAN CHA WFORD Ten zuiden van Los Angeles en Hol lywood bevindt zich in een groote laan een vreemd gebouw, met een voorgevel die het vooraanzicht van een Griek- schen tempel voorstelt. Het is do Metro-Goldwyn-Mayer-studio. Terwijl het draaien aanvangt, ver schijnt er een vrouw achter het décor. Het is Joan Crawford. Een electricien biedt haar een stoel aan, waarvoor zij hem met een glimlach dankt. Joan Crawford blijft de koningin van de Ameri- kaansche provincie. Geen ster heeft ooit zooveel geld verdiend als zij, en geen andere is ook zoo geliefd sinds twaalf jaren. Zij heet eigen lijk Lucile Lesueur- Cassin en is geboren in Texas. Haar va der was stoker aan een theater, haar moeder werkvrouw. De dans zat haar in het bloedop jeugdigen leeftijd figureerde zij reeds en ook was zij werk zaam als fotogra fisch model. Een agent van Holly wood bracht haar tot de film. Zij ver scheen ongeveer ge lijk in Hollywood met Norma Shearer en evenals deze be gon zij haar carrière van den grond af. Tegelijk stegen zij ook in aanzien en roem. Haar leven is ech ter als de rol in haar films. Zij is de teleurgestelde, door het leven gewonde vrouw, die evenals Charlie Chaplin te veel ellende in haar jeugd heeft meegemaakt, om nog waarlijk onbezorgd gelukkig te kunnen zijn. Haar schoonste geluk vindt zij in de liefdadigheid. Heimelijk en be scheiden geeft zij, geeft zij.... Ook hierom is zij een van de meest beminde vrouwen van Hollywood. Maar zij zou haar roem en haar rijkdom gaarne in ruil willen geven voor een onbekend leven in haar Texas aan de zijde van een eenvoudigen man als zij het ellendige verleden maar kon vergeten, dat haar hart van elke levensvreugde berooft. ROMANTIEK VAN HOLLYWOOD Naast de romantiek van de film kent Hollywood ook een echte romantiek. Soms vinden deze elkander en groeien samen tot een gelukkige vereeniging. De idylle van Joan Blondell en Dick Powell biedt er ons een aardig voor beeld van. Joan Blondell is noch een schoon heid, noch buitengewoon lieftallig. Zij is een eenvoudig, aardig meisje, blakend van gezondheid, met groote Joan Crawford met het door haar geadopteerde jongetje Jon Guilaroff. blauwe oogen en altijd glimlachend. .Vroeger was zij opera-zangeres in New York. Toen de muzikale films in de mode kwamen, bood men haar een contract aan en kwam zij over naar Hollywood. Bij de Warner Bros-film werd Dick Powell haar partner. Dick Powell was vroeger een doodgewone handelaar in bretels en kwam als prijswinnaar van een zangwedstrijd voor de radio bij de film terecht. Hij trad met Joan Blondell op in een aantal films, waar van er verschillende ook in Europa vertoond zijn. Den heelen dag werkten zij samen in de studio, gingen 's avonds hun eigen weg en zagen elkander den volgenden morgen weer in de studio terug. Ofschoon door millioenen bekeken op het witte doek, zagen zij elkander zoo zelden buiten het felle licht der projectielampen, dat Dick Powell on mogelijk met zekerheid zou hebben kunnen zeggen, welke kleur Joan's oogen hadden, evenmin als zij wist, of hij zijn haar gefriseerd droeg of niet. En zij hadden elkander voor de microfoon reeds zoo vaak en op alle toon aarden hun liefde ver klaard, dat zij er onge twijfeld om zouden hebben gelachen, als iemand hun had voorspeld, dat zij het elkander op zekeren dag ook eens zouden be kennen met een zachte stem en zon der microfoon bo ven hen, om het ge luid van hun eer sten kus op te van gen. Drie jaar lang hadden zij dagelijks in deze sfeer van on echte romantiek ge leefd, toen Warner Bros hun 'n extra- vacantie toestond. Joan vertrok naar Florida en Dick naar Mexico. Aan het einde van de eerste week be speurden zijdat zij zich verveelden. Joan ontdekte, dat de naïeve glimlach en de gefriseerde haren van den koopman in bretels haar onmisbaar waren geworden, om gelukkig te kunnen zijn. En Dick begreep, dat hij Joan's vredig gezicht niet meermissen kon in zijn leven.Zij na men een vliegtuig, legden ieder de helft van den afstand af, die hen scheidde, ontmoetten elkaar in Denver, huwden terstond en keer den arm in arm in Hollywood terug. Zij leven thans gelukkig en zonder moeilijkheden. Hun werk aan de film dient om anderen te amuseeren en geestelijke compli caties of melancho lische buien, waar onder de sterren van het dramatisch intellectualisme zoo vaak gebukt gaan, blijven hun vreemd. Een romantisch hu welijk. De filmac teurs Dick Powell en Joan Blondell en hun zoontje Norman. Een typische foto van John Barrymore en zijn vrouw Elain Barrie, terwijl zij zich in een kleedkamer aan 't schminken zijn. Hun gezichten ziet men in de-spiegels. MAXIMUM-SNELHEID Het is twee uur in den middag. Ik heb een bezoek gebracht aan de woes tenij, die tot decor heeft gediend van honderden films en keer over een prachtigen cementen weg naar Holly wood terug. De weg is verlaten en ik veroorloof mij dus de vastgestelde maximum-snelheid belangrijk te over schrijden. De Nemesis der gerechtig heid achterhaalt mij echter onmiddel lijk. Een motor passeert mij en 'n gebiedende stoot op de sirene beveelt mij stil te houden. Een politieagent, gekleed in een geel shirt en met liooge laarzen, 'n grooten mica-bril voor zijn oogen en een enor me revolver slingerend langs zijn heup, verschijnt aan mijn portier. ..U rijdt te hard." „Dat weet ik," antwoord ik met een beleefden glimlach. „Hebt u een rijvergunning?" Ik heb geen Californisclie vergun ning, doch toon hem mijn Fransch rijbewijs. Als mijn politieagent de roode kaart ziet, gelooft hij werkelijk, dat ik den spot met hem drijf. „U bent dronken," schreeuwt hij me. boos toe. Zonder verdere complimenten zet hij zijn motor aan den kant van den weg, duwt me opzij, neemt achter mijn stuur plaats en rijdt met me weg. „Waar brengt u mij heen?" vraag ik hem op mijn beminnelijksten toon. „Naar de gevangenis," snauwt hij. En inderdaad zit. ik een half uur later in gezelschap van een neger, dio mij grijnzend begroet, in een cel. Een uur later word ik verlost en naar een kamer geleid, waar ik een inspec teur en een dokter aantref. „Dokter," zegt de inspecteur, „onder zoekt u eens, of deze man dronken is." De geneesheer onderwerpt mij aan een lieele serie proeven, laat mij over een krijtlijn loopen, die hij op den grond trekt en gelast me met gesloten oogen met mijn linkerwijsvinger snel naar het puntje van mijn neus te grijpen. Na een onderzoek, dat min stens een kwartier heeft geduurd, ver klaart hij, dat ik nuchter ben. Onmid dellijk daarop word ik voor den rechter gebracht 'n heer met halve bakke baarden en 'n dikken witten haardos. „Meneer, u bent beschuldigd van drie overtredingen," houdt hij mij voor. „Dronkenschap, overschrijden van de maximum snelheid en rijden zonder vergunning. Van de eerste beschuldiging bent u vrijgesproken door den dokter. Aan het tweede bent u schuldig bevonden. U kent misschien het tarief. Eén dollar boete voor elke

Tijdschriftenbank Zeeland

Ons Zeeland / Zeeuwsche editie | 1939 | | pagina 37