ÉÉN VERSTOKT
VR'JGéZéL
mggïtmjmsbïu
■WTTTTÏfTTWT
In iedere
damestasck
te hoort...
IEIEID MM. HKI)RV\VO\r»
DAGGETT
HUIS IIEII.
Transpireerende,
Brandende Voeten
Trannosan Bruisend Voetbad
42
oo*K'
omdat Odorono-Cream speciaal is
samengesteld voor een vlugge be
handeling die weinig tijd vereiseht.
Odorono-Cream brengt men in
enkele minuten aan en is na het
gebruik direct kurkdroog, zoodat
japonnen niet beschadigd worden
en de huid niet kan schrijnen.
Odorono-Cream is niet vet, maakt
geen vlekken en doet de onaangena
me geur (door het transpireeren ver
oorzaakt) onmiddellijk verdwijnen.
Onmisbaar voor de sportieve vrouw
Een verrassing vacht U morgen bij het ontwaken,
vanneer U vanavond volgende massagebehande
ling toepast Zorgvuldig Uw gelaat masseer en
met Coldcrcam, "$po dat dc^e goed in de huid
doordringt. Na de massage de crèmesporen ver
wijderen door betten met een propje wat ten, gedrenkt
met Vivat one, de wonderlijke lotion.
Gedurende Uv slaap heeft dan een verkelijke
herleving van de huidveefsels plaats, die U des
morgens als het vare verjongd doet voelen. Voor
drooge huid bevelen Daggett Ramsdell een
tveede lichte toepassing Coldcream na de Viva-
tone aan. Tubes 0.40, 0.70. Potten 0.35,
0.55, 0.85, 1.75. Vivatone 0.50, 1.50, 2.50.
Dagcrème
Vanishingniet vet
Coldcream, Vivatone.
Imp. N V. CREMCO, Hoogstraat 30, Den Haag
1SHEbsH^^I
maar kind. lees jij
qeen kranten je loopt
te hinken en te strom
pelen. Zeker brandende
voelen
Ueerlijk is een Bruisend Trannosan Voetbad
wanneer Uw voeten branden, transpireeren
en zeer doen.
15 minerale zouten van geneeskrachtige bad
plaatsen zijn in Trannosan Bruisend Voetbad
vereenigd. Zij verwijderen de giftige stoffen uit
liet bloed, versterken de pezen en spiereu en
verkwikken de voetzenuwen.
Stap nog hedenavond in zulk een bruisend, melk-
w it voetbad, schuimend als champagne en trakteer
Uw voeten er elke week minstens eenmaal op.
Dat verfrischt en versterkt: U voelt zich als een nieuw mensch.
W annccr de duizenden koolzuur- en zuurstofparels 0111 l w
voeten dwarrelen voelt L" geen loomheid en vermoeid
heid meer. De kracht der minerale zouten dringt in
de poriën, herstelt den gezonden bloedsomloop en
hergeeft Uw voeten de energie en veerkracht.
Koop nog heden een pakje van 48 ct. voldoende
voor 3-6 bruisende voetbaden. I krfjgt ze in elke
apotheek en drogisterij.
Vervolg van blz. 36
3iV r
Bezit de kracht der Natuurlijke Bronnen
,11 ij rust alleen maar, hij komt aan
tafel eten."
Paul haalde opgelucht, adem-'twas
blijkbaar niet zoo erg, als Martin's
sombere gelaatsuitdrukking had doen
vermoeden.
..Dan zal ik hem maar niet storen,"
zei hij, en toen Martin zijn oor in den
beker van zijn hand nam, herhaalde hij
de opmerking luider.
..Moest ik ook zeggen."
„Wat?"
„Dat u hem niet moest storen."
Paul knikte, en Martin kwam, met
eenig nadenken, tot de conclusie, dat bij
zich ditmaal beter kon onthouden van
liet luchtige praatje, waarmee hij meneer
Paul gewoonlijk ontving. Hij nam den
handkoffer op en besteeg de breede trap.
Toen Paul alleen was, keek hij pein
zend de hal rond. Er was niets, waarop
hij zijn oogen met aandacht kon laten
rusten, want hij was in de. bekende om
geving zijner kindsheid: maar er was
veel, dat de aandacht kon boeien van
iemand, die daar voor 't eerst kwam. I)e
hal maakte doel int van het. oude ge-
houw en dateerde dus uil de zestiende
eeuw. Het was een ruim vertrek met
dikke eiken balken, eiken beschot over
de muren en ramen met kleine ruitjes in
lood. In liet, midden van den eenen muur
was er een groolc gemetselde haard, in
een nis, door een raampje verlicht, en
aan weerszijden daarvan leidden deuren
naar de kamers. Langs den linkschen
muur liep een breede trap met 'makkelij
ke treden naar een gaanderij, die recht
door de hal giiig, naar een gewelfden
doorgang, waardoor men de slaapkamers
op de eerste verdieping kon bereiken. Er
hingen olieverfschilderijen in vergulde
lijsten, en talrijke jachttropeeën vorm
den de verdere muurversiering.
Paul moest een uur zoek zien te bren
gen voor etenstijd, en al peinzend was
hij een gang doorgeloopen, die "hem naai
de wapenkamer bracht, en vandaar was
hij den tuin ingegaan. Het was een
groote tuin en in het zachte schemer
licht had bij iets vreemds. Liep men hem
door, dan kwam men aan een vervallen
poortje, waarachter de boerderij lag, of
liever, het restant je van een boerderij,
dat aan ouden Jacob en zijn gezin een
voorwendsel gaf, 0111 in de buitenlucht
te lanterfanten. Niettemin genoot men
er 's zomers een schilderachtig schouw
spel; een kijkje in het kalme Engeland
van het einde der vorige eeuw; want
moderne werktuigen werden er niet ge
bruikt.
Zoover als de boerderij echter kwam
Paul dien avond niet. Hij bleef staan
kijken naar een meisje,- dat niet, kaar
rug naar hem toe, en niet uitgestoken
hand, onder een boom stond, in de tak
ken luiend, en met getuite lippen lok
kende en sjneekende geluidjes makend.
Zij was plotseling zichtbaar geworden,
en het zachte gras had zijn voetstappen
gedempt, zoodat zij van zijn nadering
niets had bemerkt; maar nu werd zij iets
gewaar en keek om.
„Hé, Molly, wat hen jij gegroeid,"
riep hij uit.
Het meisje glimlachte flauwtjes, ver
legen. Zij vond 't een tamelijk dwaze
opmerking, want zij was haast twintig,
maar zij was vier jaar jonger dan Paul,
en hij had haar altijd als een kind be
schouwd. Bovendien had hij deze ver
ontschuldiging. dat ze anders was dan
hij ooit, gezien had, alsof ze plotseling
volwassen was geworden. Vroeger liep
zij met korte rokken en bloote beenen,
maar nu had ze zwarte, kousen aan, en
schoenen, en een wit schort over een
zwarte japon. Zij had echter nog het
zelfde onwillige haar als vroeger, één van
haar lokken krieuwelde aan haar neus,
maar verder had ze iets verzorgds over
zich, dal Paul nooit gekend had.
Welke positie. Molly in het huis eigen
lijk innam, was vroeger niet zoo makke
lijk te zeggen geweest. Haar vader was
jachtopzichter bij sir Richard geweest,
en hij had zijn vrouw verloren, toen
Molly vijf jaar was. Tïvee jaar later was
hij, in de uitoefening van zijn plicht,
door een strooper neergeschoten. Hij
stierf den volgenden dag, zonder nog bij,
kennis te zijn gekomen. Er werden
eenige verdachten Verhoord, maar er
was niemand gearresteerd de politie
was van oordeel, dat een verdwaalde
kogel den ongelnkkigen opzichter ge
dood had, en derhalve was de zaak in
liet vergeetboek geraakt.
Sir Richard nam tie zorg voor de
wees op zich; of liever, hij vertrouwde
die zorg aan Susan toe. Susan was zijn
huishoudster, een ongehuwde dame met
een uitstekend karakter, maar zonder de
minste ervaring in het opvoeden van
kinderen. Kate, tlie toen pas drieën
veertig was, had af en toe raad gegeven
en Anne ook, en Martin ook, maar
eigenlijk kon men zeggen, dat Molly
zichzelf had opgevoed. Het was een
ietwat eigenaardig meisje geweest met.
groote bruine oogen. Zij was in die
jeugdjaren een speelkameraadje voor
Paul geweest, een slavin van zijn wen-
schen. Den eenen keer werd zij ver
smaad, den anderen keer mocht zij bijna
op voet van gelijkheid deelnemen aan
zijn bezigheden. Maar haar eigenlijke
plaats was de keuken; en naarmate hij
den ïnannelijken leeftijd naderde, kwam
Liet verschil in maatschappelijke positie
tusschen hen duidelijker uit, en voelde
Mollv zich al vereerd met een vriende
lijk woord of een knikje.
Paul keek in de richting, waarin het
meisje keek. „Wie z'n kat?" vroeg hij.
I Is geen kat, 'I is een poesje," zei
het meisje. „En 't is van mij."
Paul keek naai- het poesje en toen naar
Molly. „Wou je 'I er uit hebben?"
„Ik kan er niét bij."
Ze zei het klagend, en met een blik op
haar japon. In vroeger jaren kon Mollv
klimmen als een aap, en wijl ze lichter
was dan Paul, had hij veel hulp aan haar
gehad bij het verzamelen van vogel
eieren. Ongetwijfeld kon zij nog steeds
klimmen als een aap, en zou ze, in een
wip in dien boom hebben gezeten, als
dal smettelooze schort en die lange rok
liaar natuurlijke neigingen niet, hadden
ingetoomd.
„Ik misschien wel."
Hij deed een greep naar het poesje,
voelde nagels iu zijn vleesch horen, maar
trok het diertje van den tak af en wierp
liet. in Molly's uitgestoken armen.
„Vinnig klein mormel," schold hij, en
hij zoog aan den rug van zijn hand.
Molly's verlegenheid was nu pijnlijk.
„Hij bedoelt 't zoo niet; 't, was maar
spelen," zei ze zacht.
„O ja?"
,,'t- Spijt me echt.
H
