YOLANTE....
PUROL
geeft
mooi frankrijk
DAGGETT
L
Kent Uverbrand
in de zon?
Het ideale
toeristenland
door Sjef Kulmbacher
Geen enkel hulpmiddel kan geheel en al kleine
rimpels en andere oneffenheden van het gelaat
vegnemen. Toch bereikt men door gebruik van
Daggett Ramsdell natuurlijke schoonheid,
omdat Daggett's Cream de huid inderdaad voedt.
Het recept is zeer eenvoudig 's Morgens een
veinig Vanishing Cream (niet vet). Des avonds
Daggett's Coldcream. Na elke crème-behandeling
betten met Vivatone, opvekkend gezichtsvater.
Daggett's Vanishing Cream geeft zonder opschik
jeugd en frischheid aan Uw teint. Vivatone
stimuleert de bloedsomloop. Daggett's Coldcream
voedt de huid. Tubes 0.40, 0.70. Potten
0.55, 0.55, 0.85, 1.75. Vivatone 0.50,1.50, 2.50.
Dagcrème
Vanishingniet vet)
ColdcreamVivatone.
Imp. N.V. CREMCO, Hoogstraat 30, Den Haag
Als de huid van Uw gelaat,
hals en armen door de zon
pijnlijk verbrand is,Uw voeten
zijn stukgeloopen, of als ge
U bij het fietsen hebt door
gezeten, doe er dan on
middellijk Purol op. Dit ver
zacht en geneest spoedig.
zuivert-verzacht-geneest
Purol (wit en geel) in doozen
van 30 en 60 ct. Tube 45 ct.
Bij Apothekers en Drogisten.
CORSICA
het eiland vol
natuurschoon
De enorme verscheidenheid van natuur-
en stedenschoon, de genoegelijke sfeer
in de Fransche badplaatsen en andere
vacantie-oorden, waar overal de Fran
sche charme haar stempel op drukt, de
uitstekende treinverbindingen, zij maken
Frankrijk tot een ideaal toeristenland.
Het wegennet in Frankrijk behoort
tot het beste en mooiste ter wereld.
Voor houders van een Carte de Voyage Touris-
tique bij de erkende reisbureaux in Nederland
verkrijgbaar (40 Francs) 40 reductie op de
Fransche Spoorwegen en 50 centimes reductie op
den benzineprijs tot een max. van 600 liter. Alle
hotels zijn verplicht hun prijzen aan te plakken.
Het teeken H of FH beduidt, dat deze zijn goedge
keurd door het Commissariat Général du Tourisme.
Wendt U om uitvoerige inlichtingen tot de erken
de reisbureaux, het Bureau der Fransche Spoor
wegen, Parkstraat 99, Den Haag of de Services
Nationaux de Tourisme, Willemskade 15a, R dam
Als de lente haar intrede doet in de
Kitzbühler Alpen en de koeien
hun warmen stal verlaten hebben
voor de frissehe zomerweide, dan brengt
Rutli Birkhofer haar kleine boerderij in
gereedheid voor de ontvangst van haar
zomergasten. Dat is een gewoonte van
vele jaren geworden, want reeds toen
Rutli nog een klein meisje was, verhuur
den haar oudera aan vreemde toe
risten.
Thans is Rutli al lang geen meisje
meer. Vele van haar trouwe pension
gasten kennen haar evenwel nog uit die
jaren. Dat was de tijd. toen de roep ging
beneden in het dal, dat Rutli het mooiste
en levenslustigste meisje was van Kitz-
bühle. Die roep was niet overdreven en
hield stand tot dien gedenkwaardigen
zomer, toen zij als bij tooverslag ver
anderde in een kniezerig, bleekzuchtig
schepseltje, een schaduw nog slechts
van vroeger, verkommerend onder een
geheim verdriet.
Die tijd is lang voorbij. Maar de her
innering eraan is nog niet gestorven in
Kitzbühle. Men weet daar nog heel goed,
hoe Pierre Pascal op zekeren dag den
weg vond naar de zomerweide. Pierre
was een Parijsche student, even vroolijk
en levenslustig als Rutli in die dagen.
Hij bracht zijn vacantie door in Kitz
biihle, maar toen hij de idyllisch ver
borgen boerderij daarboven ontdekte,
pakte hij zijn rugzak en zijn schilderkist
en nam zijn intrek bij Rutli's ouders.
Die schilderachtig gelegen boerderij
was niet- Pierre's eenige ontdekking. Zijn
tweede ontdekking was Rutli. Haar
faam in het dal was hem onbekend, maar
hij had het oordeel van anderen niet
noodig, om door haar schoonheid ge
troffen te zijn. Met de echte geestdrift
van een verliefden Pranschman zong hij
uitbundig haar lof, maar Rutli kende
haar plaats tegenover vreemde toeris
ten. Een wereldwijze moeder had haar
ingeprent, dat zij de complimentjes van
de vreemdelingen het eene oor in en het
andere uit moest laten gaan en als een
gehoorzaam kind hield zij zich aan die
moederlijke les.
Rutli blééf een gehoorzaam kind tot
een paar dagen voor het vertrek van
Pierre. Op zekeren avond trof zij hem
aan op de weide, waar hij de laatste
hand legde aan een schets. De ontmoe
ting was niet heelemaal toevallig, want
Rutli had hem zien zitten en in weerwil
van alle lessen en gehoorzaamheid had
den zijn complimentjes genoeg indruk
op haar gemaakt, om haar hart sneller
te doen kloppen.
„Dat is Rutli," riep hij, toen hij
schreden achter zich hoorde.
„Hoe weet u dat!" schalde haar
vroolijke stem over de weide.
„Mijn hart zegt het," lachte Pierre,
terwijl hij zijn schildersgerei opborg. De
schilderkist ging dicht, maar hij wierp
haar nog niet over zijn schouders. Hij
staarde naar Rutli's warm gelaat en zij
keek verlegen naar de grazende koeien
in de flauw afhellende weide. En dit was
het oogenblik, dat beiden te machtig
werd.
„Rutli...."
Hij zei het heel zachtjes en de klank
van zijn stem betooverde haar. Slechts
half weerstrevend liet zij toe, dat hij haar
kuste en heel lang stonden zij hart aan
hart onder het lommer van den ouden
appelboom, met geen andere getuigen
om zich heen dan de zwijgende berg
reuzen.
„Tot overmorgen, Rutli? Op den
zelfden tijd en op dit plekje?" fluisterde
hij haar in het oor, toen zij zich eindelijk
trachtte te verlossen uit zijn onstuimige
omhelzing. Den volgenden dag zou hij
een bergtocht maken met een gids uit
Kitzbiihle en bóven overnachten.
Tegen den liefkoozenden blik, waarmee
hij haar toestemming afbedelde, was zij
niet bestand. „Ja," fluisterde zij met een
vuurrooden blos en daarop ijlde ze naar
huis terug.
Het was de eerste idylle in Rutli's
leven en Pierre meende het ernstig. Maar
reeds den volgenden dag zouden him
droomen een tragisch einde nemen.Want
dien dag stortte in de Kitzbühler Alpen
een lawine neer, die vijf menschen het
leven benam. Pierre Pascal was een van
hen. De gids en een der toeristen werden
een dag later teruggevonden, maar
Pierre en de anderen bleven zoek.
Het waren vreeselijke dagen voor
Rutli. Thuis vond zij geen rust meer en
wekenlang nam zij deel aan het op
sporingswerk. Zij kende den weg in de
bergen als weinig anderen en dag na dag
zag men haar eenzaam dwalen over de
gletschers en de diepe kloven peilen, die
half gevuld waren met sneeuw. Maar alle
nasporingen bleven vruchteloos. De drie
ongelukkigen werden niet gevonden en
na een maand, toen de anderen het
zoeken reeds lang hadden gestaakt, gaf
ook zij het op. Haar hoop was gestorven
en haar droomen hadden een jammerlijk
einde genomen.
Nadien sprak men in Kitzbiihle niet
meer over Pierre Pascal en zijn ongeluk
kige lotgenooten. De mensch vergeet
gauw en bijna elk jaar eischte de berg
geest een of meer slachtoffers onder de
bergbeklimmers op. Maar Rutli vergat
hem niet. De smart om dit eerste groote
verlies in haar meisjesleven stilde met
de jaren, maar de herinnering aan Pierre
bleef levendig, als op den eersten dag
na zijn spoorlooze verdwijning.
Toen vond Stoffel Birkhofer den
moeilijken zigzag-weg naar de kleine
boerderij op de zomerweide. Hij was de
nieuwe postbeambte van Kitzbühle en
als hij in zijn nette uniform langs de
wegen flaneerde, volgde hem menig
bewonderend meisjesoog. Maar Stoffel
Birkhofer bleef ongevoelig voor die
heimelijke adoratie en dat lokkende
oogenspel. Hij had Rutli gezien en héér
aanblik was het, die zijn keus had
's Zondags, als hij vrij was, klom hij
naar boven en bracht zijn harmonica
mee. Met 'n lied en 'n lach probeerde hij
wat kleur te tooveren op Rutli's bleeke
wangen. En inderdaad gelukte het hem,
het meisje wat op te vroolijken, zoolang
hij er was. Maar de blos op haar gelaat-
was niet blijvend en haar glimlach
behield iets treurigs, dat zich door niets
weg liet tooveren. Toch gaf die veran
dering hem moed en op een veel-
belovenden dag van de aangebroken
lente, toen zij alleen voor het huis zaten,
waagde hij het, haar hand te streelen.
Bedaard trok Rutli haar hand terug.
„Niet zoo kinderachtig, Stoffel," zei ze
met een donkeren blik.
„Noem je het kinderachtig, als ik van
je houd?" vroeg hij met een zacht ver
wijt in zijn stem. „Ik meen het- ernstig,
Rutli, heel ernstig. Zoil je in het
voorjaar met me willen trouwen? Toe,
kijk niet zoo treurig; zeg maar ja.
Hij liet er nog veel meer op volgen en
Slot op blz. 31
