XUGCET
IRIUM voor PARELWITTE TANDEN
GEBRUIK PEPSODENT
...DE TANDPASTA MET IRIUM
DE STOERE WERKER
M PéüüéM
E2
IS
\U4T
„Pff.... Ik kan niet meer!"
,,'t Is je eigen schuld."
„Hoezoo?"
„Och, als je maar steeds je da-
gelijksche dosis NUGGET had
gehad, dan zou je er nu net
zoo frisch en jeugdig uitzien
als ik!"
SCHOENCRÊME VAN SUPERIEURE KWALITEIT
10 en 20 ct.
Zwart, Donker-, Middel- en Lichtbruin, Rood, Wit en Blauw.
Lola Lane, filmster van Warner Bros
in ,,Vier Dochters".
in Pepsodent Tandpasta
geeft eiken morgen opnieuw
aan mïllioenen de sensatie
van nieuwe schittering der
tanden! Nooit tevoren ver
kreeg men zoo'n prachtigen
glans met een tandpasta, die
zoo volkomen veilig is
Inderdaad. Pepsodent met
IRIUM is absoluut onscha
delijk geen kans, dat het
teere tandglazuur er door
wordt aangetast.
Tuben a
25, 50 en 80 ets.
De groote tube
is voordeeliger
ZONDER KRIJT, ZEEP of KALK
...en bijzonder VERFRISSCHEND
TOOTH HAtTI
door Mark Hellinger
Zijn naam was Harry en, al
vorens ik verder iets over hem
vertel, wil ik u eerst even waar
schuw en. dat u hem wel niet erg sym
pathiek zult vinden. Hij was 22 jaar
oud. maar dat is de reden natuurlijk
niet, waarom u hekel aa,n hem zult
krijgen. Overweeg het volgende maar
eens
De jongen klaagde eigenlijk over alles.
Hij wilde steeds weer nieuwe costuums
hebben. lederen goeden raad, welke hem
gegeven werd, weigerde hij aan te nemen
-en hij was altijd zeer ongeduldig met z'n
nogal ouderwetsehe moeder, die als
weduwe was achtergebleven. Avond aan
avond kwam hij diep in den nacht thuis
en hij sprak altijd afkeurend over ieder
meisje, dat hij ooit, gekend had en, het
ergste van alles, hij stelde zich aan als
een barbaar.
Vindt u Harry aardigi Wel, ik be
weerde toeli bij voorbaat het tegendeel
af.
Op dezen morgen werd hij door z'n
moeder om 7 uur gewekt. Een kwartier
later riep ze hem nogmaals.
,,Toe, Harry," smeekte ze. „sta nu
toch op. 't Is al kwart, over zeven en je
moet je toch nog wassehen en ont
bijten."
„Ja,, ik kom al," gromde liij, z'n hoofd
nog diej) onder de dekens. „Heusch, ik
sta zoo op. Verdraaid nog an toe, je kunt
hier ook nooit eens een beetje rust, heb
ben."
Ze ging maar weer weg en daalde de
trap af, zich stevig aan de leuningen
vasthoudend, en overwoog, welke mid
delen ze zou kunnen aanwenden om zijn
genegenheid te behouden.
't Was bijna een jaar geledon, dat haar
man stierf. Ze had nu alleen nog maar
Harry. Al haar familieleden waren reeds
jaren geleden heengegaan. Ze vreesde
den dag, dat hij zou trouwen; ze veraf
schuwde dezen als den dood zelf. Want
van dat, moment af zou ze voorgoed
alleen zijn. Geen enkel meisje toch zou
het prettig vinden haar schoonmoeder
over den vloer te hebben.
Ze wachtte tien minuten en ging toen
weer naar boven.
Harry, jongen! 't Is al half acht. De
trein vertrekt om acht uur en...."
„U schijnt te denken, dat ik nu nog
niet weet boe laat de trein gaat,"
snauwde hij.
„lederen morgen, zes dagen in de
week. vertrekt ie op precies denzelfden
tijd geen minuut vroeger of later."
Hij mopperde nog steeds toen z'n
moeder zuchtend naar beneden ging. Ze
liep naar de keuken, zette de koffin op,
gooide. ,wat boter in de pan en bakte
automatisch de eieren. Haar gedachten
waren bij Harry
Binnen een paar minuten was hij
beneden, slordig gekleed en met ver
warde liaren. Z'n oogen stonden nog erg
slaperig.
„Hoe laat is 't?" gromde bij.
„Twintig voor aelit, jongen. Je eieren
staan klaar."
Hij viel in een stoel en keek onder
zoekend op de tafel. Z'n moeder legde
de eieren op zijn bord en schonk hem een
dampenden kop koffie in.
„Waar is de suiker?" vroeg hij.
„Waarom vergeet u toch altijd den
suikerpot op de tafel te zetten?"
Ze bracht hem den suikerpot en hij
wierp drie volle lepeltjes in zijn kop.
Hij smeerde zijn brood en begon onhan
dig aan z'n eieren.
Zijn moeder ging naast, hem zitten,
nam 'n teugje van haar koffie, keek hem
strak aan, doch durfde niets te zeggen,
uit vrees dat hij plotseling zou opvliegen.
,,'t Werken hangt me de keel uit,"
sprak hij plotseling. „Ik hoor nooit
anders dan werken, werken en nog eens
werken. En wat geeft 't allemaal? Niets,
je krijgt er alleen maar hoofdpijn van.
Zegt u 't zelf nu eenswat is pa er beter
van geworden? Hij lieeft ziel) vroeg
tijdig 't graf ingewerkt, dat is 't eenige
wat ie ermee, bereikt, heeft."
Haar gezicht kreeg een somberder
uitdrukking.
„Je vader was een goede man,
Harry."
De jongeman nam een hap van zijn
toast. „Zeker, hij was heel goed, veel te
goed eigenlijk. Hij probeerde altijd meer
te doen dan van hem gevraagd werd,
alleen omdat hij bang was zijn haantje te
zullen verliezen. Toen stierf hij. En wat
was de oorzaak van zijn dood? Die arm
zalige betrekking."
Haar antwoord kwam fluisterend.
„De dokter zei, dat 't een hartaanval
was."
„Ja, ja," vervolgde hij spottend. „Een
hartaanval. Maar waarvan heeft hij
dien gekregen? Overwerkt! En dan nog,
weten de dokters veel! Zij maken ver
gissing op vergissing en niemand doet ze
wat."
Ze durfde niet te antwoorden. Hij stak
een sigaret aan en gooide den verbran
den lucifer op de rest van de eieren.
„Te veel werken maakt iedereen ka
pot," vervolgde hij.
Hij stond op, liep naar het venster en
wees in de richting van het station.
„Kijk maar eens naar die schapen
daar. Ze rennen allemaal als de duivel
om den trein te halen, terwijl hij nog in
geen mijlen te zien is. En als ze er een
maal in zitten, wat doen ze dan? Ze
lezen haastig hun krantje en verdringen
elkaar om het eerst uit te kunnen stap
pen. Dan sloven ze den geheelen dag op
kantoor of in den winkel en rennen om
zes uur weer vliegensvlug naar het
station om den avondtrein te halen, en
ach, wat praat ik eigenlijk, u kunt er
zich toch geen voorbeeld van vormen."
„Ik weet 't heel goed, Harry." Haar
stem klonk bijna verontschuldigend.
„Maar wat, kunnen we er aan doen?"
„Daar gaat het niet om, moeder," zei
hij schouderophalend. „Ik wijs u alleen
maar op den nadeeligen invloed van het
werken op ons lichamelijk gestel. De
meesten, die 's ochtends vertrekken, zien
er vermoeid uit. en wanneer ze 's avonds
terugkeeren nog veel erger. Ze eten altijd
mot een zuur gezicht omdat ze nooit
zonder geldzorgen zijn, of zich ongerust
maken over do ziekte van hun vrouw of
kinderen, of bang zijn hun betrekking
te zullen verliezen. Als ze naar bed gaan
kunnen ze niet slapen, omdat ze er steeds
over blijven piekeren. En 's morgens,
wanneer ze doodvermoeid zijn.
De vrouw keek op de klok.
,,'t Is vijf vóór acht, Harry."
„Dacht u, dat ik dat niet wist?"
„Ik zeg 't alleen, omdat ik je niet
langer op wil houden, jongen," zei ze.
„Ja, dat begrijp ik wel." Hij stond op.
Ze liep om de tafel heen en drukte hem
een kus op z'n wang.
Hij. deinsde terug.
„Laat dat toch, moeder," heet hij
haar toe. „Stelt u toch niet zoo aan."
Enkele seconden later scheidden zij
voor dien dag. Het geraas van den trein
was reeds hoorbaar. En terwijl zijn
moeder zich naar het station haastte,
schreeuwde hij haar uit den deurpost
achterna: „Dag, moeder, tot vanavond."
Twee minuten later was hij weer
boven, terug in zijn bed.
