«gE»|
O
IRIUM voor PARELWITTE TANDEN
GEBRUIK PEPSODENT
DE TANDPASTA METlRIUM
ZWARTKOP SHAMPODOR
"Hfcrvi faai* vuLi op!"
haaTlt?AU
GewonnenQff iep!
de gegarandeerd niet-alkalische shampoon!
dien hij zeker niet zon hebben aange
slagen, als hij zich goed bewust was
geworden dat een verschil van zeven
jaren niets meer uitmaakt tusschen een
man en een meisje, die beiden den vol
wassen leeftijd hebben bereikt.
Acht jaar achtereen ontving Armand
Ponsard op den zestiendon Juli dien
brief uit Lyon, vergezeld van een ge
schenk. En zeven jaar lang had hij er
dagen te voren reeds naar uitgezien en
met een glimlach van verwachting de
post in ontvangst genomen. En toen,
op den zestienden Juli van hot negende
jaar, ontving hij niets. Geen brief
en geen pakje. En Armand Ponsard
miste die kleine attentie dien dag
niet eens.
Het was fn het begin van diezelfde
Julimaand, dat Parijs werd opgeschrikt
door een frauduleus bankroet, dat een
aantal kleine bankiers aan den rand van
den afgrond bracht. Op zekeren dag
zat Armand Ponsard met zijn hoofd in
zijn handen diep over zijn boeken ge
bogen. Zijn bedienden waren naar huis
om te eten en in het gebouw was nie
mand aanwezig dan de portier, die te
vens als huisbewaarder was aangesteld.
Armand Ponsard had urenlang zitten
cijferen en zijn uiterst nauwkeurige
berekeningen hadden hem tot dezelfde
uitkomst gebracht als die, welke zijn
procuratiehouder hem een uur geleden
ingefluisterd had.
„Meneer Ponsard, er is nog voldoende
in kas om het kantoorpersoneel te be
talen. En daarmee zijn we uitgeput. We
zullen onze loketten moeten sluiten,
óf.
De procuratiehouder had den zin
niet voleindigd. Maar Armand Ponsard
had heel goed begrepen wat hij bedoelde.
De bank bezat nog voor honderdduizen
den aan effecten, die haar in goed ver
trouwen in bewaring waren gegeven en
hij hoefde maar één greep te doen, om
voorloopig althans van alle zorgen be
vrijd te zijn. Later. later kon hij wel
weer verder zien als eerst dat dreigen
de faillissement maar afgewenteld was....
Armand Ponsard was opgevoed in
degelijke denkbeelden wat het „mijn
en dijn" betrof. Hij leefde eenvoudig en
het devies van zijn vader „eerlijkheid
bovenal" had hij ook tot het zijne ge
nomen. Aan dat devies had zijn vader
zijn solieden naam te danken gehad,
maar het had tevens een grootere vlucht
van zijn zaken belemmerd. Hij had
nimmer iets gewaagd met het geld van
anderen en daaróm was hij altijd „de
kleine man" gebleven in de bankwereld
de man die zijn eigen weg ging en
zich niet op zijwegen liet lokken, zelfs
niet al werden hem fabelachtige winsten
in het vooruitzicht gesteld.
Eerlijkheid bovenal! Het was al die
jaren óók het richtsnoer geweest van
Armand Ponsard, maar er kunnen zich
omstandigheden voordoen in het leven
van een mensch, die hem doen twijfelen
aan alles, wat zijn leven tot dan toe
waarde en inhoud heeft gegeven. Het
was zoo eenvoudig: uit de lade van zijn
schrijftafel hoefde hij slechts den sleutel
te nemen van de kluis. Dan had hij de
duplicaatsleutels in handen van de
safes der cliënten en daarvan hoefde
hij er maar één te openen, om van alle
zorgen bevrijd te zijn. Zeker, hij werd
dat oude devies van zijn vader ontrouw,
maar alles zou weer in orde komen en
bestond er grooter schande voor een
bankier dan zijn betalingen te móeten
staken? Alleen het salaris van de kan
toorbedienden was nog zijn eigen
dom, had de procuratiehouder zooeven
gezegd
Vastbesloten opende Armand Ponsard
de kluis. Het was buiten zijn schuld dat
hij in moeilijkheden was geraakt en wie
kon het hem kwalijk nemen, dat hij een
uitweg zocht? Het was slechts een
tijdelijke nood, waarin hij zich bevond
morgen kon hij immers alles weer met
één gelukkige speculatie terugwinnen
Hij zocht in de kluis naar de sleutels
van de safes, maar plotseling trok hij
zijn hand terug. In het portaal naar het
privékantoor werd een deur geopend.
Hij hoorde een stem die van den
portier.
„Zeker, juffrouw, ik weet er alles
van. Klopt u maar aan, meneer zal
beslist verrast zijn u te zien
Armand Ponsard vestigde een zenuw -
achtigen blik op de deur.
„Ja," riep hij met een schorre stem.
toen hij een bescheiden tikje hoorde.
De deur week en het volgende oogen-
blik zag hij een jongedame in zijn kan
toor verschijnen. Een jongedame met
blozende wangen, in den bloei van haar
jeugd en stralend van gezondheid. Een
jeugdige gratie, maar hij kende haar
niet
„Dag, meneer Ponsard," begon zij
met een innemend glimlachje. „Ik hoop
dat u er niet boos om bent, dat u van
morgen geen brief ontvangen hebt.
Sinds gisteren ben ik in Parijs, ziet u, en
ik dacht dat ik u dit jaar maar eens
persoonlijk moest gaan bedanken.
Armand Ponsard keek zijn onverwach
te bezoekster als betooverd aan. Nu
pas ried hij haar naamAngelique
Gerardin. En ook begreep hij nog iets
anders uit haar woorden. Het was van
daag de zestiende Juli en hij had van
morgen géén brief uit Lyon ontvangen....
De moreele schok, dien Armand Pon
sard op datzelfde oogenblik onderging,
verried zich duidelijk aan de pijnlijke
uitdrukking van zijn gelaat. Na alle
bekommernissen van de laatste weken
kwam hij plotseling tot zichzelf. Hij
schaamde zich. Het was een misdaad,
waartoe hij zooeven bereid was geweest.
Wat gaf het eigenlijk, dat hij -alles had
verloren? Zijn eer was ongerept geble
ven en zijn geweten voelde zich vrij van
schuld. Het was niet door zijn toedoen,
dat ook anderen gedupeerd zouden
worden door een faillissement. En kon
hij niet opnieuw beginnen en later alles
weer in orde maken Desnoods zelfs een
ondergeschikte betrekking zoeken?
Er ging in die weinige oogenblikken
nog veel meer om in het hoofd van
Armand Ponsard. En ook in zijn hart,
want plotseling was de verleiding ge
weken en wierp hij de kluis dicht. Toen
stak hij zijn hand uit en stamelde een
begroeting, die hij zelf niet verstond.
En Angelique Gerardin zei argeloos:
„Eigenlijk had ik mij u véél ouder voor
gesteld, meneer Ponsard. Maar ik was
toen ook nog zóó'n klein meisje! En u
was al een echte heer.
Angelique Gerardin had misschien
nog veel meer woorden van erkente
lijkheid op haar lippen, maar plotseling
zweeg zij. Want zij zag haar redder
blozen en toen werden ook haar wangen
gekleurd door een vurigen blos.
Armand Ponsard is niet lang na die
tweede ontmoeting met Angelique Ge
rardin nog eens opnieuw begonnen. Met
een eerlijken naam en gesteund door zijn
oude cliënten, die achting hadden voor
het oude devies: eerlijkheid bovenal.
De vruchten van zijn moeilijk en vol
hardend streven aanschouwt hij thans
in een gelukkig gezin, waarvan Angeli
que, zijn vrouw, het geliefde middelpunt
vormt. Angelique noemt hem nog altijd
haar reddenden engel, maar Armand
Ponsard laat nooit na tegen die vereering
te protesteeren. Ten onrechte, meent
Angelique. Maar zij weet dan ook niet,
waarvan zij hém heeft gered.
Bij Uw kapper:
N0NmnLt^Usch!
zeepvrij i
[zwartkop O^lmelk,
Gefeliciteerd! Bij sport de eerste, in de dans
zaal de liefste! Ongeloofelijk anders, hoe je
haar nog zit na de inspanning. "Gelijk heb je
Even uitkammen en mijn haargolf en
krullen zien er weer netjes uit. Ik ben zeer
tevreden, sinds mijn haar alleen nog maar
met ZWARTKOP behandeld wordt!
Zwartkop-haarverzorging is steeds op de
hoogte der laatste wetenschappelijke onder
zoekingen. Het haar blijft kalkzeepvrij en
niet-alkalisch. Soepelheid, schitterende glans
en een goed-zittend kapsel zijn het teeken
voor gezond, met Zwartkop verzorgd haar.
Lola Lane, filmster van Warner Bros
in „Vier Dochters".
Irium in Pepsodent Tandpasta
geeft eiken morgen opnieuw
aan millioenen de sensatie
van nieuwe schittering der
tandenNooit tevoren ver
kreeg men zoo'n prachtigen
glans met een tandpasta, die
zoo volkomen veilig is
Inderdaad, Pepsodent met
IRIUM is absoluut onscha
delijk geen kans, dat het
teere tandglazuur er door
wordt aangetast.
Tuben a
25, 50 en 80 ets.
ZONDER KRIJT, ZEEP of KALK
...en bijzonder VERFRISSCHEND
De groote tube bL Pfl'DSQClflAl
TOOTH PASTS
is voordeeiiger
