Eén van de 350
OSWALD ALS BEMIDDELAAR
Eerst beklaagd
om haar dikte
nu bewonderd om haar figuur
„Nog; niet zoo lang geleden woog ik 132 pond,
bij een lengte van 1.55 Meter nu nog inaai
102 en de omvang van buste, taille en
heupen is afgenomen, mijn gezondheid is
vooruitgegaan, mijn teint is friseh en gezond
geworden."
Zy vatte anders
altijd kou!
Ma
■mm
18
Vervolg van blz. 5
Dat zijn de eigen woorden van Mej. A. W.
U kunt een even verheugend resultaat ver
krijgen, z u n d e r medicijnen, dieet of
afmattende oefeningen alléén door Wex
te nemen, het smakelijke, mousseerende zout
uit druivensapderivaten, éénmaal per dag
's morgens direct bij het opstaan. Hegin
morgenochtend dadelijk met dit doeltreffende
middel en binnen eenige weken zult U ponden
lichter wegen, met elk pond overtollig vet
zult ge de jaren van IJ voelen afvallen en ge
zult 1' weer voelen als een kwieke levens
lustige vrouw met een bekoorlijk, benijdens
waardig figuur.
Wex is verkrijgbaar bij Uw apotheker of dro
gist in handige, apart verpakte hoeveelheden
een doos met 6 stuks a f 0.40, per groote
flesch f 1.20.
briefkaart
Rown
DRUIVENZOUT
grati
modellen uit het modeboek
WINTER WEELDE 1939-1940
Verkrijgbaar in de maten
40 - 42 - 44 - 46 - 48 a ZU ct.
plus 5 ct. porto voor toezending
Misschien zoekt U juist zoo'n
voorbeeld als het hierboven af
gebeelde blouse-model. Het knip
patroon in Uw maat ligt al bij
ons klaar om binnen 24 uur te
worden geleverd. U kent ze toch,
die gemakkelijke Kant- en Klaar-
patronen, waarmede U geen risico
loopt Uw stof te verknippen
Maakt gij liever zelf keus, bestel
dan nog heden het schitterend
modeboek „Winterweelde" met
350 modellen k 60 cent.
Bestellingen kunnen nis volgt geschie
den door bemiddeling van Uu' agent
of bezorgerdoor girostorting op no.
293631 door toezending van bet Itedrag
per postwissel of in postzegels aan
Patronenkantoor PAN0RA
Nassau plein 1, Haarlem
„Als je niet uitscheidt met die gek
heid," snauwde hij, „dan ga ik.
„Hierheen, jongens," zei de boer,
terwijl hij een denr openmaakte.
Freddie, die worstelde, schopte en
;het spijt me, dat ik het moet zeggen)
zelfs schold, werd vooruit geduwd en
in het donker gesmeten. Een grendel
schoof voor de deur, voetstappen
stierven weg en hij was alleen in een
sombere stilte en omringd door een
sterke lucht van uien.
Toen zijn oogen aan de duisternis
gewend waren, zag hijdat hij zich in
een schuurtje bevond, waarin men groen
ten had opgeslagen. Langs de muren
lagen aardappelen opgestapeld, aan het
dak hingen uien en hij zat op een berg
rapen. Hij stond op en onderzocht de
deur, maar er was geen beweging in
te krijgen. Er was geen raam, maar
slechts een kleine opening bovenin, die
net groot genoeg was om een magere
kat door te laten. Hij duwde tegen de
muren, maar deze gaven niet mee. In
wanhoop ging hij weer op zijn rapen
zitten.
Dit was dus het einde, overwoog hij.
En zijn tegenwoordigen, onaangenamen
toestand had hij aan Oswald te danken.
Bij de gedachte aan den laatsten zou hij
gaarne zijn kans op een langen levens
duur verspeeld hebben, als hij een kort
onderhoud met den dikken jongen had
mogen hebben en tevens een buigzaam
stokje had kunnen leenen.
Hij was geheel verdiept in deze en
dergelijke gedachten en het duurde eeni-
gen tijd voor hij bemerkte, dat er op de
deur geklopt werd. Toen dit eindelijk
tot hem doordrong, ging hij ineens recht
op zitten, waardoor de hoop rapen onder
hem wegzakte en hij op zijn rug kwam
te liggen. Het geklop herhaalde zich.
„Bent u daar?" hoorde hij fluisteren.
Freddie scharrelde overeind. De vraag
ergerde hem. Natuurlijk was hij er. De
hemel gave, dat hij er niet was. Hij
naderde de deur voorzichtig, een hinder
laag, een valstrik vermoedend, een hij
wist niet wat.
„Hallo!" zei hij.
„O, wees stil!" werd er gefluisterd.
„Ik ben bezig u vrij te laten. De mannen
zijn allemaal naar het veld teruggegaan
en iemand is naar Dimdale vertrokken
om de politie té halen. Bent u klaar?"
„Ja-ja," zei Freddie vaag. Hij kende
die stem.
De grendel schoof terug, de deur
zwaaide open en Freddie keek knip
perend tegen het daglicht in Joan's
gezicht.
„Kom mee gauw!" zei ze. „We
moeten uw motorfiets wegrijden." Zij
sloot en grendelde de deur weer,
„Maar. zei Freddie.
„Dat geeft nu niet. We moeten
meteen weg. Kom mee!"
De volgende tien minuten verliepen
voor Freddie als een soort droom. Met,
inspanning van al zijn krachten duwde
hij de motorfiets het erf af en de laan
op naar den hoofdweg.
Op Joan's bevel reed hij het vehikel
daarop door een hek een paadje langs
en in dicht struikgewas.
„Hier kunt u hem op uw gemak
repareeren, denk ik," zei Joan. „Als er
iemand komt, bedekken we de fiets met
bladeren en u moet in een boom klim
men. Ik hoop, dat u die appels niet
werkelijk gestolen hebt. Oswald ver
telde me, dat men er u voor gearresteerd
had, daarom ben ik komen kijken. Het
lijkt meer op iets, dat hij zou kunnen
doen en daarom besloot ik u te be
vrijden."
Kennelijk had ze plezier in het avon
tuur. Maar Freddie had niet geluisterd.
Hij keek langs haar heen naar 'n plaats,
waar tegen een boom twee fietsen ston
den. Eu daarnaast zat iemand iets uit
een papieren zakje te eten Oswald!
Het gezicht van den dikken jongen ver
oorzaakte bij Freddie een soort ver
standsverbijstering. Hij vergat Joan en
het heerlijke gevoel, dat ze hem in zijn
nood geholpen had; hij wist alleen, dat
daar voor hem de oorzaak van zijn
ongeluk iets uit een papieren zakje zat
te eten. Hij sprong vooruit.
Geheel onvoorbereid, voelde Oswald
zich plotseling in de lucht geslingerd en
op een mannenknie neergesmakt. De
kleine schelm gaf een geluid als een
karpet, dat uitgeklopt wordt.
Niet nadat zijn arm begon pijn te doen
en het geschreeuw van den ongelukkigen
Oswald door het uitspansel schalde,
besefte Freddie, wat hij gedaan had.
Vlak voor Joan's oogen had hij haar
broertje afgerost! Hij had al zijn kansen
vernietigd. Hij liet Oswald onverwacht
vallen en keerde zich met een boet
vaardig gezicht tot het meisje.
„Het.... het spijt me verschrikkelijk,"
stotterde hij. „Ik weet niet, hoe ik.
Zijn stem begaf hem, toen hij haar
gezicht zag. Het straalde goedkeurend
het gezicht van iemand, die een goede
daad juist en volgens de regels ziet
verrichten.
„Prachtig!" schreeuwde zij. „O, dank
u wel! Dat is juist wat hij noodig
heeft. Ik heb er steeds naar verlangd
het zelf te doen. Ga alstublieft
verder."
„M-inaar," slikte Freddie, „hij is toch
uw broer, nietwaar?"
Het meisje lachte hartelijk.
„Mijn broer? Gelukkig niet. De hemel
beware me. Hij is de zoon van mijn werk
gever zijn oogappel. Zijn vader is net
weer getrouwd en toen hij hoorde, dat
ik dezen zomer nergens heen ging, heeft
hij me gevraagd of ik hier wilde komen,
terwijl hij op zijn huwelijksreis was, om
op Oswald te passen. Ik had Oswald
nog nooit gezien en daarom kwam ik."
Freddie deinsde achteruit tegen een
boom en greep naar zijn hoofd.
„Maar hij noemt u Joan."
„Is hij dan het soort jongen, dat mij
miss Felton zou noemen?"
„Wel, wel," zei Freddie verbluft. „En
ik, die al dien tijd heb geprobeerd om
bij dien kleinen schurk in het gevlij te
komen omdat ik met u kennis wilde
maken." Hij hield verschrikt op, bang
dat hij te veel gezegd had. Joan bloosde
licht, zij toonde plotseling groote be
langstelling voor de punten van haar
schoenen. Er volgde een beteekenisvolle
stilte.
„In elk geval," zei Joan, „ga ik
morgen naar huis terug. Mr. Croxley-
Smith komt."
Freddie richtte zich op. alsof een bij
hem gestoken had.
„Mr. Wie?"
„Croxley-Smyth Oswald's vader."
Freddie sperde zijn mond open van
verbazing, want zij, die eens Violet Ja-
mieson was geweest, was nu, naar hij
met zekerheid kon weten, Violet Crox
ley-Smyth. Oswald was dus Violet's
stiefzoon
Merkwaardigerwijze liet deze ontdek
king hem koud.
„Hebt u zijn eh vrouw gezien?"
vroeg hij onverschillig.
„Neen," zei Joan. „Waarom? Kent
u haar?"
„Ik heb wel eens over haar liooren
spreken," zei Freddie. „Tussclien haak
jes, ik ga morgen ook naar de stad
terug. Met welken trein gaat u?"
Het fijne goed wascht Mevr.
Gerritsen toch altijd maar liever
thuis. Het is een warm werkje
Maar de wind koelt haar wel gauw
af, een beetje te snel...
Mooi weer voor de wasch, 't ts zóó
droog, zegt Mevr. Vink. Maar je
bent verkouden voor je 't weet! -
meent Mevr. Gerritsen.
Neemt U 'n „Wy bert je",dat is
ons huismiddel. Wybert-tabletten
helpen altijd tegen hoest, keel
pijn en heeschheid.
Alleen in origineele blauwe
doozen a 25, 35 en 60 cent.
