ALS
OORLOGSBODE
6
Wat onze luchtfotograaf, de (vredes)duij, als oorlogecorrespondent zooal presteert! Ken momentopname van een op de luchtverkenning tegengekomen kasteel,
waar de vijandelijke staf zijn intrek heeft genomen. Aan weerskanten van de kiek: de punten der vlerken van den klapwiekenden cameravogel. Voorwaar een
vernuftige uitvinding, deze duivenkodak, die ook en vooral in oorlogstijd „nuttig" werk kan verrichten. Afgezien van de kosten en 't uitschakelen van risico voor
menschenlevens biedt zoo'n vliegende duif heel wat minder trefkans dan een al van verre gehoorde en zichtbare vliegmachine! Wanneer meerdere duiven thuis
komen, elk met een zestal verschillende foto's, dan zijn er allicht enkele bij, die te zamen een beeld geven van de vijandelijke opstellingen, troepenverplaatsingen,
mitrailleursnesten, kortom van de „positie".
Ken postduif kun je om en met een boodschap stu
ren! Maar al is zij nog zoo'n kraan in terrein
kennis een lastdier is zij niet, dus is het zaak
de in speciaal kleinen druk geschreven berichten in
een licht „couvert" te stoppen, in de praktijk in een
aluminiumkokertje.
men wel meent. Het heet, dat het de zoon van
Rothschild te Londen was, die het eerste in 1815
den uitslag van den Slag bij Waterloo met den val
van Napoleon te weten kwam (én daar zijn geld
zaken naar regelen kon) dank zij de duivenorga-
nisatie, die immers de vijf zoons van den slimmen
Frankforter bankier, Maier Amsehel Rothschild,
onderhielden bij Wijze van.... familie-beurstelex
Het is waarlijk geen opzienbarend nieuws meer, dat, naast paarden en honden,
ook van duiven voor militaire doeleinden gebruik wordt gemaakt. Hun
sterk oriënteeringsvermogen, het kénnen terugvinden van het woonhok,
komt te velde gelegerden voorposten, die een spoedbericht aan de hoofdmacht
achter de vuurlinie willen doorgeven, vaak goed te pas. Daarbij is deze vogel
snel, nl. 60 km. per uur ofwel, zooals de postduivenliefhebbers het uitdrukken
ca. 1000 meter per minuut, ietwat afhankelijk natuurlijk weer van wind-
tegen of wind-mee.
Het is van oudsher bekend, hoe dit huisdier nog steeds beschikt over datzelfde
zesde zintuig, den instinctieven richtingszin, gelijk ten slotte allen natuurdieren
en in het hijzonder den trekvogels eigen is. Deze gevederde toeristen immers
verhuizen elk najaar van hun noordelijke broedlanden naar het zuiden, bijvoor
beeld Afrika, en keeren straks in het voorjaar niet alleen terug naar Noord-
Europa, maar vinden zelfs het nestkastje, den struik, het moerasje, waar zij
een vorig seizoen nestelden. De theorie, dat wil zeggen in hoeverre zulke vogels
„maar instinctmatig" handelen, dan wel 'n extra orgaan bezitten, dat bij ons
menschen is afgestompt, ofwel hoe ze, volgens de jongste zienswijze, gehoor
zamen aan (radio) stralen, welke hun woongebied voor hen uitzendt, zullen
wij laten rusten. Hoofdzaak is: zij dóén het ze vinden, hoe dan ook, honk
en hok terug. En dié eigenschap nu benut het veldleger van diverse mogend
heden, vooral in den zoogenaamden bewegingsoorlog. Hoewel eigenlijk de eerste
„dienstdoende boodschapsduif" al die is geweest van de Arke „daarna liet
Noach eene duif van zich uit.... maar zij vond geen rust voor de holte haars
voets...." is deze tamme vogelsoort minder onder de wapenerf geroepen dan
De fotografeerende postduif! Met zijn op de borst bevestigd jototoestclletje
van 80 gram, dat automatisch op een vooraf ingesteld tijdstip afknipt, kan
de vogel in de vlucht zes vogelvluchtopnamen maken
In haast alle landen is de niet veel geld en manschappen kostende duivendienst
in verplaatsbare hokken ze zijn immers in automobielen gehuisvest ingesteld.
Zie bovenstaand, zeer interessant artikel over het vermogen der duiven om een
intusschen wat verplaatst domicilie ondanks die verhuizing weer te vinden. Hier
een manoeuvre op de Hawaï-eilanden op het moment, dat de duiven uit den
achter de troepen aan rijdenden wagen worden opgegooid.
