13
JILLES DRINKT Z N KOPJE THEE
.4 ls 's avonds onze sectie zich met borden en eet-
ketels voor den keukenwagen opstelt, opent Over-
stappie z'n campagne. „We benne fanavond op de
thee gefraagd, manne," maakt hij bekend. „Drie
jofele jonges mag ik meebrenge."
„Da's nog zoo gek niet," meent korporaal Pap
kind, die z'n dagelijksch rantsoen pap al verwerkt
heeft. „Ik ben d'r bij, facteur. En Opa gaat ook mee."
„As je meerdere 't zegt, heb je maar te gehoor
zame," meent Opa en nu blijft er nog slechts te
beslissen wie als vierde jofele jongen zal fungeeren.
Eenstemmig is men van oordeel, dat daarvoor slechts
.Jilles m aanmerking kan komen. En de brave Jilles
loopt in de listig opgezette val.
,,'n Kopke thee slaan ik nooit af," zegt hij en
daarmee is z'n lot bezegeld.
Terwijl bij de poort de commando's weerklinken
en de wachtparade nog in vollen gang is, trekt 't
viertal af. Tot groote voldoening der commissie van
drie heeft Jilles z'n kistjes blinkend gepoetst en z'n
parmantig kuifje van 'n fraaie scheiding voorzien.
„Sonde, dat ie se trekpiaono niet beb meegenome,"
vindt onze facteur, doch Jilles is van meening, dat
hij eerst 's moet weten hoe 't kopke thee smaakt eer
hij overgaat tot muzikale tegenprestaties.
Spoedig is de winkel met de verlokkende etalage
vol gebakken botjes, rolmops en bosjes paling be
reikt.
„Blijf maor!" brult Overstappie, als de winkelbel
rinkelend overgaat, maar de joviale pa komt al naar
voren om z'n gasten naar de huiskamer te loodsen.
Met de aanwezigheid van 'n heuschen korporaal is hij
hoogelijk ingenomen, te meer, als blijkt, dat Papkind
in 't burgerleven poelier is en dus in zekeren zin 'n
vakgenoot genoemd mag worden.
Binnen wachten ma en dochter bij 't theeblad en
dat is al dadelijk 'n verrassing, want Mientje is heel
wat bekoorlijker dan Overstappie ons heeft afge
schilderd. De facteur heeft inmiddels weer de leiding
van de conversatie op zich genomen en gedraagt zich
als 'n oude huisvriend.
„Da's nou Opa," maakt hij bekend, „Olympisch
snorre-kampioen op alle afstande. Feitelijk is ie nog
fan de fórige mobelesaotie. Maor toen se dit jaor
begonne met waschgoed uitdeele, hebbe se hém ook
nog gefonde.
Maar Opa laat alles rustig over zich heengaan. Hij
heeft 'n dikke sigaar gekregen, die hij nu, behaaglijk
in 'n clubfauteuil gezeten, gaat zitten oprooken. En
als de gastvrouw dan nog 'n dampend kopje thee
naast hem neerzet, voelt Opa zich net thuis. Grinne-
kend slaat hij z'n dunne beenen over elkaar en trekt
vervaarlijk aan z'n sigaar: zoo kan hij 't bést uit
houden. Papkind heeft inmiddels de dames hoffelijk
begroet en is nu met den heer des huizes in 'n zwaar
wichtig gesprek gewikkeld over de nooden van den
middenstand. Overstappie morrelt aan de radio.
Maar waar blijft Jilles tocht
„Hij sal toch niet met se jatte an de rolmopse
sitte?" mompelt de facteur ongerust.
Doch deze vrees blijkt volkomen ongegrond. De
zaak is, Jilles heeft vrouwenstemmen gehoord en nu
bekruipt hem weer de schroom, die reeds zoovele
malen z'n eervolle carrière als echtgenoot in den weg
stond. Al vier maal heeft hij z'n veldmuts af en
ook weer opgezet en nog steeds durft hij niet naar
binnen.
„Waor blijf je nou, elfstede-rijer?" klinkt Over-
stappie's stem en nu kan de arme Jilles niet langer
wachten. Hij slikt eens en stapt dan met den moed
der wanhoop over den drempel
Z'n entree is niet bepaald gelukkig te noemen,
want achter den drempel ligt 'n verraderlijk matje
en dat matje wordt Jilles noodlottig. Er klinkt 'n
doffe bons en dan ligt Jilles op den kamervloer, z'n
veldmuts vliegt over 't karpet.
„Is ie nou tóch op de schaats gekomme?" vraagt
Opa onthutst en hij wisselt welsprekende blikken
met de overige leden van 't comité: tot dusver valt
't debuut van den huwelijkseandidaat niet erg mee!
„Da's nou kasuweel met die Frieze," tracht Over
stappie de situatie te redden. „Op 't ijs benne se ge
woonweg niet onderstebove te krijge, maor as se 'n
matje sien, worde se wildWat denke de heere
fan 'n spelletje kaort?"
Daar hebben de heeren wel ooren naar en vooral
Papkind fleurt heelemaal op als de kaarten op tafel
verschijnen. Tot, zijn groote vreugde ontpopt de
gastheer zich als 'n geoefend miezemauzer. Alleen
sinds de vorige mobilisatie heeft hij 't, niet meer
gedaan.
„Hindert niks," beweert Papkind, die al ijverig
zit te geven. „Dat verleert nooit."
Nog is Jilles niet van zijn eersten schrik bekomen
of reeds wordt hij voor nieuwe moeilijkheden ge
plaatst. De kaarters hebben de tafel noodig en Jilles
moet verhuizen naar de canapé. En daar zit de arme
Jilles nu. Rechts wordt hij geflankeerd door ma, die
zich den dank van 't veldleger verzekert door 't breien
van mobilisatie-sokken en aan zijn andere zijde zit,
angstig dichtbij, de lieftallige Mientje!
„Schoppe-boer is troef!" annonceert Papkind, die
zoodanig door de miezernaus-koorts is aangetast,
dat hij 't heele doel van z'n komst vergeet. „Jij mag
'm oppakke, Opa. Vooruit, speel op."
JILLES HEELT 'T BENAUWD
r\en braven Jilles is het intusschen slecht te moede.
Hij houdt zich stijf rechtop en durft niet rechts of
links kijken. Z'n kuifje heeft danig onder de valpartij
geleden. Ook weet hij geen raad met 'n sigaret, die
hij niet heeft durven weigeren. De vrouw des huizes,
't lorgnetje op 't puntje van haar neus, neemt hem
van terzijde eens op.
„Kaart meneer Jilles niet?" opent zij 't gesprek.
Nee, meneer Jilles kaart niet en hij rookt ook
niet.
„Wat doet meneer Jilles dan wél?" wil Mientje
weten en Jilles moet stotterend toegeven, dat hij
zich in Tietjerksteradeel wel eens met 't sjoelbakspel
inlaat.
Tja, 'n sjoelbak is in den lieelen visohwinkel niet
te vinden en 't gesprek stokt.
„Troefboer verzwijge mag!" onderwijst Papkind
inmiddels de kaartploeg en dat geeft gelukkig even
afleiding. Maar dan komt er voor Jilles weer 'n
nieuwe beproeving: Mientje schenkt hem 'n kopje
thee in en ma presenteert er 'n speculaasje bij.
„Ik zeg maar zoo. speculaas verveelt nooit," zegt
mevrouw en ook Jilles moet z'n standpunt in deze
kwestie bekend maken. Met 'n vuurrood hoofd kwijt
hij zich van die taak en als hij uitgestotterd is, blijkt
dat hij volkomen de meening van de vrouw des
huizes deelt.
„Maar je moet natuurlijk góéie speculaas hebben,"
zegt mevrouw.
Zeker, zeker, ook tot deze slotsom is Jilles, als
vrucht van jarenlange overpeinzingen, reeds ge
komen.
„Want je heb speculaas en speculaós," gaat 't
discours nu verder, maar dan oordeelt Mientje 't
verstandig om van onderwerp te veranderen. En tot
Jilles' blijde verrassing informeert ze naar Friesland.
Is 't waar dat 't daar altijd zoo koud is? En doen de
menschen er nog wel eens iets anders dan zeilen en
schaatsenrijden
Nu komt Jilles op vertrouwd terrein. Opzij kijken
durft hij nog niet goed, maar over „it heitelfin" ver
tellen, durft hij wel. En als blijkt, dat Jilles daar in
't verre Tietjerksteradeel 'n heel aardig boerderijtje
beheert, luistert ook ma geïnteresseerd toe. Tussc.hen
twee verwoede aanvallen op de mobilisatie-sok door
ziet ze zelfs kans 't gesprek op de vrijgezellen-belas
ting te brengen. Jilles mag wel oppassen! En trou
wens, ook zonder nu bepaald aan belasting te denken,
'n menseh alleen is toch maar niks!
Nu is het Mientje's beurt om te blozen en onder de
tafel trapt Overstappie z'n maats zoo hard op de
teenen, dat Opa brommend protesteert.
„Se sitte kompleet te frije!" fluistert onze facteur
opgetogen.
Nu, zoo ver is 't voorloopig nog niet. Maar Jilles
heeft zich toch al zoo vermand, dat hij z'n hoofd
durft omdraaien en nu ziet hij Mientje voor den
eersten keer. Drommels, wat ziet ze er lief uit!
't Wordt 'n reuzengezellige avond. Papkind wint
driemaal achtereen den pot, pa vertelt sterke ver
halen uit z'n eigen mobilisatie-tijd, Opa praat over
huishoudelijke aangelegenheden met de breiende ma
en Overstappie brengt 't verzamelde gezelschap in
verrukking door in één adem heel natuurgetrouw 'n
vertrekkende locomotief, 'n biggenmarkt, de Amster-
damsche gemeentetram en de spreekwijze van onzen
sergeant van kazerneering te imiteeren. En Jilles?
De brave Jilles zit nog steeds naast Mientje op de
canapé en begint al aardig bij te trekken.
„Hij was reuse, Jilles," complimenteert Over
stappie hem na afloop. „Maor in 't fervolg mot je
niet de heele avond over spikkelaos legge seemele."
Daar zegt Jilles niet veel op, maar als de sectie
zich 's avonds weer in 't kwartier verzamelt, grijpt
hij z'n harmonika en speelt als nooit te voren.
De commissie is derhalve niet ontevreden met 't
eerste resultaat. Heel de kompie leeft mee, we stellen
alvast 'n compleet feestprogramma op, de sergeant-
majoor kijkt eens hoeveel dagen extra-verlof er voor
'n huwelijk worden gegeven en er zijn al vergevor
derde plannen voor 'n eere-poort. Onze magazijn
meester belooft spontaan dat hij, ten gerieve van de
aanstaande mevrouw Jilles, 'n voorschrift: „Hoe
kook ik 'n eenvoudigen burgerpot?" 't licht zal
doen zien. U ziet, er is medewerking genoeg. Aan óns
zal het niet liggen't Is nu alleen nog maar de vraag
wat Jilles en Mientje zullen doen
Niemand vermag in de toekomst te schouwen,
maar toch is er bij onze heele kompie niet een, die
twijfelt. Let op, in ons kantonnement gaat zich 'n
mobilisatie-idylle afspelen! L.
HfcorCAlïj
Jilles in duizend angsten op de canapé, geflankeerd door ma en de lieftallige Mientje.
