HAAR
N
(i
Verwijder
*~7P brievenbesteller
C7%o*%4y»ar6cU* past op!
GEEN ZON.
26
VERVOLG VAN BLADZ. 23
töclv^esser "2oïge>yi.
't Is alles vroolijke levens
lust wat U onder de para-
pluie ziet... Laat het maar
regenen, laat het maar
waaien Dank zij Nefa
kan elke dag tóch een
zonnedag zijn! Gebruik
óók Nefa, 'n wonder van
moderne hygiëne. Het
geeft volkomen zekerheid
en laat zich discreet ver
nietigen.
RANJE 25 ct
BLAUW 35 ct
GROEN
EXTRA 50 ct
bemerkten 't, maar hadden niet den tijd
iets te zeggen.
„Bij Van Karysch?" zei de prins met
verbaasdheid. „Ik dacht, dat u alleen
kameraad met hem was. Wat. deed u hij
hemt Latijn?"
Danischeff had zich naar hem toege
wend.
„Neen, meneer, ik was chauffeur."
„Chauffeur!"
Danischeff knikte. Hij zag heel bleek
en scheen de tegenwoordigheid van de
twee anderen vergeten te hebben.
„Ik had 't, u misschien moeten zeggen,
meneer. Ik heb 't me dikwijls afgevraagd
en 't spijt me nu 't niet gedaan te heb
ben. M'n verontschuldiging ligt natuur
lijk daarin, dat ik niet voor chauffeur
geboren ben en dat ik gemeend heb
'n beroep, dat ik even heb uitgeoefend,
stilzwijgend te kunnen voorbijgaan.
De prins maakte 'n vaag gebaar en
bleef z'n secretaris aanstaren, alsof hij
I hem voor den eersten keer zag.
I „Chauffeur!" mompelde hij weer.
Er viel 'n stilte.
„En daarvoor?" vroeg de commissaris.
„Waarvoor?"
„Voordat u bij graaf van Karysch
NEFA-FABRIEKEN TE NIJMEGEN
zonder
Scheermessen,
Electrische
Naalden of
onaangenaam
riekende
Ontharingsmiddelen
Verbazingwekkende nieu-
Neem deze we uitvinding! Een fijne,
3 MINUTEN wjtte, welriekende Crème!
PR0EF Rechtstreeks uit de tube
te gebruiken. Met gewoon water
afwasschen. Elk spoor van haar
is verdwenen! De huid blijft
blank, elastisch en zacht als fluweel.
Geen stoppels, zooals een scheermes
achterlaat. Geen grove wederaan-
groei. Overal verkrijgbaar onder het
handelsmerk Nieuwe „VIETO".
Scheermessen doen het haar slechts
sneller en grover aangroeien. De
snelle, eenvoudige, aangename ma
nier om U voor altijd te bevrijden
van den last van overtollig haar is
Nieuwe „VIETOIn tuben van
85 cent en f 1.50 bij drogisten,
kappers en parfumeriezaken.
Jan Danischeff scheen ineens met
moeheid geslagen.
„Van te voren?" vroeg hij weer.
„Wilt u weten, wat ik daar te voren ge
daan heb?"
Hij haalde diep adem.
„Ik weet niet, of u hier genoegen mee
neemt, meneer, maar dit is alles, wat ik
u zeggen kan: ik heb" hij aarzelde
minder dan 'n seconde ,,'n goede op
voeding gehad. Meneer de prins kan u,
als 't. noodig is, verzekeren, dat ik 'n
opleiding heb genoten, die verder gaat
dan over 't algemeen aan jongelui ge
geven wordt. ïk rekende op n rijk
bestaan, maar de hoop daarop is me
opeens ontvallen en ik stond zonder 'n
cent op straat."
„Ah! ah!" zei de commissaris.
Danischeff zag hem aan met 'n blik
zonder uitdrukking en vervolgde:
„Ik ben copiist geweest bij 'n notaris,
meneer, gids, circusknecht, witkiel,
schepenlosser aan den Donau. ik
weet niet, of u zich voorstellen kan, wat
'n ellende dat voor iemand als ik be-
teekent. ik heb mee helpen oogsten
en tractors bestuurdEnfin, ik heb
alle ambachten uitgeoefend van iemand,
die ten einde raad is. Als 't dat is, wat u
weten wilt.
Ze zwegen allen. De prins, geheel
onder den indruk, voelde zich slingeren
tusschen afschuw en medelijden. De
officier en de commissaris, ofschoon hun
gevoeligheid door gewoonte en beroep
was afgestompt, ontkwamen niet aan 'n
verborgen ontroering.
,,'n Werkloozevatte Todoio
samen, terwijl 'n zeker meegevoel 'n
milderen klank aan z'n stem gaf.
Martok knikte. Ze hadden er zooveel
gezien sinds 'n jaar of tien, van die
onfortuinlijke mannen, voor 'n groot
gedeelte gestudeerden, afgewezen door
alle ondernemingen en uitgestooten uit
de werkende maatschappij en die al
hun tijd en krachten besteedden om 'n
baantje te vinden, dat. hun voor 'n
tijdje 'n bescheiden dagelijksche boter
ham kon opleveren. Maar de uitdruk
kingen van den anoniemen brief ging
door z'n hoofd en 't was, alsof 'n elec
trische ontlading hem van boven tot
onder schudden deed.
„Dat is natuurlijk allemaal heel
jammer," zei hij koel, „maar dat geeft
geen uitleg aan uw gebrek aan voldoende
papieren. Daarenboven, zoudt u ons
nauwkeurig 't gebruik van uw tijd kun
nen opgeven tijdens de maand October?"
,,'n Jaar geleden?" vroeg Danischeff
verrast. „Wacht u even.
Hij dacht enkele oogenblikken na.
„Ik was in Boedapest."
„En wat deed u daar?"
„Ik was pakjesdrager."
,Pak j esdrager
„Ja meneer. Wilt u meer bijzonder
heden?"
Hij werd zichtbüar opgewonden.
„Ik hield me op in de buurt van de
stations en bood den reizigers m'n dien
sten aan om hun koffers of pakken te
dragen. Als ik geld genoeg had, huurde
ik 'n stootwagentje en anders droeg ik
de bagage op m'n rug."
II ij keek even naar den prins en dan
naar de geelzijden draperieën van 't
salon.
en ik sliep onder den blooten
hemel, meneer."
„Heel goed," zei de officier op meer
en meer effen toon. „En hoe bent u er
in geslaagd uit dien erbarmelijken toe
stand te raken?"
Jan Danischeff glimlachte even zon
der veel vroolijkheid.
,,'n Ongeloofelijk toeval," antwoordde
hij. „In dat dwangaxbeidersleven was 't
iets fantastischOp 'n dag raapte ik
'11 pakje op, dat iemand juist had laten
vallen en dat bracht ik hem terug. Ik
heb misschien vijftig passen moeten
loopen om 't hem terug te geven. Ik
vermoed, dat 't iets kostbaars moet
geweest zijn, want hij was buitengewoon
getroffen, toen ik 't hem afgaf. Hij keek
me lang aan ik zie 't nog en toen
gaf hij me 'n biljet van vijftig kronen
en zei: als je morgen tien keer zooveel
wil verdienen, jongen, kom dan morgen
bij me."
„Dat is 'n roman," spotte Martok.
„Ik ben er natuurlijk naar toe gegaan.
Hij was aan 't verhuizen. Ik heb pakken
gedragen van 't. huis, waar hij uitging,
naar dat, waar hij introkDaarna
heeft hij me niet vijfhonderd, maar dni-
zend kronen gegeven."
Todoio had uit gewoonte z'n notitie
boekje voor den dag gehaald.
„Herinnert u zich z'n naam en z'n
adres? U zal zich wel niet verwonderen,
dat ik uw vertelsel wil controleeren."
Danischeff keek hem 'n oogenblik aan.
Er schoot 'n vlam door z'n oogen.
Toen trok hij zijn schouders op.
„Voor zoover ik me herinnermeneer
Rakos, Hodmezostraat 21."
De commissaris liet bijna z'n notitie
boekje vallen.
„Hodmezostraat 21!"
Hij wendde zich tot den officier van
justitie
„Graaf Madany woont op no. 19!"
stamelde hij bijna onhoorbaar.
„Dat weet ik," mompelde Martok.
De officier scheen zeer onder den
indruk. Hij wisselde 'n blik van begrij
pen met z'n collega en zette zenuwachtig
't verhoor voort.
„Wat hebt u daarna gedaan?"
„Daarna?" zei Danischeff, z'n hand
over z'n voorhoofd strijkend. „Ik ben
wat fatsoenlijke kleeren gaan koopen en
ik heb me laten inschrijven op 'n plaat
singsbureau."
„Welk?"
„In de Glinzstraat.
De brievenbesteller is een beken
de figuur in zijn wijk. Hij kent
iedereen en velen kennen hem.
„Er heerscht veel griep", zegt hij,
„bijna in elk huis zijn zieken".
„Dan mag je ook wel oppassen
meent Mevr. Vogel.
„Wie altijd zoo door weer en wind
moet, doet veel meer kou op dan
een ander".
„Jawel, maar ik heb altijd Wybert-
tabletten bij me, ziet U, dan krijg je
het niet gauw te pakken. Wybert-
jes voorkomen veel narigheid
Alleen in origineele blauwe
doozen a 25, 35 en 60 cent.
