VlTOS
WEK
UW
LEVER-GAL
OP
V
Hei gebod zijns; vadlers,
OM RADELOOS TE
WORDEN DIE
LADDERS I
l\ NEEN!!
26
Het is zoo gemakkelijk en
goedkoop deze te laten
repareeren volgens het systeem
VA (Ned. Octrooi.)
DÉPOTS IN ALLE VOORAANSTAANDE
MANUFACTURENZAKEN
Vraogtons om hef dichtstbijzijnde depot.
BREIMACHINEHANDEL
D. A. DE KNEGT. NASSAUKADE 80
AMSTERDAM W. Tei. 806! 9
EN U ZULT 'S MORGENS UIT BED
SPRINGEN, GEREED OM BERGEN TE
VERZETTEN,
lederen dag moet »w lever een liter
lever-gal in uw ingewanden doen vloeien.
Wanneer deze stroom van lever-gal onvol
doende is, verteert Uw voedsel niet, het
bederft. U voelt u opgeblazen, u raakt ver
stopt. Uw lichaam Is vergiftigd, u voelt
u beroerd en ellendig, u ziet alles zwart.
l>e meeste laxeermiddelen zijn slechts
lapmiddelen. U moet CARTER'S LEVER-
PII.LETJES nemen om deze liter lever-
gal vrij te doen vloeien en u zult u een
geheel ander mensch voelen. Onschadelijk,
plantaardig, zacht, onovertroffen om de
lever-gal te doen vloeien.
Eiseht Carter's Lever-Pilletjes bij apothe
kers en drogisten, f 0.76.
Dépöt Carter's Products - Den Haag
Mijnheer,
Zend mij gratis een flink monster Carter's
Leverpilletjes.
Naam
Straat
Woonplaats
Vervolg van blz. 23
De veldpost bracht
iets goeds!
Slechts één was er die gelijktijdig keek
en luisterde: Willem 'van Heusden.
Hij keek en luisterde iu stomme ver
bazing. Alleen uit hoffelijkheid bad hij
het meisje om een lied verzocht. En
wat beleefde hij nu? Niet veel minder
dan een wonder.
Hemel, bedacht hij, hoe is het
mogelijk, dat de anderen het niet zien?
Dat is. ja, wat is het eigenlijk?
Hij vond er geen woorden voor. Het
geen begrijpelijk was. Charlotte, ge
woonlijk zoo menschenschuw en timide,
onderging het lot van ieder die zich aan
een kunst heeft gewijd: ze was zoowel
de slavin als de meesteres van haar
kunst. Al, wat in deze meisjesziel aan
schoonheid sluimerde, uitte zich in haar
zang. Ze bezat een warm getimbreerde
alt, die haar gevoelens wonderlijk fijn
vertolkte.
Doch de klank der stem was nog het
geringste deel dezer zich manifestee-
rende schoonheid. Nu het meisje zong
had ze alle verlegenheid van zich af
gezet. Een andere Charlotte stond daar;
een Charlotte, die nog nooit door
vader, moeder of vriendin was opge
merkt. In volmaakte bevalligheid han
teerde ze de viooleen lichte blos kleur
de haar wangen; in de blauwe oogen
schitterde het vuur van een anders ge
welddadig onderdrukten levenslust. Dit
was geen onbeholpen jong meisje meer:
bet was een roos, die op ontluiken stond.
Slechts één in de kamer zag het:
Willem van Heusden. Had hij Charlotte
nooit eerder ontmoet en ware hij binnen
gekomen terwijl ze zong, hij zou slechts
een zeer lief meisje met mooie stem en
prachtige oogen hebben gezien. Nu
echter was het iets anders. Hij was
getuige van de gedaanteverandering
van Charlotte. Deze verandering vond
plaats onder een van binnen naar buiten
tredenden schoonheidsdrang. En Willem
van Heusden was voldoende vrouwen
kenner om onmiddellijk te weten; dit
wordt een schoonheid, waarnaast zelfs
die van de moeder en de overleden
tante verbleekt.
Het lied was uit. Dertig seconden
nadat de laatste klanken verstorven
waren, viel Charlotte terug in haar
oude, onbeholpen houding. Willem van
Heusden stond langzaam en ernstig op.
„Juffrouw Charlotte, dat was prach
tig! Ik dank u; uit den grond van mijn
hart dank ik u."
„Nietwaar," merkte de moeder glim
lachend op, „ze kan aardig zingen?"
Van Heusden wendde zich onge
duldig tot zijn gastvrouw.
„Mevrouw Sophie, u kent me lang
genoeg om te weten, dat ik altijd tracht
hoffelijk te zijn. Maar wat ik zooeven
tegen uw dochter zei, was geen flauw
compliment. Ik verzeker u: nooit in
mijn leven heb ik zóó mooi liooren
zingen!"
Het scheen niet tot de moeder door
te dringen. „Dank u, mijnheer van
Heusden," zei ze. „En als u misschien
een vroolijker lied wilt hoorenhet
vorige was nogal droevig
In plaats van te antwoorden, wendde
zich Van Heusden tot het bedremmeld
blikkende meisje.
„Juffrouw Charlotte," verklaarde hij
ernstig, „wat u ook wilt zingen, het zal
voor mij een genot zijn."
Charlotte zong een tweede lied. Het
was een oude ballade van dartelen
overmoed en juichende herderinnetjes.
Het refrein was als het ware een lofzang
op het leven zelf. „La vie est trop
courte pour être petite". „Het leven ie
te kort om nietig te zijn". Vroolijk, als
het jubelen van een vogel, klonk nu de
stem van het meisje. In haar houding,
op haar gelaat, in haar oogen, in heel
haar wezen lag nu dezelfde levenslust
dien ze in woorden uitte.
Merkwaardig kind, dacht Willem
van Heusden. „Zoodra ze zingt, straalt
ze in verblindende schoonheid. De vader
is te zelfgenoegzaam en de moeder te
verbitterd om het te zien. Ze hoeft
slechts een poosje aangewakkerd te
worden door levensblije mensehen en
dan komt die schoonheid voorgoed naar
buiten. De vriendin? De vriendin
heeft een mooi gezichtje; een poppen-
gezicht. Bij Charlotte echter is het de
zieleschoonheid die naar buiten treedt.
Hoe is het mogelijk! En nu...."
Het lied was uit en Charlotte stond
er weer bij met neergeslagen blik. Maar
Willem van Heusden had voldoende
gezien. Hij was gekomen om met Karei
Bunschoten eenige zaken betreffende
de Coezewine Culture Maatschappij te
bespreken. De bespreking werd dien
avond gehouden en was binnen enkele
uren afgeloopen. Willem van Heusden
bleef logeeren, maar zelfs den volgenden
ochtend ging hij nog niet heen.
Lucie Herringa keerde terug naar
haar familie in Tiel. En Charlotte zou
weer even eenzaam als vroeger zijn
geweest, indien „de oude baron" haar
geen gezelschap had gehouden. Ze
maakten iederen dag uitgestrekte wanT
delingen in de omstreken van Velp en
het was maar goed, dat Sophie er niet
hij wasze zou van verbazing de handen
in elkaar hebben geslagen; ze zou haar
eigen dochter niet hebben herkend.
Charlotte, die nooit een anderen man
had ontmoet dan haar vader of Janus
den tuinknecht, sprak nu over dingen,
waaraan ze vroeger nooit had gedacht.
Ze had een paar boeken gelezen van
Charles Dickens.
„Van Charles Dickens?" viel Van
Heusden haar .in de rede. „Leest u ook
Engelsch, juffrouw Charlotte?"
„Ja," antwoordde ze blozend. En ze
gaf haar oordeel over de sociale mis
standen, zooals die in de romans van
Charles Dickens beschreven werden.
Baron van Heusden luisterde in stomme
verbazing. Hetgeen hij hier te hooren
kreeg was niet het waardeloos gesnap
van een kostschoolmeisje, doch het
rijpe oordeel van een warmvoelend
mensch, die lang en ernstig over 't leven
heeft nagedacht.
Toen hij haar voor het eerst zoo
hoorde spreken, kwam er een lichte
angst over hem. Hij vreesde, dat
Charlotte, die door de moeder afzijdig
was gehouden van het leven, innerlijk
versomberd was. Doch deze angst bleek
weldra overbodig: Charlotte was wel
ernstig, maar niet somber. Integendeel:
ze kon vaak uitbundig lachen en maakte
even geestige als rake opmerkingen
over de menschen die ze ontmoette.
Op die wandelingen met Van Heusden
legde ze het slappe in haar houding af.
Haar wangen kregen kleur; een nieuwe,
vreemde gloed kwam in haar oogen.
Charlotte Bunschoten ontpopte zich
tot een jonge vrouw van zeldzame
charme.
Dit duurde bijna veertien dagen.
Toen begon ook Sophie de bij haar
dochter plaats vindende verandering
te merken. Het was omstreeks den
zelfden tijd dat een der bedienden van
de Heusekom naar het landgoed van
Bunschoten kwam om den baron een
briefje te brengen. Willem van Heusden
las het korte en niet overdreven harte
lijke bericht.
Stellingen bouwen valt niet mee
voor een kantoorman.
Natuurlijk gaat men bij di t on
gewone werk transpireeren en met
guur weer blijft verkoudheid dan
niet uit.
Maar gelukkig stuurt Moeder de
vrouw bij elk veldpostpakketje
een doos Wybertjes.
Wybert-tabletten zijn het beste
voorbehoedmiddel tegen keelpijn,
hoest en heeschheid.
Alleen in origineele blauwe
doozen a 25, 35 en 60 cent.
