Hef gebod zijns vaders,
DEK?ON VAN
HET
cOUPO^
32
De Zon van het Zuiden schijnt in Uw
glas wanneer U het verrukkelijke aroma
van Cinzano Vermouth geniet.
De wijngaarden van Turijn zijn het
neusje van den zalm van Italië's
beroemden wijnbouw. Vraagt daarom
de echte Cinzano Vermouth Torino
TijdelijkCINZANO biedt Ueen prachtig glaasje
bij elke Liter flescb CINZANO Vermouth.
Wacht nietbel direct Uw leverancier op
VERMOUTH TORINO
Roode en witte Vermouth Fl. 1 AO p. Liter flesch.
DAT SMAAKT NAAR
MEER
OP alle winkelramen, in alle kranten
kunt U het lezen: 1 Januari beginnen
de uitverkoopen. Dan kuntUweeropeen
voordeelige manier een couponnetje be
machtigen. Als vrouw zult U dal niet
laten voorbijgaan. En als U dan een
mooi stofje op den kop getikt hebt, maakt
U daar snel nog even een fijne warme
japon van, want we zitten nog midden
in den winter en hebben nog heel wat
koude maanden te goed. Hier is het
model, dat U zoekt! Het knippatroon in
Uw maat ligt al bij ons klaar. Zoudt U
het maar niet meteen bestellen?
Bestellingen kunnen als volgt geschieden: door
bemiddeling van Uw agent of bezorger: door
girostorting op no. 293631; door toezending
van het bedrag per postwissel of in postzegels aan
PATRONENKANTOOR PANORA
Nassauplein I Haarlem Postgiro 29363/
MODEL 204 W
verkrijgbaar in de
MATEN 40-42-44-46
35 cent
Vervolg van bladz. 21
lialen. Maar iets anders kun je wel doen.
Luister. Ik heb het besproken met
Karei Bunschoten en nog een paar
heeren van de maatschappij. Ik krijg
ook hulp van aandeelhouders van
andere West-Indische ondernemingen.
Dat onze plantages niet renteloos kun
nen blijven liggen, spreekt van zelf.
Maar hoe komen we aan nieuwe ar
beidskrachten? Heel eenvoudig: we
halen ze bij de menschen, die ons hebben
beroofd van onze arbeidskrachten."
„Hè?"
„Ja, jongen. Op Java. Sumatra en
Celebes zijn meer dan voldoende in
landers die je met een zoet lijntje mak
kelijk naar de West kunt krijgen. Het
moet een emigratie op groote schaal
worden. We zullen die inlanders niet
behandelen als slaven; we zullen hen
betalen, net als gewone werklieden.
Dat wil zeggenwe betalen hen in de
West hetzelfde loon dat ze anders in de
Oost kregen: een paar centen per dag.
Het is de eenige manier om onze
plantages weer productief en rendabel
te maken.
Je begrijpt echtervoor een regelmatig
vervoer van inlanders uit de Oost naar
de West is een bijzondere administratie
noodig. Sterker nog: wat in het begin
slecht het transport van enkele dozijnen
inlanders is, kan later uitgroeien tot een
groot bedrijf. En dat bedrijf, m'n
jongen, moet jij in handen hebben:
jij wordt de leider van de toekomstige
inlanders-transportmaatschappij en
alles wat er mee samen hangt. Daar
is goud mee te verdienendaar zit
perspectief in. Ik zal je opleiden. Ik
heb relaties in Oost- en West-Indië;
ik heb relaties in reeders-kringen. En
vergeet vooral niet: pak je de zaak
ernstig aan, dan help je meteen jezelf.
Want je weet: mijn heele kapitaal is
belegd in aandeelen van de Coezewine-
sche, die vast en zeker opgedoekt wordt
als we geen werklieden krijgen."
De president-commissaris zweeg.
Alexander van Heusden staarde
naar den vloer. In verbeelding zag hij
zijn vader, zooals slechts hij hem
kende: voor de wereld een hoffelijk en
beminnelijk edelman en thuis een koele,
nuchtere cijferaar; een man, die
urenlang aan zijn schrijftafel kon zit
ten om rente en interest te berekenen.
Alexander huiverde. „Vader, geef
me nog anderhalf jaar uitstel. Ik wil
mijn studies voltooien. Ik beloof plech
tig: ik ga serieus studeeren en zoodra ik
gepromoveerd ben, kom ik thuis om
te werken."
De vader schudde het hoofd. „Nee
jongen, dat gaat niet. Ik heb je vol
doende gelegenheid gegeven. Het is
nu tijd dat je gaat werken en
trouwen!"
Het klonk als een geweerschot.
Willem van Heusden schrok er zelf van.
Eindelijk: het hooge woord was er uit!
Veertien dagen had hij met de gedachte
rondgeloopen, veertien nachtep had
de idee hem vervolgd in zijn droomen.
Alexander moet met dat meisje
trouwen, was het hem door de gedach
ten geflitst toen hij Charlotte Bun
schoten voor het eerst hoorde zingen
Eigenlijk was het niet lieeleinaal juist.
„Trouwen" en „Charlotte" was hem
weliswaar door de gedachten geflitst,
maar het daaraan verbonden beeld van
zijn zoon Alexander was minder spon
taan opgekomen. Het had hem aan
vankelijk zelfs eenige moeite gekost om
de beelden „Charlotte" „Alexander" en
„trouwen" tot één geheel te vereenigen.
Gelijk bij alle Van Heusdens, die in liun
jeugd het leventje van vroolijken Frans
hadden geleid, was ook bij Willem
Everhout George één oorzaak voldoende
geweest om hem den ernst van het leven
te doen inzienhet was de dood van zijn
vrouw, toen ze pas een jaartje getrouwd
waren. Sindsdien werd hij nooit meer
echt vroolrjk. Hij kon wel lachen, maar
zooals een bezonnen, ernstig werkend
man het doet. Vooral de eerste jaren
dacht hij er niet aan, opnieuw in het
huwelijk te treden. Hij wijdde zich ge
heel aan zijn werk en de opvoeding van
zijn zoon.
Met één klank van haar betooverende
stem, met één gebaar van haar feeën-
handen. die strijkstok en viool hanteer
den, met één blik uit haar prachtige,
blauwe oogen, had Charlotte Bunschoten
dezen levensernst verbroken. Toen
Willem van Heusden haar dien middag
zag spelen en hoorde zingen, ging het
als een vloedgolf van een tweede jeugd
door zijn gemoed. Hij voelde zich
plotseling weer jong. hij had het
meisje in de armen willen sluiten en
keek onwillekeurig naar het portret
van de overleden tante aan den muur.
Dat was voldoende. Het portret stelde
ook een Charlotte voor; een Charlotte
die hij gekend had, toen ze beiden nog
jong waren. En het was hem, alsof de
oogen van het portret hem toeriepen
„Willem, je bent nu te oud." De blik uit
de portret-oogen verbrak de betoovering.
Hij voelde zich weer oud. Achten
veertig jaar! Was dat oud? Niet te oud
om in een salon aangenaam te causeeren
zelfs nog jong om aan het hoofd te staan
van een cultuur-onderneming. Maar
wél te oud voor een meisje van negen
tien. Hij had haar vader kunnen wezen.
Vader? Waarom niet „schoonvader"?
Zou Charlotte geen pracht vrouw wezen
voor Alexander? Waren de kinderen
getrouwd, dan zou hij zich kunnen
koesteren aan hup geluk.
De idee liet hem niet meer los; ze
werd een obsessie. Trouwens: welk be
zwaar was er tegen? Was zijn aoon Alex
ander geen goede partij? Was Charlote
niet een meisje met een hart, dat iederen
man kon veroveren? Waren beiden niet
geschapen om elkaar te beminnen?
Aldus dacht en redeneerde Willem
van Heusden. En deze handelsheer, die
gewend was zijn kansen te wegen en
te wikken, deze man van de wereld, die
de menschen meende te kennen, vergat
slechts één ding: de liefde laat zich niet
dwingen. Zelfs niet onder de gunstigste
omstandigheden.
„Trouwen, vader?" Alexander kwam
glimlachend een stap naar voren. „Dan
zal ik toch eerst een meisje moeten zoe
ken! En dan is het nog de vraag, of zij
van mij houdt en ik van haar houd."
„Ik heb al een vrouw voor je ge
vonden," antwoordde de vader. „De
dochter van mijn vriend Karei Bunscho
ten. Je hebt haar wel eens ontmoet, jaren
geleden, eer ze naar kostschool ging. Dus
kort en goed: jij zet je Iper aan het
werk om de inlanders-transporten van
de Oost naar de West te regelen en
trouwt met de dochter van jonkheer
Karei Bunschoten. Je hebt dan de
prachtigste vooruitzichten.
„Of anders?" vroeg de zoon, bevend
van drift. De idee, door zijn vader be
handeld te worden als een klerk dien
men aan het werk zet, was al erg ge
noeg; de gedachte, dat men hem, gelijk
een negerslaaf, wilde laten trouwen met
een vrouw, die hij niet kende, maakte
hem dol van woede. O. hij, de zoon van
Vervolg op blz. 35
