DE DESERTEUR
De drie hooidpers&nen uit dit drama: het meisje, de kroegbaas en de deserteur. De eerste is Oorinne Luehaire en de laatste Jean Pierre Aumont, die beiden een
g, seer overtuigend en ontroerend spel te zien geven.
Corinne Luehaire heeft reeds
eerder met den regisseur Leoni-
de Mogue een film gemaakt,
welke om haar opmerkelijke
kwaliteiten sterk de aandacht
trok, o.a., „Meisjes achter tra-
lies" en de „Twee zusters Kleh". j
J Ook in deze Victoria-film heb-
ben ze elkaar weer gevonden. j
Deze film zou actueel te noemen
zijn, indien de benaming zelf
niet zoo'n hitteren bijsmaak
had. Toch is deze deserteur geen laak
baar voorbeeld. Het verhaal poogt
slechts aan te toonen, hoe iemand
buiten zijn schuld een deserteur kan
.vorden, indien hij onder bepaalde
omstandigheden met pech te kampen
krijgt. Al is het idee met nieuw, deze
geschiedenis is het in ieder geval wél.
Tijdens een gedwongen oponthoud
van een troepentrein, krijgt een
soldaal van zijn korporaal onofficieel
verlof even in het nabijgelegen dorp
naar den welstand van zijn meisje
te informeeren. waaromtrent hij totaal
zonder bericht is gebleven.
De soldaat komt echter in zooveel
moeilijkheden, dat hij den hem toege
meten tijd verre overschrijdt en hij
zoowel daardoor als door het niet-
hebben van een verlofpas juridisch
een deserteur is. De spanning, welke
die wetenschap bij den toeschouwer
opwekt, is zeker niet gering, en het is
opmerkelijk hoe een ieder onwille
keurig met de moeilijkheden van den
soldaat Jean (Jean Pierre Aumont)
meeleeft. En toch zijn die moeilijk
heden zeker niet van dien aard, dat
zij practisch iedereen zouden kunnen,
overkomen. Het zijn hoogst exclu
sieve, doch daarom niet minder aan
grijpende wederwaardigheden, welke
die jongeman in die twee uren tijds
meemaakt.
Porinne Luehaire, die in haar spel
het meest herinnert aan Madeleine
Renanld, speelt met veel overtuiging
de rol van het meisje, dat, evenals
de man barer liefde, tegen een berg
van vooroordeelen moet optornen en
in dien strijd bijna dreigt te be
zwijken. Ten slotte overwint de liefde
en ontstaat er toch nog een gelukkig
einde, iets waaraan het publiek met
recht zeer sterk zou kunnen* gaan
twijfelen
Wie uit deze film nog een les wil
putten, kan er zelfs nog deze uit
halen, dat hoe onoverkomelijk de
moeilijkheden ook mogen schijnen,
men toch nimmer moet wanhopen,
dat er een wending kan komen, welke
een gelukkige oplossing geeft. Een
herinnering hieraan is in dezen tijd
voor velen misschien niet ongewenscht.
Twee uren is met veel voor een soldaat,
wanneer liij in dien lijd niet alleen
zijn meisje en zijn moeder moet traehten
op te sporen, doch dan levens nog
eenige zeer ingewikkelde conflirten moet
oplossen en tot klamheid brengen.
(Jean Pierre Aumont).
