ROMANTISCHE FIGUREN
UIT HET LEVEN VAN
BUFFALO BILL
7
T?
1 n 1862 werd Bill veertien jaar, liij kon toen
schrijven zonder fouten te maken, rekenen als
..een boekhouder en hij kende al de hoofdste
den van de Staten van Amerika uit zijn hoofd.
En dit was heelemaal een bijzonder jaar, want
tegelijkertijd werd in Colorado goud ontdekt. Uit alle
windstreken kwamen avontu
riers naar deze streken om hun
geluk te beproeven. Ook Bill be
sloot 'n kans te wagen en begaf
zich op weg naar het nieuwe
goudland.
Toen hij echter te paard door
Julesburgtrokhoorde hij iemand
roepen: „Hallo, Bill!...."
Hij herkende een grooten,
goedlachschen kerel, George
Christman, die vroeger een be
langrijken post bij de wagen
transporten van de firma Russel,
Majors en Waddel bekleed had.
„Wat doe jij hier, jongen?"
Bill antwoordde, dat hij van
plan was goud te zoeken, zoo
als iedereen.
„Goud?" herhaalde Christman. „Dat kan ik wel
voor je vinden, maar dan zonder houweel of spade.
Het ligt onder de hoeven van je paard. Wil je 125
dollar per maand verdienen? Een klomp gedegen
goud is natuurlijk meer waard. Maar dit is zeker en
dat andere niet. Bovendien behoef je bij mij geen
gaten in den grond te maken als een mol."
Bill was nog niet heelemaal overtuigd. De klomp
gedegen goud lokte hem en hij was er bijna zeker van
dat hij dien zou vinden.
„Alleen," vervolgde George, „moet ik je waar
schuwen, dat het nogal een gevaarlijk werkje is.
Dat woord was juist noodig om Bill's nieuwsgierig
heid op te wekken.
„Gevaarlijk?" vroeg hij. „Waar gaat het over?"
„Over de Pony-expresse."
„Wat is dat?"
„De Pony-expresse is een snelle koeriersdienst.
Ieder lid ervan heeft zijn eigen traject. Je gaat dus
van pleisterplaats tot pleisterplaats, maar als om de
een of andere reden de kameraad, die je af moet
lossen, niet op zijn post is, als hij bijvoorbeeld ver
moord is door Indianen of roovers, dan moet je zijn
route er bij nemen. Als alles goed gaat moet je ge
middeld 20 tot 25 kilometer per uur afleggen. De
postzakken zijn heel licht en mogen niet meer dan
20 pond wegen. De brieven worden op zijdepapier
geschreven. En we gaan van St. Joseph aan den Mis
souri naar Sacramento in Californië. Dat traject
wordt in acht
dagen af gel egd
Op denzelf
den dag nam
Bill nog dienst
en drie maan
den lang deed
hij zijn werk
zonder dat
er iets bij
zonders voor
viel. Juist op
Wat doe jij hier. jongent"
den tweeënnegentigsten dag stuitte hij bij 'n bocht
van den weg op een man, die hem een revolver
voorhield en schreeuwde
„Handen omhoog!"
Meteen voegde hij er bij
„Ik ben niet -van plan je iets te doen. Geef me
alleen maar je postzak, want
ik heb gehoord, dat daar een
flinke geldzending in zit. Daar
na kun je weggaan. Maar pas
op, dat je je pooten omhoog
steekt!"
„Ja," spotte Bill, „en mijn
paard ook."
Met zijn handen omhoog
drukte hij zijn dijen zoodanig
tegen de flanken van zijn paard,
dat dit zich omdraaide en be
gon te schoppen. De roover
kreeg zoo'n trap, dat hij achter
over tuimelde en bewusteloos
bleef liggen. Voor hij weer tot
bezinning kwam was hij ge
kneveld en Bill zorgde er wel
voor, dat hij geen kans kreeg
te ontsnappen voor hij goed en wel aan de politie
was overgeleverd.
Door deze daad kreeg men zooveel vertrouwen in
hem, dat men hem naar het gevaarlijkste traject op
de route overplaatste, waar om zoo te zeggen achter
schild -
w achten
ren dikwijls
het slaehfoj
ter van slui
pende India
De roover kreeg zoo'n trap, dat hij achterover
tuimelde en bewusteloos bleef liggen.
iederen struik een Indiaan op de loer kon liggen.'De
drie ruiters, die voor hem dit traject bereden hadden,
waren allen gedood. Zelfs de schildwachten, die aan
den rand van een kamp of een nederzetting voor de
veiligheid van de kolonisten moesten zorg dragen,
waren dikwijls het slachtoffer van zachtjes nader
bij sluipende Indianen.
„Pas vooral goed op," had zijn vriend Georges
Christman Bill aangeraden, „want de Indianen
hebben de oorlogsbijl opgegraven."
Bill vertrok. De weg ging door een streek, waar
met elk oogenblik een hinderlaag kon verwachten.
Diepe kloven en holle wegen wisselden af
men ondoordringbare pijnboomwouden. Ver
schillende malen weerklonken geweerschoten
en floten de kogels langs zijn ooren. De
Indianen waren nu niet langer gewapend
met pijl en boog, maar hadden karabijnen
tot hun beschikking. Gelukkig konden zij
hier nog niet zoo goed mee omgaan als met
hun oude en vertrouwde aanvalsmiddelen en
het is niet onwaarschijnlijk, dat Bill aan
deze omstandigheid zijn leven te danken had.
stuitte hij bij een bocht van
den weg op een man, die hem een
revolver voorhield.
Maar hij wist
wel, dat het
niet lang zou
duren of de
Indianen zou
den tamelijk
goed geoefend
zijn en dan
zou het on
mogelijk zijn
dezen weg te
rijden.
Intusschen
naderde Bill
nu de volgen
de pleister
plaats, waar
hij van paard
zou moeten
wisselen. Het
was een stevige blokhut, maar Bill vroeg zich af
of deze niet verlaten was, want het leek er erg stil te
zijn. Hij zag nergens paarden aan de palen vastge
bonden staan, zooals dat toch gewoonlijk het geval
was, en ook kwam de bewoner van de hut hem niet
tegemoet. Hij opende voorzichtig de deur, die niet
op slot was, en keek naar binnen.
Op den vloer lag een man uitgestrekt, die reeds
eenige uren dood moest zijn. De Indianen hadden
dezen post dus overvallen en de paarden mee
genomen.
Nadat Bill zijn ontdekking aan zijn kameraden
had medegedeeld was men het er over eens, dat het
onmogelijk was op dezen voet voort te gaan. Er werd
dus een expeditie uitgerust en op aanraden van
Bill Cody viel men de dorpen van de Indianen uit
sluitend bij nacht aan. Daar men er in de eerste plaats
voor zorgde zich van de paarden meester te maken
waren de Rood
huiden niet in
staat te vl uchten
en zich zoodoende
te vereenigen met
hun stamgenooten.
Het duurde dan
ook niet lang of
de opstand was
volledig gedempt.
Maar nauwelijks
had men deze vij
anden overwonnen
of er dreigde een
nieuw gevaar en
dat waren de paar
dendieven. Men kon
deze lieden lang
niet zoo gemakke
lijk bereiken als de
Indianen, omdat zij
«tv»-
Uitgestrekt op den vloer lag een man,
eenige uren dood moest zijn.
