8
Hij werd onmiddellijk aan den generaal voorgesteld
en deze benoemde hem tot ordonnans in den sector
van fort Lamed.
F/fk-y
juist op het oogenblik, waarop zijn paard in het
water stapte, een kogel langs hem heen floot. Bill
glimlachte om de onhandigheid van den schutter,
maar vroeg zich toch af, hoe het kwam, dat de man
hem steeds miste, aangezien men voor de hinder
lagen immers juist menschen uitzoekt, die het best
schieten.
Op een ochtend passeerde hij opnieuw deze plek
en nu werd zijn paard onder hem doodgeschoten.
Juist toen het schot weerklonk zag hij iets tusschen
het riet bewegen en hij had nog den tijd aan te leggen
en te vuren. Onmiddellijk daarop ging hij op zijn
knieën liggen en riep:
„Handen omhoog, daarginds, of ik schiet nog
eens."
Twee bebloede handen werden omhooggeheven
en Bill waadde nu snel door het water, zijn geweer
in den aanslag houdend. Aan den anderen kant lag
een man, die zwaar gewond bleek te zijn. Hij droeg
een uniform van het leger der zuidelijken.
„Bill," zei hij. ,,Ik ken je. Je hebt een vriend ge
dood."
„Mijn vrienden dragen een andere uniform. Mijn
vrienden schieten niet op me. Je behoeft niet bang te
zijn. Gewonden doe ik niets. Bovendien is mijn schot
altijd doodelijk."
„Ik weet het. Bill, ik was het, die eiken dag op je
schoot. Ik deed het om je te redden. Ik schoot er
met opzet altijd naast. Ik heb dien brief geschreven
om je te waarschuwen. En vandaag heb ik je paard
doodgeschoten in de hoop, dat je voortaan deze
plaats zou vermijden."
Bill boog zich over den onbekende, die klaarblijke
lijk niet loog. Maar hij kende den man niet.
„Ik ben Jerome Kurner."
En nu herinnerde Bill zich de woorden van zijn
vader: „Kurner heeft me nog willen sparen, maar
Jurgaal sprong onverhoeds op mij af."
„Jerome," riep hij uit. „Ben jij het?"
Maar de man antwoordde niet meer, zijn
hoofd was achterover gezakt, zijn oogen
waren gesloten.
Sedert dien dag zocht Bill steeds het heetst
van den strijd. Want nu had hij een dubbele
reden om de moordenaars van zijn vader te
vinden. Op een dag, bij een schermutseling,
waarin het bloedig toeging, herkende hij einde
lijk Jurgaal. Als een razende sprong hij op den
man af en doorstak hem met zijn dolk.
„Zooals jij het mijn vader gedaan hebt,"
schreeuwde hij.
De man keek hem met starre oogen aan en zakte
daarna met gevouwen handen op zijn knieën. Bill
Codv had zijn eed gestand gedaan. Zijn vader was
gewroken
een razende sprung hij op den man aj en doorstak
hem met zijn dolk.
Het was zijn
laatste daad in
dezen bloedigen
burgeroorlog, want
kort daarop werd
het regiment van
Bill teruggetrok
ken, omdat het drie
jaar achtereen
dienst had gedaan.
De rust beviel hem
maar half en als hij
nu eens in een
gramstorige, dan
weer in een zwaar
moedige bui door
de vlakte reed,
dacht hij vol heim
wee terug aan den
tijd, waarin hij met
Indianen en paar
dendieven vocht.
Hoewel hij zich ook
in den strijd tus
schen de noordelijke
en zuidelijke staten
met roem overdekt
had, was de her
innering aan den
dood van Kurner
hem onaangenaam
en daarom aarzelde
hij dienst te nemen
voor zijn verlof
voorbij was, hoewel
hij zich gruwelijk
verveelde.
Op een dag zwierf hij in een niet al te best humeur
over de prairie, toen hij plotseling een merkwaardige
ontmoeting had. Eensklaps kwam een meisje op een
prachtig paard achter een boschje vandaan. Zij had
een knap gezicht en blonde krullen, die grappig op
en neer deinden, terwijl zij voortreed. Bill hield ver
rast zijn paard in, maar voor hij tien kon tellen was
de schoone onbekende al voorbij en toen hij in St.
Louis terug was, leek het hem alsof hij gedroomd had.
Toch was hij zoo verstandig den vol
genden dag op denzelfden tijd weer naar
de plaats te gaan, waar hij het meisje
gezien had en nu had hij de tegenwoor
digheid van geest zijn hoed af te nemen,
toen zij hem voorbijkwam. Zij groette
vriendelijk terug, maar reed door.
Bill,die nogal vindingrijk was, wan
neer hij zijn vijanden wilde verschalken,
zag echter geen kans nader met zijn
aangebedene in aanraking te komen.
Eiken ochtend ging hij weer naar die
bepaalde plek, groette, werd terugge
groet en reed dan weer naar huis. Zoo
ging het dagen achtereen en hij schoot
maar niet cp. Steeds kwam hij ver
liefder terug na zoo'n vergeefschen rit,
maar toch vond hij den volgenden
dag den moed niet om het meisje
aan te spreken. Maar op een dag was
het geluk hem gunstig, want op het
oogenblik, dat zij elkaar tegenkwamen,
begon het paard van het-meisje te steige
ren en dreigde op hol te slaan. In een
paar sprongen was Bill aan haar zijde,
kalmeerde het paard en begon een gesprek.
Zij heette Louise Erederici en vertelde
hem, dat zij Engelsche was, pas in het land
was, heelemaai geen kennissen of vrienden
had en daarom 's morgens op haar eentje
uitreed. Zij spraken met elkaar af den
volgenden dag samen te gaan en een paar
weken later waren ze zoo goed als ver
loofd.
De olficieele verloving vond kort daarop
in de groote zaal van Bill's boerderij en op het daarop
volgende feestmaal beloofde Bill zijn aanstaande vrouw het
soldatenleven vaarwel te zeggen, omdat dit te gevaarlijk was.
Bovendien was de soldij niet voldoende om een huishouden
van op te zetten
en ten slotte had
defirmaRussel, Ma
jors and Waddel r&rfj
weer gevraagd of
Bill bij haar wilde /"(Stiff JA- v
komen tegen een cgKsDty
veel hooger salaris
dan zij vroeger had-
tairen dienst en
zijn verloofde was Jjf Mwfmm lÊi X
gerustgesteld en er m *ir
van overtuigd, dat VI/ Ikv _JmM
hij van nu af aan
niet zooveel gevaar mi
zou loopen/iiZh&ZZèZ-y Zr /M
Handen omhoog, daarginds, of ik schiet
nog eens."
WORDT
Hij nam zijn hoed af, zij groette vriendelijk terug, maar reed door.
VERVOLGD begon het paard van het meisje te steigeren
