c
mll
friends
29
....en kort daarop ging het jonge
paar op reis.
tijd, maar nauwe
lijks had hij de stad
verlaten of bijhield
stil, zoogenaamd
om iets aan het tuig
van de paar
den te veran
deren. Daarop
begaf hij zich
naar de dili
gence-en hield
elk van de
twee mannen
een revolver
onderden neus
„Handen
omhoog!" be
val hij.
De beide rei
zigers begon
nen te protes
teeren.
„Geen praat
jes," meende
Bill. „Handen omhoog of ik schiet."
De mannen gehoorzaamden.
„Goed zoo. Mijnheer," vervolgde hij tot een van de
inzittenden, die over al zijn leden beefde, „wilt
u die kerels even fouilleeren? Kijk eens of ze wapens
bij zich hebben. Wees niet bang. Ik zal u wel bescher
men."
De reiziger deed, wat hem gevraagd werd en
ontdekte, dat elke man twee geladen revolvers bjj
zich had.
„Nee n nu dat touw, mijnheer, en bind ze zoo, dat
ze zich niet kunnen verroeren. Ze zullen dat wel
toelaten, want anders hebben ze een kogel in hun
hoofd voor ze tien kunnen tellen."
Het duurde niet lang, of de beide mannen lagen
gebonden in het gras.
„Prachtig," zei Bill. „Nu gaan we
even naar huis terug om die heeren bij
den sheriff af te leveren en dan kun
nen we onze reis vervolgen. U moet me
deze kleine vertraging niet kwalijk
nemen, want ik ben nu eenmaal ver
antwoordelijk voor de veiligheid van
ons allen."
De twee bandieten werden naar den
sheriff gebracht en de reis verliep verder
zonder incidenten, maar toch hoorde
Louise, dat haar verloofde nu al twee
maal groot gevaar geloopen had. Zij
schreef hem een brief, dat het vak
van postillon nu ook niet zoo rustig
was als zij zich wel had voorgesteld en daarom
vroeg zij hem zijn baantje er-aan te geven en zich
op de boerderij te vestigen. Bill was het eigenlijk
wel met haar eens, dat hij, als ze gingen trouwen, een
kalmer leven moe t gaan leiden en toen dan ook de
lente in aantocht was en de trouwdag was vastgesteld,
zei hij zijn betrekking bij Russel, Majors and Waddel
op. Een week later vond het huwelijk plaats en kort
daarop ging het jonge paar op reis.
Bill en zijn vrouw baarden overal opzien. Gedu
rende hun reis langs de i Missouri keken de menschen
dikwijls om, want zij pasten werkelijk precies
bij elkaar. Mrs. Cody stond er echter op, dat Bill
niet meer naar de firma Russel, Majors and Waddel
terugging, want zij had er geen zin in, den geheelen
dag in angst te zitten. Zij besloten dus een hotel te
beginnen in de buurt van Hays City. De streek was
niet bijzonder goed bevolkt, maar men meen e
niet ver van de stad goud gevonden te hebbeu en
verwachtte een groot aantal goudzoekers. Bill liet
zijn zusters komen om bij de bediening te helpen.
Daarna noodigde hij al zijn vrienden uit, om bij hem
te komen logeeren ten einde, zooals hij zei, reclame
voor de zaak te maken. Natuurlijk gaf hij hun
gratis kost en inwoning.
„Van vrienden kan men geen geld aannemen,"
was zijn stelregel.
Het duurde niet lang, of het hotel was zoo vol,
dat men de betalende gasten moest weigeren. Overal
in het gebouw, in de gelagkamer en de leeszaal, in de
bar en de vestibule, zaten de vrienden van Bill, die
zich het eten en drinken goed lieten smaken en niet
veel eerbied hadden voor het meubilair. Maar Bill
bleef vriendelijk tot het uiterste en verkondigde
maar steeds: „Van vrienden kan men geen geld
aannemen," net zoo lang tot hij gedwongen was de
jaak weer te sluiten.
openINc
„Hoe jammer,"
zei hij. „En het was
zoo'n goedbeklant
hotel."
Bill was niet be
paald een handels
man, maar hij was
bijzonder actief
Voor rekening van
eert grossier in krui
denierswaren stelde
hij een convooi
samen, dat voor het
westen bestemd
was. Zijn vrouw
ging met hem mee
en onmiddellijk on
dervond zij aan den
lijve, dat Bill weer
een bijzonder ge
vaarlijke opdracht
had aanvaard, want
zij waren nog geen
week onderweg, of
zij werden aange
vallen door een
troep van meer dan
honderd Indianen.
Zij moesten de
koopwaar, die zij
vervoerden, in den
steek laten en kon
den blij zijn, dat
zij het er levend
hadden afgebracht. Aangezien Bill zich verplicht
achtte zijn lastgever de waarde van de aan zijn hoede
toevertrouwde goederen te vergoeden, hetgeen hem
de laatste rest van zijn opgespaard geld kostte, was
hij gedwongen, weer naa: 'n betrekking om te zien
en op voorspraak van zijn vrienden,
werd hij door generaal Custer benoemd
tot dienspersoonlijken gids in den rang
van adju ia t-onderoffieier. De gene aal
behandelde Bill meer als zijn vriend dan
als zijn ondergeschikte, maar eens op
een dag maakt? hij zich toch kwaad. Hij
had zijn gids gezegd, dat hij van plan
was een inspectietocht naar Fort Lar-
ned te ondernemen, doch wie schetst
zijn verbazing, toen h'j bemerkte, dat
Bill met een ezel voor zijn kwartier
verscheen, terwijl hij het paard van
den generaal bij den toom voor de deur
op en neer leidde!
Jehebt nieteens z oovee' respect
voor je generaal, dat je je niet schaamt op een
ezel met hem op inspectie te gaan," sp a hij.
Bill antwoordde niet en toen h'j hst ernstige
gezicht van zijn gids zag, had
de generaal niet den moed hem
naar den stal te sturen om een
paard te halen, doch bepaalde
zich onderweg tot enkele goed
moedige spotternijen.
„Je lijkt wel een schildpad,"
smaalde hij. „Ben jij nu een gids?
Je komt steeds achter me aan
in plaats dat je me den weg wijst."
Maar op hetzelfde oogenblik,
dat hij die woorden uitsprak, te-
merkte hij, dat de weg tusschen
de rotsen smaller werd en dat
links daarvan een diepe afgrond gaapte. Zijn paard
begon al schichtig te worden en gleed zelfs uit.
Custer moest afstijgen en zijn rijdier bij den teugel
voeren, terwijl Bill's ezel zoo kalmpjes voortstapte,
alsof hij een heele prairie tot zijn beschikking had.
verwachtte een
aantil goud
zoekers.
Het hotel was zoo rol. dat men de betalende gasten moest weigeren. Overal zaten de
vrienden van Bill, die zich het eten en d.inken goed lieten smaken....
„De schildpad heeft het van de haas gewonnen,"
mompelde Bill tusschen zijn tanden, doch zoo luid,
dat de generaal het duidelijk kon verstaan.
Hij gaf den generaal ten slotte den raad, om zijn
paard op een klein plateautje aan een boom vast te
binden en het dier op den terugweg weer mee te
nemen. Intusschen kon de generaal achter op zjn
ezel meerijden, dan schoten ze wat vlngger op.
Custer zag wel in, dat er niet veel anders opzat
en Bill zette hem op dezen gedenkwaardigen ut alle
spotternijen betaald, die zijn meerdere zich aa het
begin van den tocht veroorloofd had. Maar de ezel
m nest nu n d nbbelen last dragen en gaf lucht aan zijn
verontwaardiging door 1 lil „Ia, ia" te schreeuwen.
Niet lang daarna werd Bill tot officier bevorderd,
maar dit bleef hij niet lang, want weldra nam hij ont
slag uit den dienst, omdat men hem een betrekking
had aangeboden, die juist voor hem ge
schikt was en waarbij hij ve.l meer ver
diende dan in het leger.
Men begon juist in die dagen
den transcontinentalen spoorweg
in Amerika te bouwen. Hierbij
vonden duizenden arbeiders werk,
en deze menschen moesten gevoed
worden. Nu was het heel moeilijk
om hen geregeld van verschvleesch
te voorzien, omdat zelfs de trein
er niet op ingericht was dit te
verroeren.
De gebroeders Goddart, die op
zich hadden genomen 1500 man
van levensmiddelen te voorzien,
lieten hem bij zich komen en
vroegen henj om raad. Bill ver
telde hun, hoe hij zich de oplossing
van het vraagstuk had gedacht.
„Wat," zei hij, „wilt u hier zelf
vee gaan fokken? Ik ken de streek hier goed en weet
zeker, dat de dieren hier niet zullen aarden. En hoe
wilt u de eerste kudden hier brengen! Dat zal niet
gemakkelijk gaan. Maar er is wel iets anders op te
vinden. Hier in de buurt zit het vol met buffels.
...en weinig eerbied hadden
voor het meubilair
Zij werden aangevallen door een troep van meer dan honderd Indianen.
