ROMANTISCHE FIGUREN
UIT HET LEVEN VAN
BUFFALO BILL
28
ten slotte daagde het
opperhoofd van de
Sioux, de Groote Stier,
Buffallo Bill uit....
Inderdaad slaagde Buffalo Bill in deze bijzander moeilijke opdracht.
aar er een op-
stand van Sioux -
Indianen was uit
gebroken moest
Bill liet fort weldra weer
verlaten om met zijn Paw-
nies op verkenning uit te
•raan. Deze laatsten had
den steeds op voet van oor
log met de Sioux verkeerd
en bovendien waren zij nu
reeds jaren lang in dienst
van de Vereenigde Staten,
zoodat men hen geheel kon
vertrouwen.
Er ontspon zich een verwoede strijd, waarin de
tegenstanders elkaar in moed en behendigheid niets
toegaven, maar ten slotte daagde het opperhoofd
van de Sioux, de Groote Stier, Buffalo Bill uit en
toen de laatste de overwinning had behaald, viel
het de Amerikaansche troepen niet moeilijk de op
standelingen te onderwerpen.
Zonder van te voren geraadpleegd te zijn, werd
Buffalo Bill ter belooning van zijn diensten door
generaal Flory tot
vrederechter be
noemd. Ieder an
der zou buiten
gewoon vereerd
zijn geweest met
deze onderschei
ding, maar Bill
kwam in het ge
heel niet onder
den indruk en
begon vol- ijver
aan zijn nieuwe
taak, die hem heel wat hoofdbrekens bezorgde,
aangezien zijn opleiding hem nu niet bepaald tot deze
functie had voorbereid.
Vooral de huwelijken, die hij had te sluiten want
dat behoorde in deze afgelegen streken ook tot de
bezigheden van 'n vrederechter stelden hem aan
vankelijk voor moeilijkheden. Maar hij sloeg zich er
goed doorheen, hoewel de toespraken, die hij tot de
jonge paren hield, op zijn minst genomen vreemd
genoemd mochten worden.
Gewoonlijk kwamen de jonggetrouwden echter
zeer onder den indruk van de niet zeer deftige, maar
buitengewoon openhartige woorden, die Buffalo
Bill tot hen sprak en zoo kregen zijn huwelijkstoe
spraken zelfs een zekere vermaardheid.
In dezen tijd vatte generaal Sheridan het
plan op om door middel van groote feesten
vriend en vijand,
overwinnaars en
overwonnenen,
blanken en rood
huiden met elkaar
te verzoenen. En
hij droeg Bill op
het nieuwe opper
hoofd van de
Sioux, de Gele
Hand, uit te 1100-
digen om met
zijn mannen de
leesten te komen
bijwonen. Inder-
Midden ap de prairie
■werd de koets van den
groot hertog omsingeld en
iloor een woeste horde rood
huiden beschoten.
daad slaagde Buffalo-Bill in deze bijzonder moeilijke
opdracht en weken achter elkaar vertoonde men
dagelijks dressuurproeven, inheemsclie dansen en
meesterstukjes van rijkunst, die het publiek in
geestdrift brachten.
Nauwelijks waren deze vroolijke dagen voorbij, of
men vernam, dat groothertog Alexis van Rusland,
die een bezoek aan de Vereenigde Staten bracht,
den wensch te kennen had gegeven om een jacht op
buffels mee te maken. De regeering was van meening,
dat alleen Buffalo Bill den hoogen gast in de ge
heimen van deze gevaarlijke sport in kon wijden en
commandant Cody bezorgde den vorst een benauwd
halfuurtje, toen hij zijn oude beproefde methode
ging toepassen en eiken ouden stier zoo dicht bij liet
komen, dat een misstap van een paard een zekeren
dood voor den ruiter beteekende.
Toch was Alexis heel tevreden en hij aarzelde ook
niet aan zijn voldoening uitdrukking te geven.
„Hoogheid," zei Buffalo Bill, „ik zal u nog wat
anders laten zien. Ik zal u nu in een diligence laten
rijden, maar dan op de manier, zooals dat hier in de
Far-West gebruikelijk is."
Nadat hij dit gezegd had begaf hij zich naar het
opperhoofd der
Sioux, de Gele
Hand, en sprak
met hem af, dat
deze laatste met
zijn Indianen een
schijnaanval zou
doen op de dili
gence. Midden op
de prairie werd de
koets van den
groot-hertog, die
Buffalo Bill per
soonlijk bestuurde, omsingeld door een woeste horde,
maar de roodhuiden schoten hun pijlen zoo behen
dig af, dat zij weliswaar steeds in de nabijheid van
den vorst terecht kwamen, maar hem niet raakten.
Toen het rijtuig ten slotte veilig en wel in Saint
Louis was aangekomen, drukte de hertog Bill
hartelijk de hand.
„Commandant," zei hij, „voor geen geld zou ik
nog eens zoö'n avontuur willen beleven, maar ik
had het ook voor geen geld willen missen."
Omdat hij er in geslaagd was een verzoening
tusschen de blanken en de roodhuiden tot stand, te
brengen en daarna den groot-hertog Alexis in alle
opzichten tevreden had gesteld, werd Buffalo Bill
korten tijd daarop bevorderd tot kolonel.
Uiteraard was hij heel blij met deze bevordering
en om zijn promotie te vieren besloot hij met zijn
vrouw een reis naar New York te maken. Hij kon
niet vermoeden welke merkwaardige gevolgen dit
bezoek aan de voornaamste stad der Vereenigde
Staten zou
hebben.
Nauwelijks
was hij in
New York
aangekomen,
of iedereen
haastte zich
hem uitnoo-
digingen voor
allerlei feesten
te sturen, want
zelfs de rijkste
en deftigste
lieden reken
den het zich
een eer den
beroemden
held van het
wilde westen te mogen ontvangen.
Zoo kwam het, dat kolonel Cody weldra kennis
maakte met de notabelen van de stad en het duurde
niet lang of hij had zich door zijn rondborstig en
vrijmoedig optreden heel wat vrienden gemaakt.
Tot die vrienden behoorde ook de schrijver Ned
Burthine, wiens tooneelspelen destijds veel succes
oogstten en die zich nu tot taak gesteld had een
groot stuk te schrijven, dat het leven van Buffalo
Bill en diens avonturen tot onderwerp zou hebben.
En de auteur stelde zich voor om hemzelf de hoofd
rol te laten spelen.
Zoodra hij van dit plan hoorde, barstte Bill in
lachen uit: „Ik kan net zoo min tooneelspelen als de
ezel, die mij en generaal Custer droeg, kon zingen."
En hiermee was naar zijn meening deze kwestie van
de baan.
Wekenlang was hij nu al de gast van verschillende
families in New York geweest en hij was er de man
niet naar zich al die gastvrijheid maar te laten aan
leunen, zonder iets terug te doen. Daarom bestelde
hij in het duurste restaurant van New York, Del
Gewoonlijk kwamen de jonggetrouw
den echter zeer onder den indruk
van Bill's openhartige woorden.
....besloot hij met zijn vrouw een reis naar New York te maken.
