SXHIBIWIOM
vul LB m$T
Het Amerikaansche publiek liep storm.
Toen Bill echter de re
kening zag van dit ban
ket, krabde hij zich
verschrikt op 't hoofd.
Mouic.o, '11 diner voor hon
derd personen en eischte,
dat dit in alle opzichten
't beste moest zijn wat dit
etablissement kon aanbie
den.
En inderdaad: het leek
er veel op, dat een prins of
een regeerend vorst dezen
maaltijd had aangeboden,
want niet alleen waren de
spijzen kostelijk en de wij
nen voortreffelijk, maar
iedere gast had achter zijn
stoel een lakei staan, die
hem moest bedienen.
Toen Bill echter de reke
ning vroeg van dit banket,
krabde hij zich verschrikt
op zijn hoofd, hoewel hij
toch gewoonlijk niet voor een kleintje vervaard
was. Het bedrag stond gelijk met een kapitaal, van
welks rente een gezin tamelijk ruim zou kunnen leveu.
Voor het eerst van zijn leven bevond hij zich in
verlegenheid.
In zijn nood zocht hij Ned Burthine op en bracht
hem op de hoogte van zijn moeilijkheden. De schrij
ver begon te lachen en gaf hem meteen het benoo-
digde geld. Maar Bill was in geldzaken van een
pijnlijke nauwgezetheid en hij wist, dat, als hij
er maar in toestemde in het stuk van Ned Burthine
op te treden, hiermee het succes ervan verzekerd
zou zijn. Hij nam dus een kloek besluit, want hij
achtte zich verplicht zijn schuld te betalen en dit kon
hij niet anders doen dan door zijn vriend aan te
bieden, eenigen tijd gratis op te treden.
Hij had wel eenige spijt van zijn onbezonnenheid,
want juist in dezen tijd had men hem in het twintig
ste district candidaat gesteld voor het Huis van
Afgevaardigden. Maar er zat niet
anders opin de eerste plaats wilde
hij in geldelijk opzicht vrij staan
en daar het beroep van tooneel-
speler naar zijn mee
rling niet te vereeni
gen viel met het ambt
van afgevaardigde,
trok hij zich voor de
verkiezingen, waarbij
hij zeker gekozen zou
zijn, terug.
Zoodra hij echter
vernam, dat in het
westen een opstand
van de Sioux was uit
gebroken, stelde hij
zich ter beschikking
van de regeering en
werd in 1876 tot com
mandant van een re
giment benoemd onder
generaal Mills.
Generaal Custer was
(1°?r Gele Hand Op enorme aanplakbiljetten
gedood, die na zijn ver- werd hei opireden van Buf-
zoening met de blan- foto BUI aangekondigd:
ken de oorlogs
bijl had opge
graven. Want de
regeering had de
beloften van den
generaal niet in
gelost en de
roodhuiden be
schouwden dit
als woordbreuk.
Hoezeer het
hem ook speet,
kolonel Cody
voelde zich ge
noodzaakt tegen
zijn ouden ka
meraad op te
trekken en toen
hij hem aan het
hoofd van zijn
troep in de prai
rie aantrof,
sprak hij hem
aan:
„Wij zijn al
tijd vrienden ge
weest. Wil je dat
nu niet meer
zijn?"
„Onder de
blanken heb ik
geen vrienden
meer," ant
woordde de In
diaan. „Zij heb
ben mij bedro
gen."
„Als het dan
niet anders kan,
stel ik je voor
een tweegevecht
te houden om
noodeloos bloed -
vergieten te
voorkomen.
Win ik, dan ge
ven jullie je
over, word ik
gedood, dan leg
gen mijn solda
ten de wapens
neer."
Het opperhoofd ging op dit voorstel in en na een
zwaren strijd wist Buffalo Bill de overwinning te
behalen. Terwijl zijn soldaten een oorverdoovend
gejuich aanhieven, ontnam hij den aanvoerder der
roodhuiden zijn adelaarsveeren en zwaaide den hoofd
tooi van zijn tegenstander heen en weer. Zooals van
te voren afgesproken was, gaven de Indianen zich
op dat teeken over.
De opstand was nu volledig gedempt en Buffalo
Bill begaf zich weer naar New York om de rol,
die hij voorheen steeds in het leven zelf gespeeld
had, op het tooneel voort te zetten.
Doch hij had reeds eenigen tijd met het plan rond-
geloopen om zich zelfstandig te maken en niet verder
...ontnam hij den aanvoerder der
van zijn
roodhuiden zijn adelaarsveeren en zwaaide den hoofdtooi
tegenstander heen en weer.
in tooneelspelen op te treden, maar een soort eircus
te beginnen. Het viel hem niet moeilijk hiervoor
verschillende medewerkers te vinden, want hij genoot
het vertrouwen van bijna alle Indianenstammen en
daarom waren de bekwaamste krijgslieden gaarne
bereid tegen het hooge honorarium, dat hij hun
bood, hun kunsten in het publiek te vertoonen.
Machtige impresario's waren zoo geestdriftig, dat zij
hem groote sommen ter beschikking stelden om deze
„Wild West Show" te organiseeren. En kolonel
Cody vatte de zaak grootscheepsch op: hij enga
geerde heele Indianendorpen, met mannen, vrouwen
en kinderen, tenten, paarden en bewapening, en
zoo had hij weldra honderden figuranten aan zijn
troep verbonden. Op enorme aanplakbiljetten werd
het optreden van den beroemden Buffalo Bill aan
gekondigd.
Hij had van het begin af meteen succes. Het
Amerikaansche publiek liep storm om een deel van
zjjn geschiedenis op deze wijze te zien herleven en
zoowel in Boston als Chicago, in New York als
Philadelphia bleef de show maandenlang loopen
zonder dat de toeloop van bezoekers noemenswaar
dig verminderde.
In een uitgestrekte arena, die omringd was door
tenten, waarin zich de zitplaatsen voor de toeschou
wers bevonden, hoorde men tijdens de voorstelling
het geknal van
de zweepen, de
karabijn- en
revolverscho
ten, 't krijgs
geschreeuw
der Indianen,
het getrappel
der paarden,
zoódat hooren
en zien iemand
verging, maar
de levendig
heid der tafe- ....een soort circus te beginnen.
