Ya
30
reelen en de kleurigheid der oostuums lieten niet
na grooten indruk te maken.
Nadat hij in Noord- en Zuid-Amerika opgetreden
was, begaf kolonel Cody zich op 31 Mei 1886 met
de „State of Nebraska" naar Europa. Zijn troep was
zoo groot, dat het schip geen andere lading meer mee
hoefde te nemen, toen al zijn materiaal en zijn mede
werkers aan boord waren gebracht.
EeTst ging hij naar Engeland en de reputatie van
de „show" was al zoo groot, dat de koninklijke familie
den wensch te kennen gaf deze te bezoeken. De
Indiaansche opperhoofden van zijn gezelschap
kwamen hun eerbied aan de hooge gasten betuigen
en na afloop van de voorstelling bezochten Hunne
Majesteiten de tent van kolonel Cody, waar zij met
onverholen verbazing den vedertooi van de Gele Hand
bekeken. Inderdaad, de zeden en gewoonten in de
Amerikaansche Par West waren wel heel verschillend
van die in het oude Europa!
Enorm succes had Buffalo Bill in Frankrijk, waar
hij in 1889 voorstellingen hield. De president van de
republiek, Sadi Carnot, woonde de première bij en
er was een speciale omnibusdienst ingericht, om
de verbinding te onderhouden tusschen de stad
en het terrein, waar de tenten van kolonel Cody
waren opgeslagen.
Het hoogtepunt van het schouwspel vormde
een aanval van Indianen op een diligenoe.
Doch Bill had in het verloop hiervan het een
en ander gewijzigd. In plaats dat de reizigers
als verlamd van schrik in den wagen bleven
zitten en zich zonder weerstand te bieden lieten
uitplunderen, vochten zij vol heldenmoed tegen
de hen be'agende roodhuiden en de grappige
incidenten waren niet vergeten, want op het laatst
kwam een oude, energieke dame uit de koets te
voorschijn en joeg alle Indianen op de vlucht met
haar paraplu.
Zoo trok Buffalo Bill van het eene land naar het
andere. Duitschland, Oostenrijk, België, Spanje,
Italië, er kwam geen eind aan en overal werd hij
met open armen ontvan
gen. In het laatste land
mocht hij zelfs zijn tenten
in het oude Colosseum
opslaan.
De discipline in zijn troep
was buitengewoon streng.
Hij aarzelde geen oogenblik
zijn medewerkers te straf
fen als zjj in hun plicht
tekort hadden geschoten. Hij had in zijn kamp zelfs
een gevangenis, waar hij degenen in opsloot, die zich
aan een ernstig vergrijp hadden schuldig gemaakt.
Nu bevond zich in zijn troep juist een Indiaan, die
zich maar niet aan kon passen, welhcht ook, omdat hij
W//
....kwam een oude, energieke dame te voorschijn, die
met haar paraplu alle Indianen op de vlucht joeg.
nog eenigen haat koesterde tegen zijn overwinnaar.
Want hij behoorde tot den stam der Sioux, die steeds
opnieuw weer door Buffalo Bill verslagen waren en
wellicht meende hij zijn kameraden te moeten wre
ken, toen hij ver
klaarde, dat hy den
kolonel zou dood
schieten als hij
daartoe de kans
schoon zag.
De kolonel was
toen al tamelijk
oud, diep in de
vijftig, maar toen
hij vernam, dat één
van de leden van
zijn troep het op
zijn leven voorzien
had, liet hij hem
bjj zich komen.
„Heb jij gezegd,
dat je me dood zou
schieten, als je de
kans schoon zag1"
vroeg hij hem
streng.
En toen de ander
van verlegenheid
begon te stotteren,
voegde hij er bij
„Ik dacht, dat de
Sioux nooit een
woord ontkenden
van hetgeen ze een
maal gezegd had
den."
Hierop bekende
de Indiaan, dat hij
zich inderdaad in
dien zin had uit-
....begaf kolonel Codyziehop31 Mei 1886 met de „State of Nebraska" naar Europa.
dat een Sioux zich altijd hield aan een gelofte, die
hij eenmaal had afgelegd? Ben je een lafaard ge
worden?"
De roodhuid liet de revolver beschaamd in het
zand vallen.
„Ik ben geen lafaard," zei hij. „Maar u bent een
te dapper man, dan dat ik u zou kunnen dooden."
Van dien tijd af was hij één van de vurigste aan
hangers en ijverigste beschermers van zijn chef.
Door dergelijk optreden wist Buffalo Bill de
sympathie van zijn Indianen te winnen en te be
houden. Maar hij was zelf erg op hen gesteld. Aan
het einde van zijn leven vertelde hij dikwijls,
dat zijn liefde voor zijn oude tegenstanders
hem geholpen had het leed te dragen, dat hem
beschoren was. Want dit werd hem in de laatste
jaren niet bespaard. Hij verloor achtereenvol
gens vier van zijn vijf zusters en ook zijn
vrouw, die hem altijd tot steun geweest was,
ontviel hem. Behalve hij zijn roodhuidige vrienden
vond hij nog slechts troost bij zijn dochter
Arta, die met een jong Amerikaansch officier
getrouwd was.
In 1905 moest Buffalo Bill zijn onderneming
ontbinden, want in de vijfentwintig jaar, gedurende
welke hij de wereld met zijn troep had afgereisd,
was er veel veranderd en ten slotte was het hem
onmogelijk medewerkers te vinden van de generatie,
die tijdens den oorlog tusschen noord en zuid
of den Indianenopstand geleefd had. Al zijn vroegere
vrienden en vijanden waren oud geworden of ge
storven en zoo was hij dus gedwongen rust te nemen,
hoezeer hem dit ook tegenstond. Op zestigjarigen
leeftijd had hij echter een groot vermogen bij elkaar,
hij had een naam verworven, dien iedereen kende en
jong en oud beschouwde hem als den klassieken held
van het vilde westen. Toen hij dan ook in 1917
stierf kon men van hem zeggen, dat de voorspelling
van de oude Indiaansche uitgekomen was, al had
hjj het dan niet tot president van de Vereenigde
Staten gebracht.
EINDE
De president van de republiek, Sadi Carnot, woonde de première bij...
„Goed," zei Cody.
„We zullen je aan
je woord houden."
Hij trok zijn
eigen revolver en
hield die den man
voor.
„Schiet," beval
hÜ-
De man nam het
wapen wel aan,
doch begon over al
zijn leden te beven.
„Nu?" vroeg de
kolonel. „Ik dacht,
Schiet," beval hij. De man nam het wapen wel aan,
doch begon over al zijn leden te beven.
