lëssiss.
cnsrece
GOEDE FUNDAMENTEN
--r=Sr-_%aa
ccpiee/pcfém
Cy/Zerdi
iwtaan
De
Vicks
Va-tro-wol
AW FABER CRSTECC
naam ran zijn
vaJer
34-
DAT LUCHT OP!
HET HELPT Verbaier
REUSACHTIG BIJ Va"\r°hi
HOOFDVERKOUDHEIDy
VicV.s
va\ de neUS^.\ ren
^èung,v^;\^sUjnv
HET HELI
REUSACHTIG
DOFDVERKC
va" „eus**^
vliezen fc_r—Me*Vat .jw neus vet
H»l^-nchtent ia^om
et lVi-tto-n°t bestr.j"-:
,t is. heipen bb veel, «,aar ;v
Iheden t nUj{t en v"~"
"'^eie verk°u
Vcoi^vei
Prij» fl. -.90 p«r flac
NOG BETER, MENEERV
SMIT! BIJTIJDS GE- yj
BRUIKT VOORKOMT m
VA-TRO-NOL VELE J
VERKOUDHEDEN^/
,1c l-rdV'.isrt,.'.!
1 rntrcrr i ;.i>icofi»'t,oml
«n I»''
„WwihM-i.
Tl1 y - ,-t
H\~~~Jï^n>un?>teek<-nj
gouden weegx '.uAl 1/
np
gr»e'*c poll»»d
voor vlug en duidelijk schrift, voor
snel en rechtsgeldig onderteekenen,
voor de statistiek en de organisatie,
voor de boekhouding en de cor
rectie. vooreen vlot. loopend dictaat.
Voor het gebouw van Uw toekomst
is een goed fundament noodzakelijk.
Studeer techniek thuis!
met de schriftelijke lessen van PBNA,
het erkende Nederlandsche Technicum
voor schriftelijk technisch onderwijs.
Burgerlijke bouwkunde, Architectuur, Meubel- en
Schildertechniek, Water- en Wegenbouw, Beton
bouw, Werktuigbouwkunde, Auto- en Vliegtuigtech
niek, Electrotechniek, Radiotechniek, Chemische
Techniek, Zuiveltechniek, Speciale cursussen.
nva A| M HET NEDERLANDSCHE TECHNICUM
Vervolg van bladz. 18
De machtige aantrekkingskracht, (lie
de majestueuze bergreuzen met liun
onafzienbare gletscliers en onpeilbaar
diepe kloven op vele stedelingen uit
oefent. liet zich ook gelden bij Stanislas
Tilescu. Die nog niet betreden, witge-
inutste toppen en hoogten lokten hem
onweerstaanbaar aan en de zoo vaak
mislukte poging, om den Klokkenberg
via den Tömasgletseher te beklimmen,
prikkelde hem tot. navolging. Hij be
greep echter dat hij nooit toestemming
zon krijgen voor dien gevaarlijken tocht
en daarom besloot hij na lang beraad
zijn plannen in het geheim uit te voeren.
En op den dag, toen de andere leerlingen
met Kerstvacantie vertrokken, bleef
Stanislas Tilescu stilletjes in Pilustrie
achter, om den volgenden dag den
Tömasgletseher te hestijgen. Hij was vrij
goed uitgerust, had levensmiddelen hij
zich voor zes dagen en de versch ge
vallen sneeuw leverde zijn rlrinkvoor-
raad. Het was nacht toen hij vertrok
en de waard uit de dorpsherberg, bij
wien hij had overnacht, wist niet heter,
of hij ging te voet naar Ploëstsji, om
daar den trein naar huis te nemen.
De menschen in Pilustrie herinnerden
zich nog levendig de consternatie uit de
dagen in het verleden, toen de drie
studenten spoorloos verdwenen waren.
Maar dat was nog niets vergeleken hij de
drukte en de ontsteltenis, die het dorp
te aanschouwen kreeg, toen een zeven
tienjarige leerling van het pensionaat
op den Tömasgletseher verdwenen bleek
te zijn. Vier dagen nadat Stanislas
Tiluscu vertrokken was, kwam de ge
schiedenis uit. In vertrouwen had hij
zijn plan meegedeeld aan een vriend en
deze had het ten slotte zijn plicht ge
oordeeld er zijn vader van in kennis te
stellen. Ren dag later waren Stanislas'
ouders ingelicht en dienzelfden dag
nog vertrok een aantal hulpcolonnes
naar den Tömasgletseher. Want dat
een jongen zoo'n gevaarlijken tocht
tot een goed einde zou brengen, kon
niemand gelooven.
Pilustrie was plotseling het middel
punt geworden van een energieke
reddingsactie. Den zesden dag na Stanis
las' vertrek zwermden de hulpcolonnes
over den Tömasgletseher uit. Met de
uiterste behoedzaamheid zochten ze
naar sporen van den roekeloozen
jongen, maar de versch gevallen sneeuw
had ze allang vervaagd. Er verstreken
een, twee dagen. Tegen het invallen van
de duisternis keerden de redders naar
het dorp terug en hun sombere gezich
ten maakten elke vraag naar den uitslag
van hun onderzoek overbodig.
Aran Rosinger was in die dagen pas
zestien jaar geworden. Van de sombere
schaduw, die het ongeluk van jaren
geleden over zijn leven en over den
naam dien hij droeg had geworpen,
had hij zich nog geen dag bevrijd ge
voeld. De herinnering eraan vervolgde
hem in de blikken der menschen, die
hem naoogden en kwam tot uitdrukking
in den somheren ernst van zijn vroeg
bekommerd gelaat.
Maar er kwam een verandering over
hem, toen hij van dit nieuwe ongeluk
hoorde. Er was geen mensch in Pilustrie,
hoe oud ook, die den Tömasgletseher en
zijn gevaren beter kende dan Aran
Rosinger. Hij had hem in alle rich
tingen doorkruist, kende elke kloof en
hij wist precies de plekken aan te
wijzen, waar de „zwevende" berg-
steenen zelfs de zwaarte van een
mannenvoet niet konden verdragen,
zonder in de diepte te storten en een
lawine te veroorzaken. Al die gevaar
lijke plekken werden door de hulp
colonnes zorgvuldig vermeden, maar
Aran had ze meermalen met levens
gevaar betreden en onderzocht. Zijn
schuwheid weerhield hem zich op den
voorgrond te dringen en zijn diensten
aan te bieden, maar het doemde hem
niet tot werkeloosheid. Toen 's avonds
de duisternis over den gletscher was
neergestreken en de Klokkenberg zich
in nevelen hulde, zei hij tegen zijn
moeder dat. hij naar Sinaja ging, om
werk te zoeken. En een uur later reeds
was hij op weg naar den Tömasgletseher,
slechts uitgerust met een bergstok en
een reddingslijn. Spelend met zijn leven,
waagde hij zich aan den rand van de
gevaarlijkste kloven, liet er zijn stem in
weergalmen en trok dan weer teleur
gesteld hooger naar den berg op.
Zoo deed hij drie dagen en nachten,
nu en dan slechts eenige uren rustend,
om zijn krachten te herstellen. Hij zag
de reddingscolonnes op den onafzien-
baren gletscher krioelen als mieren en
dat was eiken dag opnieuw een teeken,
dat Stanislas Tilescu nog niet gevonden
was. Toen naderde hij op een morgen
de kloof, die den gletscher scheidde van
den voet van den Klokkenberg en
waarin volgens het bijgeloof eiken nacht
de klokken galmden voor de dooden,
die hier verongelukt waren. Het was de
eenige weg, waarlangs men van dezen
kant den berg kon bestijgen, maar de
„zwevende" steenen maakten het zelfs
voor een berggeit levensgevaarlijk in
de kloof af te dalen.
Aran handelde met het overleg van
een ervaren berggids. Elk ons gewicht
te veel kon hem hier noodlottig worden.
Hij liet zijn uitrusting op den gletscher
achter, bevestigde de lijn aan een rots
blok en liet zich in de kloof afzakken.
Hoe (liep zij wel was. wist hij niet: geen
mensch had het nog gewaagd haar te
peilenMaar toen hij aan het eind van de
lijn tusschen hemel en aarde zweefde,
zag hij den besneeuwden bodem nog
even diep beneden zich liggen als boven
aan den rand, hoewel de lijn meer dan
zestig voet lang was.
Het volgend oogenblik weergalmden
de wanden van de kloof zijn jonge,
sterke stem. Ingespannen luisterde hij
ua eiken roep, of hij nog andere geluiden
hoorde dan zijn eigen echo. En toen
doorliep hem plotseling een siddering
van vreugde. Heel zwak hoorde hij
een langgerekten kreet uit de diepte
komen: een kreet om hulp.
„Wij komen!" riep hij driemaal
achtereen terug, en daarna klom hij als
een gems zoo gemakkelijk en vlug naar
boven. Stanislas Tilescu was gevonden.
Hoe Stanislas Tilescu dien middag
opgehaald werd met gekneusde lede
maten, volkomen uitgeput en slechts
door de luwte in de diepte, waartoe de
vrieswind geen toegang had, tegen den
dood beschermd vertelt men u thans
nog in Pilustrie. En men wijst er ook
nog het huisje aan, waar Aran Rosinger
woonde, het éérste als u het dorp nadert
van den kant van Sinaja.
„En daar woonde die vijftienjarige
jongen, van wien u zooveel hebt kun
nen lezen in de krant. Aran Rosinger,
die tegen de journalisten zei, dat hij
zes jaar had moeten wachten op een
kans, om den naam van zijn vader te
rehabiliteeren. Neen, hij woont er nu
allang niet meer. Hij is een bekend
dokter in Boekarest en de naam, dien
hij meekreeg, wordt nu overal met eere
genoemd.
