DE HEILIGE WET
G. W. Pabst, een regisseur, die reeds verschillende
goede filmwerken op zijn naam heeft staan, is ook
de maker van dezeHeilige wet, waarin het probleem
of misschien beter gezegd: het euvel der echtschei
dingen wordt behandeld. Deze Fransche film, welke in
ons land door Victoriafilm wordt uitgebracht, is in ver
schillende landen met groot enthousiasme ontvangen.
Zonder af te dalen in de oorzaken,
welke tot de echtscheiding leid
den, wordt in deze film voorname
lijk de nadruk gelegd op de gevolgen,
welke die huwelijksontbindingen veelal
met zich meebrengen. F.r schijnen
speciale instituten te zijn, waarin de
kinderen van deze voormalige echt
paren worden ondergebracht, opdat zij
geen obstakel vormen voor den nieuwen
weg,welken hun oudersgekozenhebben.
En het is in een van deze inrich
tingen, waarin deze film zich voor
namelijk afspeelt. Daar de echtschei
ding dikwijls ontaardt in een „dure
modegril", zijn het over het algemeen
ook zeer kostbare inrichtingen, welke
zich met de verdere opvoeding van de
„overgeschoten" kinderen belasten.
Het ontbreekt den kinderen aan
niets - zij krijgen een prima opvoeding
en worden zooveel mogelijk in alle ge
heimen van het societv-leven ingewijd.
Alleen de ouderliefde, de allervoor
naamste factor voor de vorming van
een kind, ontbreekt natuurlijk geheel.
Zij voelen zich reeds jong een sta-in-
den-weg voor anderen, als overbodige
menschen, die alleen maar plichten en
zoo goed als geen rechten hebben. Die
wetenschap drukt hen zwaar en maakt
hen wrevelig. De aanleiding en de
oorzaak is hun betrekkelijk onver
schillig. Zij constateeren alleen het
feit en daar zij normale kinderen zijn,
verbiedt hun kinderliefde h-n, partij te
kiezen voor den een of voor de ander.
De meisjes hebben besloten een Liga
tegen de scheiding ran ouders te vormen
en haar presidente wordt afgevaardigd,
om een request aan den minister te over
handigenwaarin een echtscheidings-
verbod geëischt wordt. Niemand heeft
voor het meisje Micheline Presle) echter
tijd zdfs de bediende van haar vader niet,
dus keert zij onverrichterzake weer terug.
Des avonds in bed worden alle toebe
reidselen besproken om de actie met
succes te voeren. De meisjes zijn vast
besloten geen genoegen meer te nemen
metrde surrogaat-liefde van de directrice,
die hun opvoeding moet behartigen.
Dank zij de energieke actie van de
kinderen gaat het voorgenomen nieuwe
huwelijk van den echtscheidingsadvo
caat niet êbor. Met groote vreugde deelt
de vader (André Luquet.) het verheu
gende nieuws aanzijn dochtertje (Miche
line Presle) mede.
De toeschouwer voelt dat onrecht
met hen mee. Hij kan zich volkomen
in hun gedachtengang indenken en
daar hij van tijd tot tijd een blik achter
de coulissen van het ouderleven krijgt,
grijpt het hem onwillekeurig aan als
hij ziet met welk een gemak sommige
menschen in een echtscheiding be
willigen en de belangen van het kind
en bagatelle behandelen. Is het gebrek
aan plichtsbesef* Gedachteloosheid?
Onverstand? Of egoïsme? Soms is van
alles een beetje voorhanden soms
is ook één vaii die begrippen vol
doende, maar het resultaat is altijd
en onveranderlijk hetzelfde.
En als men nu weet, dat in 1845
op de duizend huwelijken slechts één
echtscheiding voorkwam en in I935
negentien op de duizend, dan kan een
ieder zich voorstellen, dat een film
als deze aan het hedendaagsche ge
slacht werkelijk iets te zeggen heeft.
Dat doet zij dan ook inderdaad en
wel op een ontroerende, boeiende en
onderhoudende wijze.
