0*r£
ve*B*o«eN
LUX TOILET ZEEP
1
0N&
IVAS H
UM-r ALLES
- "Si
c 20<L PES TUBE
tegen „VERMOEIDE HUID"
23
Voor Charlotte was het een feest. Met
Lucie Herringa Lucie Bakels, zooals
het jonge vrouwtje tegenwoordig heette
trok ze er op uit om inkoopen te
doen. Lucie woonde met haar luitenant
op wien ze geweldig trotsch was
in de Javastraat. Ze was nu vijf maan
den getrouwd, wooncke precies zoo lang
in de residentie en meende, de stad door
en door te kennen. Ze wist precies, waar
Charlotte het best gordijnenstof en
tafellinnen kon koopen. Ze wist ook,
waar je echte Engelsehe theeserviezen
en fijn glaswerk kon krijgen. Ten minste
ze meende het te weten. Maar dén zaak
stond vast en hoefde niet betwijfeld te
wordenze wist heel zeker, waar je een
praclitkeuze kon doen uit een keur-
eollectie echte Parijsche hoedjes. Kei
zerin Eugenie had het voorbeeld ge
geven met een soort hoofddeksel, dat
men algemeen „schuitje" noemde. De
mannen lachten zich blauw om zoo'n
malle creatie, maar dat hinderde niet;
ze moesten er maar aan wennen en bo
vendien: de mannen hadden toch geen
verstand van mode.
Charlotte's verlovingsdroom ging nu
in vervulling. Ondanks de hartelijkheid
van lxaar schoonvader, had ze zich op de
Heusekom steeds als gast gevoeld. Nu
was het anders. Ze richtte zelf haar wo
ning in, ze rangschikte zelf de meubelen,
ze gaf zelf opdracht voor keuken en
kelder. Het personeel was niet groot:
een dienstbode, een huisknecht die
Johan heette en ten slotte Mina Rut
gers, die de hoogst denkbare trede van
huishoudelijk personeel had beklommen
aan den Bezuidenhoutscheweg werd ze
bevorderd tot huishoudster.
Door Lucie Bakels kreeg Charlotte
contact met andere deftige families. De
oude relaties van baron van Heusden
kwamen nu ook goed van pas; er ver
liep nauwelijks een week, of Charlotte
was minstens vier avonden geïnviteerd.
Hier een diner bij den garnizoenscom
mandant, daar een bal bij den minister
van marine dat buitenkansje had ze
aan Lucie Bakels te danken -of een
soiree bij den Fransehen gezant.
Eer het seizoen ten einde liep, was
baronesse van Heusden de algemeen
bewonderde en gevierde schoonheid der
Haagsche société.
Haar schoonvader had andere zorgen.
Willem van Heusden behoorde tot het
slag vechters, dat nooit kamp geeft. Ze
strijden tot den laatsten druppel bloed
tot hun laatsten ademtocht. Eerst wan
neer ze volkomen uitgeput zijn, vallen
ze neer. Maar dan ook zoo onverwacht,
dat ieder zich verbaast. Fier en trotsch,
zonder pardon of hulp te vragen, gaan
ze ten onder.
Reeds enkele jaren te voren had hij
het gevaar voelen aankomen. De ge
ruchten, dat de slavernij op Suriname
afgeschaft zou worden, werden met den
dag sterker. En de daling van aandeelen
in West-Indische cultures hield gelijken
tred'met. het sterker worden dezer ge
ruchten. Toen in Mei 1 Ktï.'l het onherroe
pelijke gebeurde en de slavernij in
West-Indië werd afgeschaft, stonden
de aandeelen der Coezewine Culture
Maatschappij onder de helft der
waarde.
Willem van Heusden liet niemand
merken dat finaneieele zorgen hem
klemden en kwelden. Door bemiddeling
van zijn bankier stuurde hij nog iedere
maand een ruime toelage naar Parijs,
waar zijn zoon studeerde; de bankier
en de heele geldwereld moesten den
indruk krijgen, dat de Van H.usdensclie
financiën safe waren. En om dien uiter-
lijken glans nog sterker, dieper vernis te
geven, had hij bij den bankier honderd
duizend gulden in contanten opgeno
men de bruidsschat voor zijn zoon en
schoondochter. Zoo werd de noodzake
lijke schijn gered.
De huisknecht serveerde hem nog
iederen avond een flesch goeden wijn,
maar geen sterveling wist, dat die wijn
een bitteren smaak voor hem had. Tot
diep in den nacht zat hij te rekenen;
tot zijn oögen van moeheid dicht
vielen en hij zelfs droomend door
reeksen angstaanjagende getallen werd
vervolgd.
Kort na het huwelijk van zijn zoon
reisde hij naar Den Haag, Rotterdam
en Amsterdam; hij deed wanhopige
pogingen om geld te krijgen voor zijn
nieuw project: emigratie van Oost-
Indisch werkvolk naar de west. Het'
werd een mislukking.
Niemand wilde in zoo'n onderneming
geld beleggen. „Maar, Van Heusden,"
zeiden zijn beste vrienden, „dat is
gekkenwerk! Man, sluit niet. je oogen
voor de werkelijkheid. En de werkelijk
heid is dezeop den dag dat de koning de
wet tot afschaffing van de slavernij
bekrachtigde, werd voor West-Indië liet
doodvonnis geteekeud. De cultures in
de west hebben afgedaan. Daarmee
moet je rekening houden. Wil je nog"
eenige kans maken, steek dan de rest
van je vermogen in Oost-Indische
cultures."
Willem van Heusden wilde niet
luisteren. De Coezewine Culture Maat
schappij was zijn levenswerk. Hij
wilde en kon niet aan de vernietiging
van zijn levenswerk gelooven. „De
onderneming maakt een tijdelijke crisis
door," hield hij zichzelf voor. „Ik
ben nog jong en sterk genoeg om den
boel weer op pooten te zetten. Ha, ha,
dat zou wat moois wezen! Wat zouden
ze me uitlachen, als ik bij de pakken
neerzat! Maar ze zullen eens merken,
dat Willem van Heusden nog wat mans
is!"
O ja, hij wist te imponeeren. Zijn ener
gie scheen onuitputtelijk. Maar energie
en overredingskracht alleen zijn niet
voldoende 0111 de brandkasten der
bankiers te openen. De heer Pierson in
Amsterdam zei het hein vlak in zijn
gezicht.
„Willem, ga zitten en steek een
sigaar op. Je spreekt op het oogenblik
niet met bankier Pierson, maar met je
ouwen vrind Sannie. Weet je nog, hoe
we dertig jaar geleden in Leiden
gejoeld hebbent Wimpie van Heusden
en Sannie Pierson Willem, omdat ik
je ouwe vrind ben en het oprecht met je
meen, moet ik zeggen: onze bank kan
voor dat project geen rooien cent geven.
Heb je mij persoonlijk noodig, dan is
het wat anders: ik sta dag en nacht voor
je op de bres. Maar als bankier. voor
zoo'n projectnee, man, dat gaat
niet."
„Sannie, begrijp me toch: ik ken den
toestand beter dan jij. Met m'n eigen
handen heb ik de Coezewinesche op
pooten gezet; ik ben driemaal in de
west geweest. Toegegevende plan
tages liggen nu braak. Maar ik weet, wat
de bodem Waard is. De inlanders uit de
oost zijn aan het klimaat gewrend;
krijg ik voldoende werkvolk, dan staan
de plantages weer in fleur eer we een
jaar verder zijn. Het geld is absoluut
safe."
„Willem, het gaat niet."
„Dus je laat mij in den steek?"
„Willem, liever beet ik mijn hand af
dan jou in den steek te laten. Ik heb het
alleen maar tegen de Coezewinesche.
Geloof me, man: die maatschappij is
dood."
Willem van Heusden zat twee
minuten stil. In die honderdentwintig
seconden nam hij liet zwaarste besluit
van zijn leven.
Vervolg op bladz. 26
Eerder laat de kat de muis los,
Of een terrier de kat,
Dan één druppel FORTICOL lijm,
Zelfs in een héét waterbad.
BIJ DEN KANTOORBOEKHANDEL EN HUISVLIJTZAKEN
Karei was zo
vaak verhinderd
en als hij kwam, ging
hij vroeg weg.
Annie zei, dat
misschien mijn teint
fde oorzaak waseen
'vermoeide huid'moet elke
dag met LUX TOILET ZEEP m
knorden gewassen. Jtml
Vermoeide trekken, een lelijke, onaantrekkelijke huid, die
niet bestand is tegen de vermoeienissen van het moderne,
gejaagde leven zorg dat U hiervoor gespaard blijft!
Een „vermoeide huid" moet dagelijks worden opgefrist
met Lux Toilet Zeep, die speciaal wordt bereid om een
onaantrekkelijke teint nieuwe schoonheid te geven
Karei was
gauw veranderd hij 1
wist niet, hoe gauw hij
de huwelijksdatum zou
vaststellennoemde mij
zijn schattig bruidje..
LTZ 163-01A1
