dwc jïïï
GOEDE FUNDAMENTEN
Couponnetjes knippen
is een Voordeelig
Tijdverdrijf!
EES GAST IS SOOIT EES DIEF
PU NA ARNHEM
30
Vervolg van bladz. 18
Cw kind is een t, I, L
"sjceeren. da, een verkoudK^"J*™ °m te
v»'gen heeft Bewr,^ dernstigege
met Vicks Van„R,rk verk'"ndhede„ vlug
geneeskrachtige damn j g door de
J5, het slijnf rcr ch, /erV'dcn V->P<-
makkelijk, de ademh,I h"est' ^'ge-
de meeste verkoudheden m^'V
loogde Pri,s 90ct f'
s~~
Iedere vrouw zal dat beamen. Als de coupon-
tijd daar is, kan zij zeer voordeelig met een
paar lapjes stof een japonnetje maken.
Het is alleen van belang dat zij zorgt tijdig
een goed knippatroon in huis te hebben.
Ze weet dan precies hoeveel stof ze noodig
heeft en kan haar inkoopen daar naar regelen.
Hierbij een model van een leuke japon, welke
heel makkelijk met een paar kleine stukjes
stof te maken is.
Maar bestel EERST het knippatroon, dan kunt
U straks juist die coupons uitzoeken welke
U noodig hebt.
Bestellingen hunnen als volgt geschieden: door
bemiddeling van Uw agent of bezorgerdoor
girostorting op no. 2Q5631: door toezending
van bel bedrag per postunssel of in postzegels aan
PATROXEXKAXTOOR PAXORA
Nassauplein 1 - Haarlem
MODEL 78 W
Knippatronen
verkrijgbaar in de
maten 42-44-46-48.
PRIJS 35 CT.
Welke richting U in de tech
niek ook uit wilt... zonder 'n
degelijke theoretische onder
grond bereikt ge Uw eind
doel niet.
Studeer techniek thuis
Burgerlijke bouwkunde, Architectuur, Meubel- en
Schildertechniek, Water- en Wegenbouw, Beton
bouw, Werktuigbouwkunde, Auto- en Vliegtuigtech
niek, Electrotechniek, Radiotechniek, Chemische
Techniek, Zuiveltechniek, Speciale cursussen.
|"in A HET NEDERLANDSCHE TECHNICUM
GEMOBILISEERDENPBNA verzorgt
de technische cursussen voor militairen.
Wendt U om inl. tot de Commissie
voor O. en O. in Uw kantonnement.
ZOO L.ervakk.n
120 Lcrarin
3000 Curvlst.n
Neem mevrouw R. de Coursey Browne
bijvoorbeeld. lederen keer, dat mevrouw
de Coursey Browne in Harden House
logeerde - en dat was niet zelden
vertrok zij met vier van de beste linnen
handdoeken. Aangezien de handdoeken
een verlies van één dollar tachtig ver
tegenwoordigden, en aangezien bewuste
dame bij ieder bezoek een honderd dollar
of meer in het kasregister van het hotel
deponeerde, kon het hotel blijkbaar geen
betere tactiek volgen dan de oogen
dicht te knijpen voor mevrouw de
Coursey Browne's eh. eigenaardig
heidje, zullen we maar zeggen.
En dan had je mevrouw H. Hollister,
die een ongeregelden hartstocht scheen
te koesteren voor het zilver van Harden
House. Misschien omdat de dooreen-
gestrengelde initialen van den hotel-
naam overeenstemden met de initialen
der dame. Misschien ook niet. De direc
tie had er nooit naar geïnformeerd.
In ieder geval, mevrouw Hollister liet
nooit een blad van haar kamer terug
halen, waar al het zilver nog op present
was. Ze legde 't erg handig aan, vond ze.
Bij iedere bediening pakte ze maar een
paar dingetjes, een notenkraker of twee
lepels. Maar als ze, na een verblijf van
drie dagen, naar haar woning te Chicago
terugkeerde, had ze minstens 12 a 15
stuks zilver van Harden House in haar
koffer.
Mevrouw Hollister wist niet, dat de
kellner rekenschap moest afleggen van
ieder stukje tafelzilver evenmin als
mevrourv de Coursey Browne wist, dat
het kamermeisje de handdoeken natelde,
voor haar bagage 't hotel uit werd ge
bracht,.
Die voorliefde van mevrouw Hollister
voor zilver van Harden House kwam 't
hotel nogal duur, te duur, om over 't-
hoofd te worden gezien. Het hotel ging
echter met den noodigen tact te werk.
Ieder stukje, dat den koffer van me
vrouw Hollister inglipte. werd genoteerd
niet de waarde er achter; het totaal
bedrag dier waarden werd verdubbeld,
en dan kwam er op de rekeningen, die
mevrouw Hollister te Chicago ontving,
zoo'n doodonschuldig postje voor als:
„Bijzondere diensten.... S 24."
Natuurlijk volgde vlotte betaling.
Mevrouw Hollister behoorde tot de
kringen, die 't smakeloos vinden, een
rekening te betuttelen of zelfs met aan
dacht door te zien. Als dochter van een
milliounair en echtgenoote óók van
eén milliounair maakte ze zich met zulke
dingen nooit moe.
Kr waren natuurlijk soms gasten, die
anders aangepakt moesten worden. Je
had er, die zes dollars betaalden voor
een enkele kamer, voor twintig dollars
aan linnen, schilderijtjes enzoovoort van
Harden House in een koffer stopten, en
dan probeerden weg te komen.
Maar zelfs dan werd alle ordinaire op
schudding vermeden. De koffer had
alfeeh maar vertraging op zjjn weg naar
benedén, lijj werd door deii smid ge
opend, ontdaan van hetgeen Harden
House toebehoorde, en dan, keurig op
nieuw gepakt, verder gezonden.
Zoo kon je echter niet optreden tegen
over bijvoorbeeld Winnie Gladstone,
de filmster.
Winnie had 't op klokken gemunt
de vergulde penduletjes, die in alle
suites in de zitkamers stonden. Den eer
sten keer, dat ze kwam lógeeren, kaapte
ze een heel goed exemplaar, en Harden
House liet 't blauw blauw. Haar reke
ning beliep over de tweehonderd dol
lars per week, en ze had nog een gast
aangebracht, die nog veel meer ver
teerde.
Den tweeden keer echter, dat ze er
geweest was dat was, toen verguld
penduletje nummer twee van haar suite
vermist werd vond men, dat er iets
aan gedaan moest worden. Iets heel
discreets natuurlijk. Den derden keer,
dat ze kwam, ging Murphy naar den
klokopwinder en zei„Je hebt ergens
een stelletje oude versleten klokjes, die
we weg moeten gooien, is 't niet?"
„Ja," zei de klokopwinder, „maar ze
worden niet weggegooid. We verkoopen
ze aan een uitdrager voor veertig ((ent
per stuk."
„Zet er dan een op 1408 als de gast
uit is en neem 't klokje mee, dat er
nu staat."
't Scheen voor juffrouw Gladstone
geen verschil te maken, dat de klokjes
niet liepen. lederen keer, dat ze kwam
logeeren, verdween er een. Ze was blijk
baar volkomen tevreden en Harden
House vond 't best.
Murphy zuchtte, terwijl hij dit alles
overdacht. Nu moest al dat fijne werk
kapot. Direct na zijn onderhoud met
méneer Dan vers was hij naar meneer
Boardman, den directeur, gestapt. Hij
had getracht aan te toonen, dat 't niet
ging; hij had getracht te beschrijven,
hoe Glarnan, de huisdetective, op
mevronw Hollister af zou stevenen, als
zij vertrok, met de strenge woorden:
„Mevrouw, u hebt zilver van 't hotel
gestolenGeef terug of wees ingerekend."
Of hoe hij mevrouw de Coursey Browne
zou aanhouden om haar de gestolen
handdoeken te laten uitpakken.
Maar meneer Boardman had er ook
niet veel raad op geweten. Meneer
Boardman had staan lillen, toen Murphy
die films-in-woorden afdraaide. „Dat
gaat niet! Dat gaat niet!" mompelde hij.
Toen zei hij„Ik begrijp 't niet. We
hebben nog nooit zooveel winst gemaakt
als 't vorige jaar. En dan met een andere
tactiek beginnen.... 't Is heuscli te
gek, Murphy!"
„Dat is 't zeker," beaamde Murphy.
„Maar wat moeten we dan?"
„Nou, laten we Dan vers ronduit zeg
gen, dat 't niet gaan zal," stelde Murphy
voor.
Meneer Boardman kuchte. „Dat gaat
ook niet, Murpliy. Hij vertegenwoordigt
hier de maatschappij. De eigenaars."
„Wat moeten we dan?"
„Ja. dat zie je zelf maar, Murpliy.
Je vindt er maar wat op!"
Daar stond meneer Murphy dus in de
hall, met een ongelukkig gezicht, na
te denken. Hij maakte een buiging voor
mevrouw A. Burton, die juist vertrok.
Zij had in haar koffers minstens twee
schilderijtjes, van de muren van haar
kamer afkomstig. Die kostten het hotel
een dollar per stuk, en haaf rekening,
bedacht hij, bedroeg 7(> dollar. Ze had
een zwak voor de etsen, waarmee Har-
tien House zijn wanden versierde
fraaie.' maar goedkoöpe dingetjes in
gladde zwarte lijstjes. Eigenaardig,
dacht hij, dat zoo velen altijd hetzelfde
ding kaapten. Ze hadden allemaal 't een
of andere zwak. Als Dan vers 't maar
eens begreep. Toen kreeg hij een
idee. Een dol idee. Zon 't nou zoo gek
zijn als.
Elsa Danvers voelde haar opmaak
lijden onder de warmte van het dansen
zij nam haar tasch en zei„Mag ik even,
schat?"
Meneer Danvers zei: „Natuurlijk,
liefste," en stond op. Zij liep weg in de
richting der garderobe, en hij liet zich
weer in zijn stoel vallen en nipte aan zijn
cognac.
Meneer Danvers voelde zich erg, heel
