^scT,fC/
CRSTECC
ccpieeSpcMml
IN IEDERE
WASMACHINE
UITSLUITEND
„OVERVETTE" RINSO-SOP
i'taan
AW FABER
V
lfet werd een met dubbele rente terug
betaald voorschot. „En?" vroeg Mina
Rutgers toen ze even later met hoog-
roode wangen uit den zevenden heniel
terugkeerde naar de nuchtere werkelijk
heid. „Je bent me nog een antwoord
schuldig!"
Hendrik Carseboom had iets langer
noodig om op de aarde te belanden.
Toen hij er weer met twee beenen op
stond, klonk liet rustig en hoopvol
„Ga naar huis, Mina. Wacht, ik zal
je een eindje brengen. En vertrouw op
mijde Housekom wordt niet verkocht
IX.
Van heinde en ver waren ze gekomen
Geldersche landjonkers en Brabantsche
baronnen, textielfabrikanten uit Twente
en heereboeren uit 't Sticht, antiquairs
uit Amsterdam, veeboeren van de Hooge
Veluwe en Haagsche kooplieden in
tweede-liandsch. Want het is maar een
zeldzaamheid dat op een oud adellijk
kasteel boeldag wordt gehouden.
Notaris Verhoeven, optredende na
mens de Piersons Bank in Amsterdam,
had z'n best gedaan. Hij had de groote
trom laten slaan en advertenties ge
plaatst in alle groote bladen. Boeldag op
het oud adellijk kasteel de Heusekom!
Dat moest een goudmijntje worden!
Begin December, twee dagen nadat
Willem van Heusden de volmacht voor
publieke executie ge teekend had, werd
de zaak bekend gemaakt. Tien dagen 0111
de reclame te laten doordringen. Vijf
kijkdagen. Notaris Verhoeven voorzag
een veiling, die ongeveer een week zou
duren. Ze zouden precies voor Kerstmis
klaar zijn.
Het personeel van de Heusekom
stond er bij met leede oogen en gebalde
vuisten. Vijf lange dagen hadden ze de
aan hun zorgen toevertrouwde heilig
dommen zien ontwijden door menschen,
voor wie letterlijk niets heilig was.
Vreemde mannen, die met een catalogus
in de hand rondsnuffelden, elk genum
merd stuk bekeken en de waarde
taxeerden. Het was een schande!
De minste antipathie hadden ze nog
voor de boeien, die de paarden en het
vee wilden koopen. Maar wat te denken
van de vreemde baronnen, die de
heiligdommen van de Heusekom naar
hun eigen kasteel wilden sleepen?
Zouden ze het prettig vinden, dat kun
collecties oude wapens van de muren
werd gehaald? Zouden ze lachen,
wanneer hun bedden verkocht werden?
E11 zouden de antiquairs van Amsterdam
zingen, wanneer uit hun woningen
stukken werden gehaald, die honderden
jaren in het bezit der familie waren
Maar met „gevoelens" houden zaken-
menschen geen rekening; de Piersons
Bank verlangde geld en dat kon alleen
maar verkregen worden uit de opbrengst
van de Heusekom.
Het was een donkere dag, die
zeventiende December, toen de veiling
begon. In de afgeloopen dagen, toen de
kooplustigen gelogeerd waren in Doe-
tincliem, had het herhaaldelijk ge
sneeuwd. Het was bitter koud en men
hoopte, dat de sneeuwjachten 1111 zou
den ophouden. Maar op den ochtend
van den zeventienden was de hemel
donkerder dan ooit. Zoodat in de groote
receptiezaal van het kasteel, waar de
verkooping plaats zou vinden, alle
lampen ontstoken waren.
De zaal was stampvol. Onder een aan
den muur hangend schilderij had men
twee tafeltjes geplaatst, waaraan nota
ris Verhoeven, een schrijver en Schut
plaats namen. Schut was makelaar in
Doetinchem en fungeerde als afslager.
In de gedrukte prospectussen ston
den twee groepen vermeld; roerende
en onroerende goederen.
Notaris Verhoeven zou zich deze
veiling nog lang heugen.
De verrassing begon al toen twee
schilderijtjes van Gerard Don werden
ingezet voor driehonderd gulden. Voor
de schilderijen scheen weinig animo
te bestaan. Het bieden verliep aanvan
kelijk zeer flauw. Iemand rechts in
den hoek bood tien gulden meer, waar
na door een persoon bij het venster het
bod met tien gulden verhoogd werd.
Niemand anders interesseerde, zich voor
de twee schilderijtjes.
Notaris Verhoeven bleef in z'n cata
logus turen. Zoo nu en dan drong de
stem van makelaar Schut tot hem door.
Driehonderdtwintig gulden geboden.
wie meer dan driehonderdtwintig
gulden voor twee meesterwerken van
Gerard Dou.driehonderddertig gul
den rechtsdrieveertig links
wie meer dan driehonderden veertig
gulden. drie veertig eenmaal, drie
veertig andermaal.
„En tien," riep een stem rechts.
Onmiddellijk daarop riep de stem
links: „En tien!"
„Driehonderdzestig gulden geboden
driehonderdzestig gulden voor
twee prachtige schilderijen van Gerard
Dou. niemand meer dan drie zestig?
Drie zestig eenmaal.... drie zestig
andermaal.
„En tien." klonk het van rechts.
„En tien," werd binnen een seconde
van links geroepen.
Verhoeven werd nieuwsgierig; het
waren steeds dezelfde stemmen, die
„en tien" riepen. Hij keek naar rechts en
zat een oogenblik paf. Voor alle kooplus
tigen had men in de leeggehaalde recep
tiezaal lange houten banken neergezet.
Daar moesten ze door elkaar plaats
nemen: baronnen en boeren, fabrikan
ten. en kooplieden. Doch bij den muur
rechts was iets bijzonders te zien. Daar
had men de hemel mocht weten
waar het allemaal zoo gauw vandaan
kwam een prachtig gebeeldhouwd
en met wit linnen bedekt tafeltje nee:
gezet. Op de tafel stond een porseleinen
pot, uit welks tuit een heerlijke geui
opsteeg; je hoefde geen buitengewoon
scherpen neus te hebben om te ruiken
dat het versch gezette koffie was.
Aan het tafeltje zaten drie personen. Een
dezer drie was notaris Verhoeven
bekend.
„Hé, wat moet collega Boerhout hier
doen?" vroeg hij zich verwonderd af.
Zijn verbazing nam echter toe toen
bij bemerkte, in welk gezelschap collega
Boerhout was. Twee dames.
De een, slank en bleek, was uiterlijk
kalm. Een opvallende schoonheid, die
reeds lang de bewonderende blikken dei'
aanwezigen had getrokken. Naast haar
zat een andere dame zachtjes te huilen.
Achter die twee stond, met den hoed
in de hand, Machielse, de rentmeester
van de Heusekom.
Notaris Verhoeven, die in zijn lange
praktijk dergelijke dingen meer had
meegemaakt, herkende het drama: de
beide vrouwen behoorden blijkbaar tol
de naaste omgeving van den baron en
waren gekomen om uit piëteit een
paar souvenirs te koopen.
Als ze het nou maar kalmpjes aan
doen, dacht Verhoeven. Ze hebben dan
misschien kans, iets van hun gading
machtig te worden. Want als de veiling
hyena's bloed ruiken, dan nemen ze die
twee schaapjes als slachtoffers.
Voorloopig scheen er geen gevaar te
dreigen. De beroepskoopers interesseer
den zich niet voor schilderijen en toen
een paar Geldersche landheeren merk
ten, wie zoo verzot was op de beide
Dou's, gaven ze snel het woord door:
„Charlotte van Heusden is zelf aan bod:
niet tegeubieden."
Vervolg op bladz. 30
lieeft-
voor vlug en duidelijk schrift. voor
snel en rechtsgeldig onderteekenen,
voor de statistiek en de organisatie,
voor de boekhouding en de cor
rectie. vooreen vlot, loopend dictaat.
Hcrkenni»?""1'"'
De
gouden «eejeehu.1
jp het
groene potloo
IN 1'/2 UUR HEEFT U EEN GEZINSWAS VAN VIJF
PERSONEN PRACHTIG SCHOON, DANK ZIJ HET
NIET VERHOOGDE PRIJS SLECHTS 12| CT. PER PAK
