VcnJtcuJe
TKcvf1
STAMPPOT
RAAP
STELEN
w
BORINO
«|i bevel van ileii Zeevlieg
mei
30
CHOCOLADE
Pittige, aromatische chocolade.
Eenvoudige, maar smaakvolle
doosjes, royaal gevuld; met
één, twee of vier lagen;
25, 45 en 85 cent. Los
25 cent per ons.
Vraagt ze Uw
winkelier.
Vervolg van bladz. 18
De jus van Mevrouw van der Maden
Werd niet bruin als ze kalfs-
vleesch moest braden.
Toen zei een vriendin:
Doe wat Buisman d'r in.
Dan zal niemand je jus meer
versmaden.
efotuvV- AOc\>
ULOOV
Receptenboekje wordt op aanvraag gratis
Gronden door de fabnek te Zwartslws.
ROUND"
OP HET BLIKJE
VELERLEI KNAX-RECEPTEN
dat Brand als schipper afgedankt is. dat
hij den lieelen das in ll(' kroes zit, dat
hij gevochten heeft als.
Karei Stevens eens in een zekere
Spaansehe havenstad," zoo viel de Zee
vlies den woedenden koopman in de rede.
liet gelaat van Stevens onderging hij
(leze woorden een algeheele verandering.
Het zag rood van drift en v.erd plotse
ling krijtwit. Alle heftigheid voer vit
den koopman en over alle leden bevend
viel hij in zijn stoel terug.
„Bakema. je bent toch niet gekomen
om mij te zeggen, dat je die geschiedenis
uit Spanje aan degroote klok zal hangen?"
„Dan ken je me heel slecht."
„Vergeef me, Bakema. Ben oogenblik
was ik bang. Bangdat door jouw toedoen
mijn dochter te weten zou komen, wat
zij nimmer mag vernemen. Blze is het
liefste wat ik op de wereld bezit. Alles
wat het leven in mij verwoest heeft, heb
ik in haar wakker gehouden. Zij is zui
ver als goud. Bakema, en als zij wist....
„Zij behoeft niets te weten. Stevens,"
zei de Zeevlieg rustig. „Ga zitten en
luister. Ik ben niet gekomen om je te
vertellen dat ik verklikker ga spelen.
Maar wel wil ik je herinneren aan het
feit. dat dertig jaren geleden door jouw
toedoen 'nmeuschenleven verloren ging.
Stevens kreunde en borg zijn gelaat
in de handen,
„Ik weet, het," stamelde hij zacht, „Ik
weet het nog heel goed. Ik was dronken
en wij kregen ruzie bij 't kaarten. Het
was mijn mes, dat een der Spanjaarden
doodde
Stevens zweeg. Het was of hij het
verschrikkelijke van dat feit tot zich
wilde laten doordringen. Na enkele
oogenblikkeir vervolgde hij: „.lij. Bake
ma. verloste mij met den inzet van je
leven uit die kroeg, uit het gezelschap
van de wraakgierige landgenooten van
den verslagene. .Jij wist mij uit handen
van de politie te houden. Zonder jou
zou ik een groot deel van mijn leven in
een Spaansehe gevangenis hebben moe
ten doorbrengen. ïk vergat het, al die
jaren. Maar gestraft ben ik, Bakema.
Ik heb geen rustig oogenblik meer gehad.
Wroeging, berouw en zelfverwijt heb
ben mij gekweld als ik in de oogen
keek van mijn kind,"
„Nu heb je een kans dat verwoeste
leven in te ruilen, Stevens," zei de Zee-
vlieg, nadat hij, niet zonder ontroering,
de woorden van den koopman aange
hoord had.
„Wat bedoel je, Bakema?'
„Toen, op dien avond, dertig jaar
geleden ging door jouw toedoen een
ritenschenleven verloren. Zou je nu die
schuld niet. afdoen door twee levens te
redden?"
„Twee?! Man, je raaskalt!'
„Ik weet wat ik zeg. Stevens. Als jij
wist dat je dochter weg was van Klaas
-Brand, zou je haar dan bij hem vandaan
willen houden alleen om het feit. dat
hij zijn drift niet de baas geweest is?
„Bakema, wees redelijk. Hoe kan
mijn dochter gelukkig zijn met een ma
troos, desnoods een schipper? Hij zal
haar nooit kunnen geven wat ik haar
gegeven heb, een verfijnde luxe-omge
ving. alle gemakken van het leven.
„De ziel van een vrouw is als een
grond-zee, Stevens. Je weet nooit wrat- zij
doet. Al wat ik van je vraag is dit: als
Elze Brand kiest, leg hun dan geen stroo-
breed in den weg."
En toen, ziende dat Stevens nog ver
dere tegenwerpingen wilde maken, zei
de Zeevlieg haastig: „Denk er over na.
Stevens. Elze zal zich niet weggooien
aan een Brand die drinkt en vecht
De kerel zal eerst moeten toonen dat
hij zijn leven wil beteren. Maar dan.
als dat zoo is. Stevens, om den wille van
hem, die in Spanje zijn leven liet. laat
hem vrij het hart van jouw dochter te
veroveren. Als je mij dat belooft.
Stevens, zal ik al mijn invloed aanwen
den hem weer naar zee te krijgen. En
dan zal je over twee jaar je verlustigen
in het geluk van je eenigst kind en dat
zal de nachtmerrie van je leven voor
altijd doen verdwijnen.'
De Zeevlieg stond op, duwde zijn
pruim recht en besloot: „Denk er over
na, Stevens! Denk er over na!"
Meteen zwaaide de Zeevlieg de deur
uit. Stug liep hij de lange, marmeren
gang uit en sloeg de voordeur met een
slag achter zich dicht.
„De snotneus," mompelde de Zeevlieg,
terwijl hij tegen den storm optornde naar
huis. „Het was een smerig karweitje en
ik heb nooit kunnen denken, (lat ik
voor hem tot 'zoo iets in staat was.
In het groote heerenhuis van den
koopman Stevens bleef den gansehen
nacht het licht branden.
Na den avond van dronkenschap en
de zinlooze vechtpartij in de zeemans
kroeg Het Anker voelde Klaas Brand
zich ellendiger dan hij ooit geweest was.
Het bericht van zijn vechtpartij, zijn
dronkenschap en opsluiting, ging na
tuurlijk als een loopend vuur door de
stad. Letterlijk iedereen zou er schande
van spreken, ook Elze. Als zij er nog ooit
aan gedacht had liem trouw te blijven, in
de hoop dat hij eens weer een man van
beteekenis zou worden: dan moest zij
daarin wel zeer teleurgesteld zijn.
Klaas kende Elze veel te goed. Dat
hij meer in Het Anker zat dan goed
voor hem was, kon Elze hem misschien
vergevenmaar dat hij zich liet verlagen
tot dronkenschap en vechtpartijen, dat
zou haar trots niet kunnen verdragen.
Zelfs de liefde van Elze Stevens moest
aan dezen laag-bij-den-grondschen mis
stap ten onder gaan.
En welke vader dacht er aan, zijn
dochter te geven aan een nietsnut van
een kerel zooals hij. Welke feeder kon er
aan denken, een van zijn schepen te
geven aan een man die er vermaken van
het laagste allooi op nahield.
„Neen. Klaas," mompelde de jonge
man, „je hebt je laatste kans verspeeld,
llet is misschien het beste, dat je de
plaat poetst en ergens anders probeert
opnieuw te beginnen.'
Wonderlijk, nu deze gedachte eenmaal
in hem wakker geroepen was, voelde hij
dit als de eenige oplossing. Hier was
niets meer goed te maken, zou men hem
met den nek aanzien en weigeren verder
vertrouwen in liem te stellen. Hier was
hij alleen zijn moeder tot last, den Zee
vlieg een ergernis en Elze tot een voort
durende bron van verdriet. Wat liet hij
hier meer achter dan een mislukt leven
Zijn moeder.
Nu Klaas het plan de wereld in te
trekken in zich wakker wist, voelde hij
zich plotseling sterk gebonden aan de
plaats waar hij opgegroeid was. Vaak
worden bij het afscheid nemen de din
gen, welke eerst verwaarloosd zijn, ons
eigener; schijnen zij omtooverd met den
milden glans van een alles vergevende
liefde. Zoo voelde Klaas nu, dat hij niet
zonder smart afscheid kon nemen van
het huis waarin hij zijn kinderjaren
doorbracht. In deze woning kende hij
het verdriet om stukgeslagen drooinen.
volbracht hij de wording van jongen tot
man, beleefde hij de vreugde om een
eersten stap in de maatschappij, ervoer
hij de bitterheid om een verloren liefde
en oen ff ebroken carrière.