HEUMATIEK
\/°°rVeTe£
KRUSCHEN SALTS
Pas op voor
van
rWnrnrlnn* tandpasta
Vmui UUUn T TUBE25ct.-GROOTETUBE45ct.
lie tien aandeelhouders
meermdlen
ApothekersenOrogrite"-
Verkrijgbaar b»j P
2*
Vervolg van 'olz. 18
argumenten, die Skeeter's tong volkomen
verlamden, nog voordat er een geluid
over zijn lippen was gekomen. Nuk at
stak beide banden in zijn zakken en
baalde een boop zilver en koper voor den
dag. Hij legde bet geld op 't tafeltje en
keek naar Skeeter's uitpuilende oogen.
„Je bad naar die rennen moeten gaan,
Skeeter," zei bij. „Het was éénig!"
Skeeter knikte, maar zijn mond bleef
„Dat zijn een kleine zeshonderd dol
lar," zei Xuhat. „Die hebben wjj gewon
nen, Skeeter!"
„Wie beeft dat gewonnen?" kwam bet
scbor van Skeeter's lippen.
„Dat paard van je!" zei Xuhat. „Ben
je vergeten, dat je 'n paard hebt ge
kocht van me! Dat paard met de tien
aandeden? Ik heb het uit de wei ge
baald en meegenomen naar do rennen
in Sbongaloon. Daar hebben we al dat
geld gewonnen."
„Ik heb 't beest overal gezocht,"
zuchtte Skeeter. „Ik heb bet erg gemist.
En het heeft me een boel last veroor
zaakt."
„Dat paard zie je nooit meer terug,"
zei Xuhat.
„Hoe kan dat?"
Xubat aarzelde een oogenblik en keek
Skeeter strak aan. Ten slotte zei hij:
„£>at paard was heelemaal niet van
mij. De werkelijke naam van 't paard
was Springer en het was het eigendom
van Old Griff."
Skeeter's oogen werden bijna zoo
groot ais een'bordje. Hij vras verbaasd
dat hij het dier niet dadelijk herkend
had als een van de beste renpaarden van
Louisiana, het paard dat den bijnaam
„Springer" had gekregen, omdat het
onder het loopen zulke geweldige spron
gen nam.
„Ik heb Springer eventjes geleend van
Old Griff," ging Xuhat verder, „maar ik
was compleet vergeten hem z'n toestem
ming ervoor te vragen. De ouwe baas
had er lucht van gekregen dat zijn paard
in Shongaloon was en volgde het als
zijn schaduw. Ik heb vier uur lang met.
hem moeten praten, want hij wou me
eerst laten inrekenen voor het stelen van
een paard."
„Blanke," zei Skeeter, met. ontzag in
zijn stem, „daar had je je kaohie bij kun
nen inschieten. Goeie genade! En dan te
denken, dat een arme neger als ik drie
aandeelen heeft op düt paard. Drie?
Xeen, vier! Wat zeg ik? Ik heb ze
allemaal, want ik heb al het. geld terug
moeten geven!"
„Dan heb je geboft, Skeeter," zei
Xuhat kalmpjes.
„Waarom hebben ze je niet ingere
kend?" vroeg de kleurling.
„Xou," zei Xuhat langs zijn neus weg,
ik had toevallig nog zoo'n paar kruikjes
beste Kentucky-whiskey en ik heb den
ouden Griff even laten proeven. Een
poosje later was hij in zoo'n beste,
stemming, dat hij mij het paard cadeau
wou doen."
„Dus al dat geld is nu van jou?"
vroeg Skeeter.
„Van óns," verbeterde Xuhat. „Ik
ben teruggekomen om eerlijk met je te
deelen."
„Hoe is 't mogelijk!" zei Skeeter
verbluft. „Hoe beu je op het idee ge
komen om terug te keeren?"
.„Tja," antwoordde de blanke, „ik
had natuurlijk best kunnen verdwijnen
met de duiten, maar ik wou hier ook
een paar vrienden hebben, voor 't geval
dat de oude Griff zich nog eens mocht
bedenken. Trouwens, in den grond ben
ik een doodeerlijk man."
Hij nam negentig dollar van den hoop
en gaf ze aan Skeeter.
„Dit blijft buiten de winst," zei hij.
„Dat is het kapitaal waarmee we zijn
begonnen. De rest behoort ons toe. We
hebben het verdiend, nou ja, 't is wel
niet op een eerlijke manier gegaan,
maar. ik was platzak en moest toch
een uitweg zoeken."
Die „rest" bedroeg precies vijfhon
derd en veertig dollar. Toen Skeeter zijn
eigen tweehonderden zeventig dollar zat
te koestéren als een kloekhen haar kui
kentjes, vroeg Xuhat gb'mlachend:
„En, Skeeter, wat ga je daar nu mee
doen?"
Skeeter haalde diep adem en zuchtte
van welbehagen.
„Ik neem den nachttrein naar Xew-
Orleans en ik blijf er, totdat ik dat geld
goed heb besteed. Ik ga allé negershows
bezoeken, taxi-rijden, geroosterde kas
tanjes eten, met alle liften op en neer
rijden totdat ik verzadigd ben, een bief
stuk kauwen van twee duim dik en
daarna ga ik 'n hoed koopen en 'n
pak met alle kleuren van den regen
boog."
„En ik," zei Xuhat, „ik ga een motor
boot koopen. Zoo'n leuk, practisch ding
van negen bij zes, dat op het water ligt
als een sigarenkistje. Een snelheid van
zes mijlen per uur, als de stroom goed is.
Stroomop doet zoo'n ding wat het kan.
Meer kan men niet verlangen."
„Hm," deed Skeeter.
„Kan ik hebben voor tweehonderd
dollar," meende Xuhat. „Het is altijd
mijn ideaal geweest, te leven en te ster
ven op een boot. Ik doe niets liever dan
zitten en denken."
„Ik ben van plan," zei Skeeter, „vijf
tig dollar op te maken als ik naar de
stad ga. De rest komt in de zaak. Ik
koop een bioscoop en wanneer je later
nog eens voorbij komt, blanke, dan kun
je hier wat beleven."
Toen de nachttrein stopte aan het
klein6 perronnetje, stapte Skeeter op
het platform van den achtersten wagen
en zijn gezicht glom als een volle maan.
Het gerucht van zijn onverwacht
succes had de ronde gedaan als een loo
pend vuurtje. Xiemand wist precies hoe
de vork in den steel zat, maar iedereen
was er van op de hoogte, dat Skeeter een
kapitaal had verdiend met zijn paard.
Negen nikkers keken sip, omdat ze
Skeeter allesbehalve netjes hadden be
handeld en hun aandeel hadden weg
gegeven.
Xet toen de trein begon te rijden, kw a
men de negers over het perron ge
stormd. Pap Curtain zwaaide met twee
kistjes sigaren, Pigger Bush maaide
door de lucht met den hoom van zijn
gramofoon en de overigen lieten allemaal
zilveren dollars zien. Conko Mukes rende
mee met den trein, zv-aaide met een
tiendollar-biljet en smeekte:
„Skeeter, Skeetertje lief, ik wil myn
aandeel terugkoopen!"
En toen Conko op de treeplank sprong,
greep Skeeter zich vast met beide ban
den aan de leuning. Zijn arm haalde
uit en z'n vuist trof Conko netjes tegen
de punt van zijn kin. Acht andere
negers struikelden over dien onver
wachten hinderpaal, tuimelden boven
op hem, krabbelden weer overeind,
hielpen den gevallene rechtop en sloe
gen het stof van zijn verkreukeld pak.
De trein Tolde door de duisternis ah
een slang vol lichtende, met juweelen
bezette flanken. Skeeter trad naar bin
nen, ging zitten en eeu breede, voldane
grijns vloeide open over zijn gelaat
Mej. K. schrijft:
Ik leed aan Rheu-
matische pijn in mijn lede.
maten; vooral in mijn
handen, die mij ondrage
lijk pijn konden doen. Ik
had niet den moed meer,
iemand een hand te geven,
want dat bezorgde mij
onhoudbare pijnen
ben ik begonnen regel
matig Kruschen Salts te
nemen en ik moet zeg
gen, dat na betrekkelijk
korten tijd mijn pijnen ge
heel verdwenen zijn
Gisteren voelde ge U nog heel wat mans en
vandaag zit ge terneer geslagen, met een
ondragelijke, zangerige, maar niet te stillen
pijn Maart heeft U te pakken; U hebt
het ongestadige weer onder de leden
Laat het er niet bij zitten grijp liever van-
déég in dan morgen: Neem Kruschen Salts.
D&t zal U goed doen. Kruschen spoort Uwe
bloedzuiverende organen aan tot krachtiger
werking, tot grooter vitaliteit. Zoodoende
filteren ze alle schadelijke zuren, langs na
tuurlijken weg uit het lichaam en nemen zóó
de oorzaak weg, van Uw pijnen en ongemak.
Uw gestel vrèüigt om de aansporende wer
king van Kruschen's zes minerale zouten.
Kóóp toch een flesch KruschenDan
kunt ge zélf ondervinden, hoe weldadig
de gevolgen zijn en hoe ge U al gauw 'n
heel ander mensch voelt - jonger, prettiger
en vrij van pijn!
Verkrijgbaar bij apoth. en drog. a 0.40, ƒ0.75 en 1.60 (extra groot pak).
Fabr.E. Griffiths Hughes Ltd., Manchester (Engeland). Opgericht 1756.
De reinigende werking van een tandpasta wordt niet bepaald door
het zeepgehalte of de schuimontwikkeling, maar door de werkzaam
heid van de poetsende deeltjes, die zich in de tandpasta bevinden.
Chlorodont tandpasta wordt zoowel schuimend als niet-schuimend
geleverd. Maar beide tandpasta's bevatten microscopisch fijne poet
sende bestanddeeltjes, die de tanden grondig reinigen.
Wij garandeeren, dat deze poetsende bestanddeeltjes, niettegen
staande de sterk reinigende werking het teere tand-email niet
beschadigen.
Omdat de niet-schuimende Chlorodont-tandpasta geen zeep bevat
komt de heerlijke, verfrisschende pepermuntsmaak volkomen tot
zijn recht.
