I
Wellner Wello
verschillend,
alle gelijk!
HET MIDDEL VOOR 'N IDEALE TEINT.
^"~™?b?u!lie'yan
YELOUTY
13
„Er.uit. springen," stelde hij
toonloos voor.
„Je nek breken," knikte don Miguel
bemoedigend.
Palacio schraapte zijn keel en ging
schor voort: „Heb het.... al eerder
gedaanvannacht, na een paar
uur. minder snelheid. Daar. is
een heuvel. en een bocht. Daar.
kan het.
„Doen amigo zullen we dat
doen?" vroeg don Miguel bijna jui
chend.
„G.oed dan," knikte Steven.
„Jij, Palacio, jij moet ons waar
schuwen. Je bent een vriend, een waar
vriend, een edel mensch; te weinigen
zijn er als jij, Palacio. En wij zullen den
goeden Hiller wekken, want hij mag
eerst dien soldaat neerslaan en
dan.
„Stil daar!" snauwde de bewaker.
„Waar praten jullie over?"
„Over de schoonheid van den nacht
en de sterren, senor."
„Houd je wat koest."
De trein daverde verder naar het
westen. In den wagon bungelde 'n petro
leumlamp, en buiten was niets meer te
zien dan een zwarte, leegte. De meesten
waren nu in slaap gevallen, snurkend,
sommigen hardop droomend. Er hing
een afschuwelijke lucht, waar zich het
droge stroostof nog in mengde - en
weer voelde Steven de weeë misselijk
heid, die even door den wijn verdreven
was, opkomenhet was hem of zijn keel,
zijn borst, zijn heele lichaam door
reuzenhanden gegrepen en ineengedrukt
werden.
„Ik zie zweet op je voorhoofd, senor
Steven," fluisterde don Miguel.
„Ik houd het niet uit. ik kan het niet
verdragen, ik.... ik...."
Miguel knikte. „Ik wist het wel,
jongeman, ik zag het wel: je wilt onver
schillig lijken, maar je zult me dankbaar
zijn dat, ik je help ontsnappen
Er verstreek een uur, nog een uur
Steven leunde tegen den vuilen houten
wand naast den slapenden Hiller en
voelde hoe iedere bonk van de wielen
door zijn uitgeputte lichaam dreunde.
Zoo scheen het een martelende eeuwig
heid te duren, tot eindelijk de wielen
langzamer begonnen te ratelen en er iets
tusschen de wagens ging knarsen.
„Hier hier" mompelde Palacio.
„Straks in de bochtmeteen er
uit.
Miguel stootte Hiller aan en fluister
de hem iets toe. De Duitscher gromde,
geeuwde, en stond onverschillig op.
„Wat is er?" snauwde de soldaat.
„Ik wilde nog wat sigaretten," brab
belde Hiller, terwijl hij, tusschen de
slapende lijven door, naar hem toe
kroop. „Ik heb hier nog iets.
Steeds langzamer ging nu de trein
Palacio begon al, voorzichtig, in de
richting van de deur te schuiven
Steven en don Miguel volgden lang
zaam.
„Het is niet veel bijzonders," teemde
Hiller, „maar twee sigaretten kun je er
wel voor geven...."
„Wat is het dan?"
Als antwoord strekte Hiller zijn vuist
naar voren. De soldaat boog zich voor
over om te zien wat hij tusschen zijn
vingers hield, en in dat moment sloeg
Hiller's andere hand hem met volle
kracht in den nek. De man zonk zonder
een kik te geven voorover op zijn knieën
en bleef stil tusschen de slapers liggen.
„Goed zoo 1" juichte don Miguel.
„Bravo, bravo!"
Intusschen stond Palacio wankelend
op in de deuropening. Zijn scliaarsche
grauwe haren fladderden in den nacht
wind en over zijn dor gezicht gleed weer
een grijns toen stak hij zijn eene been
vooruit en liet zich, zonder iets te zeggen.
naar buiten in de duisternis vallen.
Hiller volgde hem onmiddellijk, maar hij
deed het wat handiger en zocht eerst de
treeplank; het gaf een duidelijk hoor
baren smak toen hij, daar in het ondoor
dringbare donker, den grond raakte.
Ook don Miguel ging op de treeplank
staan - hij stak zijn eene been uit, aar
zelde, en trok het weer terug.
„Hij.... hij rijdt weer harder," zei
hij schor. „Het kan niet meer...."
Steven wierp nog een blik achter zich,
op de kleerenbundels, de misvormde
lichamen, de grauwe gezichten, vaak in
den slaap vertrokken tot een star grijn
zend masker - toen steeg als een woede
de zekerheid in hem op, dat hij hier niet
wilde blijven, dat hij wég wilde en hij
gaf den angstig trillenden don Miguel
een ruwen zet, die hem zijn houvast
deed verliezen. De Spanjaard gilde en
tuimelde slap van de treeplank af
Steven volgde hem. zonder te kijken,
zonder te denken, en stortte zich in het
wilde weg naar buiten. In een flits zag
hij, ver naar voren, de vlammenblazende
locomotief, de donkere silhouet van de
lange rij veewagens toen suisde de
grond op hem toe, een klap een
schok en alles werd donker.
Palacio was plat op zijn gezicht ge
vallen en had twee van zijn vier tanden
verlorenzijn neus bloedde nog uren
later, en ook was zijn lip opengescheurd.
Steven, die 'n half uur bewusteloos was
blijven liggen, had een groote buil op
zijn hoofd, maar de beide anderen waren
er merkwaardig goed afgekomen. Toen
zij elkaar door roepen in het donker
terug hadden gevonden, bleven zij eerst
stil tegen de helling van den spoordijk
liggen om op het aanbreken van den dag
te wachten. Zoo sliepen zij de een na den
ander in, zelfs Steven.
Zij werden door de hitte gewekt.
Het moest toen al laat in den ochtend
zijnde zon stond hoog in den hemel en
er was geen dauw meer te bespeuren.
Vóór hen strekte zich. zoover zij konden
zien, golvend pampa-land uit; gelig,
verbrand gras, met hier en daar wat
armzalig struikgewas en een enkelen
boom, wiens lente-groen nu al begon te
verdorren.
„Wat nu?" vroeg Hiller.
„Langs de spoorbaan loopen." meen
de Miguel, „terug."
„Vijf dagenals je steeds
loopt. murmelde Palacio.
„Komen we langs een dorp?"
„Morgen."
„Daar stelen we dan wel iets," zei
Hiller.
Toen begonnen zij lmn marseh over
de dwarsliggers; Miguel voorop, dan de
Duitscher, daarna Steven, en achteraan
wankelde Palacio.
De zon brandde. Hun magen waren
leeg, hun lichamen ziek van ver
moeidheid. De spoorlijn liep recht,
kaarsrecht door, tot aan den horizon;
de dwarsliggers strekten zich onafzien
baar en regelmatig voor hen uit en
dwongen hen tot vermoeiende, korte
pasjes. Maar naast de rails, waar de
bodem stoffig en los en oneffen was, was
het loopen nog moeilijker. Het land
schap bleef hetzelfde; ook na een uur en
twee uur zagen zij nog niets anders dan
gladde lage heuvels, geel gras, struiken,
een enkelen boom.
„Ik kan niet meer," zuchtte Miguel
soms.
„Ik ben in den oorlog, geweest," zei
Hiller.
„Wat zou dat?"
„Dat is niets bijzonders."
Zij rustten een beetje in de schaduw
van een struik en strompelden weer ver
der praten deden zij niet meer. De
Vervolg op bladz. 18
!°epas!'ng zult li
hei ver<-9e„ >u
Eindelijk gevonden
rimpel5 al^meene oorzaak
«fonx7gaend! ff "olm^kt
Zend ons 25 ets. aan postzegels en
U ontvangt een etui met 3 tuben
van de 3 voornaamste kleuren.
6 Modekleuren: blanche,
naturelle, ivoire, ocre,
pêche, soleil-doré.
Imp. v. Ned.: N.V. v. d. Laaken's Handel Mij., A'dam, Leidschekade 98, Tel. 36372
In Wellner Wello tafelgerei bestaan talrijke niooie
modellen. Maar hierin zijn alle modellen gelijk:
ze zijn van een onverslijtbaar-hard materiaal.dat
dóór en dóór lekvrij is. Volkomen bestand tegen
alle zuren en zouten. Zonder onderhoud altijd
prachtig glanzend en smetteloos blank! Vraagt in
de goede zaken de gunstige Wellner Wello-prijzen.
WELL NE R-ZIL VER FABRIEKEN N.V. - AMSTERDAM
