D lach maakte zijn sterke, blanke tan
den zichtbaar, en veranderde heel
de uitdrukking van zijn donkere gezicht:
het werd er open en jongensachtig door.
door dr. A. J. Cron in
22
ré nncHr
Maar hij keek onmiddellijk weer ernstig.
Hij zei kortaf, alsof hij spijt had, dat hij
zich zoo had laten gaan„Doet u alstublieft
niet zoo dwaas." En hij sloeg den hoek om naar
Roval Terrace.
Daar stond een rustige rij huizen, door de zon
beschenen, ver van het verkeersgewoel, rijk aan
waardigheid en traditie. Ongeveer in het midden van
de lange, achttiende-eeuwsche gevelrij, stopte hij en
hielp hij haar uitstappen. Hij haalde zijn sleutel uit
zijn zak, liep vlug de stoep op en liet haar binnen
in zijn woning.
„Gaat u liggen." Met een knik wees hij naar een
divan. „Ik zal een glas sherry voor u halen. Dat
hebt u noodig. als ik u zoo eens aankijk."
Hij ging de kamer uit en kwam al heel spoedig
terug met een karaf en twee glazen. Hij schonk
wat sherry voor haar in, bleef
j wachten, tot zij er van gedron-
VIERDE ken had, en vulde toen een glas
VERVOLG voor zichzelf.
,,'t Zal mij ook geen kwaad
doen," zei hij, de kleur van den
wijn bestudeerend. ,,'t Was lang geen pretje, vijf uur
in die broeierige keuken. Maar #'t was de moeite
waard. Nu komen die patiënten er wel door. En ik
had ze anders voor geen cent kans durven geven."
Hij keek haar met een strakken blik aan. „Ik ben u
buitengewoon dankbaar op een manier, die u
misschien niet eens begrijpt voor uw medewerking,
zuster.voor uw doorzicht en uw moed en uw
handigheid."
Hij wachtte, alsof hij bij zichzelf overlegde, of
hij zijn bedoeling nader zou toelichten of niet. Toen
scheen hij plotseling tot een besluit te komen. Hij
ging voort:
„Er zal ontzaglijk over gepraat en geschreven
worden, wat we vanmorgen gedaan hebben. Dat
zult u misschien gaan gelooven, als u de avond
bladen te zien krijgt. Begrijpt u me goed. Ik heb
die reclame hard noodig. Maar ik ben er niet blij
om uit goedkoope, persoonlijke ijdelheid of eigen
belang. Ik heb haar noodig om mijn levenswerk te
kunnen doen ik ben er blij mee, omdat ik er
grooter kans door heb, dat ze me de kliniek geven, die
ik hebben wil. De sensatie als ik dat onfraaie woord
even mag gebruiken over ons werk van vanmorgen
zal meer uitwerking hebben op de menschen, die ik
probeer te bewerken, en vooral op mijn vriend Matt
Bowley, dan honderdduizend gewone operaties in
honderdduizend gewone operatiezalen."
Hij stond op en begon heen en weer te loopen met
snelle, onrustige schreden.
„Misschien weet u nog niet, waar ik naar streef,
zuster. Ik wil een kliniek voor hersenoperaties hebben,
een speciale inrichting, om aandoeningen van de
hersens en het centrale zenuwstelsel te verzorgen. Dat
is het doel van al mijn werk. U zult daar niet zoo'n
kijk op hebben, maar er worden jaarlijks duizenden
menschenlevens verspild, omdat we geen geschikte
gelegenheid krijgen voor operaties aan de hersenen
omdat een stelletje overjaarselie stommeriken koppig
blijven beweren, dat chirurgische behandeling binnen
de hersenkas onmogelijk is. En nu is dit mijn leus: ik
zal die kliniek hebben, óf ik zal me er dood voor
vechten."
Hij zweeg opeens, hij bleef stilstaan en duwde een
lok haar naar achter, die over zijn voorhoofd was
gevallen.
„Neemt u niet kwalijk. Ik tref maar zelden iemand,
die zoo goed kan luisteren. Ik vergat dat 't hoog tijd
voor u wordt, om iets te eten."
Hij drong er op aan, dat zij bleef liggen waar zij
lag, en liet zijn huishoudster een laag, rond tafeltje
brengen. De lunch werd tusschen hen in geplaatst:
heete bouillon, koude kip, kropsla, en roomvla toe.
Anne had in geen maanden zulke heerlijke spijzen
geproefd. De wijn had haar verkwikt en baardoen
WAKE
KORTE INHOUD. Ann Lee. een knap jong meisje, is met
haai- zuster I.Tlcy verpleegster in een ziekenhuis te Shereford.
Door onoplettendheid van Lucy sterft een tweejarig patiëntje;
Ann neemt de R.ihuld hiervan op zich, daar haarzust-er het
verpleegstersdiploma nog niet heeft en door deze gebeurtenis
haar carrière gebroken zon zijn. Ze wordt onmiddellijk ont
slagen. Op den ochtend van haar vertrek ontmoet zij Joe
Shand, een jeugdvriend, die haar reeds meermalen ten huwelijk
heeft gevraagd. Met zijn taxi brengt hij haar naar Manchester,
waar ze in het ziekenhuis Hepperton wordt aangesteld. Ze
moet er hard werken. In Nora Dunn en zuster Glennie vindt zij
twee sympathieke collega's. Reeds den eersten dag krijgt ze van
dr. George Caley, hoewel onrechtvaardig, een terechtwijzing.
Spoedig nadien kan ze revanche nemen, daar ze 'aley er
op betrapt, dat hij een patiënt vijf grein menosvl wil laten
toedienen, een hoeveelheid, die stellig doodelijk zou zijn.
Tijdens een blindedarm-operatie ontdekt Ann. dat 'n watje
in de wonde achterblijft. Van den patiënt, Matchew Bowley.
krijgt ze als dank hiervoor een taschje met een bankbiljet
van tien pond. Ann brengt een bezoek aan haar zuster Luev
in Londen, die tot haar groote verwondering met Joe Shanii
getrouwd is. Op den terugweg verongelukt de bus nabii
Manchester, waarbij sommige passagiers ernstig gewond wor
den. Ann verleent de eerste hulp en neemt direct maatregelen.
Ze laat dr. Prescott uit Manchester roepen. Nadat de gewon
den verbonden zijn neemt hij haar mee naar z'n woning.
voelen, dat ze trek had, dat ze van den vorigen avond
tien uur af niets had gegeten.
Zij deden weer strikt beleefd tegenover elkaar. Hij
gaf haar de schotels aan, en drong er hoffelijk op aan,
dat zij zich ruim bediende, maar er bleef iets stijfs en
koels in zijn manier van doen.
„U zult wel begrijpen," zei hij opeens, eenigszins
bruusk, „dat ik niet gewend ben, persoonlijken om
gang te onderhouden met 't verplegend personeel van
Hepperton. Ik vind 't niets minder dan verachtelijk,
als een dokter zich permitteerthoe zal ik 't
zeggennadere relaties aan te knoopen die uit
drukking in de gunstigste beteekenis bedoeld natuur
lijk met een verpleegster, met wie hij toevallig
moet samenwerken."
Anne knikte.
„Een dokter heeft zijn werk en een verpleegster
heeft haar werk. Ik zie geen reden, waarom ze elkaar
op eenig ander terrein zouden ontmoeten."
Hij zat verstrooid zijn brood te verkruimelen.
„Vandaag zijn er buitengewone omstandigheden.
En wij hebben elkaar op ons werkterrein ontmoet, fk
moet zeggen, u hebt prachtig werk geleverd."
Er volgde een stilte. Toen. opmerkend, dat zij niet
meer at, zei hij
„Als u nu voldoende opgeknapt bent, kan
ik uw gezicht even verzorgen. lT hebt een
wond aan uw slaap. Als ik er niets aan doe,
houdt u een litteeken."
Hij stond op, en haalde een glazen blad
uit zijn spreekkamer. Hij reinigde de wond
met alcohol, paste plaatselijke verdooving
toe, en legde, bijna zonder dat zij er iets
van merkte, twee fijne steken.
Toen zij nog even had uitgerust, bracht hij haar
naar buiten en wenschte hij haar ernstig goeden dag.
Inderweg naar Hepperton zei ze bij zichzelf, zonder
eenigen eigenroem, dat ze een vriend had gewonnen.
Zooals dr. Prescott voorspeld had, werd er over
het ongeluk met den autobus en het vervolg op
de boerderij van Rodney veel ophef gemaakt in
de Manchestersche kranten. Op de voorpagina's ver
schenen kopregels in volle breedte: „Een chirurg en
een verpleegster redden dertig menschenlevens."
Anne werd, hoe weinig zij het ook wenschte, tot in de
hoogste hoogten van heldhaftigheid verheven. Ook
de meer bezadigde bladen prezen onbekrompen het
werk van dr. Prescott, en maakten bescheiden, maar
met eenigen aandrang melding van zijn plannen tot
stichting van een chirurgische kliniek. Er gingen ge
ruchten, zoo werd bericht, dat Matthew Bowley veel
voor die plannen voelde. Als die groot-industrieel er
zijn inoreelen en financieelen steun aan gaf, was de
kliniek zoo goed als gesticht.
Anne sloeg al die verschijnselen met levendige be
langstelling gadeen tien dagen na haar terugkeer in
't ziekenhuis kreeg zij heel de zoetheid van' haar
eerste succes te proeven. Zij werd van zaal C be
vorderd tot het ambt van eerste verpleegster voor
den buitendienst.
Hierdoor verwierf zij een alleszins begeerlijke posi
tie. En. al werd die haar met veel vertoon van ge
wicht door de directrice gegeven, als belooning voor
haar prijzenswaardige houding bij het ongeluk, en
voor den goeden naam, dién zij daardoor het zieken
huis had bezorgd, toch wist Anne, even goed als iedere
andere verpleegster, dat zij haar promotie aan de
bemoeiingen van dr. Prescott te danken had.
Er kwam een zeer aanzienlijke verandering door
in de practijk van haar werk. Als eerste uitgaande ver
pleegster had zij nu den plicht, met behulp van zes
andere zusters de wijk te bedienen, die bij Hepperton
hoorde: patiënten in hun eigen woningen te be
zoeken en hun alle verpleging te geven, die zij noodig
hadden. Dit systeem was eigenlijk een overblijfsel
van het philantropische werk, waaraan het zieken
huis zich vroeger op nog grooter schaal had gewijd,
wijl er toen aan de uitgebreidheid en inrichting van
de gebouwen nog zeer veel ontbrak. De verpleegsters,
die dit werk deden, vonden gelegenheid, een ruimere
en meer persoonlijke ervaring op te doen, zij genoten
grooter vrijheid van beweging, en kregen bijwijlen een
rijken patiënt in een mooi en geriefelijk huis te ver
plegen, wat altijd zijn eigenaardige voordeden mee
bracht.
Als Anne nadacht over de verandering in haar
levensomstandigheden, kon zij niet anders vinden,
of het autobus-ongeluk had haar niets dan geluk
bezorgd. Voor Joe echter had die gebeurtenis minder
aangename, ja, noodlottige gevolgen. Het verlies
van een wagen was nog het minste. De eischen tot
schadevergoeding, echter, dreigden overweldigend te
worden.
Anne had hem gesproken, toen hij in Mei naar
Manchester kwam, om het onderzoek bij te wonen, dat
door het departement van vervoer werd ingesteld.
Zij kreeg hem maar heel even te spreken: maar zij
zag wel aan zijn houding en zijn manieren dat hij
deerlijk in 't nauw zat. De verzekeringskwestie
scheen de groote moeilijkheid te zijn. Voor dien kant
van de zaken zorgde Ted Grein. Maar nu bleek, dat
hij achter was geraakt met de betaling der premies.
Zoo begreep Anne 't. ten minste misschien was het
nog erger. Anne koesterde het pijnlijke vermoeden
dat het geld, voor de verzekeringen geboekt, door den
zoetsappigen. al te heerachtigen Ted Grein niet voor
dat doel was gebruikt. Joe zei dat volstrekt niet
