l slechte\
GOEDE FUNDAMENTEN
SST!GEEN WOORD\l
OVER
1^1 ADEM!
COLOATg»
iMeeowgSSsS-ggl
PBNAakhheh
L 4e* fo** T*
mm
31
..Mijn lielang? Kenvoudig. amigo,
heel eenvoudig; dat is, wat onze vriend
Palaoio gisteren nog zoo voortreffelijk
tot uitdrukking bracht. Hij moest maar
met haar trouwen, sprak Palaeio op zijn
gewone, meesleepende wijze; dan werd
hij hier de baas en dan konden wij hier
lekker blijven. Eu bij deze scherpzinnige
zienswijze sluit ik mij van harte aan,
mijn vriend."
„Zoo," zei Steven, en hij deed nog
een stap naar voren. Zijn stem trilde.
„Zoo, zei Palaeio dat? En jij sluit je
er bij aan. hè* Jullie ellendige klaploo-
pers en bedelaars, jullie zijn
„Tut tut." zei don Miguel haastig, en
liij stak zijn handen afwerend omhoog:
„word niet boos. senor Steven. Ik
spreek alleen over déze zaak omdat mijn
vereelt gemoed week wordtnu ik zie hoe
deze geschiedenis zicli zal ontvouwen.
Vergeef mij, senor Steven; u werkt en
zingt, u bent tevreden en denkt niet na,
u hebt alleen oogen voor het meisje.
Maar wij zien en hooien andere dingen.
Wij zien de jonge liefde reeds glanzen
in uw oogen en in den blos en den glim
lach van de sehoone Ilva wij spraken
met den ouden Alejandro, den braven
manen hij vroeg ons precies wie en wat
u was. Hij mag u graag, amigo; er zijn
in deze streek weinig flinke, knappe
jongemannen. En kun je liet ons kwa
lijk nemen, dat wij ons verheugen en
reikhalzend uitzien naar de bruiloft?"
Don Miguel wischte zich het zweet
van het voorhoofd en glimlachte nog
eens verontschuldigend. Hij scheen niet
bijzonder op zijn gemak te zijn, maar
dat, wat hij verwachtte, gebeurde niet.
Steven vloog hem niet aan; hij ant
woordde hem zelfs niet hij liet zijn
vuisten zinken, keerde zich om en liep
langzaam weg.
„Hé amigo - word niet boos!"
riep don Miguel hem na, maar hij keek
niet om.
Hij wist nu, plotseling, dat de Span
jaard gelijk had; hij dacht niet en lette
op niets en werkte maar, en hij praatte
met Ilva. maar int.ussclien gebeurde
er allerlei, zonder dat hij het merkte.
Zij kwam vaker naar hem toe dan noo-
dig was, en als hij zong, zweefde liaar
beeld hem voor den geest, en
„Wacht nu toch, wacht nu toch,
senor Steven," riep Miguel, die hem na
kwam hollen„het is allemaal veel
mooier dan u denkt.
„Wat?" vroeg Steven toonloos.
„Wel ik sprak immers met den
ouden Alejandro? Hij zei mij. senor.
ik mocht het u niet zeggen, maar hij zei
mijdat de moeder van senorita
Ilva. een. senor, luister, luister!
.een Hollandsche was! Zij spreekt
Hollandsch, zij denkt Hollandsch, u
zult haar de teederste woorden in uw
eigen taal kunnen zeggen.
„Hollandsch...." stamelde Steven.
„Si, senor! Lach dan! Kon ik iets
heuglijkers zeggen? Haar moeder was
een fijne Hollandsche dame, die Alejan
dro dertig jaar geleden in de stad ont
moette en hem volgde naar hier het
kan niet wonderlijker en romantischer.
1' moet lachen en gelukkig zijn, senor!"
„Het kon niet erger," zei Steven zacht.
Het duizelde hem hij bleef een oogen-
blik stil staan, de oogen gesloten, als
naar binnen gericht, en probeerde orde
te brengen in zijn denken en in die ver
warrende hoeveelheid mededeelingen en
inzichten, die don Miguel hem daar gaf.
Maar intusschen klaterde de gele voort:
„Niet erger? Maar senor hoe zoudt u
de liefde kunnen versmaden, nog voor
dat zij volgroeid is! En denk toch, amigo,
denk aan jezelf én aan Palaeio en aan
mij, je armen, toegewijden vriend. Was
ik het niet die je hielp ontsnappen?
En waarom, senor, waarom denkt u dat
zij voor u verborgen hield, dat zij uw
taal verstaat? Denk dan, senor. Om
dat zij u liefheeft natuurlijk!"
Don Miguel zweeg en keek den ander
triomfantelijk aan, maar Steven haalde
zijn schouders op.
,.l' begrijpt het niet Kortzichtig is de
jeugd, amigo, en de roerselen van de
vrouwenziel zijn je nog een raadsel. Maar
zij wacht, mijn vriend; zij wacht, tot je
haar zult zeggen dat je liaar liefhebt en
haar zult vragen je vrouw te worden:
en dan zal er 'n teere glimlach, zoo teer
als alleen de droomen en een vrouw die
liefheeft ons kunnen toonen, over liaar
gezicht glijden, en zij zal haar antwoord
fluisteren in uw eigen taal.
„Stil," zei Steven kort.
Hij ging naar zijn eigen kamertje. Hij
kon in dat oogenblik niet helder meer
denken liet bloed bonsde door zijn
aderen, en wilde, ordeloozc gedachten
joegen koortsachtig door hem heen.
Hij moest, weggaan, dat was alles wal
hij zeker wist hij moest weggaan en
vluchten, al zag hij in dit moment nog
niet helder waarom en waarvoor.
Toen hij zijn paar schamele bezit
tingen bijeen had gepakt in een bundel
tje, nam hij een stukje.papier en schreef
haastig:
„Het spijt mij. maar ik moet vertrek
ken. Het zou te pijnlijk voor mij zijn
om persoonlijk afscheid van u te nemen,
maar ik ben u zeer dankbaar voor alles
wat u voor mij deed eri ik zal het nooit
vergeten. Wees goed voordon Miguel en
Jorge Palaeio, maar zet hen aan het
werk en houd hen in de gaten, want het
zijn deugnieten.
Steven van Heyde."
Dat schreef hij in liet Hollandsch.
Hij legde het briefje op de tafel neer.
gooide het bundeltje, over zijn schouder
en sloop zacht en ongemerkt het huis
uit.
Steven liep alleen over de dwarslig
gers den weg dien Hiller vóór hem ge
gaan was. Dm hem heen strekte zich
het kale. leege landschap uit en voor
hem lagen, onafzienbaar, tot aan den
horizon, de lijnen van de spoorbaan.
Maar nu was er niet, zooals den vorigen
keer dat hij hier liep, (lat bijtende ver
langen naar rust nu duwden en
tuimelden zijn gedachten dooi' en over
elkaar heen en hij liep haastig, alsof hij
voor iets vluchtte.
De dwarsliggers lagen te dicht naast
elkaar, je moest er te kleine stappen
op nemende aarde gloeide nog na van
den heeten zonne-dag, er wolkte stof om
hem heen en de bodem was te hard om
er te gaan liggen en te rusten. En Steven
liep verder en verder, met regelmatige
stappen van den eenen dwarsligger op
den anderen steeds verder weg van
de estancia, uren en uren achtereen
en steeds verder naar den vlakken, don
keren horizon, waarachter eens de stad
op zou doemen, waar weer dat spel van
vlucht en vervolging, van zoeken en
strijden en ondergaan zou moeten
beginnen
Hij had een kans gehad, wist hij nu:
een kans om te ontkomen aan zijn nood
lot en opnieuw een leven te beginnen.
Die kans zou niet terugkomen, en hij zou
geen nieuwe meer krijgen. Hij had een
huis kunnen vinden, en een vrouw die
hem liefhad - maar hij was weggegaan,
en dat was het eenige geweest, wat hij
had kunnen doen.
De nacht werd donkerder. De sterren
begonnen te flonkeren en spiegelden een
glanzend licht op de rails. Hij bleef even
staan om zoekend op te kijken in de
groote stilte daar boven hem, en dat
was even vertroostend. Ik mocht niet
anders doen, dacht hij, ik moet eerlijk
blijven. Er zijn een paar dingen, (lie dit
leven van vlucht en ondergang me nog
niet ontnomen heeft, en daarbij hoort
GEMOSIUSStOENPBNA verzorgt
de technische cursussen voor militairen.
Wendt U om inl. tot de Commissie
vpor O. en O. in Uw kantonnement.
Burgerlijke bouwkunde. Architectuur, Meubel- en
Schildertechniek, Water- en Wegenbouw, Beton
bouw, Werktuigbouwkunde, Auto- en Vliegtuigtech
niek, Electrotechniek, Radiotechniek, Chemische
Techniek, Zuiveltochniek, Speciale cursussen.
Sla een brug naar een goede be
trekking.
Degelijke theoretische kennis als fun
dament voor Uw practische ervaring,
laat daarop Uw brug naar vooruit
gang rusten enU komt er!
Studeer techniek thuis'
HÉT NEDERLANDSCHE TECHNICU1
NEEN,
ANNIE, DE
SCHULD
LIGT BIJ
JOU
JIJ MAAKT HET DE MENSCHEN MOEI
LIJK OM MET JE OM TE GAAN IK
WEET WEL, MEN SPREEKT NIET OVER
SLECHTE ADEM, MAAR... ZOU JE TOCH
NIET EENS NAAR DEN TANDARTS
GAAN
Waarom men Annie alleen lief1.
IK WOU DAT IK NOOIT
MEEGEGAAN WAS MET
DIT REISJE DE MEN
SCHEN ZIJN ZOO STIJF
EN OP EEN AFSTAND
ZEER
7 VOORDEELIG
IS OE EXTRA
GROOTE TUBE
MIDDEL GROOT
BEWE-
Later, dank zij Colgate.
ZEG WIM, DE JONGENS WILLEN
ALLEMAAL WEL EENS MET ANNIE
DANSEN JIJ HEBT HET MONOPO
LIE NIET
HET IS PROEFONDERVINDELIJK
ZEN, DAT SLECHTE ADEM MEESTAI
ONTSTAAT DOOR KLEINE VOEDSEL
RESTJES TUSSCHEN ONVOLDOEND GE
REINIGDE TANDEN. IK BEVEEL
GATE'S TANDPASTA AAN. HAAR FIJN
AROMATISCH SCHUIM VERWIJDER-
DEZE ONGERECHTIGHEDEN EN VOOR
KOMT ZOODOENDE SLECHTE ADEM