OVERSTAPPIE
A
12
B II O N X E I
„JONG ENS j
I TE VELDE"!
't Is lente, ook bij ons. De burgers denken zoo langzamer
hand over 'n fleurig voorjaarscostuum en 'n vacantiereisje,
maar voor ons beteekent het voorjaar iets anders. Voor-
loopig bracht de lente ons 'n teleurstelling, want voor
den derden keer werden de verlofpasjes onbereik
baar weggesloten in de kast van1 den sergeant-majoorI
Er zeilt een roomblank wolkje langs het stralen
de blauw van den hemel, een bol windje doet
den plas rimpelen, het riet wuift en in de glin
stering van het water springt een speelsch vischje op.
Over het rijtje berkjes, dat de pioniers als maskeering
lieten staan, waast een teedergroen; een felgele vlin
der fladdert over de elzekatjes en strijkt even neer
op iets glinsterendsden loop van eengrimmigen
mitrailleur. Die mitrailleur staat in stelling, de loop
wijst naar het geïnundeerde gebied. Verderop
zijn lignissen en schuilplaatsen, er is een warnet
van verbindingsloopgraven en uit het gras onder
de mitrailleur-afuit komt iets wits en geels om
hoog.
,,'n Krokussie, jonges!" zegt onze facteur Over-
stappie verrukt, ,,'n Orrisjineel krokussie, hoe
bestaot 't?"
Ja, hoe bestaat't. Weken
lang was de bodem hier
door een dikke ijslaag be
dekt. We hebben dit land
schap gezien, toen het ver
stard lag in den greep van
een barren winter. Hier
was het, dat we, week na
week, geulen hakten in een
ijslaag, die steeds dikkér
werd. Hier beleefden we
tusschen de schotsenstapels
van onze ijsbarrière eens
een sneeuwstorm, die ons
heugen zal. Doodsch en vaal
lag de vlakte onder de
grauwe lucht en het scheen
wel of de winter eeuwig
duren zou. Maar tóch is
het voorjaar geworden.
„Tja, 'n crocus," zegt
onze korporaal Papkind
M
vi
Voorjaar 1940. Een teeder
groen waast over de berkjes,
in het gras bloeit een cro-
cusje. Maar boven deze
lentebode staat een grimmige
mitrailleur.
verteederd. „Hoe komt die
in de rimboe!"
„Die veurbode van de
lente staet hier wél een-
zaem," meent onze keurige
Hagenaar.
„Eensaom?" protesteert
de facteur. „Hiero staotd'r
nog eentje en daoro benne
d'r 'n heele hoop. Wat seg
ik! Hééle bollefelde staone
hier in folie bloei!"
„Hm, bollenvelden.
mij mert Opa. Hij her
innert zich. hoe hij in vrediger tijden elk voorjaar met
zijn vrouw 'n fietstocht langs de bloeiende velden in
de bollenstreek maakte. Ook Overstappie kent, als
'n rechtgeaard Amsterdammer, deze lente-geneugten.
„Ferleje jaor benne we d'r nog in een autobus langs
gekomme," vertelt de facteur. „Ik en '11 paor maots
fan de trein hebbe 'n soortement reisvereeniging,
snap je? Dan gaone we soo's 'n daggie naor Arnhem
of met 't bootje naor Harderwijk. Maor as de tullepe
bloeje, maoke we altijd 'n bolletocht. Dan hure we 'n
bus."
,,'n Bus vol tramconducteurs!" grinnikt Jilles in
een plotselinge opwelling van humor. „Jou moete
goed begriepe, dan wordt er natuurlijk om 'vochten,
wie de kaartjes mag knipp'n."
„Nee, steenezel, d'r fait niks te knipp'n," bouwt de
beleedigde Overstappie hem
na. „We hebbe allemaol
jaorabonnement
„Of we dit jaar de bollen
zien bloeien....?" vraagt
Papkind zich af. Tja, dat
staat nog te bezien, 't Voor
jaar bracht voor ons niet
veel goeds mee, voor den
derden keer werd het verlof
ingetrokken. Want terwijl
de aarde opbloeit en het
jonge leven zich aankon
digt, neemt alom 't oorlogs
geweld toe. Grommend dui
ken de bommenwerpers
neer, de aarde beeft onder
de kracht der helsche explo
sies, machtige zeekasteelen
verdwijnen ontredderd in
de golven en elke dag
brengt nieuw leed over een
menschheid, die zich ont
zet afvraagt, waarheen dit
alles leiden zal.
,,'n Móói voorjaar!" zegt
onze korporaal bitter. Hij
houdt een stuk krant om
hoog. De vette koppen
verkondigen niet veel
goeds. „Drie torpedojagers
vernietigd," lezen we.
„Troepentransportschip ge
torpedeerd, ruim driedui
zend doodenZeven
bommenwerpers omlaag
gehaald. Verhoogde ac
tiviteit van de artille
rie. Nieuwe lichtingen
opgeroepenDorpen in
vlammen.. Evacuatie..
Ultimatum.
Nijdig frommelt Papkind
de krant tot een prop.
..Zon je ze niet!" zegt hij.
De vlinder vliegt weer
op in het gulden zonlicht.
Naast den mitrailleur sta
ren we het fladderende
vlekje na. In de struiken
fluit een merel en aan den
kastanjeboom bij het oude
boerderijtje pronken al de
"er«te kaarsen. '1 Is lente.
A
t> N
y 'I.-
Overstappie is goed af! Van den fourier kreeg hij
een „moordpantelon met zwemvlieze"
Lente-gedachten
't Is warm in het voorjaarszonnetje. Overstappie
pulkt eens aan z'n kraag.
„As ik non burreger was, kocht ik '11 fijn foor-
jaorskloffie," zegt hij met iets als heimwee in z'n
stem.
„Tjae," zegt ook onze Hagenaar. „Da's altijd 't,
leuke van de lente, zag. Je kunt je garderobe nog 's
aenvullen. In m'n lactate verlof heb ik 'n paer reuze
sjieke dassen op de kop getikt en ik wou juist naer
m'n kleermaeker gaan om 'n veurjaers-costuum te
laeten aenmeten. 'k Heb al '11 staeltje uitgezocht.
Keurig, heur, beige met 'n vischgraetje van haevan-
na-bruin
„Met roze stippeltjes!" hoont de facteur. „Jij
lijkt die gooser wel, waor ik in Mokum gelijk
mee gekeurd ben. Se hadde ons al de inaót genome
en toen stinge we op onse sokke te wachte tot onze
ooge gekeurd werde. D'r was soo 'n dikke kapitein-
dokter bij en die liet ons eerst 'n heeleboel raore
woorde leze. Toen kwam ie met 'n gekleurd stukkie
karton ansette. Wat foor kleur is dat, fraogt ie. Ik
seg: dat is bruin. Goed soo, segt ie, de folgende.
Komt d'r 'n gast met. lange haore en 'n bombazijne
jassie.
„Ah, 'n kunstenaer," concludeert onze Hagenaar.
„Wat foor kleur, fraogt die dokter weer. Segt
die gooser: dat is gebrande sjenna! Had je die dokter
motte sien kijke. Wat ben je fan je fak, fraogt ie.
Set me dat brokkie artiest 'n hooge borst op en segt
tooneeldikkerateur. Goed soo. segt die dokter, de
folgende.
„En toen?"
„Nou toen kwam d'r 'n fentje op de proppe, ge
woonweg 'n plaotje! Gefriseerde haore had ie en 'n
getaljeerd jassie, net alsof ie 'n korset droeg. Soowat.
twintig ringe blonke au se fingers en 'n gouwe tand
had ie óók. Hao, segt die dokter, daor hebbe we
eindelijk 's 'n echt knappe fent, en hij begint al 'n
tikkie vuil te grinnike. En fertel mij nou 's, wat foor
kleur is dit? Had je die gooser motte sien, hij ging
d'r eerst met se snuffert bovenop legge alsof ie an
dat kartonnetje wou ruike. Nou, segt die dokter,
hóór ik nog wat? Maor die fent bleef maor staon
koekeloere. Eindelijk segt ie: feitelijk most je die
kleur bij lamplicht sien, maor ik geloof, dat ik met
'n gerust hart ken ferklaore, dat die tint 'n soort
fleur de foulibeau patatras is!"
„Wat!" buldert Papkind ontzet.
