~t»Z i'lvit i
hvairANiA
iVAOI B1M JMMTStilty
•^/«iiooor vf.Rjsiijir'
Mai
.ffef reuzenschip in zinkenden
toestand, naar gegevens van oog
getuigen door Norman Wilkinson
met veel technische precisie weer
gegeven. Deze teekening schijnt
ons zeer betrouwbaar. De bak-
boordssloepen slaan nog onge
bruikt aan dek.
bleven radio-installatie en ondanks de zestien on
middellijk toesnellende schepen ruim driekwart der
opvarenden het leven verloor. Doch de Duitschers
hadden vooruit gewaarschuwd, dat de Lusitania
als hulpkruiser en munitieschip tot zinken zou
worden gebracht. Zoo vielen deze dooden als slacht
offers van een te groot vertrouwen in de veiligheid
van dergelijke zeekasteelen.
De social hall. Het, interieur is opgebouwd uit glanzend gepolitoerd mahonie, het plajond
is rijk gcstuct, in het, gebrandschilderde glas van den lichtkoepel zijn symbolische voor
stellingen aangebracht. Het tapijt is speciaal geweven, zooals dat ook het geval is met
het gobelin, waarmee de fauteuOs zijn bekleed. De schoorsteen is uit. de fraaiste marmer
soorten opgebouwd.
tussehen de eerstgevierde sloep en de verschansing een kloof van ruim één meter.
Daaronder klotste 14 a 15 meter lager de vaalgroene zee, zoodat het oversteken van
deze kloof voor de passagiers, waaronder vrouwen en kinderen, te griezelig was.
Er ontstond een run naar het sloependek, de daar geposteerde manschappen werden
van hun posten gedrongen en zoo verspreidde zich een door panischen schrik bevangen
horde over het sloependek, waar de zeelieden met de overige sloepen bezig waren.
De loopers van de takels, (de touwen van de katrollen), geweldige rollen zwaar en stug
manillatouw, werden door elkaar geschopt, rondom de boorden der sloepen werden
veldslagen geleverd om een plaats en er zouden nog veel meer slachtoffers zijn ge
vallen, als de tweede officier, Stephan Bruck, niet tot
krasse maatregelen was overgegaan.
Hij verzamelde alle zeelieden van de toch onbruikbare
bakboordssloepen, wapende dezen met helmstokken, boots
haken en wat meer voor de hand kwam en begon zoo
een charge, waardoor hij alle overtollig publiek van het
sloependek knuppelde. Dank zij dezen maatregel konden
de stuurboordssloepen te water worden gelaten. Doch ook
dit geschiedde niet zonder afschuwelijke ongelukken. Eén
sloep bleef halfweg steken en ging met het schip ten onder,
een tweede plofte van tien meter te wateren viel te pletter
en een derde viel aan één zijde los, waardoor de levende
inhoud hals over kop in zee tuimelde. Deze sloep
raakte later echter los en bleef drijven, waarna anderen
er in klommen en onmiddellijk aan den slag gingen,om
de rondspartelende drenkelingen op te pikken. Zoodoende
kwam zij toch aan talrijke opvarenden ten goede.
Inmiddels echter rende het van het sloependek ver
dreven publiek radeloos over het nu snel zinkende schip.
Men trachtte tevergeefs reddingvlotten overhoord te
werpen, om dan een sprong voor het leven te kunnen
wagen, doch de vlotten bleken te zwaar. In dit geval zou
het de wijste maatregel zijn geweest om deze vlotten een
voudig op dek neer te zetten en er dan in te stappen.
Dan zou het schip onder de vlotten zijn weggezonken.
En al zouden waarschijnlijk
enkele vlotten mee ten onder zijn
gegaan, het meerendeel zou on
getwijfeld aan de oppervlakte
zijn blijven drijven.
Doch in plaats van dezen
maatregel te nemen, sprongen
talrijken' in blind vertrouwen
op hun zwemvest te water, waar
zij jammerlijk omkwamen. De
zwemvesten hadden zeker ge
noeg drijf vermogen, om de
drenkelingen aan de oppervlakte
te houden, eventueel weer naar
hoven te halen. Doch door de
zuiging van het schip gingen tal
rijke drenkelingen zoo Jang onder
dat het weer bovenkomen geen
nut meer had. Zoodoende kwam 1
het, dat ondanks de intact ge-
VJiUH
TH. R. BOOSMAN
lien Duitsehe gedenkpenning, ge
slagen ter herinnering aan het tot
zinken brengen van de Lusitania.
Keine Bannware bet eekent: geen
contrabande.
Een episode na het zinken, volgens aanwijzingen van een der geredden, door een Engelseh teekenaar
■met aangrijpend realisme in beeld gebracht.
Wat nu het schip zelf betreft, het was een zuster
schip van de Mauretania, die jarenlang den blau
wen wimpel voerde. Het was 31.500 ton groot en
werd door 68.000 paardekrachten met een vaart van
ruim 24 zeemijl of 45 kilometer per uur door het
water voortgestuwd. De boekwaarde beliep 10
millioen guldende lading was voor f 6.500.000 ver
zekerd, terwijl zich bovendien voor f 2.400.000 aan
goud in haren aan boord bevond.
Na het vergaan van de Titanic van de White
Star Line behoorde de Lusitania tot de grootste
schepen van het Britsche rijk, zoodat kapitein Tur
ner zijn commando als een
schitterend slot van een
prachtige carrière kon be
schouwen. En al zijn de
techniek en luxe, waarmee dit
schip werd ingericht, sinds
dien verbeterd, voor zijn tijd
was het een pronkjuweel, zoo
als ook de foto's wel be
wijzen.
