Silvilcrin
HDZ
„BEDERF ZE
NU NIET MET
ONOPGELOSTE ZEEP!"
Silvikrin
Vertrouw fijn zijden goed
alleen toe aan LUX
Uw Haar
vraagt
om li
23
van haar nieuwe zaalzuster eens onder
de loupe nemen. U houdt u intusschen
maar doodkalm. U doet' niets. Miss
Melville en ik zullen het heele zaakje
wel opknappen."
Overweldigd door zijn minzaamheid
trachtte zij een betuiging van dank
baarheid uit te stamelen. Maar hij
legde haar het zwijgen op.
„Bedankt u me alstublieft niet. Ik
ben blij, dat ik iets doen kan, om
goed te maken, dat ik u bij onze
laatste ontmoeting op zoo'n afschuwe
lijke manier behandeld heb. Ik was toen
een beetje radeloos en overspannen.
Onze vriend Bowley had me bovendien
op een leelijke manier in den steek
gelaten. Ik zag de dingen niet zuiver.
Maar dat doe ik nu wel. Ja hoor, nu
wel."
Die herhaling van een paar woorden
gaf haar een onbegrijpelijk gevoel van
verwarring. Zij stohd op. Zij had al te
veel van zijn tijd in beslag genomen,
vond zij.
Ook hij stond op, en terwijl hij mee
liep naar de voordeur zei hij
„Nog één dingetje. Zoudt u mij ook
een plezier willen doen?"
„O ja, graag," zei ze aanstonds.
„Weet u nog, dat we een keertje ge
picknickt hebben samen, na dat ongeluk
met dien autobus? Als alles goed af
loopt, zooaLs we verwachten mogen,
wilt u me dan beloonen, door morgen
avond ergens met me te gaan dineeren?"
Zijn uitnoodiging kwam zoo onver
wacht, dat. Anne groote oogen opzette
van verbazing. Toen kreeg zij een kleur.
Al voelde zij zich nog zoo verlegen wor
den, weigeren kon ze niet. Met eenige
moeite bracht ze uit:
„Ik kom hoe langer hoe dieper bij u
in 't. krijt te staan. Maar ik. ik zal
't heel prettig vinden."
„Dat is dan afgesproken. Ik zorg
wel, dat u in 't ziekenhuis nog even
een brief je krijgt."
Een minuut later hadden zij afscheid
genomen en was zijn deur dicht. Toen
zij de straat door liep, voelde ze nog
steeds den druk van zijn vingers in de
hare.
Den volgenden morgen had Anne al
vroeg dienst. Toen ze haar zaal
binnenkwam, voelde zjj zich, hoezeer
Prescott haar ook gerust had gesteld
den vorige» avond, beven van spanning.
De tusschentijd was verloopen, alsof er
niets was gebeurd. Zij had de directrice
niet te zien gekregen, en geen enkele
boodschap ontvangen.
Maar al was Anne vroeg, zuster Gregg
was nog vroeger gekomen. Zuster Gregg
zag er anders uit dan gewoonlijkbleek
en onderworpen; maar bovendien had
zij zich blijkbaar met grooter zorg ge
kleed dan zij nog ooit noodig had ge
vonden. Zuster Gregg stond te wach
ten, kaarsrecht, bij de deur van de
proef kamer.
„Goeden morgen, zuster," zei ze met
een trillende stem. „Ik heb de kamer in
orde gemaakt, de toestellen en glazen
zijn allemaal schoon. Ik hoop dat 't nu
naar uw zin is, zuster."
Met een nerveuze hand hield zij de
deur open, zoodat Anne op inspectie
kon gaan.
De kamer zag er inderdaad keurig
uit. Zelfs do vloer blonk. Het was
duidelijk, dat zuster Gregg zeer haar
best had gedaan. Zuster Gregg had
namelijk dien ochtend, door een vast
beraden optreden der directrice, een
totaal onverwachten schrik gekregen,
die haar op smartelijke manier had ver
lost van haar selieeve opvattingen.
„En ik hoop, dat u ine niet kwalijk
neemt, wat ik gisteren gezegd heb,
zuster," liet ze zacht en rouwmoedig
volgen. .Ik zie nu in, dat ik ongelijk
heb gehad, 't Spijt me ontzettend."
Anne keek naar de nederige gestalte
van haar helpster. Zij had de macht in
handen, de macht om betaling der reke
ning af te dwingen, om het leven van
die andere vrouw tot een hel te maken.
Maar die gedachte kwam zelfs niet in
haar op. Zij kreeg medelijden met het
beschaamde meisje.
Bedaard zei ze:
„We vergissen ons allemaal wel eens,
zuster. Ik ben er van overtuigd, dat
u voortaan beter zult werken. En als
dat niet tegenvalt, komt u dan over
een maand nog maar eens met me
praten. Dan zullen we zien, of we een
extra-Zondag voor u vrij kunnen
maken."
Eliza Gregg staarde Anne ongeloovig
aan. Toen schoten haar oogen vol en
liepen de tranen over.
*'t Spijt me zqo, zuster," zei ze
zacht. „Ik heb er echt spijt van. Ver
geeft u 't me maar. Ik kan er mezelf
niet om uitstaan."
Dien heelen dag was Anne's hart
licht, en haar geest door een gevoel
van bevrijding doordrongen. Zuster
Gregg overtrof zichzelf in bereidwillig
heid. De geestdrift plantte zich over op
de andere leden van het zaalpersoneel.
Alles kreeg een heel ander aangezicht,
én voor Anne; zag heel het leven er
rooskleuriger uit.
Zij ging zoozeer op in haar taak van
herstel, dat zij een schokje ondervond,
toen de herinnering aan haar afspraak
voor dien avond in haar werd wakker
geroepen. Toen zij, na de thee, vrij
kwam, vond zij op haar kamer een
pakje in verguld papier, dat, een takje
bloemen bevatte en het korte briefje:
„Restaurant Manon, acht uur."
In een vreemde verwarring keek Anne
naar deteere lila bloemen. Nog nooit had
iemand haar orchideeën gestuurd. Er
kwam opeens een zekere bedeesdheid
in haar op, de gedachte, dat zij geen
japon had, zooals daar gewenscht werd,
een verlangen bijna, om te ontkomen
aan den plicht, met Prescott te gaan
dineeren. Zoo'n elegant restaurant als
de Manon was geen milieu voor haar;
zij was een vrouw, die hard werken
moest, een verpleegster, die inoest helpen
vechten tegen ziekten en kwalenzij kon
zichzelf niet in een oogenblik tijds, op
bevel, in een vlinder veranderen. Maar
die stemming ging ras voorbij. Dr.
Prescott, bedacht zij, kende haar in de
prozaïsche werkelijkheid, zooals zij was.
Hij zou stellig niet verwachten, dat er
een modeplaatje bij hem kwam.
Even glimlachend om die laatste ge
dachte ging zij naar de badkamer. Zij
maakte met zorg het haar op en trok
haar nieuwste japon aan. Toen speldde
zij het, takje orchideeën op. Het effect,
was verbazingwekkend. Zij leek meer
op een modeplaatje dan zij van zichzelf
had kunnen gelooven.
„Lieve hemel," mompelde ze, met
spottende verslagenheid. „Laat ik maar
zorgen, dat, Leslie me zoo niet ziet,
anders steekt 't, kind nooit meer een
hand voor me uit."
Zij glipte het gebouw uit, nam een
taxi, en kwam enkele minuten voor het
aangewezen uur in restaurant Manon.
Het was een prettige zaal, lang, overal
groen, met lokkende banken aan de
muren en tafels ervoor, en in 't midden
een rond buffet, waarop de aanlokke-
lijkst.e koude schotels en schalen fruit
stonden uitgestald. Prescott was er al.
Hij stond op, toon ze binnenkwam.
„U bent prachtig op tijd," riep hij
uit. „Ik heb altijd gedacht, dat dames
nooit op tijd kwamen."
„Ja," zei ze glimlachend, „dat komt
door mijn opleiding!"
Vervolg op blz. 26
*1*
Inhot lauwe water, dat
voor het wassen van
goed wordt gebruikt,
gewone zeeppoeders e
vlokken nooit geheel
deeltjes onopgeloste
veninhetsop. Zijhecht
vastaanhet weefsel,be
digen de draden en do
de kleuren verschieten
Gebruik voor zijde nooit iets anders dan een
Lux-sopje. Lux lost onmiddelljjk opzelfs in
koud water Lux geeft een overvloedig schuim
dat het vuil snel en op veilige wijze ver
wijdert. Gebruik voor Uw fijne goed nooit
anders dan Lux - het houdt de kleuren fris
en het weefsel als nieuw.
LUX WOROT HOOIT LOS VERKOCHT - LOSSE VLOKKEN ZIJN GEEN LUX
'i
de natuurlijke Haarvoeding
Silvikrin bevordert den
haargroei, verfraait het
haar, voorkomt haaruit
val en houdt de hoofd
huid gezond. Het voedt
de haarvormende weef
sels en verwijdert roos.
Verkrijgbaar in alle goede zaken.
de natuurlijke Haarvoeding
TnaaM de hjyytfdhuki ^ruchtbaaX.
RINGEN
Verloofd? Dan het groote
besluit bekroond op vorstelij
ke wijze! Dauook het mooiste
enbeste: HDZringen! Prachtig
edelgoud in hoogsten graad
van zuiverheid. Naadloos ge
smeed tot verfijnden vorm. In
elk opzicht volledig gewaar
merkt door het HDZ-meester-
teeken naast de rijkskeur.
R-409-LI
©aosL.
In goudsmids
zaken met dit
raamschild een
ruime HDZ
collectie
