ïM
m
ÜHMIPl
BETREKKING GEVRAAGD
0
V ictoria-biscuits
Eau de Co/ogne
Lavende/ PasLoG/azuro/
Heerlijke
van groote waarde als bijvoeding
11
door Mark Hellinger
Van de drama's, die op het Levens-
tooneel worden opgevoerd, be
staan er geen programma's. De
bezetting is wel eens te groot en de
directie gaat te grillig te werk. Dat kan
allemaal niet vooruit op een papiertje
staan. Toch zou dit drama een titel
kunnen dragen: „Betrekking gevraagd;
onverschillig wat". En we kunnen er
dit van mededeelen:
Tijd: winter 1933 (d.i.: crisis).
Plaats: een plein in 't hart van New
York. Personen: mannen, die in de
rij staan, voor de bedeeling.
De toeschouwers hoeven geen kaartjes
te hebben; de spelers móéten ze hebben.
En terwijl de schouwburgen en bios
copen leeg en vol woelen, staan de spe
lers in dit soort drama te stampvoeten
en in hun handen blazen, terwijl ze
wachten, uren lang, op een stuk klef
brood en een kroes zoetachtig drab
Jerome wist er alles van. Hij stond
ook in de rij. Geen pretje voor zoo'n
man als hij. Je hoefde Jerome maar aan
te kijken, om te begrijpen, dat hij hetere
dagen achter den rug had.
Die Jerome heeft een achternaam ook.
Maar al wist ik dien, dan vertelde ik
bem nog niet. Hij heeft tot nu toe het
geheim zijner misère weten te bewaren
en wie zou er iets aan hebben, als ik 't
nu ging schenden?
In ieder geval, die man met zijn gun
stige voorkomen stond dien winter in
de rij voor de bedeeling. Tweemaal
daags kon je zijn slanke gestalte met
witte haren en een gevoeligen mond
stapje voor stapje zien opschieten. Een
hoed had hij nooit op, want hij bezat er
geen. En op den duur, voetje voor
voetje, kwam hij nader tot dien grooten
bruinen vrachtauto, waar je eten kon
krijgen voor niets. Of voor zoo góéd
als niets: je betaalde alleen je trots.
Op een ochtend was Jerome weer op
weg, om voor zijn trots brood te koopen,
toen hij op straat een krant vond. Hij
sloeg de pagina's om, tot hjj aan de
kleine annonces kwam. Zijn blik ging
de kolommen door en bleef in de vierde
kolom steken.
„Gevraagd," stond er, „mannen en
vrouwen, leeftijd en beroep onverschil
lig, voor verschillende werkzaamheden.
Aanmelden tusschen 9 en 5 Gemeente
lijke Arbeidsbeurs. Geen kosten."
Jerome vouwde de krant op en glim
lachte tegen memendal. Hij had alles
geprobeerd om een betrekking te krij
gen, dus kon hij dit ook nog wel probee-
ren. Terwijl hij de krant opvouwde,
kwam er een man naar hem toe, die
menigmaal met hem in de rjj had ge
staan voor de bedeeling.
„Zoo, Jerome," groette hij. „Is er nog
iets op de beurs te doen?"
Jerome keek glimlachend op.
,,Ik ga weer op een baantje af," zei
hij. ,,'t Kan me niet schelen wat 't is,
als 't maar fatsoenlijk is. Wou je die
krant nog lezen? Anders kan ik.
De man haalde zijn schouders op.
Toen ging Jerome op een stoep zitten
en trok voorzichtig zijn schoenen uit.
Hij keek er in en zag een heel stuk
plaveisel door de plaatsen, waar eens
de zolen hadden gezeten. Hij scheurde
reepen van de krant en vouwde ze met
zorg. Toen legde hij ze evon zorgvuldig
in zijn schoenen.
Een uur later was hij, opgewekt voort
stappend, de vijfenvijftigste straat ge
naderd. Maar zijn opgewektheid ver
dween, toen hij de Arbeidsbeurs in 't oog
kreeg.Erhaddenblijkbaar méér stumpers
in New York de advertentie gelezen. De
rij stond tot den hoek, en de zijstraat
in ook nog. Maar hij bleef hopen:
hij ging achteraan staan en wachtte.
Binnen het gebouw stapten er maar
steeds mannen naar loketjes. De bedien
den daarachter stelden een paar vragen
en gaven iederen sollicitant een blanco
formulier.
„Invullen, in die groote groene kist
stoppen en morgen terugkomen. Mis
schien hebben we dan iets voor u."
Na vier uren bereikte Jerome een
loketje. Een man met een bril vroeg
hoe hij heette. Jerome vertelde 't hem.
„Beroep?" vroeg de man.
„Op een effectenkantoor," zei Jerome.
„Invullen, in die groote groene kist
stoppen en morgen terugkomen. Mis
schien hebben we dan iets voor u."
Jerome handelde aldus en begon de
lange wandeling terug, naar de bedee
ling. Hij kwam den volgenden dag terug.
En den dag daarop. En ook den daarop
volgenden dag. Hij kwam trouw, tot
hij dacht, dat hij nooit werk zou krijgen.
De man met den bril kende hem al en
riep, vóór hij aan 't loket was:
„Jerome niets voor je vandaag.
Kom morgen nog maar eens hooren."
Toen kreeg hij zijn kans. Op een
ochtend stond hij, als gewoonlijk, in
de rij, en hij zag den man met den hril
naar hem kijken. Zijn hart werd zwaar.
Hij verwachtte de woorden: „Morgen
nog maar eens hooren." Maar die kwa
men niet.
„Ik heb iets voor je, Jerome," zei de
bediende.
Jerome streek glimlachend zijn witte
haar naar achter.
,,'t Is niet veel," zei de man met den
bril, „maar je kunt er ten minste een
tijdje een kamer en een hap eten van
betalen."
Jerome slikte. Hij zei niets.
„Ga naar de Centrale Makelaarsclub,
Vijfde Avenue," zei de man van de
Arbeidsbeurs. „Daar moeten ze iemand
hebben, die de conversatiezaal afstoft
en aan kant houdt en zoo. Je krijgt
vijftien dollar per week. Neem deze
kaart mee en ga maar gauw, anders
pikt een ander 't voor je neus weg."
De ambtenaar keek op. Jerome pakte
de kaart niet aan.
„Pardon," zei Jerome. „Die betrek
king heb ik liever niet."
Hij wou wegloopen. De man met den
bril was een beroerte nabij.
„Wil je dat baantje niet hebben?"
schreeuwde hij. „Heb je 't niet noodig?
Wie verbeeld jij jé wel, dat je bent?
J.P.Morgan? Geen zin om aan te pak
ken, hè? Te sjiek om je handen uit te
steken! Zoo zijn jullie stuk voor stuk.
Jullie zoeken geen wérk jullie zoeken
alleen een salaris. Maar als je 't niet
hebben wilt, néém je 't niet. Er komen
er hier honderden, die een vinger af
zouden hakken om zoo'n baantje te
krijgen. Stel je voor een betrekking
aan die fijne Centrale Makelaarsclub....
en dan nee zeggen! Stel je voor!"
Voor 't eerst in zijn half-offieieele
loopbaan sprak de man van de Arbeids
beurs tegen het groezelige groepje
werkzoekenden als tegen gelijken. Zij
keken allemaal, braafjes meesmuilend,
naar Jerome. Zij knikten, toen de man
met den bril zweeg.
„Zoo'n luilak. Moet je hem aankij
ken. Bedankt voor een baantje, omdat
hij misschien een uniform aan moet
trokken. Da's je dank!"
Jerome keerde zich om, toen hij bij de
deur was. Aller oogen waren naar hem
gericht en in de meeste blikken las hij
minachting.
„Jullie begrijpen 't natuurlijk niet,"
zei Jerome halfluid. „Maar ik bon zelf
lid van die club."
Wekt op en rerfrischt
I Geeft geurige verkwikking Maakt Uw landen blank Versterkt het tandglazuur
DEZE UITMUNTENDE PRODUCTEN VAN J.C.BOLDOOT ZIJN OVERAL VERKRIJGBAAR
Geeft uw kinderen, als zij om 4 uur
uit school komen Cream Crackers
van Victoria! Zij smullen van die
voedzame brosse biscuits, belegd
met jam of kaas. Ook aan ontbijt
en koffietafel, bij de thee en 's avonds,
zijn ze een welkome versnapering.
25 ct. per 2 ons.
Vïcrokant, de ziltige, croquante Vic-
toria-biscuitjes zijn altijd een succes, als
gij uw gasten eens met iets heel anders
wilt verrassen. Buitengewoon licht,
dus U kunt er gul mee zijnEr gaan
meer dan 50 stuks in 2 ons. Vraagt
ze uw winkelier: 25 ct. per 2 ons.
Victoria-biscuits zijn voedzaam en
daarom bijzonder geschikt als bij
voeding naast het broodrantsoen.
Samenstelling
Cream Crackers Vïcrokant
Eiwitten 9°/o 7°/o
Koolhydraten 71°/o 48°/o
Vetten 17°/o 42°/o
Zouten 3°/o 3°/o
