y
terwijl hij den onthutsten Wimpie hartelijk de hand
seliudt. „Jou benne die meneer van de verduustering.
Kom jou maar hinn'n. En dan zien Papkind en
Overstappie opeens, dat oom Romke met Wimpie
in de gang verdwijnt. Stevig slaat de deur achter
het tweetal dicht.
„Nou zal je 't hebben," grinnikt Papkind.
„Die lange Fries scheurt Wimpie an snippers,"
voorspelt Overstappie somher. „Hei, Jilles, je oome
is d'r met Wimpie fandoor."
Ja, Jilles' zelfbedachte mop schijnt eenigszins
anders af te loopen dan oorspronkelijk werd ver
wacht. Zal Jilles aanbellen?
„Effe wachte," raadt Overstappie. .„Wimpie
komt d'r fanself wel weer uit, direkt hoor je binne
wel 'n paor ruite rinkele.
Wimpie in de knel!
„Komme jou maar 's mee," zegt intusschen oom
Romke. „Ziene jou maar 's of 't zoo goed is. Hier heb
ik zwart papier 'plakt en daar staan de luiken. Wat
vinde jou daar van?"
„Moordaodig!" brult Wimpie in vertwijfeling,
doch dat is latijn voor den ouden Fries.
„Wat zeg jou?" informeert hij verbaasd.
,,'t Is dik foor mekaor!" prijst Wimpie nu luid.
„Reusachtig!"
„Ik heb't 'probeerd, maar d'r komt geen spiertje
licht uut mien huus," verklaart oom Romke trots.
„Jou begriepe wel, ik hen hard aan 't plakk'n 'gaan
toen ik haast 'n bekeuring kreeg. Maar als jou, als
inspecteur van de verduustering, nou zegge dat 't
goed is.
Drommels, wat zit Wimpie er leelijk in. De oude
heer houdt hem voor 'n functionaris van de lucht
bescherming, die z'n verduisteringsmaatregelen komt
keuren
„Nou?" vraagt de reus en hij pakt Wimpie bij den
arm. „Benne jou tevreden?"
„Geweldig!" schreeuwt de ongelukkige Wimpie.
„As se 't allemaol soo foor mekaor hadde mu.
De oude Fries knikt voldaan» en dan sleept hij
Wimpie de mooie kamer binnen. Echt Friescli is het
daar, er staat mooi oud blauw, er tikt een staande
klok, er glimt koper en hoven den schoorsteenmantel
hangt een bord met „It is mei sizzen net to dwaen"
er op. En daar zit Wimpie nu. Hoe komt hij er weer uit?
„Jou hebbe 't zeker druk?" informeert de oude
Hynxtama. Wimpie kau slechts knikken.
„Jou wone hier nog niet lang," vervolgt zijn gast
heer thans de conversatie. „Ik heb jou nooit 'zien."
En thans liegt Wimpie met den moed der wanhoop
verder. Hij vertelt dat hij nog niet lang in Sneek
woont, dat hij al aardig begint te wennen, dat hij 't
een mooie stad vindt. Waar voor den drommel
blijft toch Jilles, die dit malle plan bedacht?
Wimpie zit op heete kolen, doch oom Romke
komt zoo langzamerhand echt op z'n praatstoel.
Over vroeger heeft hij 't, (tót was nog eens een tijd.
Toen oom Romke nog klein was. 't. Angstzweet
breekt Wimpie uit. Een zucht van verlichting
ontsnapt hem als eindelijk de bel in de gang weer.
begint te luiden. Maar toch brengt dit nieuwe bezoek
wellicht nieuwe gevaren. Stel je voor, dat het de
échte mijnheer van de luchtbescherming eens is!
Doch neen, er kraait 'n stem: „Dag, oom Romke,"
en oom Romke zegt: „Wel, wel, mien jongen, wat
ben jij 'groeid." Overstappie zegt „Aongenaom" en
dan komt de heele stoet naar de mooie kamer. Heel
galant laat de oude Fries z'n nieuw achternichtje
voorgaan.
„Dan gaon ik maor weer 's ferderop," schreeuwt
Wimpie oom Romke tegemoet en alles zou goed zijn
gegaan als Jilles nu maar z'n mond had gehouden.
„Waar wil jou naar toe?" vraagt hij.
„Dat is 'n meneer van de verduustering," licht
oom Romke hem in. „Die heeft hier de boel 'kenrd."
Even is er verbazing bij de gasten.
„Hoe bestaot 't!" harst Overstappie los, maar
Jilles is de man, die alles definitief bederft.
„Van de verduustering!" brult hij. „Nee, nou ver -
gisse jou je toch, oinke, 't is Wimpie." En haarfijn
begint hij de situatie uit te leggen. Wimpie kijkt
benauwd naar de deur. Was hij maar goed en wel
buiten
„Wel alle duvels!" vaart de oude Hynxtama thans
uit. „Dan heeft dat jong me de heele tied voor de
gek 'houden. Waarom heb jou 'zeid dat jou voor de
verduustering kwamen?"
„Ikke? Dat hebt n zéllef gezégd," tracht Wimpie
zich te verdedigen, maar nu wordt de oude Romke
lieeleiitóal nijdig.
„Wat duvel nog aan toe!" buldert hij. „Jou
heb hier zitt'n vertell'n, dat jou in Sneek
woonden en meer van die praatjes...."
Beschaamd moet Wimpie dit toegeven.
„Eigenlijk moest ik jou de deur uut-
skopp'n," overweegt de Friesche reus grimmig.
„Jou kan lieg'n of 't 'drukt staat."
,,'t Is kompleet 'n schandaol," mengt zich
thans Overstappie onbeschaamd in 't dispuut.
„Wimpie, Wimpie, wat mot ik daor fan jou
hoore? Wil u geloove, dat se moeder óók al
geen huis met 'm ken houwe.
„Zulk liegen," zegt oom Romke nog eens
misprijzend en hij doet een forschen haal aan
z'n pijp.
„In dienst kon ie ook al soo bonke," dikt
Overstappie aan. „Hoe faok hebbe we niet
gezegd: Wimpie, jonge, wat ben jij toch 'n
leelijke jokkebrok! Maor wat waor is, is waor:
gestole heb ie nóóit."
Oom Romke kijkt eens rond of hij niets
van z'n mooie spulletjes mist. Alles is nog
op z'n plaats.
„Nee, wat dót angaot, ken u 'm gerust
fertrouwe," verzekert Overstappie. „Kom,
Wimpie, beloof nou an meneer, dat je nooit
meer soo leelijk sal jokkebrokke...."
„Maar 't is eigenlijk allemaal de schuld van
Jilles," komt thans Mientje den ongeluk-
kigen Wimpie te hulp.
Hm, oom Romke heeft z'n nieuw achternichtje
intusschen al eens bekeken en, ronduit gezegd,
vindt hij de keus van neef Jilles nog lang zoo gek
niet. En brommend laat de oude Fries zich vertee
deren. „Skenk jou dan maar 's 'n kopke thee,"
zegt hij tot Mientje en daarmee schijnt de kwestie-
Wimpie afgedaan.
Er komt thee, er komen sigaren en nu moet Jilles
eens vertellen hoe 't gehuwde leven hem bevalt. Niet
dat oom Romke daarvan kan meepraten, hij is altijd
vrijgezel gebleven. Maar toch, als oom Romke in z'n
jonge jaren 'n meisje had ontmoet als Mientje, nou,
dan had liij het nog niet zoo geweten
En zoo wordt 't nog gezellig in de mooie kamer.
Jilles moet van de familie vertellen, Mientje vindt
Sneek 'n prachtige stad, Overstappie wijdt enkele
losse beschouwingen aan Friesland in 't algemeen en
Papkind ten slotte blijkt oom Romke's ideeën
omtrent het economisch stelsel volkomen te deelen.
Slechts Wimpie zit stilletjes in z'n hoekje.
Ja, Sneek is een mooie stad, maar nu moet de
visite niet denken, dat oom Romke z'n heele leven
hier gewoond heeft, eigenlijk komt hij uit Dokkum.
„Kan jou dat verhaal niet 's vertell'n?" vraagt
Jilles vol geestdrift. „Jou wete wel, dat verhaal van
Dokkum."
Ja, dat verhaal kent oom Romke als geboren
Dokkumer maar al te best. Doch graag vertellen
doet hij 't niet, want in die historie wordt z'n vader
stad lichtelijk belachelijk gemaakt. Er zijn in Fries
land veel van die verhalen.
„Ik zou 't erg graag hooren," zegt Mientje en nu
zwicht oom Romke. Ze moeten dan weten dat er in 't
jaar 1623 eens 'n schipper in Dokkum kwam met
'n korf vol levende kreeften. Die beesten moesten
naar Leeuwarden, maar terwijl die schipper met z'n
mand door Dokkum liep, viel er een van die kreeften
uit, juist voor het huis van vroedsman Grada.
„En nou moete jou weten, in Dokkum had nog
nooit iemand 'n kreeft 'zien," vertelt oom Romke.
„Toen de meid dat beest zag ligg'n rende ze gauw
naar binn'n. Wat skrik ik daar, zei ze, vroedsman,
kom jou gauw 's kijk'n wat daar voor 'n raar ding
oppe straat leit."
Vroedsman Grada, zoo gaat de historie verder,
kwam in z'n volle waardigheid naar buiten, maar 't
raadsel oplossen kon hij niet. Wel sprak hij de ver
onderstelling uit, dat 't een jong was van de roeken,
die in de lindeboomen voor z'n huis nestelden. Die
meening werd intusschen niet gedeeld door den
bovenmeester, die juist passeerde. Steeds meer volk
kwam er omheen en ten slotte werd besloten, dat
de vondst bij den burgemeester zou worden gebracht.
„En die burgemeester," zegt oom Romke, „dat
was 'n eerste klas spotvogel. Die had al lang 'zien,
wat er aan de hand was, maar hij zeidaar moet de
raad aan te pas komm'n, vanmiddag skrijf ik 'n
extra-vergadering uut."
Die raadsvergadering had 'n bewogen verloop.
Als oudste moest eerst vroedsman Grada advies uit
brengen. Maar zijn meening, dat 't hier 'n jongen roek
betrof, vond allerwegen levendige bestrijding. Zou 'n
jonge roek grooter zijn dan 'n oude? Vroedsman
,1k sal d'r an denke" belooft Wimpie berouwvol.
Starkebolte, 'n steile Groninger, gaf als z'n oordeel
te kennen, dat het een plaagbeest was, dat allerlei
verschrikkelijke rampen voor de stad Dokkum
voorspelde. Als het aan hem lag, dan werd het won
derlijke gedierte terstond naar den brandstapel
verwezen. En zoo zei ieder z'n meening, ten slotte
moest ook nog de stadsbode er aan te pas komen.
Die kwam met 'n geheel nieuwe lezing: aangezien het
beest scharen had, hield de bode 't wonderlijke
creatuur voor 'n kleermaker
„Dat moet'n we dan maar probeer'n, zei toen de
burgemeester," vervolgt oom Romke. „Er werd 'n
lap laken 'haald en daar moest die kreeft toen maar
's op rondkrupe. En toen namen de heeren 'n skaar
en gingen dat laken knipp'n. Maar toen ze 'n kleer
maker d'r bij haald'n, was die heele lap verknipt.
Da's duvelswerk, zei de kleermaker, jou moest'n dat
heest maar verbrand'n, burgemeester, precies zooals
vroedsman Starkebolte al had 'zeid.
En zoo werd dan die arme kreeft ter dood veroor
deeld met dien verstande, dat hij levend verdronken
zou worden, want de heeren meenden, dat het ge
dierte wel tegen vuur bestand zon zijn. De bode
moest het beest met 'n tang beetpakken en in de
stadsgracht gooien.
„Sonde fan die kreeft," meent Overstappie, doch
het verhaal is nog niet uit.
Jaren later, toen die kreeft al lang vergeten was,
werden de grachten van Dokkum eens schoon
gemaakt en toen kwam de kreeft weer voor den dag.
„Zoo'n groote garnaal heb ik nog nooit 'zien," zei
'n hopman van de schutterij. „Dat beest moet
bewaard word'n." En aldus werd besloten. De kreeft
kreeg 'n zilveren ketting om z'n kop en werd zoo aan
'n brugbalk vastgebonden!
„En als jou nou ooit in Dokkum komme," besluit
oom Romke, „begin dan nooit over die kreeft aan
den ketting, want dan word'n ze daar nog steeds boos."
Ziezoo, dat weet het gezelschap al weer en nu is
het ook tijd om op te stappen. Oom Romke brengt
z'n gasten naar de stoep en daar is het, dat hij voor
't eerst weer 't woord richt tot Wimpie.
„Als jou weer 's komme, moet jou niet zoo vree
selijk lieg'n," vermaant hij vaderlijk.
„Ik sal d'r an denke," belooft Wimpie berouwvol.
„Maor as 't op liege ankomt, kenne se d'r hierin Fries
land óók wel wat fan! Die kreeft En weg is hij.
Dat is het eind van den tocht door Friesland.
Vanavond nog reist 't Hollandsche gezelschap af.
„De koek is weer op, manne," zegt Overstappie
spijtig. „Morrege staon ik weer op de trein. Ting,
ting...." Maar dan moet hij weer grinniken. Per
slot van zaken wachten in Amsterdam weer nieuwe
avonturen
CORRESPONDENTIE
J. H. te Beverwijk. De directie van de Amsterdam-
sche gemeentetram heeft me uw brief gegeven. Gewoon
weg moorddadig, dat u me eens wilt komen opzoeken.
Zooals u gemerkt zal hebben, ben ik op 't oogenblik
neg bij toere-Jilles, maar zoodra ik terug ben in Mokum.
zullen we 't nog eens over dat bezoek hebben.
D. Z. te Haarlem-West. M'n ransel heb ik nog steeds
niet uitgepakt, en daar zitten al die brieven in. die u
bedoelt. Zoodra ik dat zaakje opruim, zal ik u de ge
vraagde adressen sturen.
