£)ie kunnen lachen!
19
we niet verder te praten. Weet je
waarom ik indertijd die vlucht van
Madrid naar Hamburg heb gemaakt?
Omdat ik op een goeien dag heimwee
kreeg naar een blond meisje, dat ik aan
de oevers van de Elbe had achterge
laten. Toen ik haar opzocht, was ze
juist met een ander naar de bioscoop.
Pas op, dat het jou ook niet over
komt. Enfin, dan moet ik maar eens
ergens anders kijken, wie voor mij
koers zet naar de Amazone. Het heeft
me pleizier gedaan dat ik je terug heb
gezien, Wolf. Ga je mee naar de stad?
Ik moet naar de studio's in Tempelhof
en je bent hier toch klaar."
Dat was een voorstel, dat Wolf direct
en graag aannam. Op die manier kon
hij zijn wagen hier laten; daar zou
Wiedemann wel voor zorgen, en van
Tempelhof was het niet ver naar Anna.
Tien minuten later snorde de auto
van Klein door den vroegen namiddag
naar Berlijn. Het ging langs den kaars
rechten weg, die langs de spoorbaan
liep, voorbij tuindorpen, volkstuintjes
en nu en dan ook langs een stukje
bosch. Voor einde Maart zag het land
schap er nog erg kaal en bevroren uit.
„Zeg eens, waarom trouw je eigenlijk
niet?" begon Klein plotsoling weer.
Hoe dikwijls was Wolf niet door deze
vraag bestormd! Anna. neen, Anna
had ze nooit gesteld, doch vaak stond
ze in haar gezicht te lezen en vaak ook
geloofde hij ze in haar kus te voelen.
„Ik kan nog niet trouwen," ant
woordde hij ten slotte. „Wij vliegers
staan in de eerste linie, we hebben een
zware verantwoording. Zooeven nog bon
ik met mijn kist omlaag getuimeld,
morgen broek ik misschien mijn nek.
Ileb jij dan soms zin om mijn weduwe
te troosten?"
Klein zweeg en Wolf ging door: „Ik
kan den stuurknuppel nog niet uit
handen geven. Vliegen is meer dan een
beroep, dat is ons leven. Je wilt altijd
weg en weer terugvliegen, daar kun je
je niet van losrukken. Maar dat hoef ik
jou niet te vertellen, dat weet je zelf.
Nog één of twee jaar, en dan zal ik den
bruidssluier van mijn vrouw gebruiken
als parachute, om veilig op aarde te
komen. Maar nu nog niet."
Intusschen waren zij over de Köll-
nische heide gereden naar het vlieg
veld Tempelhof, waar juist een groote,
driemotorige machine brommend om
hoog ging. Dan stopten zij voor de
studiohal, waarin de tooverachtige
wereld van een nieuwe film bezig was
te ontstaan. Kort, doch hartelijk nam
Wolf afscheid van Klein.
Wolf liep langs den weg naar het
station Tempelhof. Anna verwaohtte
hem pas tusschen vijf en zes uur, maar
hij kon haar opbellen, dat hij een uur
vroeger zou komen. Een uur langer met
haar samenzijn, een uur meer in haar
aanwezigheid, dat beteekende zooveel
op zoo'n zwarten dag. Van de mislukte
landing zou hij haar maar niet ver
tellen, dat was niets voor vrouwen.
„Hallo, Anna, ik ben in twintig
minuten bij je," zei Inj, toon hij haar
stem hoorde. „Heb je bezoek! Wat? Is
Wauer bij je? Ik dacht. Ja, ik kom
direct, zoo vlug als ik kan."
Wauer was dus teruggekomen en zat
nu bij Anna en haar moeder thuis.
Aanvankelijk had Wolf dit bericht op
gevat als een alarmsignaal, doch na
enkele minuten had hij zich weer in
bedwang. Op den een of anderen dag
moest Wauer wol terugkomen, daar
hadden Anna. en hij al op gerekend, maar
dat hij haar onmiddellijk weer bezocht,
kwam toch wel wat verrassend.
„Een taaie knaap, die dokter Wauer,"
dacht hij. „Het wordt tijd, dat ik hem
eindelijk leer kennon, om hem oen paar
klossen voor zijn wielen te leggen."
Hij riep een taxi aan en gaf het adres
op: „Hafenplatz vier. Vlug!"
TWEUBE HOOFDSTUK
TKTaar levend model gemaakt?" vroeg
dr. Johan Wauer, terwijl hij het
kleine aardewerkdiertje wat meer naar
het licht schoof.
„Nee," zei Anna Denz, „dit en die
andere dingen zijn allemaal hier ge
maakt. Het zijn meer aardigheidjes
dan ernstig werk."
Ze was blij, dat ze het gesprek met
Wauer zoo vlug op neutraal gebied kon
brengen, want zijn plotselinge overval
had haar eenigszins uit haar evenwicht
gebracht. Een jaar lang was hij weg
geweest en wat was er intusschen niet
gebeurd? Doch Wauer belde aan, kwam
binnen en deed alsof er niéts gebeurd
was. Begreep die man dan niet, dat
haar hart tegen zijn belegering een
steeds hoogeren muur optrok? Of zag hij
het menschelijke hart sleohts met het
oog van een chirurg? Als een trekkende
spier, die men met een pincet kan open
leggen? Van liefde of haat, genegenheid
of afkeer was niets in hem te ontdekken.
Wauer wendde zich nu weer van
Anna's werk af. De kleine portretstudio
van een man met een vliegerkap scheen
hij niet te hebben opgemerkt; in ieder
geval had hij er niets van gezegd.
„U moot uw betrekking voor halve
dagen in die aardewerkfabriek er aan
geven. U bent oen begaafde beeldhouw
ster, u verknoeit uw besten tijd."
„Neemt u mij niet kwalijk, dokter,
maar ik moet leven, de huur betalen
voor mij en mijn moeder en dat brengt
die betrekking ten minste op."
Bovondion had ze als beeldhouwster
gedurende de laatste maanden weinig
verdiend, zoodat ze menigmaal een
voorschot aan do directie had moeten
vragen; maar dat ging Wauer niet aan.
„In ieder geval moet u uit dit gaf
vandaan, in een vrijere, minder bekrom
pen atmosfeer. Waarom wilt u mijn
voorstel niet aannemen? Ik wil voor u
in mijn kliniek een groote zaal met
bovenlicht laten inrichten. Die staat
toch leeg, ik gebruik ze nooit."
Maar Anna schudde glimlachend het
hoofd.
„En ik zal haar evenmin gebruiken,
dokter. En wat u zoo vriendelijk als
„gat" wilt aanduiden, daar heb ik met
mijn vader en moeder gewoond. Voor
mijn moeder en mij is het dus zeker
groot genoeg. En bovendien ben ik aan
dit huis gehecht. Maar mijn aangelegen
heden zijn heelemaal niet belangrijk,
vertelt u me liever wat van Amerika. U
heeft me niet éénmaal geschreven."
„Nee, waarom zou ik u schrijven? Ik
heb niet den indruk, dat u naar een
groet van mij heeft gesmacht. Maar ik
heb veel over u nagedacht en denken
is belangrijker dan schrijven."
Nu was het gesprek weer op het
punt, dat Anna zoo graag wilde ver-
mijdon. Als Herman nu maar gauw
kwam. Zij vond het nooit prettig als
ze met Wauer alleen was. Tegen zijn
taaie vasthoudendheid voelde zij zich
niet opgewassen. Hij had dus veel over
haar nagedacht. Anna streek zich het
haar uit de oogen. „En tot welk resul
taat is u met uw nadenken gekomen,
dokter?"
„Er is maar één uitkomst, Anna.
De vraag is slechts, hoe lang het duurt,
tot u tot een gelijke conolusie komt. Dat
is nu voor mij onbolangrijk geworden.
Ik hob tijd genoeg om te wachten, dat
mijn schaduw zoo groot is, dat u er
niet meer onder uitkomt."
Dr. Wauer zei dit volkomen rustig.
Zijn machtig bovenlichaam leunde diep
Vervolg op blz. 22
Als men spreekt over mooie
witte tanden, denkt men aan
Chlorodont, de doelmatigste
tandpasta.
Nederlandsch Fabrikaat
TUBE 25 cf. - GROOTE TUBE 45 ct.
I>e nieuwe Bleyle-modellen
toonen weder, hoe zorgvuldig rekening werd gehouden
uiet de speeiale eigenschappen van het gebreide materiaal.
De natuurlijke bevalligheid van vorm en lijn wordt voor-
deelig aangevuld door de keuze van aparte kleuren en
harmonieereiide tinten. Verzuimt U daarom niet, U de
nieuwe gebreide Rleyle-japonueu spoedig eens te laten toonen.
Vraagt het adres van den dichtstbijzijnden leverancier alsmede alle gewenschte inlichtingen
aan L. Zaalberg, Prinses Marielaan 16a, Wassenaar
Zelfs de zwaarste marsch beteekent
niets voor hen: Steeds tevoren de
voeten met Vasenol Voetpoeder behan-
delen, waardoor de voet gezond en
W krachtig en doorloopen voorkomen
wordt.
Voet-Poeder
