AMOR OP HET
VLIEGVELD
Hebt it nog stof liggen?
Bestelt dan meteen
Winterweelde 1941" Prijs 60 cent
22
Vervolg van biz. 19
Laat „Winterweelde" u dan voorlichten hoe
deze het voordeeligst te verwerken. Hoe meer
u er van kunt maken, des te langer kunt u
wachten met uw textielpunten aan te breken.
En er IS meer van te maken dan u zoo opper
vlakkig zou denken. Een oude japon toovert u
met behulp van een paar stukjes stol om tot een
fraai model 1941. In „Winterweelde" vindt u
vele oplossingen aangegeven waaruit u gemak
kelijk een keus kunt maken.
Natuurlijk staan er tallooze andere modellen
voor u en de kinderen in en ze zijn alle fraaier
dan ooit. Een extra-voordeel is, dat u van alle
modellen steeds knippatronen in alle gebrui
kelijke maten kunt krijgen, en zoo U wilt,
zelfs binnen 24 uur. Prijzen 20, 35 en 50 cent.
Hebt u nog stof liggen en wilt u spoedig aan
den slag gaan?
Bestellingen kunnen geschieden hij uw agent
uit' Itezorger of den boi'khandeldoor giro-
storting op no. 293Otldoor toezending ran
hel bedrag per postwissel of in postzegels.
PATR0NENKANT00R PANORA NASSAUPLEIN 1 HAARLEM
dion zij zestien jaar geleden, bij het
laatste onderhond, had uitgesproken
als een vervloeking?
Dat was onmogelijk. En als hij zijn
naam niet noemde, zou ze misschien
zijn stem herkennen. Waarom was
Feldmann er 1111 niet?
Nog steeds hield George Spohr hem
den hoorn voor, doch Herman trok
zwijgend een vragend gezicht en pro
beerde argeloos te glimlachen. Toen trad
majoor Feldmann weer binnen. „Feld
mann, jij kunt de moeder van onzen
onweersvlieger toch zeker beter gerust
stellen dan ik," wendde Wolf zich snel
tot hem.
In den korten tijd echter dat Feld
mann met mevrouw Spohr sprak, werd
het Wolf duidelijk, dat deze door den
inerkwaardigen loop der gebeurtenissen
neschapen toestand zich ieder oogen-
blik kon herhalen. Was er geen moge
lijkheid om zulke pijnlijke oogenblikken
te vermijden en afdoende zekerheid te
verkrijgen? Na het laatste onderhoud
met Hildegard had hij zijn best gedaan
om nooit meer haar levensweg te krui
sen en tot op heden was dat hem gelukt.
Zestien jaar was hij ondertussc.hen
ouder geworden en wat was er in dien
lijd niet gebeurd? Zijn haar was aan de
slapen wat grijs geworden, hij was een
beetje wijzer en misschien ook een beetje
dommer geworden. Misschien had Hilde-
gard's matelooze verbittering plaats ge
maakt voor een ietwat menschelijker
opvatting. Misschien had de tijd helpend
en verzachtend gewerkt. En Herman
besloot om eens voorzichtig bij George
te informeeren.
George Spohr had inmiddels het
gesprek met zijn moeder afgebroken
nog steeds ruisclite buiten de regen.
„Ja, Spohr," zei Feldmann, terwijl
hij op zijn horloge keek, „naar Berlijn
kom je niet meer en nu je moeder er van
weet, kun je beter vannacht hier blij
ven. Dan kun je morgenvroeg als een
van de eersten met de nieuwe „Sper
wers" vliegen. Maar waar brengen we
je nu onder dak?"
„Hij kan in mijn kamer slapen," zei
Wolf. „Beneden bij mij staat nog een
veldbed."
George vond het goed, hij was moe
als een hond. En met een veldbed en
een paar dekens had hij kans op een
heerlijken nacht. „Maak dan dat je er
onder komt," zei majoor Feldmann,
„het is al lang twee uur geweest."
ZESDK HOOFDSTUK
Wolf had het licht uitgeknipt. Een of
twee uur geleden zou hij zich onmiddel
lijk naar den muur gedraaid hebben en
op hetzelfde oogenblik in slaap zijn
gevallen, maar nu kwam er niets van
slapen. De merkwaardige ontmoeting
met George Spohr en de herinnering
aan een sinds lang vergeten geachten
tijd lieten hem niet tot rust komen.
Of George al sliep? Hij hoorde de
regelmatige ademhaling van den jongen,
want de bedden stonden slechts weinig
uit elkaar. Nog steeds regende het, een
late bliksem glom nog opin het licht
zag Wolf, dat zijn gast evenmin sliep.
Op de trap had hij de vermoeidheid
bijna gevoeld als een pijn en hij was
den ouden vlieger hoe heette de
man ook weer? heel dankbaar ge
weest, dat hij hem gastvrijheid had ver
leend. Maar nu klonk het overweldi
gende motorgeronk weer in zijn ooren,
de vlucht tusschen de onweerswolken
en de wilde stooten van de buien spook
ten nog na. Maar in het korte oogenblik
van het weerlicht had ook hij gezien,
dat zijn kamerhuur nog wakker was.
Merkwaardige, onderzoekende oogen
hadden hem aangekeken.
„Lig je lekker? Of moet je nog een
deken van mij hebben?" vroeg Herman.
„Neen, dank u zeer, ik lig heerlijk,"
antwoordde George.
„Hoe lang ben je al bij de vliegerij?"
zette Wolf het nachtelijke gesprek voort.
„Een half jaar," antwoordde George.
„Voordien heb ik een half jaar bij het
Duitsche proefbureau gewerkt."
Na zijn gymnasium was hij op de
technische hoogeschool gekomen en daar
had hij zijn examen als ingenieur-
motorconstructeur afgelegd, vertelde
hij verder.
V anzelf sprekend vliegtuigmotoren
want al gedurende mijn studie interes
seerde ik mij voor alles wat met het
vliegen samenhing. Toen ik nu ander
half jaar geleden bij het proefbureau
voor de luchtvaart werd aangenomen,
begreep ik, dat alle theoretische kennis
alleen maar pleisterwerk is, en sindsdien
vlieg ik. Mijn vader is al lang dood, hij
had tot na den oorlog een groote moto-
reufabriek in Hannover. Misschien wel
eens van gehoord: Spohr Co; daar
werden ook vliegtuigmotoren gemaakt."
Herman Wolf bleef onbeweeglijk
liggen. Wederom verlichtte een bliksem
den nachtzwarten hemel, maar de don
der drong niet meer tot hier door. In
het gesprek ontstond plotseling een
hiaat.
Zal ik hem nu alles zeggen? dacht
Wolf. Als hij hem nu vertelde, dat hij
van het voorjaar tot den herfst van 1920
als technisch raadgever van zijn vader
in diens fabriek van motoren had ge
werkt, zou dat ongetwijfeld een stroom
van vragen opleveren. En zoo goed
kenden ze elkaar nog niet, dat ze de
dingen, die toenmaals naar de cata
strophe hadden geleid, thans volkomen
openhartig konden bespreken. Misschien
kwam er nog wel eens gelegenheid, waar
in hij toestanden en verhoudingen van
toen zou kunnen uitleggen. En hij moest
ook rekening houden met Hildegard.
Daarom ging hij op de laatste opmer
king van George niet in.
„Vond je moeder het direct goed, dat
je vlieger werd?" vroeg hij.
„Heelemaal niet," antwoordde Geor
ge. „Moeder wilde het natuurlijk niet.
U heeft zooeven gehoord, hoe bezorgd
zij is, als ik start. Maar wat kan ik er
aan doen? Ze ziet dat mijn verlangen
toch te sterk is."
Ik zal een vriend voor hem zijn, dacht
Wolf ondertusschenhij luisterde slechts
half. Zijn vader en ik zijn door het lot
van elkander gescheurd, laten we hopen,
dat het met zijn zoon beter zal gaan.
Op het vliegveld Staaken stond men
vroeg op. Reeds om zes uur in den mor
gen stonden alle leerlingen van de vlieg-
school voor de hangars in het gelid om
hun ochtendgymnastiek te doen, waar
na een lange veldloop volgde. En niet
veel later roffelden de schoolmacliines
al over het landschap.
Na de laatste koude dagen van Maart
en het verrassende onweer kwam nu de
eerste echte lentemorgen. Helder en
Vervolg op blz. 24
